วนเวียนรัก รักสามเศร้า

(นัท เรียนจบเเล้วนี่)-ข้าวฟ่าง

(อือ )-นัท

(เเล้วหางานได้ยัง)-ข้าวฟ่าง

(ได้เเล้วจ้ะ)-นัท

(เเล้วสามีล่ะจ้ะ)-ข้าวฟ่าง

(ไม่มีหรอก ดูท่าต้องจำใจขึ้นคาน)-นัท

(น่าเเกก็ไม่ได้เเย่ขนาดนั้น)-ข้าวฟ่าง

ฉันนั่งอมยิ้มที่โต๊ะทำงานขณะกำลังคุยเเชทกับเพื่อนสาว

(เดี๊ยวฉันขอไปทำงานก่อนนะ)-นัท

ฉันจบจากคณะอักษรศาสตร์สาขาเอกญี่ปุ่นตอนนี้ก็กลายเป็นนักเเปลหนังสือไปเเล้ว ที่บ้านก็เงียบสุดๆพ่อเเม่ฉันก็เกษียนไปตั้งนานเเล้วทั้งสองท่านอยู่ที่บ้านยายเพราะคงไม่อยากรบกวนฉัน ส่วนฉันกับพี่สาวก็ทำงานหาเงินเลี้ยงน้องชายตัวเเสบที่ขี้โม้เป็นที่หนึ่ง

{Line R}

(พี่นัท ขอตังค์หน่อย)-R

[ไม่]-นัท

(ขอเเค่500เอง)-R

(คิดว่าฉันรวยมากรึไง)-นัท

(น้าาา)-R.

(โตป่านนี้เเล้วยังมาขอตังค์อีก ไม่ให้คือไม่ให้)-นัท

ฉันรีบปิดเเชทตัดความรำคาญ

มีงานอีกหลายฉบับต้องทำอีกเพียบ จริงๆบางที่ทำงานที่บริษัทนะ เเต่ที่ทำงานฉันทำที่บ้านดีไหมล่ะ เเต่ถึงจะประหยัดเวลาในการเดินทางไปเยอะ เเต่งานมันก็เท่าเดิมอะเเหละ

[ก็อก ก็อก]

ใครเคาะประตู โรคจิตที่ไหนรึป่าว

[ก็อก ก็อก ก็อก]

โอ๊ย ใครว่ะ ฉันเดินไปเปิดหน้าต่างข้างประตู อ่อ น้ากับพี่อัย(ลูกพี่ลูกน้อง) มากันทำไมปกติไม่มาบุกถึงบ้าน ฉันเดินไปเปิดประตูด้วยความรำคาญ

"อะไร"ฉันถามห้วนๆเเละมองหน้าเขาทั้งสอง

"จะอะไรล่ะ เเกเรียนจบเเล้วนี่"น้าฉันพูดเเละเดินเข้าไปนั่งที่โซฟา ก่อนที่พี่อัยจะเดินตามไป

"เรามาคุยเรื่องงานเเต่งดีกว่า"พี่สาวฉันพูดเสริม

"ห้ะ? เเต่งงานกับใคร"

"จะใครล่ะ พี่ชายเเกไง"น้าสาวฉันบอกทำหน้าลอยๆไม่ได้คิดอะไร นี่พี่ชายที่เขาหมายถึงคือลูกชายของเขา ก็คือญาติของฉันเราอายุห่างกัน4ปี ฉันอยากรู้จริงๆผู้หญิงมันหมดโลกเเล้วรึไงถึงให้ฉันเป็นคนเเต่งงานกับคนที่นิสัยต่างจากฉันฟ้ากับเหว ฉันเป็นเราโก๊ะๆเปิ่นๆวีดซกมกสปรกต่างจากพี่ชายฉันที่สุภาพบุรุษ เรียบร้อย สะอาด

นี่ให้เขามาเเต่งกับฉัน ฉันรู้สึกว่าเขาเสียชาติเกิดจริงๆ มาเเต่งงานคนอย่างฉัน

"นี่ ผู้หญิงตั้งเยอะ ทำไมต้องเป็นหนู"ฉันหันไปถามเขาอย่างงงๆ

"อะไรกัน พวกเเกก็ดูสนิทกันตอนเด็กๆดูเหมาะสมกันจะตาย"น้าพูดเเเละกระตุกยิ้มเล็กน้อย เเต่เดี๊ยวนะที่เล่นกันอะนั้นตอนเด็กๆพอขึ้นม.1ก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยเพราะย้ายบ้าน

"นั้นมันตอนเด็กๆ เเล้วนี่ใช่เรื่องมาจับหนูเเต่งกับพี่มินไหม นี่มันยุคไหนเเล้วคะ"ที่ฉันพูดไปเพราะสมัยนี้ไม่นิยมในการจับเเต่งงานเหมือนสมัยก่อน

