Color of Rainbow

เนื้อเรื่อง

Color of  ...
Rainbow
          แม่มดน้อยฝึกหัดตนหนึ่งผู้มีความมุ่งมานะ ต้องการที่จะเลื่อนขั้นไปยังตำแหน่งที่สูงกว่าคือแม่มดสามัญ เธอตัดสินใจไปสมัครสอบและเธอทำได้ดีในการสอบภาคทฤษฎี ผ่านฉลุยเลย ต่อด้วยบททดสอบภาคปฏิบัติ เธอหวั่นๆอยู่มากทีเดียว สงสัยว่าจะเจออะไร พ่อมดผู้คุมสอบเรียกตัวเธอไปและบอกถึงสิ่งที่ต้องทำ เขากล่าวว่า เธอจะต้องเดินทางไปหมู่บ้านแห่งหนึ่งอันไกลแสนไกล ที่นั้นก็เป็นแค่หมู่บ้านธรรมดาๆนั้นแหละ เพียงแต่ทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นสีดำ เทาหรือขาว เป็นหมู่บ้านที่ไร้ซึ่งสีสันใดๆ ผู้คน อาคารบ้านเรือน ต้นไม้ ดิน น้ำ และสัตว์ต่างๆ ทุกสิ่งทุกอย่างดำรงอยู่อย่างปกติแบบขาดสีสัน ไม่มีเขียวของหญ้า ไม่มีสีครามใสของสายน้ำ ไม่มีสีอิฐของบ้านเรือน และไม่มีสีเนื้อนวลละมุนของผิวพรรณบนใบหน้าผู้คน  เธอต้องหาสาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น และทำให้ทุกอย่างกลับเป็นปกติดังเดิม          วันรุ่งขึ้นเธอออกเดินทางทันที เธอขี่ไม้กวาดตัวโปรดมาตามทางในแผนที่ วันนี้เป็นวันที่อากาศดี ท้องฟ้าแจ่มใส ลมพัดโชยเย็นสบาย เวลาล่วงเลยมานานพอสมควร จากที่ผู้คุมบอกเธอน่าจะถึงได้เลย แต่เธอยังไม่เห็นหมู่บ้านเลย แต่เดี๋ยวก่อน เธอสังเกตเห็นว่าสภาพภูมิประเทศรอบด้านเธอเริ่มมืดมนขึ้นเรื่อยๆ ทุกสิ่งทุกอย่างยังมีคงเดิมอยู่ แต่เป็นสีดำ เทา หรือขาวขุ่นอย่างที่ผู้คุมบอก เธอเข้าใกล้หมู่บ้านเข้ามาเรื่อยๆ และถึงแล้วแผ่นไม้ป้ายชื่อของหมู่บ้านนี้หักลงเป็นสองท่อน ท่อนนึงยังติดอยู่กับเสาไม้เขียนว่าหมู่บ้าน อีกชิ้นส่วนหนึ่งอยู่กับพื้น มันแตกละเอียดจนอ่านไม่ออกว่าเขียนอะไร มีหยากไย่เกาะ ดูเหมือนไม่มีคนมาดูแลและซ่อมแซม

          แม่มดน้อยผู้บัดนี้ก็ไม่มีสีสันเช่นเดียวกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ เธอเก็บไม้กวาดและก้าวลงเดินไปตามทาง พร้อมกับร่ายเวทมนต์เสกให้ชุดแม่มดของเธอ แปรเปลี่ยนเป็นชุดนักท่องเที่ยวธรรมดาและเริ่มงานของเธอทันทีทันใด  เธอตรงเข้าไปถามข้อมูลจากพ่อค้าร้านเนื้อที่ใกล้ที่สุด ขนาดเนื้อหมูที่ปกติแล้วจะมีสีชมพู ดูน่ากิน ก็กลายเป็นสีเทาตุ่น เธอถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านทำไมถึงเป็นแบบนี้ พ่อค้าหันมา วางมีดอีโต้เล่มใหญ่และวางลงดัง ฉึบ! กล่าวเสียงกริ้วโกรธว่า “ข้าไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงมีแต่สีดำ เทาหรือขาว แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เจ้าเมฆฝนกับเจ้าแสงแดด มันทะเลาะกันอยู่ พวกมันแย่งกันออกแดด แย่งกันโปรยน้ำฝน มันเริ่มมาไม่นานนี้เอง” “ฮึฮึ บางวันฝนตก บางวันท้องฟ้าสดใส บางวันน้ำท่วมบ้านท่วมเมือง บางวันร้อนจนตับจะแตก ก่อนหน้านี้เราทุกคนมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงมากๆ ต่างพากันล้มป่วย เป็นหวัดเป็นไข้ หมอในหมู่บ้านมีกันไม่อีกคนต้องดูแลทุกๆคนที่นี้ น่าสงสารพวกหมอ ข้าเองก็เป็นหวัดแต่เล็กน้อย เจ้าก็ระวังตัวด้วยละกัน”

อืม...เมฆฝนกับแสงแดดทะเลาะกันงั้นเหรอ

ไม่รู้ว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกันรึเปล่านา...

