เด็กชายผู้ไรนาม

เนื้อเรื่อง

เด็กชายผู้ไร้นาม

                    เรื่องมันมีอยู่ว่าเด็กชายคนหนึ่งเป็นลูกของพ่อค้า ก่อนที่เด็กชายจะได้ชื่อของเขาพ่อแม่ของเขาก็ได้หายตัวไปอย่างไรร่องรอย แต่ก็ได้มีช่างไม้มาพบเด็กคนนี้อยู่คนเดียวในบ้านคนเดียว ในขณะนั้นเด็กชายได้ร้องไห้เสียงดังจนทำให้ช่างไม้สงสารจึงเข้าไปดูแลและรอจนกว่าแม่ของเขาจะมา แต่ช่างไม้ก็แล้วรอเล่าพ่อแม่ของเด็กก็ยังไม่มาช่างไม้จึงตัดสินใจเขียนจดหมายทิ้งไว้ว่า

”ถ้าหากกลับมาเด็กอยู่ที่บ้านของช่างไม้ ที่ถนนซากุ  ปล.ข้าดูแลเขาอย่างดีจนว่าพวกท่านจะกลับมา”

แล้วเวลาผ่านจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็น10ปีพ่อแม่ของเด็กชายก็ยังไม่มา เด็กคนนี้ได้โตขึ้นและมีชื่อว่า M เป็นเด็กที่สดใสร่าเริงและชอบยิ้มแม้ว่าจะเศร้าซักเพียงใด แต่ mมีนิสัยแปลอยู่อย่างหนึ่งคือชอบฤดูฝนเป็นพิเศษและชอบไปนั่งใต้ต้นซากุระต้นใหญ่มากจนสามารถนอนใต้ต้นซากุระได้โดนที่ไม่โดนฝนซักหยดและไม่มีใครรู้ว่าทำไมถึงไปนั่งใต้ต้นซากุระนั้น

จนเขาโตขึ้นอายุได้17ปี ในวันที่ฝนตกหนัก m ก็ได้ไปนั่งซากุระและได้มีผู้หญิงคนหนึ่งได้วิ่งมาทามกลางสายฝนที่ตกหนักนั้นและได้มาหลบฝนใต้ต้นซากุระนั้นด้วย ในตอนนั้น mได้มองเธอและมีความรู้สึกคุ้นๆกับใบหน้าของเธอ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร จนมาวันรุ่งขึ้น m ได้ไปที่โรงเรียนตามปกติและตั้งใจเรียนเหมือนทุกๆ จนมาถึงคาบสุดท้ายอาจารย์ได้บอกว่าจะมีนักเรียนหญิงคนใหม่เข้ามาเรียนด้วยแต่ที่หน้าแปลกก็คือเธออายุ15ปี แต่ mก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะคิดว่าคงเป็นเด็กที่เก่งแล้งเรียนพาสชั้นมา แล้วพอวันรุ่งขึ้นมาถึงได้มีการแนะนำตัวนักเรียนคนใหม่ mไม่สนใจเอาแต่มองออกไปข้างนอก อาจารย์พูดแนะนำนักเรียนใหม่ว่า

“นี้นักเรียนใหม่ของเราเธอชื่อ  พชรา ต้อนรับเขาดีๆละ ”

“ครับ/ค่ะ” นักเรียนตอบ

                    “ต่อไปก็หาที่นั่งละนะ งั้นเธอไปนั่งข้างหน้าmละกัน จะได้มีเพื่อนหญิงจะได้คุยได้ ”

                    “ค่ะ ” พชราตอบ

                    mไม่ได้สนใจมองพชราเพราะเขาคิดว่าคนเรียนเก่งคงไม่มาสนใจเราหรอก  m ก็เรียนไปตามปกติจนมาถึงคาบวิชาเลขmได้งงที่อาจารย์สอนแล้วพยายามทำความเข้าใจ ในระหว่างนั้นพชราได้เห็น m ทำหน้างงเธอเลยเข้ามาช่วยสอนแน่นอน m ก็ไม่รู้เรื่องเพราะเขาไม่อยากจะยุ่งกับเธอมากนั้นจึงไม่ได้มองหน้าเธอ แล้วพชราก็สงสัยเลยถามmว่า

                    “เธอใช่คนที่นั่งใต้ต้นซากุระใช้ไหม” เธอถาม

                    และแล้วmได้เงื่อยหน้ามองพชรา ใช่แล้วเธอคือคนที่มาหลบฝนเมื่อวานน้เองmได้ตกใจอย่างมาจนพูดไม่ออกเพราะใบหน้าของเธอนั้นสวยมากในสายตาของเขา

                    “นี้ เธอ......เธอ.......” พชราเรียก

            “อะ.... อ่อ ชะ...ช่ายเราเองนั้นละ” mตอบ

                    “แต่ว่าเราเรียกอย่างงี้ก็ไม่ถูกต้องเรียกเธอว่าพี่m เพราะเราอายุน้อยกว่า”

                    “อะ...อ่อ แล้วเธอรู้ชื่อพี่แล้วแล้วเธอชื่อไรละ”