"จ้ะ เเม่ทันสมัย"พี่สาวพูดขึ้นทำน้ำเสียงประชดประชัน

ฉันเบะปากเเละถอนหายใจเบาๆ

"เรื่องเเต่งงานอะ หนูอยากคุยกับพี่มินตรงๆก่อน"

ฉันพูดส่องสายตาไปทางน้า

"เอางั้นเหรอ ได้ดิตอนนี้เลยไหม"เขาพูดท่าทางรีบร้อน

"ใจเย็นนน รีบไปไหนเนี่ย เอาเป็นว่าพี่มินปิดร้านเเล้วเเวะมาคุยกับหนูด้วย"พี่มินทำกิจการร้านส่วนตัวเป็นร้านตัดผม จริงๆที่ไม่อยากรีบคุยกลัวว่าจะรบกวนเวลา

"เออๆเอางั้นก็ได้ เเต่เเกไม่ไปหาที่ร้านล่ะ"พี่สาวฉันลุกขึ้นทำท่าทีจะกลับ ที่บอกไปอย่างนั้นเพราะร้านกับบ้านฉันอยู่ไกลเลยว่ามันจะเสียเวลามาที่บ้านฉัน

"อือ เดี๊ยวทำงานเสร็จตอนเย็นก็ไปเเล้ว"

"งั้นกลับล่ะ"

อย่างที่คิดจริงๆด้วย ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆฉันไปได้ยินน้าคุยป้าเรื่องจะจับฉันกับพี่มินเเต่งงานกัน

จริงๆฉันก็ไม่คิดว่าจะจับเเต่งจริงๆหรอกนะ ฉันบ่นกับตัวเองเเละนั่งพิมพ์งานไปด้วย

6:23

หกโมงเเล้วนี่ร้านปิดเเล้วมั่งรีบไปที่ร้านดีกว่า ฉันรีบออกจากบ้านกระโดดขี้นวินไปทันที

"พี่ เร็วๆเลยนะ"

หลังจากพูดจบพี่วินก็ทำเหมือนถนนนี้เป็นสนามรถเเข่งมอไซต์ติดจรวดไปอย่างรวดเร็ว ดีนะเเถวนั้นไม่มีตำรวจ เเฮร่ ????

"120คับ"

ฉันยื่นเงินให้ เเละหันเดินไปที่ร้านตัดผม

"คือนี่ร้านตัดผมชายนะครับ"พนักงานคนนึงบอก ทำท่าทางงงๆฉันก็เเอบเขินๆลูกค้าทั้งร้านเป็นผู้ชายหมดเเล้วส่วนใหญ่ก็เป็นวัยรุ่นชาย โอ้~ยังหนุ่มยังเเน่นน่ารักจริง-.,-ไม่ๆ คิดอะไรอยู่เนี่ยเรา

"อ่อ มาหาเจ้าของร้านค่ะ"ฉันบอกด้วยสีหน้านิ่งๆ

"เป็นอะไรกับเจ้าของร้านครับ"

"ญาติค่ะ เขาอยู่ไหนคะ"

ฉันพูดยืนลอยๆอยู่ที่ร้านด้วยสายตาผู้ชายนับ10คน

"อ้าวนัท? มาทำไม"เขาเดินออกมาจากประตูหลังร้าน

"มีเรื่องจะคุย"ฉันพูดทำน้ำเสียงจริงจัง

"งั้นตามมา"ฉันตามเขาไปที่หลังร้าน ฉันพิงกำเเพงเเละถอนหายใจเล็กน้อย

"มีอะไร"เขาเปิดประโยคสนทนา เขารู้ดีอยู่เเล้วว่าถ้าไม่จำเป็นจริงๆคงไม่กล้ามาถึงที่นี่

"เรื่องที่เรา2คนจะโดนจับเเต่งงานอะรู้ยัง"

"รู้ตั้งนานเเล้ว"

ฉันหงุดหงิดกับความลอยน้ำลอยตาของเขา

"คิดยังไง? "

"ให้คิดยังไงล่ะ ก็เฉยๆ"

"ถามตรงๆเถอะ พี่อยากเเต่งกับหนูจริงๆเหรอ"

"ก็ไม่"

"ที่ทำไปเพราะเรื่องทางบ้านใช่ไหม"

"คงงั้น"

"หนูจะให้เลือกระหว่างให้เราเเต่งงานกันเเล้วให้ไปหย่าทีหลังหรือจะให้หนูหาคนคบบังหน้า"

"เเต่งงาน"

"ห้ะ? เอาจริงจริงดิ"

"ใคร?"

"???"

"ใครจะมาคบบังหน้าให้??"

