สาวซ่าท้ากฎเหล็กของหัวใจนายจอมเฮี๊ยบ

สาวซ่าท้ากฎเหล็กหัวใจ

นายจอมเฮี๊ยบ

โดย Un petit crayon

 

- 1 -

ไฮด์คิก ฮาน่า !!

ปัง !!

ดุล !!

ปัง !!

เสียงโค๊ชคิมดังสลับไปมากับเสียงฝีเท้าของนักกีฬาเทควันโดซึ่งกระทบกับเป้าซ้อมอย่างสม่ำเสมอ  และฉันก็เป็นหนึ่งในนักกีฬาพวกนี้ด้วยเช่นกัน ทำไมพวกเราถึงต้องซ้อมกันหนักแบบนี้น่ะเหรอ ก็สัปดาห์หน้าน่ะจะเริ่มเข้าสู่การแข่งขันเทควันโดระดับภูมิภาคกันแล้วน่ะสิ ตื่นเต้นชะมัดเลย แต่ฝีมือฉันยังไม่ค่อยจะดีเท่าเพื่อนๆเลยแถมฉันยังเป็นโรคอวบระยะสุดท้ายอีกแน่ะ วิ่งๆแป๊ปเดียวก็เหนื่อยได้ง่ายๆแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ฉันคงชวดเหรียญทองปีนี้แน่ๆเลย ง่า !!! >o<

เฮ้ ! โซฮี

หือ ?

ฉันมองหาผู้เป็นเจ้าของเสียงเรียกนั้นก็พบดองฮายืนโบกมืออยู่หน้าโรงเรียนท่าทางเหมือนยามหน้าโรงแรมม่านรูดไม่มีผิด ( ทำไมต้องม่านรูด ทะลึ่ง! ) ให้ตายสิหมอนี่ก็ซ้อมเทควันโดเหมือนกันนี่นา ไม่เหนื่อยบ้างรึไงถึงได้ทำหน้าบานเป็นนกกระจอกเพิ่งจะออกจากรังไปได้ ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วนะยะ

ชักช้าอยู่ได้ ยัยเต่าเอ๊ยเร็วเข้า

หนอยเจ้าบ้า ฉันไม่ได้ถึกหน้าตายเหมือนนายนิ่   ฮึ่ม !  -*-

ไรของนายฮะ ฉันเหนื่อยนะ

เลิกซ้อมแล้วเราไปกินไอศกรีมข้างโรงเรียนกันมั๊ย

ดองฮาชวนไปกินไอศกรีมอีกแล้ว กินมันทุกวัน  กินจนแทบจะผายลมออกมาเป็นกลิ่นวนิลาอยู่แล้ว

เอ่อ

ว่าไงล่ะ ตกลงจะไปไหม

หึ ไม่ล่ะ วันนี้ฉันขอบายละกัน

ฉันเลี้ยงก็ได้นะ

แน่ะ หมอนี่เห็นฉันเป็นคนเห็นแก่กินไปได้ยังไง( ถึงแม้มันจะจริงอยู่นิดหนึ่งก็เหอะ )

นายเห็นฉันเป็นคนตะกละรึไงฮะ

เปล่าๆ ไม่ไปก็ตามใจงั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ บาย

ดองฮาโบกมือลาและหันหลังวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว โทษทีนะดองฮา แต่ฉันเบื่อไอศกรีมจริงๆนี่นาถึงฉันจะชอบไอศกรีมมากแค่ไหนก็เถอะ อ้อ ! ลืมบอกไปว่าลีดองฮาเป็นประธานชมรมเทควันโดแล้วก็เป็นหนุ่มป๊อปประจำโรงเรียนด้วยนะ แถมยังไม่มีแฟนอีกต่างหาก เมื่อสองปีก่อนหมอนี่เคยช่วยฉันให้รอดพ้นจากเงื้อมมือพวกยากูซ่าและชวนฉันเข้าชมรมเทควันโดนี่แหละ ฉันคิดเสมอว่าหมอนี่เป็นผู้มีพระคุณกับฉันคนหนึ่ง เราสองคนก็เลยกลายเป็นเพื่อนกันและไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ สาวๆในโรงเรียนเลยพลอยเข้าใจผิดคิดว่าฉันกับดองฮาเป็นแฟนกันและพาลเกลียดขี้หน้าฉันไปด้วย ( ยัยพวกขี้อิจฉา >-<) ก็เลยไม่มีเพื่อนผู้หญิงคนไหนมาคบกับฉัน ด้วยเหตุนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เราสนิทกันไปโดยปริยาย

ฉันเดินทอดน่องคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนในที่สุดก็ถึงบ้านจนได้ พ่อกำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะทำงานท่าทางเครียดเอาการ อาชีพทนายความก็อย่างนี้ล่ะนะ มีคดีความมากมายต้องสะสางอยู่เสมอ ฉันพยายามจะผ่อนคลายภาระอันหนักอึ้งของพ่อโดยการยิ้มบางๆให้พ่อ แต่ดูเหมือนความพยายามของฉันจะไม่เป็นผลเพราะสีหน้าพ่อก็ยังคงบึ้งตึงเช่นเดิม พ่อมองหน้าฉันเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ว่าฉันกลับมาแล้วและตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่ออย่างขะมักเขม้น

