วันแรกพบ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : ละลายพฤติกรรม

ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย ถือว่ายังมีความโชคดีแทรกเข้ามาอยู่บ้าง

รุ่นพี่คนหนึ่งยืนสังเกตสาวน้อยที่ยืนเก้ๆ กังๆ เลยเดินเข้ามาสอบถาม

หยิบแทคห้อยคอของแซนขึ้นมาบรรจงเขียนชื่อลงไปตัวใหญ่เท่าหม้อแกง

' น้องแซน ' แล้วสวมมันลงมาที่คอของสาวน้อย พร้อมส่งยิ้มกว้างให้

' เพื่อนๆ ลงทะเบียนแยกกลุ่มกันไปหมดแล้ว งงใช่มั๊ยล่า

ไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวพี่พาไปที่กลุ่มให้ ' 

รุ่นพี่ยังคงส่งยิ้มให้แซนอย่างเป็นมิตร พร้อมเดินนำหน้าแซนไปยังกลุ่ม





ระหว่างทางที่เดินไป มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันกับแซนนั่งจับกลุ่ม

ล้อมเป็นวงกลม พูดคุยกันเสียงดังอื้ออึง บางกลุ่มปรบมือร้องเพลงกัน

ท่ามกลางความสนุกสนานเหล่านั้น  แซนกลับรู้สึกประหม่าและเป็นกังวล






รุ่นพี่เดินนำแซนมาจนถึงกลุ่มที่แซนได้ลงทะเบียนไว้ ทุกคนกำลังนั่งหันหน้าเข้าหากัน

ล้อมเป็นวงกลม ต่างห้อยป้ายแทคคอสีเขียว เป็นสีเดียวกันกับป้ายของแซน

' น้องแซนรอพี่แป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่แจ้งพี่กลุ่มให้ ' 

ซักพักรุ่นพี่ในกลุ่มก็เดินมาพร้อมกับรุ่นพี่ที่พาแซนมาจากจุดลงทะเบียน

' น้องแซนคะ แต่ละกลุ่มเราจะเรียกเป็น Line ค่ะ แยกไปตามตัวอักษรภาษาอังกฤษ

กลุ่มเราเป็น Line H สีประจำคือ สีเขียวค่ะ ตามสีป้ายชื่อเลย '

พี่กลุ่มแนะนำ พร้อมส่งยิ้มที่ทำให้แซนดูผ่อนคลายความกังวลลง

' ขอบคุณมากนะคะพี่ ' แซนกล่าวขอบคุณรุ่นพี่ที่พามายังกลุ่ม


' ไม่เป็นไรจ้า ขอให้สนุกสนานกับกิจกรรมนะคะ '

รุ่นพี่ส่งยิ้มหวานให้แซนก่อนเดินจากไป

ที่เหลือต่อจากนี้เป็นรุ่นพี่ในกลุ่มที่จะคอยรับช่วงดูแลน้องๆ เมื่อเชคชื่อสมาชิกกันครบ 

กิจกรรมก็เริ่มดำเนินต่อ รุ่นพี่หัวหน้ากลุ่มพาแซนเข้าไปยืนกลางวงล้อมของเพื่อนๆ 

พร้อมถามความเห็น

' น้องๆ คะ เรามีสมาชิกใหม่ล่าสุดเข้ามาร่วมกลุ่มเพิ่มค่ะ  '

รุ่นพี่แนะนำสมาชิกใหม่ เสียงจอแจเมื่อสักครู่ถูกแทนที่ด้วยความเงียบ

ทุกคนหันมามองแซนเป็นตาเดียว เด็กสาวรู้สึกกระอักกระอ่วน 

เหมือนตัวเองเป็นลูกโป่งที่ถูกสูบลมเข้าไปจวนจะระเบิด

' น้องแนะนำตัวกับเพื่อนๆ พร้อมกับเต้นท่าประกอบด้วยน๊าา '

รุ่นพี่มือกลอง ด้านข้างส่งเสียงเข้ามากลางวง

' ห๊ะ ... เอ่อ .... ยังไงดีล่ะเนี่ย '

แซนมองซ้ายทีขวาที ความเก้อเขินท่วมท้น จนต้องสลัดมันออกไปบ้าง

' เป็นไงเป็นกัน ' 

สาวน้อยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และผ่อนมันออกมารวดเดียว




' ชั้นชื่อแซน ชั้นชื่อแซน ชั้นชื่อแซน ' 

แซนโยกย้ายส่ายเอวไปมา รุ่นพี่ตีกลองเป็นจังหวะร่วม ทำให้ความอึดอัด

เมื่อสักครู่นี้ถูกยกออกไป

หลังจากนั้นก็ได้เข้าไปนั่งรวมกับเพื่อนๆ เรียบร้อย เด็กสาวมีอัธยาศัยดีเป็นทุนเดิม

ทำให้การเข้าสังคมกับคนแปลกหน้า ไม่ใช่เรื่องยากเย็นนัก อย่างน้อยๆ การเต้นกลางวง

เมื่อสักครู่ก็ช่วยทำให้เพื่อนๆ จดจำเธอได้ดีขึ้น

" สวัสดีจ้ะ มาลงทะเบียนช้าหรอ " 

เด็กหญิงที่นั่งด้านข้างแซนเริ่มทักทาย พร้อมขยับขยายวงให้เพื่อนนั่ง

" สวัสดีจ้า ใช่ๆ ไม่คุ้นเคยเส้นทาง หายิมไม่เจอ ฝนตก แถมรถติดกระหน่ำ "  

