คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
การเชื่อใจกันเป็นสิ่งสำคัญ
ความรักยังจะมั่นคงอยู่ได้ถ้าหากเชื่อใจกัน
แล้วถ้าเราไม่เชื่อใจกันแล้วล่ะ?
-----------------------------------------------------------------------
ผมเดินไปทั่วห้องก่อนหาสิ่งที่น่าสนใจมาเล่นแก้เบื่อ แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน ในเมื่อห้องของไอ้เป็ดมันไร้ความน่าสนใจสิ้นดี!
“ไม่มีอะไรเล่นเลย คิดผิดรึเปล่าเนี่ยที่มาที่นี่” ผมบ่น
พอคิดจะรื้อของออกมาเล่น ลิ้นชักใต้โต๊ะคอมดูท่าจะเป็นความคิดที่เข้าท่าไม่เลว ไม่รอช้าผมดึงลิ้นชักออกมาแล้วทำการซักฟอกเพื่อนสนิทคนโปรดของผมทันที ของข้างในก็ไม่มีอะไรมาก การ์ดยูกิสมัยพระเจ้าเหา เศษกระดาษ เปลือกลูกอม ปากกา ยางลบ นี่ถ้ามีอะไรน่าอ้วกกว่านี้ผมก็งคงไม่แปลกใจแล้ว ลิ้นชักนี่มันที่เก็บขยะชัดๆ!!
ก่อนจะเลิกล้มความตั้งใจ ขอบรูปถ่ายก็โผล่ออกมาแวมๆชวนสะดุดตา ผมหยิบรูปใบนั้นขึ้นมาดู ภาพเริ่มเลือนหายไปตามกาลเวลา แต่รอยยิ้มของคนในรูปชวนให้ผมยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ ภาพผมและไอ้เป็ดกอดคอกันถ่ายรูปในสมัยมอต้น มันยังติดตรึงใจและตาเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะหัวเกรียนๆ (แอบทุเรศตัวเอง)
แกร็ก
ไอ้เป็ดเดินเข้ามาในห้อง
“จะกินน้ำ..เห้ยยยยยยยยยยยยยยยย”
มันวิ่งถลาเข้ามาหยิบรูปในมือผมออก หน้ามันแดงเหมือนเด็กถูกจับได้ว่าทำความผิด แต่เรื่องไรผมจะให้มันง่ายๆล่ะ ไอ้เป็ดตอนหัวเกรียนมันน่าตลกจะตาย
“อะไรๆ กูเห็นแล้วน่า จะอายทำไม? หรือมึงแอบชอบกู?? ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“กูใกล้จะมีเมียตามกฏหมายอยู่แล้ว จะมาชอบมึงหาอะไรอีกล่ะ เอารูปคืนมา! หัวกูเกรียน แม่งน่าเกลียด”
“กูก็เกรียนเหมือนกันแหล่ะน่า เผื่อมึงรู้สึกตัวช้าไง แบบว่าจริงๆแอบชอบกูมานานแล้วไรงี้ แต่ตอนนี้กูไม่ว่างแล้วว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ถุย! คอนกรีตมึงหนาขึ้นอีกแล้วนะ ใครเค้าจะเอามึง นอกจากไอ้เค ถ้าเป็นกูนะ ให้ฟรีแถมข้าวอีกถุงยังมีเคืองเลย!!”
“โหหหหหหหหหหหห พูดงี้ต่อยกันตัวๆเลยดีกว่า”
ผมถีบตูดมัน แล้วค่อยยื่นรูปให้มันแต่โดยดี
“เก็บไว้ทำไม? ถ้าอายอ่ะ” ผมถาม
“ก็เอาไว้เป็นความทรงจำไง ประมาณว่าครั้งหนึ่งกูเคยเกรียน เท่ดี”
ไอ้เป็ดส่งยิ้มละลายมาให้ อ๋อยยยยยย เคลิ้มมมมม อย่ายิ้มแบบนี้สิ เดี๋ยวกูกลับมาหลงมึงอีกรอบหรอก กูเคยบอกมึงรึยัง? ตอนนี้มึงเท่มากเลยว่ะ (หน้าแดง)
“ปะ..ประสาท” ผมด่าแก้เขิน
ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อ ก็มีเสียงจากหน้าต่างเรียกร้องความสนใจจากผมและไอ้เป็ด
ป็อก!
ผมหันไปมองกระจกสลับกับหน้าไอ้เป็ด ก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิดหน้าต่างดูว่าเกิดอะไรขึ้น
ป็อก! โป๊ก! โครม!
สามเสียงเกิดขึ้นหลังจากวัตถุบินได้ไม่ทราบสัญชาติลอยมาจูบกับหน้าผากผม ด้วยแรงบวกกับน้ำหนักของวัตถุชิ้นนั้นแล้วทำให้ผมหงายหลังล้มตึงตามกฏของเซอร์ไอแซคนิวตัน แต่เนื่องจากมันไม่ใช่แอปเปิ้ล และผมก็ไม่ได้กะโหลกหนามากนัก มันย่อมเจ็บเป็นบ้าอยู่แล้ว
“ไอ้คุ้ง?!” ไอ้เป็ดเหวอ
ผมกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้สักครู่ ก่อนจะระเบิดเสียงให้ลงไปถึงไอ้ตัวต้นเหตุได้ยินด้วย
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หมาตัวไหนปาหินมาโดนหัวกูวะ!!!!!!”
