แบบทดสอบหน่วยเพกาซัส^^

เนื้อเรื่อง

ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อคลุมสีดำยาวกำลังเดินเนิบๆ ผ่านไปตามทางเดินยาวที่มีผนังเป็นสีทอง บนผนังถูกประดับด้วยคบเพลิงสีแดงที่ลุกโชน

ก่อนที่ร่างๆ นั้นจะหยุดฝีเท้าลงที่หน้าห้องๆ หนึ่ง ใบหน้าคมคายนิ่งสนิทไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้นในยามนี้ นัยน์ตาสีดำสนิทดุจรัตติกาลคู่คมฉายแววเคร่งเครียด เรือนผมยาวสีเงินโบกน้อยๆ ตามแรงลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง แล้วมือหนาของเจ้าตัวก็ถูกยกขึ้นมาเคาะที่ประตูห้องสีครีมอย่างหนักแน่น

ก๊อกๆ

ทันทีที่สิ้นเสียงเคาะไปได้ไม่นาน ประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นร่างบางในชุดกระโปรงนอนยาวสีขาวสะอาดตา ใบหน้าหวานดูซีดเซียว นัยน์ตาสีดำสนิทเช่นเดียวกับเขาส่งสายตาประมาณว่า ‘มีอะไร’ กลับมาให้ เรือนผมยาวสีทองถูกปล่อยให้ยาวสยายเต็มแผ่นหลัง ก่อนที่เจ้าหล่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

“มีอะไร” ฝ่ายชายนิ่วหน้าอย่างขัดใจ ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ แล้วเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างเหมือนกับจะข่มขู่ว่า ถ้าไม่ตอบ ตาย!

“ทำไมไม่ไปเรียนในคาบบ่ายตลอดอาทิตย์นี้ล่ะ” อีกฝ่ายจ้องตอบกลับมาด้วยนัยน์ตาสีดำสนิทอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งไม่แพ้กัน

“พี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” คนเป็นพี่ถลึงตาใส่คนเป็นน้องทันทีด้วยความแปลกใจว่า เดี๋ยวนี้มันกล้าเถียงเค้าแล้วเหรอเนี่ย

“แล้วเพราะอะไรพี่ถึงไม่จำเป็นต้องรู้ ฉันเป็นพี่แกนะ” คนเป็นพี่เถียงกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะแข็งกร้าวขึ้นมาเล็กน้อย แต่ไอ้คนเป็นน้องก็ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านใดๆ ทั้งสิ้นกับนัยน์ตาสีดำสนิทของพี่ชายตัวเองที่จ้องเขม็งกลับมาอย่างเอาเรื่อง

“เออน่า! กลับห้องไปได้แล้ว จะนอน!” คนเป็นน้องตัดบทแบบขี้เกียจจะเถียงต่อ ก่อนจะพยายามจะดันพี่ชายของตัวเองให้ออกไปให้ได้อย่างยากเย็น เพราะไอ้คนเป็นพี่ชายมันตัวใหญ่จริงๆ

“ไม่! แกต้องตอบฉันมาก่อน...แล้วนี่เป็นอะไร หน้าซีดอย่างกับกระดาษเลยเนี่ย ไปทำอะไรมาหา!” คนพี่ก็ยังคงทู่ซี้จะเอาคำตอบให้ได้อย่างไม่ยอมเลิกรา พลางใช้นัยน์ตาสีดำสนิทคู่คมของตนจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาดุดัน แต่คนน้องก็ยังไม่กลัวเลยสักนิด

“ยุ่งน่า! พี่ไม่ใช่พ่อฉันนะ! กลับห้องไปได้แล้ว...ง่วงจะตายอยู่แล้วเนี่ย!” คนน้องตะโกนกลับมาอย่างเหลืออด ก่อนจะออกแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ดันคนตัวสูงให้ออกไปทางประตูได้สำเร็จ แล้วรีบปิดประตูฉับลงทันที โดยไม่สนใจเสียงร้องโวยวายของพี่ชายตัวเองที่กำลังโวยวายแบบคนบ้าอยู่หน้าห้องนอนน้องสาวตัวเอง

แต่เมื่อโวยวายไปได้สักประมาณครึ่งชั่วโมง คนเป็นพี่ก็เริ่มเหนื่อย ถึงได้เลิกโวยวายแล้วปลงตกว่า ยังไงวันนี้ก็ไม่ได้คำตอบจากไอ้น้องสาวตัวดีแน่ๆ เจ้าตัวถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะหันหลังเดินกลับออกมาจากหน้าประตูห้องน้องสาวตัวเอง พลางคิดในใจ

...ดื้อจริงๆ เลย...

...ไอ้น้องตัวแสบ...

แล้วร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีดำก็เดินกลับไปทางเก่าที่ตนเพิ่งเดินจากมาด้วยสีหน้ากังวลที่ฉายชัด....