คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 เต็ม
Chapter 1
ทุกๆคนย่อมมีของรักของหวง
คงจะเป็นเรื่องแน่ๆ ถ้ามันเป็นอะไรไป
ยิ่งถ้ามีใครมาแย่งมันไป เรื่องมันคงไม่จบง่ายๆ
ถ้าคุณโดนแย่งสิ่งที่รักไป คุณจะทำยังไง?
----------------------------------------------------------------------------------
ห้าง CT
ผมและไอ้เคตัดสินใจไปซื้อของใช้ที่ซุปเปอร์ตามคำบัญชาของม๊า แน่นอนว่ามันต้องไม่จบที่รีบซื้อของให้เสร็จแล้วรีบกลับบ้านเหมือนที่ม๊าบอกไว้ หลังจากที่ลงรถฟี่โน่สีเขียวแว้นของไอ้เค(มันควักตังค์ตัวเองซื้อแล้ว น่าทึ่ง!) ผมก็ตัดสินใจว่าจะเดินเที่ยวกันก่อนแล้วค่อยไปซื้อของ ผมเดินลากขาไปยังร้านไอติมยี่ห้อย่อ SS หาที่นั่งที่ได้รับลมจากเครื่องปรับอากาศให้มากที่สุด เมื่อเจอแล้ว ผมก็จับจองที่นั่งทันที ไอ้เคเดินตามหลังมาสมทบ
“ร้อนตับจะแตก ทำไมม๊าต้องให้มาซื้อของด้วยวะ ไม่งั้นก็ให้มึงมาคนเดียวสิ” ผมบ่น
“แล้วทำไมไม่รีบซื้อรีบกลับล่ะ? มาแวะนู่นแวะนี่แล้วทำเป็นบ่น”
“เดี๋ยวนี้กล้าย้อนกูเหรอ?!”
“ไม่ได้ย้อนพูดความจริง”
เถียงไม่ออกครับ จุกเลย ฮึ่มมมมมม อย่านึกว่าผมจะยอมง่ายๆนะ ในเมื่อกูทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องแก้แค้นด้วยวีธีการนี้แทน!
“น้องครับ เอาอันที่แพงที่สุดของร้านมา สองที่เลย พวกพี่กำลังร้อน” ตบท้ายด้วยรอยยิ้มที่คิดว่าน่ารักโคตรๆไปอีกดอก
“ไอ้ที่แพงที่สุดมันมีหลายอันค่ะ ช่วยเลือกสักอันด้วย”
เพล้ง!
อ้าว?! อีเด็กนี่ อยากแดกตีนแทนข้าวซะแล้วมั้ง(โกรธ) ท่าทางเหตุการ์ณหน้าแหกไม่มีคนช่วยเก็บเศษหน้านี้จะเป็นเรื่องตลกสำหรับไอ้เค มันพยายามกลั้นหัวเราะ แต่สุดท้ายก็ไม่ไหวอยู่ดี ก็เลยปล่อยออกมาดังลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“หัวเราะเข้าไป เดี๋ยวจะตลกไม่ออก” พูดพร้อมหยิกที่ขามันสุดแรง
“โอ๊ยยย! เจ็บนะ!”
“หยิกให้เจ็บ ไม่ได้หยิกให้มันส์ น้อง! เอาไอ้ฟองดูว์อะไรเนี่ยมาสองที่ดิ๊!”
“เอารสเดิมใช่มั้ยคะ?”
