คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 {} ความลับ
2
ความลับ
ติ๊ดๆๆ ตี๊ดๆ ติ๊ดๆๆ ตี๊ดๆ ติ๊ดๆๆ ตี๊ดๆ
อืมมม... เสียงนาฬิกาปลุกดังเข้าโสตประสาท มือเกิดปฏิกิริยาตอบรับควานหานาฬิกาปลุกเจ้าตัวปันหา ผลัก ตุ่บ เสียงนาฬิกาหล่นดังพร้อมกับเสียงปลุกที่เงียบไป โล่งหูดีจัง...
“เมนเทล ฉันขอโทษนะ เอ่อ เรื่องที่ฉันเคยทำกับเธอไว้น่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ ถ้าเป็นเรื่องในอดีตฉันจำไม่ได้หรอกนะ”
“ฉันรู้ ว่าเธอจำได้”
“นายอย่ามาโมเมน่า”
“เมนเทลฟังฉันนะ ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ ฉันคงรู้ตัวช้าไป”
“…”
“ฉันชอบเธอ”
“…” ไม่จริง ฉันฝันไปใช่ไหม ทำไมหัวใจมันเต้นแรงจนมันจะทะลุออกมาข้างนอกได้ล่ะ ฉันกำลังหวั่นไหวอยู่เหรอ ไม่ได้นะ!
“เป็นแฟนกับฉันนะ” ชายหนุ่มไม่ได้พูดเปล่า แต่กลับโน้มหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาว ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนหญิงสาวประหม่าแทบยืนไม่ไหว เธอทำได้แค่หลับตารอรับจุมพิตที่แสนหวาน
“ฝันไปเถอะ ยัยแบดเกิร์ล” เสียงกระซิบของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวลืมตาขึ้นในทันที
กรี๊ดดดด ฉันฝันบ้าอะไรเนี่ย น่าอายจริงๆ (>///< ) ( >///<) (>///< ) ( >///<) ฉันลุกขึ้นนั่งส่ายหัวไปมาอย่างกับคนบ้า สงสัยฉันจะบ้าไปแล้วจริงๆ ฝันถึงอีตาบ้านั่นได้ยังไง คิดแล้วเจ็บใจตัวเอง ฉันคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมาดูเวลา
“แปดโมง O[]O!”
กรี๊ดดดรอบสอง สายแล้วแล้ว ฮือๆ โดยอาจารย์เทศนาอีกแน่ๆเมื่อวานก็โดนเรื่องคุยเสียงดัง ให้ตายเถอะโรบิ้น! ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่ารวดเร็ดปานความไวแสง
วันนี้คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่บ้านเพราะรีบไปทำธุระข้างนอกกันแต่เช้า ฉันจึงต้องเอารถมาเองอีกตามเคย ตั้งแต่เปิดเทอมมารู้สึกไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่กับพวกท่านเลยแฮะ เห็นว่าตอนบ่ายๆต้องไปคุยงานกับลูกค้าที่ต่างจังหวัดกันอีก กว่าพวกท่านจะกลับมาบ้านก็คงดึกๆนู้น ปล่อยให้ลูกสาวแสนสวยอยู่บ้านคนเดียว(ไม่รวมป้าสมปอง)ได้ไง T_T
ฉันใช้เวลาสิบนาทีจัดการกับตัวเอง(เร็วมาก -_-) และใช้เวลาอีกสิบห้านาทีในการเดินทางมาโรงเรียน โชคดีที่วันนี้อาจารย์ที่สอนคาบแรกติดประชุมเลยต้องงดการเรียนการสอนในคาบแรก
นักเรียนอย่างพวกฉันจึงไม่มีอะไรทำกัน นอกจากนั่งลอกการบ้าน และจับกลุ่มกันเมาท์มอย =_=
ประเด็นเด็ดวันนี้ก็ คือ นักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาเรียนในชั้นม.6 ไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร คนที่ฉันเจอแบบไม่คาดฝันเมื่อวานนั้นแหละ
“เมื่อวานฉันเห็นพี่เขาใกล้มากเลยนะ บอกได้คำเดียวว่าหล่อมาก ><” จิมมี่เหยี่ยวข่าวสาวสวย ทันเหตุการณ์ รู้ลึก รู้จริง(เป็นบางเรื่อง) ประจำห้องก็เริ่มแตกประเด็น
“จริงเหรอ ทำไมเธอได้ใกล้พี่เขาล่ะ” โมเมเพื่อนกลุ่มเดียวกับยัยจิมมี่ถามด้วยความสงสัย
“ก็ฉันวิ่งตามพี่เขานะสิ เธอไม่ต้องถามก็ได้นะ”
“แหม ก็ฉันไม่คิดว่าระดับเธอจะลงทุนวิ่งตามเขาเพราะอยากใกล้ชิดพี่เขาขนาดนั้น”
“มีคนวิ่งตามพี่เขาตั้งเยอะแยะ ไม่เห็นจะแปลก”
“พี่เขาฮอตขนาดนั้นเลยเหรอ ชักอยากจะเห็นแล้วสิ”
และแน่นอน มีคนที่อยากรู้อยากเห็นมากกว่า นั่งอยู่ข้างฉัน จียอน!!หูเธอกางเป็นเรือใบแล้วนะ
ฉันที่นั่งลอกการบ้านอยู่ ตีแขนจียอนเบาๆให้เก็บอาการ
“เมนเทล เธอรู้ไหมว่าเขาชื่ออะไร” จียอนถาม
“ฉะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ”
ฉันเฉไฉตอบ ขอโทษนะจียอน รู้ว่าโกหกมันปาบ แต่ฉันไม่อยากยุ่งกับเขาแล้วจริงๆ T^T
“ถามแค่นี้ทำไมต้องตกใจด้วย -^-”
“ป๊าว ฉันไม่ได้ตกใจ ถ้าแกอยากรู้ก็ไปถามยัยจิมมี่เอาสิ”
“เชอะ ไปถามจิมมี่ก็ได้” เฮ้อ ถ้ายัยจียอนรู้ว่าฉันโกหกต้องโกธรฉันแน่ๆ
พักกลางวัน
“น้องเมนเทล”
“พี่ซันเดย์ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เอ่อ...คือ”
“-_-”
“พี่จะบอกว่า...”
“ว่า ?”
“เป็นแฟนกับพี่นะ พี่ชอบน้องตั้งแต่น้องอยู่มอสี่แล้ว”
“ไม่ดีกว่าค่ะ เทลไปกินข้าวก่อนนะคะ”
"ดะ เดียวสิ น้องเทล.." พี่ซันยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็ไม่ได้อยู่รอฟัง อย่าหาว่าฉันใจร้ายเลยนะ T^T
ขอโทษนะคะพี่ซันเดย์ เทลว่าพี่ดีเกินไปไม่เหมาะกับผู้หญิงอย่างเทลหรอก โฮะๆๆ ได้แต่คิดในใจ อันที่จริงฉันก็รู้มานานแล้วล่ะว่าพี่เขารู้สึกกับฉันยังไง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงน่อมแน้มไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ว่าใครคิดยังไงขนาดนั้น
พี่ซันเดย์เป็นประธานชมรมฟุตบอลที่ฉันรู้จักพี่เขาก็เพราะไปหาฟาร์วิวที่ชมรมบ่อยๆนั่นแหละ พี่เขาเป็นผู้ชายที่ดีมาก เรียนเก่ง กีฬาดี หน้าตาก็หล่อขั้นเทพเลยก็ว่าได้ แบบนี้ฉันถึงบอกว่าไม่เหมาะกับฉันไง TT หรืออันที่จริงที่ฉันคิดว่าตัวเองไม่เหมาะกับพี่เขาเพราะฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ซันเดย์...
