ปิ่นปัทมา

October 6, 2015 | 13:04 – เปิดเรื่องและเริ่มเผยแพร่ตอนในนิยาย

สงวนลิขสิทธิ์นิยายเรื่องนี้ตาม พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ ผู้เขียนสร้างสรรค์งานชิ้นนี้โดยกฎหมายให้ความคุ้มครองงานชิ้นนี้ทันที เจ้าของผลงานเท่านั้นมีสิทธิ์ในการเผยแพร่งานสู่สาธารณชน เว้นแต่ได้รับความยินยอมหรืออนุญาตจากเจ้าของ หาผู้ใดทำละเมิดนำงานไปเผยแพร่ คัดลอก ดัดแปลง ไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด จักต้องรับโทษอาญาและชดใช้ค่าเสียหายทางแพ่งแก่ผู้สร้างสรรค์งานชิ้นนี้โดยไม่มีข้อยกเว้น

เนื้อหาในนิยายเป็นเพียงการสร้างสรรค์จากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ในเรื่องไม่มีอยู่จริง ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ

| WRITER TALK |


4 - 6 - 2017

กลับมาแล้วค่า หลังจากหายหน้าไปร่วมปี เพราะคอมเจ๊ง และกว่าอะไรๆ จะลงตัว กว่าจะได้ซื้อใหม่ ตอนนี้ชีวิตไรต์เองเปลี่ยนไปหลายอย่างเลย อย่างแรกก็คือคอมมีแล้ว นิยายจงจริญยิ่งๆ ขึ้นไป แฮ่ นี่เขียนงานติดกันมาสองคืนแล้ว เริ่มจากอ่านของเดิม แก้ๆ เขียนๆ แล้วทยอยอัพจนถึงตอนที่ 12 แล้ว อดทนรอกันหน่อยนะคะ ใครที่ยังรออยู่อยากกอดและบอกขอโทษหลายๆ ทีเลยค่ะ ก่อนหน้าไรต์มีปัญหาจริงๆ ซึ่งตอนนี้คลี่คลายแล้ว

ตอนนี้ไรต์เริ่มทำการแก้ไขเนื้อหาและลงให้อ่านใหม่นะคะ 

ใครต้องการอ่านตอนล่าสุดก็ยังอ่านได้ตามปกตินะคะ ไร้ท์ยังปิดพับลิกไว้

***********

ปิ่นปัทมา อาจได้ชื่อว่าเป็นเพียงหลานนอกไส้ของตระกูล แม้ครึ่งในตัวคือสายเลือดของชาวสยาม แต่เธอก็ไม่เคยเหยียบย่างมายังแผ่นดินเกิดจนอายุได้ ๑๙ ปีเศษ เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตเป็นชนวนสำคัญ

การกลับมาครั้งนี้เป็นเพียงธุระที่คิดเอาเองว่าคงใช้เวลาไม่นานนัก ทว่าเธอกลับต้องติดหนึบอยู่ท่ามกลางผู้คนและสังคมซึ่งล้วนแปลกใหม่ เพียงเพราะความงกสมบัติที่ผู้เป็นปู่ทิ้งไว้ให้ หนึ่งในนั้นคือบ้านหลังน้อยที่เกือบจะได้เป็นเรือนหอของพ่อกับแม่

สาวน้อยผู้รักอิสระใช้ความหวังจะได้กลับบ้านพร้อมสมบัติหล่อเลี้ยงหัวใจที่หงอยเหงาให้อยู่ต่อไปแบบวันต่อวัน ทว่าความหวังจะได้กลับบ้านกลับเริ่มริบหรี่ เพราะดันมาตกลงไปในหลุมรักของราชนิกุลหนุ่มคนดังโครมใหญ่ แม้จะเพียรบอกตัวเองว่าท่านน่านับถือราวกับพ่อ แต่ไหงลูกหยอดลูกอ้อนของท่านช่างเขย่าหัวใจดวงน้อยจนเสียหลัก

แล้วปิ่นปัทมาควรทำเช่นไรดีหนอ เมื่อใจหนึ่งอยากกลับไปยังถิ่นเกิดและวิถีชีวิตเดิมที่จากมานาน แต่เขาต้องการให้เธออยู่ที่นี่...ตลอดไป!!!