“เออ!” ผมตะคอก
“โทษทีครับ พอดีมันเมนส์ไม่มา”
ไอ้เคหันไปพูดกับไอ้เด็กบ้าแล้วยิ้มให้ นังนั่นก็หน้าแดงแล้วรีบวิ่งไปที่เคาน์เตอร์ อะไรวะ? ทีผมยิ้มไม่เห็นมันทำอย่างนี้บ้างเลย หน้าตาก็เหมือนกัน ไหงผลที่ได้ไม่ยักกะเหมือน นังเด็กนี่มันลำเอียงชัดๆ!(เคืองไม่หาย)
เด็กสาวอีกคนหนึ่งมาเสิร์ฟน้ำให้ ไอ้เคก็ยังขยันโปรยเสน่ห์ให้ผมเคืองลูกกะตาเล่นอยู่ ผมทำหน้าบูดเบี้ยวเป็นตูดหมูแล้วกรอกน้ำเข้าปากเป็นว่าเล่น
“เดี๋ยวก็ปวดฉี่หรอก” ไอ้เคเตือน
“ยุ่ง! จะทำอะไรก็ทำไปเลยไป รำคาณ”
ผมเชิดหน้าหนี จากการใช้หางตาแอบมองไอ้เค มันส่ายหน้าเล็กน้อยกับการกระทำของผม เชอะ ใครจะสนเล่า?! ไม่ยุ่งด้วยแล้ว ไม่ได้งอนด้วย! แค่หงุดหงิดเพราะอากาศร้อน
เฮือก!
ผมสะดุ้ง เมื่อรู้สึกถึงมือของใครอีกคนกำลังกุมมือของผมไว้อยู่ ไอ้เคคุกเข่าลงกับพื้นแล้วจับมือผมมาจูบเบาๆที่หลังมือ ทุกคนในร้านเริ่มสังเกตุเห็นจึงมองพวกผมเป็นจุดเดียว อีกแล้ว! โรคหน้าด้านของไอ้เคมันกำเริบอีกแล้วววววววว
“ทะ..ทำอะไรน่ะ?! อายเป็นมั้ย?” ผมหน้าแดง
“ให้ทำอะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอ?”
“มะ...เอ่อออ” ไปไม่เป็นเลยสิครับ
“หายงอนรึยัง?? ถ้าไม่หายจะได้ทำเพิ่ม”
“จะหลอกลวนลามกูอ่ะดิ พอ! อายแล้ว กูเป็นแค่ซีเมนต์ ยังไม่เหมือนเหล็กกล้าแบบมึง”
มันหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วค่อยลุกกลับไปนั่งที่ตัวเอง ผมยังไม่กล้ามองหน้ามันตรงๆเลยได้แต่เอาเมนูมาปิดหน้าปิดตา เป็นไปได้อยากจะเอาปี๊บมาคลุมด้วยซ้ำ แต่ที่นี่มันไม่มี ผมแอบมองไอ้เคว่าทำอะไรอยู่ มันนั่งเท้าคางมองผมอยู่ก่อนแล้ว ทำให้เผลอสบตาโดยบังเอิญ ผมรีบหลบสายตาเอาหน้ามุดเข้าไปในเมนูเหมือนเดิม อืมมม ความจริงน่าจะสั่งตัวนี้นะ มีเชอร์รี่ด้วย
“ไอศครีมที่สั่ง ได้แล้วค่ะ”
นังเด็กเวร(คนเดิม)ยกฟองดูว์บ้าบอคอแตกอะไรมาวางที่โต๊ะ ก่อนเดินเชิดบิดตูดกลับตำหนัก ขอให้มันหลังเดี้ยงเถอะ เพี้ยงงงง
-----------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่สวาปามเสร็จเรียบร้อย ผมกับไอ้เคก็เดินเอื่อยๆดูของบ้าง ซื้อขนมกินบ้าง จนกระทั่ง...
“นั่นเคใช่มั้ย?”