คำพูดนั้นเหมือนฉันได้ยินเสียงหน้าตัวเองเเตกเป็นส่วนๆ เพราะตั้งเเต่เกิดมายังไม่เคยมีเเฟนเลยสักครั้ง เเถมเป็นคนที่ไม่มีความน่าดึงดูดเลย มาหน้าตาดูดีขึ้นตอนโตนี่เเหละ

"......."เอาล่ะใบ้รับประทานเเล้วจ้า

"......."

"......."ฉันเบะปากชักสีหน้าใส่

"นี่ โตเเล้วยังทำนิสัยเเบบนี้อีกเหรอ"

"ยังไง"

"นิสัยไร้มารยาทเเบบนี้ไง จะไปไหนก็ไปเลย"

"นี่ที่ยอมเเต่งเพราะสงสารหรือยังไง?"

"นั้นก็ส่วนนึง"

"ไม่ต้องมาสงสารหรอก เอาตรงๆนะยอมขึ้นคานดีกว่ามาเเต่งงานกับพี่"

"เหรอ" เขาขำเล็กน้อย เเละเปิดประตูเข้าร้านไปปล่อยให้ฉันยืนงง

หลังจบเรื่องนั้น ฉันจึงตัดสินใจไปที่บ้านเพื่อนเก่า(ผู้ชาย)ที่เคยเรียนด้วยกันตอนป.5-6

"ใครจ้ะ?"หญิงชราวัย60เดินเข้ามาหาดูสุขภาพเเข็งเเรงเหมือนคนกำลังสาว

"อ่อ....หนูเพื่อนสมัยเรียนวิทน่ะค่ะ"

"อ่อ หนูที่บ้านอยู่เเถวนี้นี่เองเห็นเดินข้ามถนนเเถวบ้านยายตอนเด็กๆบ่อยๆ"

"ค่ะ..ฮ่ะๆ เเล้ววิทล่ะคะ"

"อยู่ในบ้านน่ะจ้ะเชิญเลย"

ฉันยืนเขินอยู่ข้างนอกสักพักเขาก็พาฉันเขาไปในบ้านฉันรู้อายๆเพราะไม่รู้เอาเหตุอะไรให้เขามาเป็นเเฟนบังหน้า

"วิท เพื่อนมาหาน่ะ"เเม่เขาเรียกก่อนที่ยกน้ำมาเสิร์ฟ

"เดี๊ยวยกให้ค่ะ"

"ไม่ต้องจ้ะ ยายน่ะเเข็งเเรงจะตาย"

"เเม่ พาใครมาบ้านเนี่ย"วิทลงบันไดมาท่าทางงงๆ

"ก็เพื่อนสมัยเรียนลูกไง เขาบอกเคยเรียนด้วยกันตอนป.5-6"

"ที่รู้จักมาไม่มีคนหน้าตาสวยขนาดนี้หรอก"

เเจ่ก็จริงนะเมื่อก่อนฉันหน้าโทรมกว่านี้อีกหน้าเเก่ก่อนวัยมากๆ จะจำไม่ได้ก็ไม่เเปลก ฉันขำเล็กน้อยเเละหยิบโทรศัพท์เอารูปตอนป.5มาเทียบหน้าตอนนี้

"พอจำได้ไหม?"เขาอึ้งเล็กน้อยกับความเปลี่ยนเเปลงสุดเหลือเชื่อ ดูท่าจะรู้เเล้วว่าใคร

"ใช่คนเดียวกันรึป่าวเนี่ย..."

"ใช่สิ"ส่งยิ้มให้ รู้สึกเขินเล็กน้อย

"เเล้ว.....มาทำไม?"

เออว่ะชิบหายล่ะ นึกเหตุผลไม่ออก คงต้องทำใจบอกความจริงเเล้วมั่งเนี่ย

"คือ...งี้นะ"ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เขาฟังอย่างเงียบๆ

"ไม่ จะให้เป็นเเฟนกะมะลอเหรอ ไม่มีทาง"

"น้า ช่วยเถอะถ้าทำสำเร็จจะขออะไรก็ได้เลย"

ฉันตอบทำน้ำเสียงออดอ้อน ส่งสายตาปิ้งๆให้

"งั้นก็ได้"

"จริงดิ"

"อือ เเต่ขอไลน์ก่อน"

"ทำไม??"

"เอาไว้ติดต่อกันไง"

นี่มันหลอกขอไลน์นี่ เเต่ต้องมีไว้ติดต่อกันเเหละฉันจึงให้เขาไป

"ฉันไปล่ะ"

ฉันโบกมือลาเขา ยกมือลาคุณเเม่ของเขา

| เรื่องราวของเธอจะเป็นยังไงต่อไปติดตามชม |