ฉันโยนกระเป๋าลงบนเตียงหนานุ่มเหมือนหน้าพิซซ่าในห้องนอนตามด้วยทิ้งตัวเองลงบนเตียง เฮ้อ ! กับอีแค่เรียนสัปดาห์ละห้าวันทำไมมันเหนื่อยนักนะ ไหนจะซ้อมเทควันโดตอนเย็นอีกแถมวันนี้ยังมีการบ้านอีกตั้งสามวิชา อ๊าก !!! เหนื่อยนะเฟ้ย    ความรู้สึกเหมือนวิ่งรอบเคียงจูมาทั้งวันเลย ทั้งเหนื่อยทั้งเวียนหัว ทำไงดีล่ะ ขี้เกียจทำการบ้านชะมัดยาด อืม...อ๊ะ! นึกออกแล้วเอาการบ้านไปลอกดองฮาพรุ่งนี้ดีกว่า คิคิ เรานี่ฉลาดจริงๆเลย ว่าแล้วก็เช็คเมลซะหน่อยดีกว่า ฮ่า ดองฮากำลังออนไลน์พอดีเลย

 

 

 

LADY MONSTER SOHEE says: นายทำการบ้านหรือยัง

Handsome  Donkey  555 + says: แหงล่ะ   ระดับฉันแค่หลับตาทำก็เสร็จเรียบร้อย

LADY MONSTER SOHEE says: โอเว่อร์ -__-^^

Handsome Donkey 555 + says: เธอจะลอกการบ้านฉันใช่มะ

LADY MONSTER SOHEE says: ถ้าจะบอกว่าใช่ล่ะ

Handsome   Donkey   555 + says: แล้วถ้าจะบอกว่าไม่ให้ล่ะ

LADY MONSTER SOHEE says: อยากตายรีไง

Handsome   Donkey   555 + says: 555 + โอเคๆพรุ่งนี้เธอต้องมาก่อนเจ็ดโมงสิบห้าช้ากว่านี้ฉันไม่รอนะ

 

 

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พิมพ์อะไรต่อ พ่อก็เปิดประตูเข้ามาในห้องเสียก่อน สีหน้าไม่ค่อยดีเลยด้วยมีอะไรหรือเปล่านะ น่าสงสัยจริงๆ

พ่อมีเรื่องอยากจะคุยด้วยน่ะ พ่อพูดกับฉันในขณะที่ฉันยังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

                มีเรื่องอะไรหรือคะพ่อ

เอ่อ ... คือว่า มีลูกความจ้างให้พ่อไปทำคดีคดีหนึ่งในโซลน่ะ เป็นคดีที่สำคัญมาก

ไม่ว่าคดีไหนฉันก็เห็นพ่อบอกว่าสำคัญหมดนั่นแหละน่าตั้งแต่คดีหมาหายไปยันควายป่วย  -__-^^ แล้วคราวนี้จะคดีอะไรอีกล่ะ

เพื่อความสะดวกในการทำงานพวกเราต้องย้ายบ้านและลูกก็ต้องย้ายโรงเรียน

ฮะ ! นี่ถึงกับต้องย้ายบ้านเชียวเหรอคดีอะไรมันจะสำคัญขนาดนั้น บ้าจริง แล้วพ่อยอมได้ยังไงกัน ทั้งๆที่บ้านหลังนี้พ่อเป็นคนออกแบบสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเองแท้ๆเลย ไม่อยากจะเชื่อ

พ่อแน่ใจแล้วหรือคะว่าจะขายมันจริง หนูรู้ดีนะคะว่าพ่อรักบ้านหลังนี้มากแค่ไหน แค่คดีคดีเดียวมันสำคัญมากขนาดที่พ่อยอมแลกกับบ้านเลยหรือคะ พ่อไม่ทำคดีนั้นไม่ได้หรือคะ หนูแค่ไม่อยากให้พ่อเสียใจภายหลังเท่านั้น

อันที่จริงพ่อประกาศขายมันตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว และตอนนี้ก็มีคนมาเสนอราคาไว้สูงทีเดียว พ่อก็เลยตกลงที่จะขาย ไว้เราไปซื้อบ้านที่สวยกว่านี้ในโซลก็ได้

พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักใจ ฉันรู้ดีว่าพ่อไม่ได้อยากขายบ้านนี้สักเท่าไรนักแต่ที่พ่อพูดก็เพื่อจะปลอบใจตัวเองเท่านั้นแหละ พ่อเป็นคนรักศักดิ์ศรีพูดแล้วไม่คืนคำ ในเมื่อประกาศขายบ้านไปแล้วก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้  และคำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของฉันก็คงเปลี่ยนใจพ่อไม่ได้เช่นกัน 

ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ตามใจพ่อเถอะคะ แล้วเราจะไปจากที่นี่กันเมื่อไหร่คะ

วันมะรืนเห็นจะได้ เตรียมตัวไว้ล่ะ พ่อมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ

พ่อพูดสั้นๆเพียงเท่านั้นแล้วค่อยๆลุกเดินออกจากห้องไป ทันในนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นทันที

  กริ๊ง ! กริ๊ง ! ( เสียงโทรศัพท์โบราณมากกก )

ดองฮานั่นเอง อ๊ะ ตอนนี้ฉันกำลังแชทกับเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ ลืมไปเสียสนิทเลย

ฉันตัดสินใจปิดโทรศัพท์ก่อนจะเดินไปที่คอมพิวเตอร์แทน โอ้โห นี่เขาพิมพ์เรียกชั้นตั้งยี่สิบรอบเลยเหรอ คืนนี้คงไม่นอนละเมอเป็นชื่อฉันนะ

 

 

 

LADY MONSTER SOHEE says : โทษที พอดีฉันคุยกับพ่ออยู่

Where are SOHEE ? says : งั้นเหรอยัยเต่า ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้ว

LADY MONSTER SOHEE says : เอาล่ะๆ นี่ไม่ใช่เวลาจะมาทะเลาะกันนะ ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดกับนาย ออกมาพบฉันหน่อยได้ไหม

Where are SOHEE ? says : ตอนนี้ฉันไม่ว่าง เล่นเกมอยู่

LADY MONSTER SOHEE says : ตาบ๊องเอ๊ย   ธุระของฉันสำคัญกว่าการเล่นไร้สาระของนายนะ แล้วก็เปลี่ยนชื่อเอ็มเอสเอ็นของนายซะ ฉันอยู่นี่แล้ว

Where are SOHEE ? says : งั้นเจอกันที่คอฟฟี่ช้อปหน้าปากซอยบ้านเธอแล้วกัน

LADY MONSTER  SOHEE says : OK.

 

 

 

ฉันใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงคอฟฟี่ช็อปหน้าปากซอย ร้านนี้เป็นร้านที่พ่อกับฉันมักจะมาตอนเช้าก่อนฉันจะไปโรงเรียนทุกวัน ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะที่จะได้มาที่นี่

ฉันเลือกที่นั่งริมกระจกพลางมองสิ่งแวดล้อมรอบนอกและคิดอะไรไปต่างๆนาๆ ข้างหน้าร้านมีคนทะเลาะกันด้วยล่ะเป็นผู้ชายสองคนผู้หญิงหนึ่งคนหน้าตาดีใช้ได้เชียวล่ะ สงสัยว่าจะทะเลาะกันแย่งผู้หญิงล่ะมั้ง อยากรู้จังว่าสุดท้ายแล้วผู้หญิงจะเลือกใคร อิอิ

มันสนุกนักรึไงฮะ ดูชาวบ้านเขาทะเลาะกันอ่ะ ดองฮานั่นเอง มาเร็วกว่าที่คิดแฮะ

แล้วนายไม่อยากรู้รึไงว่าผู้หญิงจะเลือกใคร

ฉันไม่ใช่พวกชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านเหมือนเธอนิ่

นึกว่านายเป็นใครมาว่าฉันยะ

ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า

ฉันต้องไปจากที่นี่แล้ว ต้องย้ายโรงเรียนด้วย และ ... คงไม่กลับมาอีก   

ฉันโพล่งออกไปอย่างไม่ลังเล ดองฮาถึงกับทำหน้าเหวอไปเลย

ฮ่าๆๆตลกเป็นบ้าเลยนะโซฮี

ดองฮาหัวเราะฝืดๆเพื่อกลบเกลื่อน ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะไม่เชื่อในเรื่องที่ฉันพูด เขาแค่กำลังหลอกตัวเองต่างหาก

นายคิดว่าฉันล้อเล่นหรือไง ฉันแสร้งถาม

เอาล่ะโซฮี ฉันยอมรับก็ได้ว่าเรื่องที่เธอเล่ามันตลกมากวันนี้สนุกมากพอแล้ว แต่วันหลังอย่าเรียกฉันมาเพื่อเล่าเรื่องไร้สาระแบบนี้อีกนะ ฉันกลับล่ะ

นายนั่นแหละดองฮา เลิกทำตัวไร้สาระซะที ... เอาไว้ฉันจะกลับมาเยี่ยมแล้วกัน

พรึ่บ !

ทันทีที่ฉันพูดจบดองฮาก็พรวดพราดออกจากร้านไปทันที เจ้าบ้าเอ๊ย หัดยอมรับความจริงบ้างสิ โอเคฉันรู้ว่านายตกใจ ตัวฉันเองก็ไม่ได้อยากไปหรอกน่าแต่มันมีความจำเป็นที่จะต้องไป ถ้านายยอมฟังเหตุผลของฉันสักหน่อยนายก็คงไม่วิ่งหนีฉันไปแบบนี้