เสียงหญิงสาวคนนึง ผมหันไปมอง เธอเป็นคนสวย หน้าตาดี การแต่งตัวก็ดี แต่ส้นสูงมันจะสูงไปไหน เอาให้สูงเท่าตึกไบหยกเลยมั้ยเจ๊! ปากก็แดงอย่างกับพึ่งสูบเลือดสูบเนื้อกระบือมา! วุ้ยยยย ไม่ชอบขี้หน้า พอไอ้เคพยักหน้า ดวงตากลมโตก็มีน้ำใสๆคลอหน่วยเหนี่ยว และแล้วก็หล่นแหมะลงบนพื้น (แล้วกูจะอธิบายทำไมวะ? เอาเป็นว่าเป็นส่วนเกินเลยไม่มีไรทำ)
“คุณ! เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
สุภาพบุรุษเครีบถลาเข้าไปหา จริงๆมันคงกลัวคนมองว่ามันทำผู้หญิงร้องไห้มากกว่าแหงแชะ ส่วนตัวผม ไม่ทำอะไร มองเธอคนนั้น ทำไมถึงรู้จักไอ้เค? เป็นอะไรมาก่อนรึเปล่า?? หรือนี่คือละครหลังข่าว ที่ตัวร้ายจะมาโผล่แล้วจะแย่งพระเอกจากนางเอกไปหรือยังไง??
“เค! นี่มายด์เองนะ จำมายด์ได้รึเปล่า?!”
ไอ้เคหน้าเหวอไปนิด ก่อนจะร้องอ๋อ ชัวร์เลย มันต้องมีซัมติงแหงๆ แล้วนางเอกผู้น่าสงสารอย่างผมจะทำอะไรแก้ความเป็นส่วนเกินอันนี้ดีล่ะ? เตะฝุ่นเล่นดีมั้ย? หรือจะเอากระเป๋าหลุยส์ในมือหล่อนมาเฉาะหัวตัวเองเล่นดีล่ะ?
“มายด์คิดถึงเค มายด์ยังรักเคเหมือนเดิมนะ เรากลับมารักกันได้มั้ย?”
“ไม่ได้!”
อุ้ย นั่นเสียงใคร? ตอบได้ตรงใจมาก คนทั้งคู่หันมามองผมเป็นตาเดียว อ่อ รู้แล้วเสียงใคร เสียงผมนี่เอง แหะๆ ปากมันไวกว่าความคิด
“นายเป็นใคร?! ฉันคุยกับเค ไม่ได้คุยกับนาย!”
“ตอบแทน พอดีวันนี้เคไม่ว่างจะมาเจียดเวลาสักนิดมารื้อฟื้นกับคนเก่าอย่างเธอ ต้องไปซื้อของ! ไอ้เค! มานี่!!!”
ประโยคหลังผมเรียกไอ้สุภาพบุรุษที่เอ๋อเป็นรูปปั้นให้ออกจากวงจรอุบาทว์นี่ ยัยส้นสูงกัดปากด้วยความโมโห เออ กัดไป ขอให้ปากแตก ผมลากไอ้เคตีโป่งออกจากผู้หญิงปากปอบคนนั้นแล้วเดินลงไปที่ซุปเปอร์
“คุ้ง! คือว่า...”
“ไม่ต้องพูด! เดี๋ยวกลับบ้านเราต้องคุยกันนะพรรคพวก”
ไอ้เคหน้าซีดเหมือนรู้ชะตา ถ้าผมพูดพรรคพวกไม่ได้หมายความว่ามันชิลเหมือนที่พูด แต่หมายถึงว่า มึงตายแน่!
-----------------------------------------------------------------------------------
3 วันต่อมา
บ้านเป็ด
“สรุป ตั้งแต่วันนั้น ผู้หญิงที่ชื่อมายด์มิ้นต์อะไรนั่น ก็ตามราวีไอ้เคไม่เลิก มึงเลยหึงจนเลือดกระเด็นเข้าตาทะเลาะกับไอ้เคแล้วหนีมาบ้านกูใช่มั้ย?”