ไอ้เป็ดทำหน้าเหรอหราสักครู่ ก่อนจะชะโงกหน้าลงไปดูว่าหมาตัวที่ว่านี่มันใคร แล้วก็ตอบผม
“ผัวมึงว่ะ คุ้ง”
“ไอ้ห่าเป็ด! เรียกให้มันดีๆ ไม่งั้นมึงจะไม่ตายดี”
พูดพร้อมผลักไอ้ตัวเกะกะออกไปให้พ้นทาง แล้วกุมหน้าผากที่ตอนนี้เริ่มปูดออกมาแล้วเล็กน้อย อีกไม่นานมันคงใหญ่เท่าลูกมะนาวประดับบนหน้าอันหล่อเหลาของผมเป็นแน่ ผมชะโงกหน้าไปดูตามไอ้เป็ด ไอ้เคที่ตอนนี้เงยหน้าส่งยิ้มแหยๆมาให้ผม นึกว่ากูจะหายโกรธเรื่องที่มึงทำกูหัวโน ด้วยท่าทางแบบนั้นเรอะ?! ผมชูนิ้วกลางเป็นของตอบแทนกับเรื่องที่มันปาหินมาให้
“มาทำไม?! ไสหัวกลับหลุมมึงไปเลยนะ!!!”
“มาง้อ”
“ไม่ต้อง! กูไม่ได้งอน! กูโกรธ!!!!!”
พูดเสร็จก็ปิดหน้าต่างทันที ผมก้าวฉับๆไปที่เตียงแล้วบอกกับไอ้เป็ดที่ยืนเป๋อเหรอไม่รู้เรื่องอยู่กลางห้องว่า
“จะยืนหาพระแสงของ้าวทำเหี้ยอะไร?! ปิดไฟแล้วมานอน!”
มันเอ๋อๆไปครู่นึง(เพื่อนผมโง่ ต้องทำใจ) แล้วกุลีกุจอล้มตัวลงนอนข้างๆผม จากนั้นก็กระซิบเบาๆ
“ปล่อยไอ้เคไว้แบบนี้จริงๆเหรอ?”
“จะกระซิบทำไม? อยู่กันแค่สองคน อีกตัวมันอยู่ข้างนอกแล้วกูจะได้ยินมั้ย?”
“เออว่ะ ลืมคิด”
ป้าบ!
ผมตบหน้าผากไอ้เป็ดเข้าให้ ข้อหาโง่เกินพิกัดที่เพื่อนสุดแสนจะเพอร์เฟคอย่างผมจะรับได้
“ตอบกูมาดิ” มันร้อง
“เรื่อง?”
“มึจะปล่อยไอ้เคแบบนี้จริงๆอ่อ?? น่าสงสารมันออก ผนก็ตั้งเค้าแล้วด้วย”
“ถ้ามันฉลาดพอก็คงไม่ยืทนตากฝนหรอก พอ! กูง่วง”
ผมหันหน้าไปอีกข้าง เป็นการจบบทสนทนา แต่ผมคงหูตึงไปหน่อยเลยไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายของไอ้เป็ด
“กูไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น กูห่วงว่ากูต้องมาจัดการกับพวกมึงตอนฝนตกต่างหากล่ะ”
------------------------------------------------------------------------------------
สามชั่วโมงผ่านไป
ป็อก!
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“อะไรของมึงห้ะ? ไอ้เป็ด” ผมถามอย่างงัวเงีย
“นี่มึงยังหลับลงอีกเรอะ?!”
“อือ” ผมตอบ
“มึงมันบ้าไปแล้ว! ผ่านมาสามชั่วโมงแล้ว ไอ้ห่าเคมันยังปาหินอยู่ตลอดแบบนี้หน้าต่างกูแตกแน่! แล้วกูก็นอนไม่หลับด้วย!!! มึงลงไปจัดการกับมันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“ก็ช่างมันดิ” ผมยักไหล่ก่อนทำท่าจะเข้าไปเฝ้าพระอินทร์ต่อ
“อย่ามาทำเมินนะ! ผัวมึง มึงลงไปจัดการเลย!!”
ไอ้เป็ดลากผมให้ลุกขึ้นก่อนจะพาออกจากห้อง
“ไม่เอ๊าาาาาาาาาาาา”
ผมร้องแล้วยื้อตัวเองไว้สุดแรง
“กูก็อยากให้มึงอยู่หรอกนะ แต่กูรักตัวเองมากพอที่จะไม่ยอมให้ใครมารบกวนการนอนของกูแบบนี้ และที่สำคัญ คู่ผัวเมียอย่างพวกมึงกำลังทำลายบ้านกูอย่างช้าๆ ถึงมันจะเก่าแต่กูยังไม่อยากใช้เงินเก็บตัวเองมาซ่อมบ้านแทนที่จะเอาไปใช้ในงานแต่งงานตัวเองหรอกนะ เอ้า!!! เชิญพวกมึงไปเคลียร์กันที่บ้านเลย! กูจะนอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
ไอ้เป็ดร่ายยาวก่อนขบประโยคสุดท้ายด้วยการถีบผมออกจากบ้านแล้วปิดประตูเสียงดัง
โครมมมมมมมมมมมม!
