FIC YAOI TMR/HP LOVE

บทนำ

      ป่ารกทึบกลางฤดูหนาวอากาศเย็นเฉียบไร้ซึ่งเสียงของสิ่งมีชีวิตท่ามกลางสภาพแวดล้อมเช่นนี้กับมีเงาสองเงาวิ่งผ่านป่านี้ไปอย่างรีบร้อนจนกระทั่งขาคู่หนึ่งไม่อาจวิ่งไปต่อได้เงาที่สูงกว่าจำต้องพาไปนั่งพิงโคนต้นไม้ใหญ่

       ฟุบ

       ร่างสูงตระคองกอดร่างอวบอย่างรักใคร่ค่อยๆพยุงร่างนี้ให้นั่งอย่างเบาแรงที่สุดมือแกร่งปัดปอยผมสีดำสนิทของคนรักขึ้นทัดหูอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนพลางจัดแจงท่านั่งให้กับคนรักอย่างดี

      “ ทูนหัวเธอเป็นยังไงบ้างเจ็บหรือปวดตรงไหนไหมที่รัก “ ร่างสูงถามไถ่อย่างเป็นห่วงกับร่างอวบ

      “ ทอม ผมปวดขาเหลือเกินเกรงว่าคงวิ่งไม่ไหวแล้ว ที่รักผมขอโทษ “ ร่างอวบเอ่ยบอกกับคนรักพอรู้ว่าทูนหัวของเขาไม่สบายตรงไหนมือแกร่งก็ลงมือบีบนวดคลายความปวดเหมื่อยให้กับอีกฝ่ายทันที

       ร่างอวบมองดูคนรักที่กำลังบีบขาให้เขาด้วยสายตาที่เปรี่ยมไปด้วยความรักและความรู้สึกผิดที่ต้องให้อีกฝ่ายต้องมาลำบากเพราะเขา มือเรียวค่อยๆบรรจงลูบท้องที่โปร่งนูนเหมือนหญิงมีครรภ์เบาๆอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ต้องให้เจ้าตัวเล็กในท้องมาลำบากด้วยแบบนี้

          “ อีกไม่ไกลแล้วอดทนหน่อยนะหากข้ามภูเขาลูกนี้ไปได้เราก็จะปลอดภัยแล้ว “ ร่างสูงบอกคนรักเพื่อเป็นการปลอบและให้กำลังใจอีกฝ่ายและเคลื่อนตัวเข้ามาประคองคนรักให้เอนมาพิงกับไหล่ของตนแทนต้นไม้มือแกร่งลูบที่ท้องของคนรักที่อีกไม่นานเจ้าตัวเล็กของพวกเขาคงได้ลืมตามาดูโลก

        “ เป็นเด็กดีนะตัวเล็กอดทนอีกนิดเดียวนะลูกรักอย่าดื่อกับพ่อกับแดชดี้นะครับ “

ร่างสูงให้ร่างอวบพักอีกครู่หนึ่งก่อนจะพยุงให้ลุกขึ้นเพื่อเตรียมเดินทางต่อแต่ยังเดินไปได้ไม่กี่ก้าว

           พรวด!!!

    ทั้งสองมองหน้ากันอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆน้ำคล่ำก็ดันแตกออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวร่างอวบเริ่มแสดงอาการเจ็บปวดมือบางกุมท้องแน่นอย่าทรมานในขณะที่ร่างสูงก็พาร่างอวบกลับไปนั่งที่ตัวไม้ต้นเดิมอย่างตื่นตระหนก

“ ที่รัก คะ คุณโอเครไหม “

“ ฮื่อ ฮื่อ ทะ ทอมผมเจ็บ ผมเจ็บท้อง ตะ ตะ ตัวเล็กกำลังจะคลอดแล้ว “ ร่างอวบพูดอย่างเจ็บปวดริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นมืออีกข้างที่ว่างก็กำผ้าคลุมของสามีไว้อย่างแรง

ร่างสูงที่กำลังจะสติแตกพยายามรวบรวมสติและสมาธิใหม่ เพราะถึงแม้นเขาจะเป็นอัจฉริยะยังไงแต่เรื่องทำคลอดทารกมันไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัดเลยสักนิด!!!

ถึงจะเคยอ่านวิธีดูแลแม่และเด็กแต่ให้ตายเถอะเมอร์ลินเรื่องการทำคลอดมันไม่ได้มีอยู่ในหัวเขาเลยสักนิด!!???