“ไม่ใช่! ที่พล่ามมาถูกแค่ประโยคแรก กูไม่ได้หึงมันเว้ยยยยยย มึงดูมันดิ! ปล่อยให้กูเป็นส่วนเกินอยู่นั่นแหละ ไอ้กูก็เป็นผู้ดีมีมารยาทเลยไม่สามารถเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองเราได้ ที่สำคัญ นังปอบทึ้งนั่นมันเยาะเย้ยกู!”
“อันหลังนี่คือประเด็นหลักเลยใช่มั้ย?”
“ใช่! กูนะอยากจะเข้าไปสอยแม่งให้ฟันร่วงแล้วเลือดกลบปากให้มันแดงสมใจหล่อนจริงๆ แต่ก็นะ บอกแล้วกูมันผู้ดี ไม่กล้าแตะตัวปอบ”
ผมกระฟัดกระเฟียดตอบไอ้เป็ด ที่ตอนนี้มีหน้าที่รับฟังแต่ไม่มีสิทธิเสนอความคิดเห็น สาเหตุที่เป็นอย่างนี้ ก็เพราะนังปอบแร้งทึ้งอีกาจิกน่ะสิ! มันทำลายทุกอย่างเลย ขอเท้าความไปตั้งแต่วันที่ซื้อของเลยแล้วกัน
-----------------------------------------------------------------------------------
บ้าน
‘ไหน ลองพูดอะไรดีๆที่น่าจะฟังเข้าหูมาให้กูได้ยินสักประโยคสิ’
ผมนั่งกอดอกบนเตียงแล้วส่งสายตาพยาบาทให้ไอ้เคที่นั่งอยู่ตรงพื้นห้อง
‘กูไม่ได้มีอะไรกับมายด์’ มันตอบหน้านิ่ง
‘มายด์?! สนิทกันดีเนอะ!’
‘แฟนเก่า’
‘ตั้งแต่ตอนไหน?’
‘มอปลาย’
‘ทำไมกูไม่รู้?’
‘มึงไม่ถาม’
‘อย่ากวนตีน ถ้ายังไม่อยากแดกอีโต้ตอนนี้’
อ่อ ลืมไป ผมถืออีโต้เตรียมเจื๋อนคอมันไว้แล้วด้วยแหล่ะ
‘ไม่ได้มีอะไรกัน เลิกกันไปแล้ว บังเอิญเจอกันเมื่อตอนหลางวัน กูยังจำเค้าไม่ได้เลย เค้าอ่ะจำกูได้ มึงก็เห็นนี่’
‘คิดจะรีเพลย์กับนังนั่นมั้ย?’
‘ไม่’
‘มั่นใจ?’
‘อืม ก็มีอยู่คนเดียว’
‘ใคร?’ ผมเริ่มเดือดอีกรอบ
‘มึงไง’
เหตุการ์ณน่าจะจบด้วยดี ถ้ามือถือไอ้เคไม่ร้องลั่นขึ้นมาก่อน มันทำท่าจะรับ แต่ผมแบมือขอเรียบร้อย มันเลยจำใจส่งให้ ผมกดรับแล้วกรอกเสียงลงไป
‘ใคร?’
‘ขอสายเคหน่อย’
เสียงผู้หญิงทำให้ผมส่งสายตาเชือดเฉือนไปให้ไอ้เคที่เริ่มตัวลีบลงสองนิ้ว
‘ถามว่าใคร? ไม่ใช่ให้มาพูดฉอดๆ’
‘แล้วแกเป็นใคร?! ฉันจะคุยกับเค’
เสียงหวานเริ่มแหว แค่นี้ก็รู้แล้วนังผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ก็นังแร้งทึ้งเมื่อตอนหลางวันไง ขนาดโทรมาหา แสดงว่าเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแล้วล่ะ นายเค (ถืออีโต้เตรียมเจื๋อน)
‘ถ้าไม่บอกว่าใคร ก็ให้คุยไม่ได้ เพราะขนาดฟังยังฟังไม่รู้เรื่องเลย พูดจะไปรู้เรื่องได้ยังไง’
‘กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด’
ดีนะกูปาไปหาไอ้เคทัน นังปอบ! โดนจับยัดลงหม้อรึไง โหยหวนจริงเลย!!!