“นี่ เมนเทล พูดแบบนั้นไม่กลัวพี่ซันเสียใจเหรอ”
“ตอบแบบไหนก็เสียใจเหมือนกันนั่นแหละ เพราะ ฉัน-ไม่-ได้-ชอบ-พี่-ซัน” ฉันพูดเน้นๆใส่จียอน เพราะรู้ดีว่ายัยนี่จะบ่นไม่เลิก เบื่อโรคใจอ่อนให้ผู้ชายหล่อของแกจริงๆ
“แต่พี่เขา...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ไปซื้อข้าวกัน”
“ว่าไงจ๊ะ สาวๆ”
“แกมาก็ดีเลยฟาร์วิว ไปจองโต๊ะที ฉันกับจียอนไปหาซื้อข้าวให้”
“ได้ครับคุณผู้หญิง เอาเหมือนเดิมนะจ๊ะที่รัก”
“เออ!” ฉันไม่ค่อยสบอารมณ์กับสรรพนามประโยคหลังที่ฟาร์วิวเรียกเท่าไหร่ แต่บ่นไปก็เท่านั้น = =
“เฮ้ย! เดินยังไงเนี่ย” ให้ตายเถอะ เด็กผู้ชายที่ไหนไม่รู้เดินมาชนฉัน แถมทำน้ำแดงหกใส่เต็มเสื้อนักเรียนฉันเลย
“ขอโทษครับ พะ พะ พี่เมนเทล”
“รู้จักฉันด้วยเหรอ -_-?”
“คะ ครับ”
“เทลฉันว่าแกไปล้างตัวก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันเอาข้าวไปไว้ที่โต๊ะเอง”
“พะ เพื่อเป็นการขอโทษ พี่ช่วยรับมันไว้ด้วยครับ ” นายเซ่อก้มหน้าแล้วยื่นแซนวิชมาให้ฉัน
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือโทษอะไรแล้ว”
“เอาไปเถอะครับ” นายเซ่อไม่พูดเปล่า กลับเอาแซนวิชยัดใส่มือฉันแล้วเดินหนีไปเลย เฮ้อ
ซ่าส์
เฮ้ย เปียกหมดเลย ไม่น่าเปิดแรงเลยฉัน เอาไงดี แต่คงไม่เดินกลับไปโรงอาหารทั้งๆที่เสื้อนักเรียนเปียกแบบนี้หรอก ไปหลบที่ห้องพยายบาลดีกว่า รอให้เสื้อแห้งแล้วค่อยกลับเข้าไปเรียน
แอ๊ด ฉันค่อยๆแง้มประตูออกเผื่อมีใครอยู่ในห้อง ฉันไม่พร้อมที่จะให้ใครเห็นสภาพฉันตอนนี้นะ ...ไม่มีคน
ดีล่ะ ฉันเดินไปล็อคประตู ปิดหน้าต่างดึงผ้าม่านปิดให้หมด แล้วก็ ถะ ถะ ถอดเสื้อ
“ว้าย!!! นาย ขะ เข้า มาได้ยังไง!” ยังไม่ทันได้ถอด ฉันก็หันไปเห็นผู้ชายเปิดผ้าม่านลุกจากเตียงพยาบาลออกมา
“ฉันเข้ามาก่อนเธอ เธอนั่นแหละ เข้ามาทำให้ฉันตื่นทำไม”
“ก็ฉันนึกว่าไม่มีคนอยู่นี่..” แถมยังเป็นคนที่ไม่อยากเจอที่สุดด้วย ฉันพึมพำเสียงเบา แต่ก็ดังพอให้อีกคนได้ยิน
“เธอ เสื้อเปียก”