แซนตอบพร้อมส่งยิ้มให้

กิจกรรมต่างๆ ที่รุ่นพี่จัดทำให้เด็กๆ รุ่นราวคราวเดียวกันรู้สึกสนุก ปลดปล่อย

และสนิทกันมากขึ้น สมกับชื่อกิจกรรม ' ละลายพฤติกรรม '





เด็กสาวเป็นคนช่างสังเกต ในแต่ละ Line มีรุ่นพี่ดูแลในจำนวนพอๆ กับน้องในกลุ่ม

ทำให้ดูแลกันอย่างทั่วถึง ชนิดว่าใครซักคนหายไป ก็คงจะทราบได้ไม่ยาก

รุ่นพี่เองก็มาจากคนละคณะ คนละสาขาวิชามาร่วมกิจกรรมกัน

' อุ๊ย ' แซนอุทาน เพราะนิ้วตัวเองโดนเพื่อนนั่งข้างๆ หนีบไว้

มัวแต่นึกมองอะไรเพลินๆ ลืมไปเลยว่าเล่นเกมส์จับปูอยู่ นิ้วก็เลยโดนหนีบ

ยังไม่ทันได้ตั้งหลัก พี่ๆ ก็เรียกออกไปยืนกลางวงซะแล้ว



เด็กสาวอิดออดพยายามเว้าวอนคนนั่งด้านข้างเธอ เพราะไม่อยากออกไป

ยืนเป็นเป้าสายตาซ้ำ แต่กฎก็ต้องเป็นกฎ คนด้านข้างนั่งตาเขียวแกมบังคับ 

ทำให้แซนจำต้องก้าวออกไปยืนกลางวงอย่างไม่ทราบชะตากรรม

" น้องๆ ให้เพื่อนทำอะไรเป็นการลงโทษดีคะ "

รุ่นพี่ถามความเห็นน้องในกลุ่มที่เหลือ  

" ให้เต้นปีโป้ดีกว่า "

พี่คนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาจากด้านหลังวงล้อม ทำให้ทุกคนหันไปมองที่มา

แซนไม่ค่อยกดดันเท่าตอนแรก เพราะมีเพื่อนร่วมชะตากรรมพร้อมเธอไม่น้อย

' เต้นปีโป้ ?? เต้นปีโป้เต้นยังไง เต้นเป็นเยลลี่ ?? '

แซนคิดไปขำไป อดไม่ได้ที่จะหันไปมองคนเสนอแนะความเห็นข้อนี้ขึ้นมา

เมื่อหันหลังกลับไป




สายตาสาวน้อยก็ไปประสานกับสายตาอีกคู่ที่มองกลับมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เหมือนเป็นแม่เหล็กคนละขั้ว ที่มีแรงดึงดูดจนยากจะละสายตาออกมา

มือกลองประจำทีม เฉลยว่า  เต้นปีโป้  ก็คือ การเต้นท่าลิงอุรังอุตัง

เมื่อส่งสัญญาณทุกคนก็ร้องเพลงตามรุ่นพี่ พร้อมจังหวะกลอง

สาวน้อยดึงสติตัวเองด้วยประโยคเดิม ที่กลายเป็นประโยคประจำตัวไปซะแล้ว 

' เป็นไงเป็นกัน '

เด็กสาวปากยื่น กางแขน ปรบมือ เลียนแบบลิงตีฉาบในตู้หยอดเหรียญ

เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ ได้ไม่น้อย





จังหวะกลองยังไม่หยุด แซนยังคงเดินหมุนวนไปรอบๆ วง 

คนที่เต้นท่าทางถูกใจกรรมการ ก็จะได้กลับไปนั่งที่ดังเดิม

ซักพัก ... แซนรู้สึกเหมือนว่าสายตาเพื่อนที่นั่งอยู่ จับจ้องมาที่ด้านหลังของเธอ

สาวน้อยเอี้ยวตัวมอง หน้าลิงของแซน 

จึงประสานกับหน้าลิงของรุ่นพี่เจ้าของไอเดียอย่างไม่ได้ตั้งใจ

/// นี่อย่าบอกนะว่า พี่แกเต้นตามเรามาอย่างนี้ตั้งแต่รอบแรก (- -)

ความมั่นใจเมื่อสักครู่ เหมือนถูกหั่นลงไปครึ่งหนึ่ง ///











แซนบันทึกรายละเอียดลงไปในความทรงจำคร่าวๆ ชายหนุ่มที่ล้อเลียนเธอ

ชื่อ ' กอล์ฟ ' เขียนด้วยลายมือยึกยือ แต่ก็ใหญ่เท่าที่พื้นที่ป้ายแทคจะอำนวย

ช่างใช้เนื้อที่คุ้มค่าจริงๆ แต่ก้มมองป้ายชื่อตัวเองก็อดขำไม่ได้ 

เพราะขนาดก็ไม่ได้แพ้พี่เขาเลย





' กอล์ฟ ' รุ่นพี่ปี 4  สูงประมาณ 180 ซม. ผิวเข้ม คิ้วหนา และหน้าตาคมคาย

บุคลิกเฮฮาปาจิงโกะ แต่ก็สุภาพและมีน้ำใจกับทุกคน





แซนสะบัดหัวไปมาสองสามครั้งอย่างเรียกสติ ... เกินจริงๆ เรา ...

หลายต่อหลายครั้ง ระหว่างทำกิจกรรมต่างๆ 

สายตาของสาวน้อย มักจะไปปะทะกับสายตารุ่นพี่หนุ่มคิ้วหนาเข้าอย่างไม่ตั้งใจ