‘กดตัดสายซะ แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือน’ ผมขู่
ไอ้เคทำตามอย่างว่าง่าย (ลองไม่ง่ายมันก็คงได้ชิมคมอีโต้แหล่ะ) แล้วรีบเข้ามาประจบประแจง
‘เค้าคงอยากให้กลับไปแป็นเหมือนเดิม’ มันพูด
‘ก็กลับไปสิ’
‘ไม่เอา เดี๋ยวคนแถวนี้เหงา’
‘หยุด อย่ามาหยอดซะให้ยาก กูไม่หลงกลมึงแล้ว ขึ้นไปนอนชั้นบน กูจะนอนชั้นล่าง’
‘แต่ว่า..’
‘ไม่มีแต่!’
-------------------------------------------------------------------------
เรื่องก็เป็นเช่นนี้แล แต่นังนั่นมันยังตามหลอกหลอนและคอยอาฆาตพยาบาทอยู่ร่ำไป จนผมทนไม่ไหวหนีมาอยู่บ้านไอ้เป็ดแทน ซึ่งไอ้เพื่อนสุดซวยก็ต้องยอมแต่โดยดี ไม่งั้นคงเจอตีนพิฆาต
“จริงๆเลย ทะเลาะหันแล้วมาลำบากกูอยู่นั่นแหละ”
“จะช่วยไม่ช่วย? ไม่ช่วยกูจะไปฟ้องว่าเอิญทอดทิ้งเพื่อนที่คบกันมานานเกือบสิบปีได้ลงคอ” พูดพร้อมทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“เห้ยยยยยยยยยยยยยย ช่วยจ้ะช่วย”
ไอ้เป็ดรีบถลามาเกาะขาไม่ให้ผมออก แล้วดันให้ผมไปนั่งที่เก้าอี้หน้าคอม
“กลัวเมียนี่หว่า”
“กูยังไม่อยากโดนทุบกบาลแตก ให้อยู่ก็ได้! แต่มึงห้ามแตะอะไรทั้งสิ้น บอกไว้ก่อน”
“รู้แล้วน่า”
“ดี งั้นเดี๋ยวกูมา”
พอไอ้เป็ดออกจากห้องไป ผมก็ลุกขึ้นเต็มความสูง
“สำรวจอะไรหน่อยดีกว่า”
-----------------------------------------------------------------------------
ขึ้นไปมองส่วนหัวเเล้วลงมามองส่วนตัว โคตรจะคนละเรื่องเลย = =" ก้ากกกกกกกกกกกกก เรื่องใหม่ไม่ใช่ว่าจะดราม่าหรอกนะ! เรายังเหมือนเดิมมมมม เเต่เเค่เนื้อเรื่องเเปลกใหม่กว่าเดิมนิดนึงๆ
ตอนนี้ความจริงจะเป็น SSF#3 เเต่เห็นว่าเข้ากับภาคต่อดี เลยย้ายมาเข้าเรื่องเลย น้อยเหรอ? ใช่สิ! เราอยากให้มันต่อกับตอนหน้า ตอนหน้าก็เท่านี้เเหละ ลดปริมาณลง 5555555555555
เม้นกันหน่อยจิตัวเองงงงงงงงงงงงงงง เราอยากอ่านเม้นเน้อออออออออออออออ
สุดท้าย วันนี้วันเกิดเรา (พูดทำไม:รีดเดอร์) ไม่มีใครสนเราเลยยยยย อยากเรียกร้อง 5555555555555 เนื่องในวันเกิด เราจะลงสองตอน! มั้ง? ถ้าทันนะ ก้ากกกกกกกกกกกกกกก
เเล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
to be continue
ความคิดเห็น