“อืม ฉันรู้แล้ว” จะย้ำทำไมล่ะ สภาพฉันตอนนี้คงดูไม่ได้มากสินะ
“ถอดเสื้อสิ”
“จ จะ บ้าเหรอ! นายยืนหัวโด่งอยู่ตรงหน้าแล้วจะให้ฉันถอดได้ยังไง -///-”
“ก็เข้าไปถอดในม่านไง ฉันไม่มองเธอหรอก ยัยเซ่อ”
“ยัยเซ่อเหรอ ? ชิส์” กล้าดียังไงมาเรียกคนอื่นว่ายัยเซ่อ เหอะ (เธอเพิ่งเรียกคนอื่นว่านายเซ่อไปนะ -_-)
“ตกลงจะถอดไหม หรือว่า...อยากให้ฉันถอด” ฮึ้ย เกลียดหน้าเจ้าเลห์แบบนี้ที่สุด กรี๊ด อีตาวาเลนไทน์บ้า! ด่าในใจเสร็จฉันก็สะบัดก้น ดึงม่านปิดใส่หน้าอีตาผู้ชายกวนประสาททันที
“เอาเสื้อมาสิ”
“นายจะเอาไปทำไม”
“เอาไปตากให้เธอไงยัยเซ่อ หรือเธอจะเดินออกมาตากเอง”
“อย่าแอบมองนะ” ฉันยื่นเสื้อผ่านม่านไปให้นายวาเลนไทน์ที่อยู่เตียงอีกฝั่ง
“…”
“เงียบทำไมเอาไปสักทีสิ”
“รูม่านใหญ่ขนาดนี้ เธอเดินออกเอามาให้เลยดีกว่ามั้ง” หืม.. O_< ฉันค่อยๆลืมตามองข้างนึง
“เฮ้ย! ตาบ้า แล้วนายก็ยืนมองเนี่ยนะ” ฉันปาเสื้อใส่หน้าวาเลนไทน์แล้วก็รีบปิดม่านทันที ได้แต่นั่งทึ้งหัวตัวเองพลางตะโกนบ่นข้ามผ้าม่านให้นายนั่นได้ยิน
น่าอับอาย T^T ฉันมัวแต่หลับตา(ไม่รู้ว่าจะหลับทำไม?)จนมือเผลอเปิดม่านกว้างพอที่จะเห็นฉันได้ทั้งตัว ดีที่มีเสื้อซับปกปิดอยู่ ไม่งั้นอะไรต่อมิอะไรของฉันต้องผ่านตาอีตาวาเลนไทน์บ้าแน่ๆเลย
“ไม่เห็นจะมีอะไรเลย”
“หมายความว่าไงยะ”
“หึ” โอ้ย ฉันไม่ชอบเสียงหัวเราะแบบนี้เลยให้ตายเถอะ
“เธอยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันเหรอ”
“อืม นายรู้ได้ไง”
“ฉันเห็นแซนวิชในกระเป๋าเสื้อเธอ” เออใช่ นายเซ่อให้แซนวิชฉันไว้นี่นา
“เอ้า รับนะ” วาเลนไทน์โยนแซนวิชข้ามราวผ้าม่านมา ฉันรับได้พอดี
“ขอบคุณ”
“…”
“แล้วนายทานข้าวกลางวันหรือยัง”
“อืม”
เงียบ
.
.
.
.
.
เงียบ
ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย T^T ทนไม่ไหวแล้ว!!
“นาย”
“…”
“วาเลนไทน์”
“…”
“นายหลับแล้วเหรอ”
“ยัง”
“อ้าว แล้วทำไมไม่ตอบฉันล่ะ ปล่อยให้ฉันเรียกอยู่ได้”
“ทำไมเธอไม่เรียกฉันว่าพี่เหมือนแต่ก่อน”
“นายอยากให้ฉันเรียกนายว่าพี่เหรอ ?”