ท่ามกลางปัญหาเก่าก่อนที่เหมือนถูกกวาดไปซุกซ่อนอยู่ใต้พรม และชีวิตรักที่แสนวุ่นวายพัวพันอีนุงตุงนัง ปิ่นปัทมาจะเลือกเผชิญปัญหา หรือทิ้งทุกอย่างที่นี่ เพื่อกลับไปยังบ้าน...ที่ไม่มีเขาหรือใครๆ

***********

“คุณชายรักพัดหรือคะ”

คุณชายรังษิธรหายใจเข้าลึกยาวหลังกลั้นหายใจอยู่ชั่วครู่ขณะมองปฏิกิริยาจากคนตัวเล็ก หลังจากเขาโพล่งออกไปแบบนั้น มองสบดวงตาคู่กลมใสที่จ้องกลับแล้วจำต้องพยักหน้า

“ใช่แล้ว ฉันรักเธอ”

เสียงนุ่มทุ้มอย่างนี้ แววตาอย่างนี้ เธอไม่เคยคาดหวังไว้ว่าจะเกิดขึ้น แม้คุณชายจะพยายามบอกเธอมาแล้ว แต่พอได้ยินกับหู รับรู้จากใจจริงๆ กลับรู้สึกว่าบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปอย่างไม่มีทางหวนกลับอีกแล้ว เธอจะทำอย่างไรดี อยู่กับเขาที่นี่ มาเรียจะเรียกว่าเป็นการหนีตามกันหรือไม่ แต่ถ้าเขาไปกับเธอนั้นใช่แน่นอน เสด็จฯ คงต้องทรงกริ้วจนอกแตก ตามล่าเธอกับเขาไปถึงที่โน่น แล้วเธอกับเขาอาจต้องพลัดพรากกัน แต่ถ้าเสด็จฯ ทำอย่างคุณหญิงสาย เธอกับเขาก็จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนที่พอ่กับแม่เคยเป็น แต่เธอจะตายก่อนวัยอันควรด้วยไหม ถ้าอย่างนั้นก็ขออย่าให้เขาเป็นอะไรไป แค่คิดว่าเขาต้องตายไปด้วยก็เริ่มใจคอไม่ดี ถ้าตอนนั้นเธอมีลูกแล้ว เธอสงสารลูก ถ้ายังไงมีพ่อไว้คนก็คงดีกว่า ความรักของหนุ่มสาวนั้นเป็นเช่นนี้เอง ปิ่นปัทมาย่นคิ้ว วูบวาบในอกเหมือนกำลังเสียบางอย่างไป เส้นทางชีวิตเดียวที่เธอมีและมองเห็นมาตลอดกำลังหายไปแล้ว ตอนนี้เธอต้องคิดถึงใครอีกคน ความรักเหรอ มันช่างมหัศจรรย์

“ทั้งที่เราเพิ่งพบกันน่ะหรือคะ”

“ฉันว่าเวลาไม่ใช่ตัวแปร เพียงพบกันครั้งแรกนั้น ฉันก็ลืมเธอไม่ลงเสียแล้ว”

ปิ่นปัทมาไม่ยอมสบตาผู้พูดอีก “แล้วถ้าพัดไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณชายจะทำอย่างไรคะ”

“หมายความว่ากระไร”

คุณชายขมวดคิ้วพลันใจเสียเมื่อได้ฟัง นี่หรือเหตุที่ทำให้เธอมีท่าทางแปลกไป

“พัดเคยบอกไว้ว่าพัดจะต้องกลับบ้าน ถ้าสมมติว่าพัดอยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้ล่ะคะ”

“แล้วถ้าฉันจะขอให้เธอมาสร้างครอบครัวกับฉัน เธอจะว่าอย่างไร”

คุณชายโพล่งถามออกไป ดวงหน้าคมปราศจากรอยยิ้มดังเคย ปิ่นปัทมาขมวดคิ้ว ไม่รู้จะยิ้มหรือทำสีหน้าอย่างไร ประโยคบอกเล่าคล้ายการขอแต่งงาน เมื่อกี้เธอสมมติ เขากำลังจริงจังหรือเปล่านะ ถ้าจริงจังควรตอบตกลงไหม แต่ถ้าเขาสมมติเหมือนกัน ตอบไปจะเสียหน้าไหมเล่า

“พัด...”