“ ทอม “ แต่เมื่อเห็นคนรักของเขาต้องเจ็บมากขนาดนี้เขาก็คงต้องลองเสี่ยงดูเพราะถ้าไม่ทำทั้งคนรักและลูกก็คงไม่รอด

มือแกร่งปลดผ้าคลุมของตนออกแล้ววางปูกับพื้นและจัดวางร่างกายของคนรักในท่าที่เขาคิดว่าน่าจะทำคลอดได้ง่ายที่สุดสองช่วงบนให้เอนพิงกับรากไม้ใหญ่ส่วนช่วงล่างขาของร่างอวบถูกจัดให้อ้าออกร่างสูงหยิบเอาเศษรากไม้แถวๆนั้นมาส่งให้กับคนรัก

“ ฟังนะแฮร์รี่ทูนหัวของฉันเราใช้เวทมนต์ไม่ได้และเธอไม่อาจส่งเสียงดังได้มากนักไม่งั้นเจ้าพวกนั้นจะตามมาทันเพราะฉะนั้นได้โปรดกัดรากไม้ไว้มันอาจทำให้เธอรู้สึกโอเครขึ้น “

“ เธอเชื่อใจฉันไหม “ ร่างสูงถามอย่างกังวลร่างอวบที่เห็นดังนั้นจึงได้ตอบกลับไปว่า

“ ผมเชื่อใจคุณ ผมรักคุณทอม “ ร่างสูงพยักหน้ารับพลางสูดหายใจเข้าลึกๆและทันทีที่ทารกเริ่มจะออกมาดูโลกเสียงกรีดร้องของร่างอวบก็เริ่มดังขึ้นแต่ไม่มากนักแฮร์รี่พยายามกั้นเสียงอย่างเต็มที่และทอมก็พยายามเอาเด็กออกมาอย่างเคร่งเครียด

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่นานรู้ได้และในที่สุดทารกเพศชายก็ได้ลืมตามาดูโลก เสียงกรีดร้องเปลี่ยนเป็นเสียงหอบหายใจหนักแทน ร่างสูงฉีกผ้าคลุมส่วนหนึ่งมาห่อหุ้มร่างของทารกน้อยเอาไว้และหันมามองคนรักอย่างมีความสุข

“ ดูสิทูนหัวเขาน่ารักมาก ” แฮร์รี่มองไปยังทารกน้อยในอ้อมแขนของทอมร่างโปร่งคลี่ยิ้มอย่างมีความสุขมือเรียวเอื้อมมาลูบหัวของบุตรชายอย่างรักใคร่แม้นทั้งเขาและทอมจะมีแต่เลือดติดเต็มมือแม้นสภาพอากาศจะเร็วร้ายแต่ก็ไม่อาจขวางกั้นความรู้สึกของพ่อแม่ที่มีต่อบุตรของตัวเองได้

อย่างน้อยในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี

พรึบ

ร่างสูงสะดุ้งเล็กๆเมื่อรับรู้ถึงภัยที่กำลังใกล้เข้ามาพวกมันกำลังจะมาถึง

“ ทูนหัวลุกขึ้นเราต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ !!! “ ร่างสูงพยายามประครองร่างโปร่งให้ลุกเดินไปอย่างทุลักทุเลมือหนึ่งอุ้มลูกมือหนึ่งประครองคนรักสองขาพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะเดินไปข้างหน้า

“ ทอมปล่อยผมแล้วพาลูกหนีไป “ ร่างสูงหันมาทันทีที่ร่างโปร่งพูด

“ ไม่ฉันไม่มีวันทิ้งเธอ “ ร่างสูงตอบกลับไปอย่างหนักแน่นเขาต้องพาทั้งลูกเมียไปด้วยกันให้ได้

ร่างโปร่งสะบัดตัวออกจากร่างสูงอย่างแรงแม้นตัวเองจะอ่อนล้าเต็มทีแต่ยังไรเขาก็ต้องทำ

“ ทอมคุณพาลูกหนีไปซะไม่อย่างนั้นเราจะตายกันหมด อย่าเพิ่งเถียงผมทอม คุณต้องพาลูกหนีไปคุณเหลือแรงและพลังเวทย์มากกว่าผมเพราะฉะนั้นคนที่จะช่วยลูกได้มีแต่คุณเท่านั้นส่วนพวกนั้นผมจะถ่วงเวลาไว้ให้ คุณไปซะ!!!! “ แฮร์รี่ตอบกลับอย่างหนักแน่นไม่แพ้กันจนร่างสูงเอ่ยทักท้านไม่ได้แต่จะเขาทิ้งร่างโปร่งตรงหน้านี้ไปงั้นหรือเขาทำไม่ได้

“ ฉันทำไม่ ฉันทำไม่ได้แฮร์รี่ “

“ ทำไม่ได้ก็ต้องทำ !!! “ แน่นอนว่าไม่มีทางที่ร่างโปร่งจะยอมอ่อนข้อให้อยู่แล้ว

ทอมกำหมัดแน่นอย่างหาที่ระบายสิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้ก็คือสิ่งนี้เท่านั้นหรือ

“ โอเครแฮร์รี่ฉันจะทำ “

แฮร์รี่ยิ้มบางๆเมื่อทอมยอมทำตามที่เขาบอกร่างโปร่งขยับกายเข้าหาร่างสูงและลูกชายมือบางลูบเส้นผมสีน้ำตาลเข้มก้มลงจุมพิตอย่างอ่อนโยนที่กลุ่มผมสีเข้มนั้น