‘ไอ้พวกบ้า! เห็นบ้านกูเป็นอะไรกัน? ที่รับฝากของหรือไง? หงุดหงิดๆๆๆๆ’
เสียงของคนที่อยู่ในบ้านยังลอดผ่านออกมาให้ผมรู้สึกผิดเล่น
“เพราะมึงอ่ะ!”
ผมหันไปโวยกับไอ้คนหน้าเหมือนที่ตอนนี้ดูอิดโรยนิดๆแต่ก็ยังส่งยิ้มแหยๆมาให้ผมไม่เลิก
“เจ็บรึเปล่า?” มันถามพร้อมกับจับแผล
“ไม่เจ็บมั้ง! ลงไปกองกับพื้นน่ะ!”
“ขอโทษ”
ใบหน้าที่รู้สึกผิดจริงๆของมันทำให้ผมใจอ่อนลงนิดๆ แต่ไม่ได้แปลว่าผมจะหายโกรธมันหรอกนะ! ยังมีเรื่องของนังผีปอบอยู่ ผมก็ไม่หายง่ายๆหรอก
“เรื่องมายด์น่ะ กูจะไม่รับโทรศัพท์จากเค้าถ้ามึงขอ กูจะทำเป็นไม่รู้จักเค้าเวลาเจอกัน ถ้ามึงไม่ชอบ กูจะไม่สนใจเค้า ถ้ามันทำให้มึงรู้สึกดี กูจะไม่ยุ่งกับเค้าอีก ถ้ามันทำให้มึงมีความสุข” มันพูดขึ้นมา
“.....พูดจริง?”
“มากกว่านั้นก็ทำได้”
“ทำไมล่ะ??” ผมถาม
“ก็กูไม่ได้ชอบเค้า แล้วกูก็ไม่อยากทะเลาะกับมึง ถ้าอะไรทำให้มึงมีความสุขกูก็จะทำ”
“เลี่ยนเนอะ อะไรทำให้คิดแบบนั้น??”
“ก็กูรักมึง”
“..........................” ผมไม่ได้ตอบมัน
“......................................”
“ให้ตายสิ! ใครสั่งใครสอนให้มึงพูดเรื่องแบบนี้โดยที่หน้ายังนิ่งเหมือนรูปปั้นอยู่ห้ะ?!”
“พูดแบบนี้แสดงว่าหายโกรธแล้วใช่มั้ย?”
“เออ!!”
มันยิ้มแล้วแบมือมาให้ผม
“อะไร?”
“ส่งมือมาสิ”
ผมหัวเราะก่อนจะยื่นมือไปให้มันกอบกุมแต่โดยดี ระหว่างทางผ่านบ้านหลังนึงปลูกดอกกุหลาบไว้อยู่หน้าบ้าน ไอ้เคมองผมเล็กน้อยก่อนจะเด็กกุหลาบดอกโตดอกนึงที่อยู่ตรงกลางพุ่มนั้น แล้วส่งมาให้ผม
“อะไร?” ผมถามก่อนรับดอกไม้สีสดมาจากมือมัน
“ดอกไม้ขอคืนดีไง”
“เด็ดแบบนั้นระวังเหอะ เจ้าของบ้านจะเอาลูกซองมาเป่าหัว”
“เพื่อมึงตายก็ยอม”
“กระโถนที กูจะอ้วก”
ไอ้เคหัวเราะ และใบหน้าของผมตอนนี้ก็มีรอยยิ้มไม่ต่างจากมัน พวกเราเดินจับมือกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง....
ซ่า!!!!!
ฝนเทลงมาตามคำขอของใครบางคนที่พึ่งได้หลับแบบสบายๆ
-------------------------------------------------------------------------------
จบลงอีกตอน (ปาดเหงื่อ) เมื่อวานลงไม่ทัน ขอโทษที พอดีกลับดึก เเฮ่ๆๆๆๆ สำหรับคนที่อวยพรวันเกิดให้ขอบคุณมากนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เราจะพยายามเเต่งให้มันดีขึ้นเเละดีต่อไป ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เม้นเยอะๆๆๆๆๆๆ เราอยากอ่านเม้นนนนนนนนนนนน
อ่อ หลายคนถามว่าทำไมเปิดเรื่องใหม่ ก็เพราะเราะเห็นว่าเรื่องเก่ามีตอนเยอะเเล้วเราเลยเปิดใหม่เพราะถ้ามีตอนเยอะๆมันจะไม่น่าอ่าน จริงมั้ย? จริง(ถามเองตอบเอง) เพราะงั้นเราเลยมาทำใหม่ไง! 555555555555555
ความคิดเห็น