คุณชายเห็นท่าทางครุ่นคิดนั่นก็เข้าใจไปอีกทาง เขายกสองมือจับแก้มขาวจัดของเธอไว้ บังคับให้สบตาตรงๆ

“ทั้งที่ฉันบอกรักเธอ เธอเองก็ไม่รังเกียจฉัน ทำไมเล่าพัด ที่นั่นสำคัญ แล้วที่นี่ ฉันคนนี้ไม่สำคัญเลยรึ”

ปิ่นปัทมาฟังแล้วก็ยอมเงยหน้าขึ้น มือขาวผ่องเลยยกขึ้นแนบแก้มสากของท่านทั้งสองข้างเหมือนกัน

“พัดรู้ว่าคุณชายคงไปไหนไม่ได้ เสด็จฯ ทรงตรัสเช่นนั้น แล้วถ้าพัดอยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้ คุณชายเล่าคะ จะทำอย่างไร พัดบอกเรื่องของพัดก็ได้ แม้ที่นี่จะมีครอบครัว แต่คนที่รักพัด คนที่เลี้ยงพัดมา อยู่ที่โน่น ตอนที่จากมา พัดคิดแค่ว่าประเดี๋ยวก็คงกลับไป ไม่เคยคิดว่าจะต้องติดอยู่ที่นี่ พัดปรับตัวได้ก็จริง แต่การจะใช้ชีวิตอยู่ถาวรพัดยังไม่เคยคิดสักนิด”

คุณชายรังษิธรพยายามเข้าใจเหตุผลนั้น ทว่ากลับคิดน้อยใจครามครัน เขายังไม่สำคัญพอจะรั้งเธอไว้อย่างนั้นใช่ไหม แม้จะบอกว่ารัก ก็ยังไม่พอหรือ ปิ่นปัทมาผู้นี้เข้าใจได้ยากนัก ฝ่ามืออุ่นยกขึ้นทาบมือของเธอแล้วรั้งมากุมไว้ที่อก กำลังจะเกลี้ยกล่อมคนช่างคิดช่างกังวล แต่ยังไม่ทันได้พูด เจ้าตัวก็เอ่ยต่อไปว่า

“แต่ถ้าคุณชายเต็มใจไปกับพัด ไปอยู่ด้วยกันได้ก็คงดีนะคะ”

คนฟังมีสีหน้าแข็งค้าง ปิ่นปัทมาเองก็ตกใจที่หลุดพูดความคิดประหลาดของตัวเองออกไปดังๆ สาวน้อยจะดึงมือตัวเองออกมาแต่เขากลับยังยึดไว้แน่น เลยได้แต่ขยับตัวยืนยุกยิกอยู่ในระยะประชิด สายตาร้อนแรงจ้องเอาๆ จนคนถูกมองต้องก้มหน้าหลบอยู่ตรงมือตัวเองที่เขากุมไว้

“พัด...”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสีเรื่อ ริมฝีปากบางคล้ายจะยิ้ม คุณชายรังษิธรขมวดคิ้วจ้องมองกระหม่อมของคนตัวเล็กที่ทำท่าเหมือนจะหาที่ซุกหนีอาย

“เธอกำลังชวนฉันหนีตามกันไปใช่ไหมนั่น”

***********

นิยายเรื่องนี้อัพไม่บ่อยนะคะ ไปเรื่อยๆ เพราะอยากรักษาอารมณ์เรื่องไว้
ไม่อยากรีบมาก รีบทีไรเสียงานทุกทีเลยอ่ะ เค้ายังเป็นมือสมัครเล่น
มีอะไรผิดพลาดไปรบกวนเพื่อนๆ ช่วยชี้แนะ และแนะนำด้วยนะคะ