คนคนนั้นฉันเรียกว่าพ่อ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

อาจไม่ซึ้ง แต่อยากให้ทุกคนระลึกไว้

เนื้อเรื่อง

  ณ วันนั้นที่ตะวันเริ่มจะลับฟ้า เด็กน้อยน่ารักคนหนึ่งกำลังปีนเก้าอี้ตัวสูงที่แสนจะยากลำบากสำหรับเด็กน้อยในการขึ้นนั่งเพื่อทานอาหาร ตุ๊บ!!! ฮือๆๆ!!! เด็กน้อยพลัดลงมาจากเก้าอี้ ร้องไห้งอแงเสียงดังน่าหนวกหู "เป็นอะไรรึเปล่าลูก พ่อบอกแล้วให้ระวังๆ เห็นมั้ยเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า โอ๋ๆ อย่าร้องนะ พ่อจะเป่าให้....หายเจ็บรึยังคนดีของพ่อต้องไม่งอแงนะ"ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปดูลูกน้อยด้วยความเป็นห่วง ดวงตาคู่นั้นบ่งบอกถึงความกังวลว่าเด็กน้อยจะได้รับบาดเจ็บ ชายหนุ่มปลอบประโลมลูก "พ่อขา หนูเจ็บ ฮือๆๆ" เด็กน้อยยังร้องงอแงไม่หยุด "เอาอย่างนี้ดีกว่า เรามากินข้าวเติมพลัง ลูกของพ่อจะได้แข็งแรงและไม่ตกเก้าอี้อีก มาพ่อจะอุ้มขึ้นไปนั่งเอง" ชายหนุ่มบอกลูก แล้วใช้สองมือพร้อมกำลังที่มียกลูกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ เย็นวันนั้นช่างเป็นวันที่น่าจดจำจริงๆ ความผูกพันธ์อันแสนอบอุ่นระหว่าง พ่อและลูก. เวลาผ่านไปนานหลายปี เด็กน้อยน่ารักเริ่มเข้าวัยสาว เธอได้เรียนรู้หลายๆอย่าง เธอรู้เรื่องราวทางโลกมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นความรัก หรือ คำศัพท์ใหม่มากมายที่ผุดขึ้นมาต่างๆนานา...และเธอก็ไม่ใช่เด็กน้อยคนเดิมอีกต่อไปแล้ว  ปั๊ก!! "โอ้ยไอเก้าอี้เฮ็งซวย ฉันไปทำอะไรให้แกไว้วะ ทำให้ฉันเจ็บได้ตั้งแต่ฉันยังเล็ก" ครืด..ปึง!!! หญิงสาวสะดุดเข้ากับเก้าอี้ตัวเก่าตัวเดิมที่เธอเคยนั่งกินข้าวทุกวัน เธอโมโหและด่าว่าเก้าอี้คล้ายคนบ้าคลั่ง หญิงสาวผลักเก้าอี้ให้ล้มจนมันกระเเทกกับพื้นเสียงดังไปทั่วบ้าน "นั่นลูกทำอะไรน่ะ เสียงดังปึงปัง ลูกทำตัวแบบนี้คนอื่นเค้าจะว่าลูกไม่มีมารยาทเอานะ เก้าอี้มันไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อยทำไมลูกถึงไปโทษมันล่ะ"ชายชราหนังเหี่ยวย่นยืนตักเตือนลูกด้วยความเป็นห่วง นัยตาคู่เดิมจับจ้องในการกระทำของลูกสาว "โอ้ย บ่นอะไรนักหนาวะ คนยิ่งอารมณ์เสียไม่เห็นรึไง แล้วอีกอย่างหนูบ่นเก้าอี้หนูไปบ่นพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่กันฮะ อีกอย่างไอเก้าอี้บ้าบอนี่มันก็โคตรจะเก่าเลยเอาไปทิ้งได้แล้ว!!!" หญิงสาวตวาดเสียงดังด้วยอารมณ์ดุเดือด เธอทำหน้าตาบึ้งตึง แล้วเดินกระฟัดกระเฟียดหายไป ปล่อยให้ชายชรายืนทุกข์ใจเพียงผู้เดียว. เย็นวันหนึ่ง ตึงๆๆ แอ๊ดดด หญิงสาวรีบลงบันได รีบไปเปิดประตู ชายชราเห็นเข้าจึงถามด้วยความเป็นห่วง "ลูกจะไหนนี่มันใกล้ค่ำแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะลูก" "ไม่กงไม่กินมันแล่ว อีซันมันแย่งแฟนหนูไปหนูไม่ยอม!! คืนนี้หนูต้องได้ยกพวกไปปตบมัน อีนังซัน" แล้วหญิงสาวก็รีบวิ่งไปขี่รถมอเตอร์ไซด์ของเพื่อนหายไป ทิ้งให้ชายชรายืยอึ้งกับการกระทำของลูกสาวอีกเช่นเคย ชายชราเมื่อรู้ว่าลูกจะไปมีเรื่องกับคนอื่นจึงกระวนกระวายรีบตามไปด้วยความเป็นห่วง...กรี๊ด!!เสียงหญิงสาวร้องดังลั่น"มึงคิดว่ามึงแน่รึไง คนอย่างกูถ้ามึงคิดจะเอาคนที่กูชอบไปมึงต้องตาย!! พวกมึงแค่นี้สู้พวกกูไม่ได้หรอก" เพี้ย!! หญิงสาวโดนตบอย่างแรงจนเลือท่วมปาก ชายชราผู้แอบยืนดูเห็นการน้ำตาไหลพราก อนาคตของชายชราคล้ายดวงแก้วแสนสวยที่แตกแหลกเป็นเสี้ยวไม่มีชิ้นดี ความรักอย่างเต็มเปี่ยมของชายชราคงไม่พ่อที่จะสร้างสะพานไปให้ลูกสาวถึงฝั่งได้ และในวินาทีนั้นเหมือนฝั่งตรงข้ามกำลังยื่นอาวุธแหลมออกมาพร้อมที่จะ ทำให้มันทะลุผ่านผิวหนังของหญิงสาว ชายชราวิ่งอย่างสุดกำลังเข้าไป หญิงฝั่งตรงข้ามตกใจชงักกับการกระทำของชายชรา "หยุดเถอะนะหนู ลุงขอร้อง ลูกสาวลุงคงไม่ได้ตั้งใจหรอก ปล่อยมันไปแล้วฆ่าลุงแทนเถอะ ลุงขอ!!" น้ำตาชายชราเอ่อท่วมล้นใบหน้า ดวงตาฟ่าฟางสั่นคลอ ตัวสั่นด้วยความชราและความเหนื่อย หญิงสาวฝั่งตรงข้ามเห็นดังนั้นจึงสั่งให้พวกของเธอมากระทืบตาแก่ที่เป็นเสี้ยนหนาม จนเลือดไหลออกมาทั่วร่าง รอยแผลมากมายที่ฟกช้ำทำให้ชายชราไม่ตอบสนองใดๆอีกเลย "พ่อ!!!!"  หญิงสาวร้องไห้กับภาพตรงหน้า น้ำตาท่วมไหล 'คนที่ฉันไม่เคยคึดถึงเค้าคึดถึงเราได้ขนาดนี้เลยหรอ คนที่เราไม่เคยดูเเลเค้าดูแลเรามากขนาดนี้เลยหรอ คนที่เราแสนเบื่อกลับสนใจเรามากมายขนาดนี้ นี่เราพลาดไปเกือบทั้งชีวิตเลยเหรอนี่' ...ทันใดนั้นเสียงวอตำรวจก็ดังลั่น ทำให้ฝั่งตรงข้ามหนีหายลับไปทึ้งไว้แต่ร่างชราที่บอบช้ำแสนสาหัส และหญิงสาวผู้ไม่รักดี.