N o r ii ยัยตัวร้ายกับนายแสบซ่าส์

ณ สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในประเทศไทย

 ~ กริ๊งงงงงงง ~

 

เสียงนาฬิกาดังสนั่นหวั่นไหวทำเอาคนที่กำลังสบายสะดุ้งตื่นขึ้น เธอยังนอนคว่ำอยู่บนเตียง แต่มือกำลังควานหานาฬิกาปลุกเจ้ากรรมอย่างอยู่ไม่สุข เธอควานหาจนเจอและกระแทกกดปุ่มให้นาฬิกาหยุดส่งเสียงอย่างแรง

 

โห....7โมงเช้าแล้วหรอเนี่ย อาเนะเธอบ่นปอดๆแปดๆเมื่อจ้องมองนาฬิกาปลุกที่กำลังทำหน้าของตัวเองอย่างแข็งขัน

เธอลุกขึ้นเดินไปเปิดผ้าม่าน แสงแดดอุ่นๆผ่านเข้ามาต้องหน้าหญิงสาวที่กำลังสะลึมสะลือ

 

~ ปึง! ~  

 

ประตูห้องเปิดออกอย่างแรง เผยให้เห็นเด็กหญิงอีกคนหนึ่งที่กำลังยิ้มอย่างตื่นเต้นอยู่

อาเนะอาบน้ำแต่งตัวเร็วเข้า ขนมจีนเพื่อนคนหนึ่งของอาเนะที่อาศัยอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเอ่ยขึ้น

ทำไมหรอ...ฮ้าวว วว ว

พ่อบุญธรรมของเธอเพิ่งโทรมาเมื่อกี๊นี่เอง เค้าบอกว่าจะมาหาเธอตอน9โมงน่ะ บอกว่าจะพาไปดูโรงเรียนใหม่ รีบๆเข้าล่ะ ขนมจีนพูดเส็ดแล้วก็วิ่งตึงๆๆๆ ลงไปข้างล่างทันที

"จะได้ไปดูโรงเรียนใหม่งั้นเหรอ" อาเนะทำตาโตแล้วก็กระโดดดึ๋งไปอาบน้ำทันที

อาเนะ เด็กผู้หญิงที่กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ 2 ขวบกว่าๆ เธออาศัยอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่เล็กจนอายุ 13 และเติบโตขึ้นท่ามกลางคำดูถูกดูแคลนจากคนรอบข้าง แต่เธอก็มีพ่อบุญธรรมที่แสนใจดี เขาเป็นเศรษฐีคนหนึ่งและเขาก็รักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกแท้ๆ อาเนะเพิ่งย้ายไปอยู่กับพ่อบุญธรรมของเธอเมื่อปีที่แล้ว เขาส่งเสียให้เธอเรียนตั้งแต่เด็กจนถึงบัดนี้ แต่สาเหตุที่เธอเปลี่ยนโรงเรียนใหม่แทบจะทุกปีอย่างเช่นปีนี้นั้น ก็เพราะว่าเธอไม่อาจทนฟังคำดูถูกว่าเป็น "เด็กที่กำพร้าพ่อแม่" จึงย้ายหนีคำวิจารณ์ต่างๆนาๆมาตลอด 
ทุกๆปีตอนช่วงปิดเทอม อาเนะจะมาพักที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เธอเคยอาศัยอยู่เนื่องจากว่าอาเนะไม่เคยมีเพื่อนสนิทจริงๆจังๆเลยสักคน แต่เมื่อเธอมาอยู่ที่นี่ก็จะมีเพื่อนๆที่เข้าใจเธอ และไม่มีใครล้อเธอเรื่องที่เธอนั้น "ไม่มีพ่อแม่"

15นาทีต่อมาอาเนะก็อาบน้ำแต่งตัว เก็บที่นอนเสร็จ เธอวิ่งลงไปชั้นล่างทันที ตอนนี้พี่เลียงเด็กกำลังวุ่นๆอยู่เนื่องจากเด็กๆแย่งกันกินอาหารเช้า
"ไม่ต้องแย่งกันหรอก แตงกวา แตงโม" พี่เลี้ยงเด็กสาวสวยคนนึงบอกกับฝาแฝดคู่นึง

"ทำไมล่ะค่ะ พี่มีน" เด็กหญิงที่ชื่อแตงกวาถามขึ้น

"เพราะว่าพี่แบ่งให้เป็น2ชามแล้ว นี่ไง" พี่เลี้ยงบอกกับเด็กๆและยื่นชามข้าวต้มอุ่นๆหอมๆ2ใบให้ทั้งคู่