“ช่างมันเถอะ จะเรียกอะไรก็ตามใจเธอ” แอบผิดหวังแฮะ
“’งั้นตั้งแต่นี้ไปฉันจะเรียกนายว่าพี่”
“อย่าเลย เรียกตามที่เธออยากเรียกเถอะ ฉันไม่อยากให้เธอฝืน”
“ชิส์ งั้นฉันจะเรียกนายว่านายบื้อ”
“อยากตายหรือไง”
“กลัวตายล่ะ นายบื้อ”
“หึหึ เธอนี่มัน Bad Girl ไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“Bad Girl อะไรกัน! ฉันสงสัยมานายละ ทำไมนายชอบเรียกฉันว่า Bad Girl นักล่ะ”
“ความลับ”
โอ้ยน่าหมั่นไส้! ฉันเคยชอบคนแบบนี้ไปได้ยังไงกัน
“เมนเทล ทางนี้ๆ ปีนี้เราจะเข้าชมรมอะไรกันดี” ฉันกำลังจะเดินเข้าห้อง เสียงแหลมๆของจียอนที่กำลังนั่งดูใบโบชัวอะไรสักอย่างทำฉันอับอายนิดหน่อย
“เอ้อ ฉันลืมคิดไปเลย แต่คงเลือกชมรมฟุตบอลเหมือนเดิมแหละมั้ง”
“อะไรกัน ไม่ได้นะเมนเทลเราเป็นผู้หญิงจะไปเข้าชมรมแบบนั้นอยู่ตลอดได้ยังไง” แหม ปีที่แล้วเธอลากฉันเข้าไปอยู่ชมรมนั้นเองนะ เหตุผลเพราะผู้ชายเยอะไง จะมาคิดได้อะไรตอนนี้
“อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันก็แค่ขี้เกียจคอยเสิร์ฟน้ำ เช็ดเหยื่อ ดมเสื้อนักฟุตบอลพวกนั้นแล้วอ่ะ”
“นี่เธอแอบดมเสื้อนักฟุตบอลด้วยเหรอจียอน -___- แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น แล้วเธอจะเข้าชมรมอะไรล่ะ”
“สวยๆอย่างเราต้อง ^__________^”
“ต้อง ?” ฉันเริ่มไม่ไว้ใจรอยยิ้มสยิวๆของเธอแล้วนะ
“เชียร์ลีดเดอร์จ้ะ และแน่นอนเธอก็ต้องไปกับฉันด้วย”
“ห๊ะ เชียร์ลีดเดอร์เนี่ยนะ!”
“ใช่แล้วจ้ะ เธอได้ยินไม่ผิดหรอก อุ๊ย พูดแล้วตื่นเต้น ฉันจะเต้นเชียร์นักกีฬาอย่าสุดกำลังเลย ><”
เชียร์ลีดเดอร์เหรอ ???? โอ้ย จะบ้าตาย แค่ได้ยินชื่อก็ขนลุกแล้ว
“ฉันเต้นเป็นซะที่ไหน เธอไปคนเดียวก็แล้วกัน”
“ไม่ด๊ายย อัน เทมนิดา(ภาษาเกาหลี แปลว่าไม่ได้) ฉันเอาใบสมัครมาให้เธอแล้ว นะๆๆๆเมนเทลคนสวย >.<”
“นี่เธอมัดมือชกฉันเหรอ นี่แหน่ะๆ” ฉันตีท้องยัยจียอนด้วยความหมั่นไส้ ทำอะไรไม่เคยถามความเห็นฉันเลย ตีแล้วก็ไม่สำนึกยังหัวเราะได้อยู่อีก
“ฮ่าๆๆ ฉันนั่งคิดภาพเธอเต้นอยู่ ต้องฮอตมากแน่ๆเลย”
“ฮอตบ้านเธอสิ กลับไปกินกิมจิที่บ้านเลยไป”
มาอัพต่อแล้วค่า วาเลนไทน์เหมือนจะความลับเยอะไปนะ แหะๆ
จียอนนี่ตัวป่วนจริงๆเลย เมนเทลในลุกเชียร์ลีดเดอร์จะเป็นยังไง
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
อย่าลืมเม้นด้วยนะคะ XD
:) Shalunla
ความคิดเห็น