                    “จริงๆหนูชื่อแอน แต่เพื่อนชอบเรียกว่า กวาง เพราะเพื่อนบอกว่าหนูตาสวย”

                    “งั้นพี่ก็จะเรียกแอนละกัน”

                    แล้วก็จริงๆอย่างที่เพื่อนเธอบอกตาเธอสวยมากและหน้าตาของเธอก็สวย mคิดว่าไม่น่าจะชื่อกวางในจะชื่อนางฟ้ามากกว่าอีก แล้วหลังจากนั้นmก็ได้แอบชอบแอนตลอดมาแต่แอนก็ไม่ได้รู้จนกระทั่งวันสิ้นสุดภาคเรียนmได้นั่งอยู่ที่ใต้ต้นซากุระแล้วแอนก็ได้เดินมาเจอเข้าเธอจึงขอนั่งตุบด้วย

            “นี้พี่m !”

                    “หือ อะไรหรอ”

                    “ตอนนี้พี่ชอบใครอยู่อะ”

            ‘! ….= =a ถามกันมาอย่างงี้ไม่รู้จะตอบอย่างไรเลย’ mคิดในใจ

                    “นะนะพี่mบอกหน่อยนะ แอนอยากรู้”

            ‘จะให้บอกได้อย่างไรก็ชอบเธออยู่นั้นละแม่ตัวยุ่ง’ mคิดในใจพร้อมกับหันหน้าหนี

                    “นะๆ พี่ขอนิดหนึ่ง”

                    แอนพยายามพูดหว่านล้อมจนmต้องพูดออกมาว่าชอบแอนอยู่แต่แอนก็คิดว่าmนั้นอำเธออยู่ แต่เมื่อเวลาผ่านไปแอนก็ได้รู้ว่าmไม่ได้ล้อเล่น เธอจริงๆแล้วเธอก็ชอบmอยู่เหมือนกัน ดังนั้นความสัมพันธ์ของทั่งคู่ได้พัฒนาจนได้มาเป็นคนรักกันแล้วmก็ได้รู้ว่าเธอนั้นค่อยคบใครมาก่อนที่จะมาคบกับเขา เขาก็คิดว่า

‘เอาหนาเรารักเธอไปแล้ว เรารับเธอได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะมีอะไรก็ขึ้นยังไงเราก็จะรักเธอ’

แต่มีเรื่องหนึ่งที่mคิดหนักสนเขาถึงกับปวดหัวก็คือ เขานั้นรักแอนมากแบอกรักแอนทุกๆครั้งที่มีโอกาสแต่ว่าเขาไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากแอนเลย จนเขาคิดว่าเธอคงไม่รักเขาหลอกมั้งเธอแค่ชอบเราเฉยๆ แต่มีอยู่วันหนึ่งแอนได้พูดขึ้นมาว่าทำไมเธอจึงไม่บอกรักmเลย นั้นก็เพราะเธอยังไม่มันใจในตัวของmว่าจะรักเขาจริงหรือไม่และเธอยังรักคนคนที่แล้วของเธออยู่ mจึงมานั่งคิดละพยายามสื่อให้แอนรู้ว่า เขานั้นจริงใจกับเธอและไม่ว่าเธอจะมีนิสัยเป็นอย่างไรเขาก็จะรับเธอหรือไม่ก็พยายามปรับเขาหากัน  จนเวลาผ่านไป ผ่านไป mได้อายุ22ปี สิ่งที่เขาพยายามสื่อให้แอนรู้นั้นเป็นผลสำเร็จขึ้นมาแต่มันก็สายไปเสียแล้วmได้จากโลกนี้ไปเสียแล้วเพราะเขาได้เป้นมะเร็งในลำไส้เมื่อตอนที่เขาได้อายุ18ปีพอดี แต่ก่อนที่จะจากไปเขาได้เขียนข้อความทิ้งไว้ให้แอนว่า

“แอน ถ้าที่จากโลกนี้ไปขอให้อย่าคิดถึงพี่เลยเพราะไม่อยากให้แอนคิดถึงพี่แล้วเป็นอย่างในอดีตที่ผ่านมากับคนรักเก่าคนนนั้นเวลาพี่เห็นแอนในเวลานั้นพี่รู้สึกเศร้ามาก และไม่อยากให้ให้ใครต้องมาเห็นแอนในเวลานั้นอีก พี่นั้นรักแอนเสมอแต่พี่ก็รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมานะ เราน่าจะได้ใช้เวลาไปทำอย่างอื่นเหมือนๆคนรักคู่อื่นๆเขา

สุดท้ายนี้พี่ก็ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้แอน จริงๆพี่อยากให้เราอยู่ด้วยกันมากๆแต่ว่าด้วยพี่น้องเข้าโรงบาลบ่อยๆจริงต้องบอกแอนว่ามาทำงาน (อันที่จริงก็ไปช่วยเขาทำงานนืดหน่อยอะละ)^^

                                                รักเธอเสมอ

                                                                                                            M                      ”