“ เดรโกแด๊ดจะตั้งชื่อเราว่าเดรโกนะ แด๊ดรักเดรโกนะครับลูกต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังท่านพ่ออย่าดื้อกับท่านพ่อนะครับ “ แฮร์รี่เอ่ยทั้งน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างทอมที่เห็นคนรักเอ่ยคำสั่งลากับลูกชายก็ได้แต่เก็บความรู้สึกปวดร้าวราวกับจะขาดใจเอาไว้ข้างใน เดรโก ลูกชายของเขาที่เพิ่งเกิดมากำลังจะกำพร้าแม่เสียแล้วหรือ

แหมะ แหมะ

หยดน้ำตาที่ไม่เคยมีใครได้เห็นน้ำตาของจอมมารกำลังหลั่งรินลงมาอย่างไมม่ขาดสายมือบางของแฮร์รี่เอื่อมมาเช็ดหยดน้ำตานั้นเบามือทั้งคู่ซับน้ำตาให้กัน กอดลากันครั้งเพื่อจำสัมผัสจากร่างกายอีกฝ่ายจูบสุดท้ายเพื่อสั่งพร้อมคำบอกรักที่หนักแน่นและหมั่นคง

“ ผมรักคุณทอม “

“ฉันรักเธอแฮร์รี่ “

ร่างโปร่งร่ายคาถาแสงสีขาวปรากฏขึ้นภาพที่เห็นคือแฮร์รี่ในสภาพที่ยังคงอุ้มท้องทารกน้อยอยู่ทอมมองภาพนั้นก่อนจะออกแรงวิ่งอีกครั้ง

“ ผมรักคุณ ทอม ไม่ว่าจะเมื่อก่อนตอนนี้หรือในอนาคตจะอีกกี่พันหมื่นปีหรืออีกกี่ครั้งที่เกิดใหม่ผมก็จะรักคุณ ลาก่อนเดรโกลูกรัก  ลาก่อนที่รักของผม “

.......................................................

ปัง ปัง ปัง ๆๆๆ

“ ตื่นเดี๋ยวนี้ไอ้ตัวประหลาด ลุก เร็วเข้า!!!!! “ เสียงกัมปนาทของหญิงวัยกลางคนผู้มีศักดิ์เป็นป้าของเด็กชายทุบประตูห้องใต้บรรไดอย่างบ้าคลั่งทำให้เด็กชายต้องลุกขึ้นมาควานหาแว่นตาเก่าๆไม่เข้ากับค่าสายตาที่พันด้วยสก็อตเทปมาสวมอย่างเสียไม่ได้

“ ทำอาหารสิคราวนี้อย่าทำอะไรไหม้อีกล่ะ “ เพ็ททูเนียหันมาสั่งเด็กชายส่วนตัวเองก็ไปยืนเอาใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเอง

“ ครับป้าเพ็ททูเนีย “

“ กาแฟฉันล่ะ “

“ ครับลุงเวอร์นอน “ วงวารชีวิตเดิมๆที่เป็นแบบนี้มาสิบเอ็ดปีแล้วตลอดทั้งชีวิตที่เขาอยู่ในนรกแห่งนี้

ที่ผ่านได้กินแต่เศษอาหารเหลือๆจากในครัวถูกใช้ให้ทำงานบ้านทุกอย่างตั้งแต่ตัดหญ้าล้างรถทำความสะอาดบ้านเขาพยายามเป็นเด็กดีมาโดยตลอดแต่เหมือนความพยายามของเขามันไร้ค่าสิ้นดียืนยันได้ด้วยรอยหวดจากเข็มขัดและรอยทุบตีรอยถูกบุหรี่จี้อีกหลายจุด

 หลังจากเสริฟอาหารเช้าให้ครอบครัวเดอร์สลี่ย์แล้วเขาก้มานั่งคิดถึงความฝันที่เขาฝันมาตลอดตั้งแต่เจ็ดขวบแรกเริ่มมันเลือนรางแต่เมื่อคืนกลับฝันได้อย่างชัดเจนรับรู้ทุกห้วงอารมณ์ความรู้สึกในฝันที่มีคนสามคนหลักๆอยู่ในนั้น คือ ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่ชื่อทอม กับเด็กทารกที่ชื่อเดรโก และคนที่เป็นคนรักของทอมและแม่ของเดรโกคือผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งผอมบางที่ชื่อแฮร์รี่ ใช่ชื่อเหมือนกับเขาและเขาคิดมาตลอดว่ามันก็แค่ความฝันเท่านั้นแต่ไม่นานมานี้เขากับคิดว่ามันอาจจะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเขาก็เป็นได้

เป็นไงบ้างลองอ่านกันดูนะเพราะไรท์ชอบคู่นี้มากกกกกก

ไม่ค่อยมีให้อ่านเท่าไหร่เลยแต่งเองซะเลย55555

คอมเม้นกันด้วยยยน้าาาาาพลีสสสสสสสสส

#จงเม้น