"เย้ๆ ๆๆ ๆ" ฝาแฝดร้องอย่างดีใจเมื่อรับชามมาแล้ว จากนั้นก็วิ่งแท่ดๆ ๆๆไปนั่งที่โต๊ะและลงมือรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย
พี่เลี้ยงมองตามอย่างเอ็นดูอยู่สักแป๊ปจากนั้นก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป

"ตื่นแล้วหรอ อาเนะ!"  พี่เลี้ยงมีนถามขึ้น ทำเอาอาเนะสะดุ้ง

"อ้อ อ๋อค่ะ" 

"หึหึ" มีนหัวเราะในลำคอ กับท่าทางสะดุ้งโหยงของอาเนะ

"ตอนนี้กี่โองแล้วค่ะพี่มีน" 

"อ๋อ 7โมงกว่าๆแล้ว ไม่รู้สิไปดูในครัวโน่น"

"ค่ะ" อาเนะรับคำและวิ่งไปดูนาฬิกาในครัว

"อาเนะมาช่วยเค้ายกของออกไปหน่อยสิ" ขนมจีนร้องออกมา ในขณะที่กำลังพยายามยกกระติกน้ำอันเบิ้อเริ่มเทิ่มอยู่

"อ๋อ ได้สิ" อาเนะพูดเส็ดแล้วก็วิ่งไปช่วยขนมจีน

"อึ๊บ ๆๆ ๆๆ ๆ" 2สาวพยายามอย่างยิ่งที่จะยกกระติกน้ำแต่ก็ยอไม่ขึ้น

"มานี่ๆ ฉันยกเองมา ยกไม่ได้ก็อย่าทำฟอร์มเลยพวกเธอ" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังสาวๆ

"อืม ขอบใจนะเเซกร์" ขนมจีนกล่าวขอบคุณเด็กชายที่ขณะนี้กำลังเดินแบกกระติกน้ำออกไปข้างนอก

"ไปกินข้าวกันเถอะ" อาเนะบอกกับขนมจีนที่ขณะนี้กำลังหอบแฮ่กๆ

ขนมจีนไม่พูดอะไรหากแต่เดินลิ่วๆออกไปกับอาเนะ ทั้งคู่ออกมาสวนหน้าบ้านที่ขณะนี้มีเด็กนับสิบๆกำลังนั่งกินข้าวกันอยู๋
กลิ่นหอมของข้าวต้มกุ้งลอยมาแตะจมูกสาวๆ

" เอ้า สาวๆมากินข้าวจ๊ะ" เสียงของพี่เลี้ยงเด็กคนนึงตะโกนบอก

ทั้งคู่เดินไปรับชามข้าวต้มมา และเดินหาที่นั่ง

"ไปนั่งกับเเซกร์ดีมั้ย" ขนมจีนถามเสียงใส อาเนะพยักหน้าน้อยๆและเดินไปหาเเซกร์

"ขอนั่งด้วยได้ไหม" อาเนะถามเเซกร์ เเซกร์ได้แต่พยักหน้า เพราะตอนนี้มีข้าวต้มร้อนๆอยู่เต็มปาก สองสาวนั่งลงและเริ่มรับประทานอาหาร

"นี่ เธอรู้มั้ยว่าใครเป็นคนตั้งชื่อให้พวกเรา" เเซกร์ถามขึ้นหลังจากกลืนข้าวต้มร้อนๆไปอย่างยากเย็น

"ไม่รู้สิ แต่ชั้นรู้สึกป้าเมย์จะเป็นคนตั้งชื่อขนมจีนให้ฉันนะ" ขนมจีนพูด

"อืม แต่ฉันรู้สึกว่าเด็กส่วนใหญ่จะถูกพี่มีนตั้งชื่อให้นะ" อาเนะพูดบ้าง

"ใช่ ชื่อแนวๆทั้งนั้นเลย" เเซกร์พูด ทั้งสามหัวเราะ

"คิดดูสิ 'เเซกร์' นี่มันชื่อสำหรับพวกคุณหนูทั้งนั้น"

"นี่แต่เธอก็เป็นคุณหนูนะ แม่บุญธรรมตั้งชื่อจริงเธอว่าอะไรเหรอ" ขนมจีนถาม

"เออ...พวกเธอคงไม่อยากรู้หรอก" แซกร์พูดและแก้มเริ่มแดง

"ทำไม่อ่ะ" ขนมจีนถามงงๆ อาเนะเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงใส

"ก็...ก็ แบบแม่ไม่ได้เป็นคนตั้งชื่อให้ชั้น" แซกร์อ้ำๆอึ้งๆ

"งั้นใครล่ะ"

"พี่สาวชั้น" ตอนนี้แซกร์หน้าแดงแจ๋