เธอยังไม่พบคำตอบเหตุใดจึงหมู่บ้านนี้จึงขาดสีสัน แต่เธอยังไม่ยอมแพ้ เธอเดินไปถามตามร้านต่างๆ แต่ก็ได้คำตอบแบบเดียวกับร้านแรก

เธอสงสัยว่าทำไมเมฆฝนกับแสงแดดถึงทะเลาะกัน คำตอบที่ได้จากผู้คนที่เธอถามก็ตอบแบบเดียวกันอีก พวกเขาก็ไม่รู้

          หลังจากสอบถามผู้คนมากมายในหมู่บ้านซึ่งตอบคำถามเป็นประโยคเดียวกันทั้งหมด ถึงตอนนี้เธอเริ่มท้อแท้และหมดแรงแล้ว เธอออกมานั่งพักที่ทุ่งหญ้าโล่งแถบชานเมืองปราศจากผู้คน ใช้เวทมนต์เสกอาหาร และเครื่องดื่มมารับประทาน ขณะนั้นเอง เธอเห็นสีม่วงขุ่นๆจนเกือบดำที่ริมธารน้ำ มันมีสีสันอยู่ในเมืองที่ไม่มีสีสัน เธอตกใจและตื่นเต้นมาก เธอเดินเข้าไปใกล้อะไรบางอย่างที่มีสีม่วงนั้น เริ่มเห็นชัดแล้วว่ามันคืออะไร มนุษย์นี้นา เขานอนอยู่ริมธารน้ำ ร่างครึ่งบนอยู่บนบก ส่วนครึ่งล่างจมน้ำอยู่ สวมชุดลายทางแปลกประหลาด หน้าตาซีดเซียว เธอลากเขาขึ้นมาให้พ้นจากธารน้ำ เธอเสกให้มีลมอุ่นๆพัดจนเสื้อผ้าเขาแห้ง ทันทีทันใดเขาขยับตัวลุกขึ้นนั่งและมองแม่มดน้อยเห็นได้ชัดว่าเขามีรูปร่างที่ผอมหนังติดกระดูกสุดๆ ไม่น่าแปลกใจที่เธอสามารถลากเขาขึ้นจากน้ำได้อย่างง่ายดาย

          เธอเสกขนมปังกรอบ พายบลูเบอร์รี่และน้ำแอบเปิ้ลมาเพื่อที่จะให้เขากินแต่เขาไม่กิน เธอเสกอาหารใหม่ เซนวิส เค้กสตอเบอร์รี่ และน้ำองุ่น เขานั่งนิ่งอิดโรย ไม่ยอมกิน เธอลองอีกครั้ง พาสต้า คุ้กกี้ลูกเกด และน้ำผลไม้รวม เขายังไม่กินเช่นเคย ได้แต่นั่งมองอาหารด้วยใบหน้ากึ่งหลับกึ่งตื่น เธอเริ่มเหนื่อยกับเขาที่เอาใจยากเอาใจเย็นอย่างนี้มาก ความอดทนหมดสิ้น เธอจึงเสกนมสดขึ้นมาดื่มเพื่อสงบอารมณ์ แย่จริงๆเราสืบหาข้อมูลยังไม่รู้เรื่องรู้ราว ยังต้องมาติดอยู่กับคนแปลกหน้าคนนี้อีก แต่เมื่อเธอดื่มนมหมด ดูท่าทางเขาจะสนใจในสิ่งที่เธอพึ่งดื่มหมดไปเมื่อกี้อย่างออกหน้าออกตา

เอ็ะ...หรือว่าเขาอยากดื่มนม เธอจึงลองเสกนมหนึ่งแก้วให้เขา เขาหยิบขึ้นดื่มหมดในพริบตา และยื่นแก้วราวกับจะขอนมเพิ่ม เธอไม่รอช้าเสกนมให้เขาอีกแก้วที่ใหญ่กว่า และหมดลงอย่างรวดเร็ว เธอเสกอีกแก้วที่ใหญ่ยิ่งกว่า น่าตกใจที่หมดลงอีกครั้ง เธอจึงเสกอีก เธอเสกโถแก้วใบโตใส่นมสด ให้เขา และหมดลงอย่างไม่น่าเชื่อ  เธอต้องเสกโถแก้วอยู่หลายรอบ เธอเหนื่อยมาก เวทมนต์หายไปไม่น้อย

          วันนี้เธอคงทำอย่างอื่นไม่ได้แล้วนอกจากหาที่นอนพัก เขาจัดการกับโถแก้วที่เต็มเปี่ยมไปด้วยนมสดใบสุดท้ายหมดลง และทันใดนั้นร่างกายทุกส่วนของเขาก็เต่งตึงขึ้นทันตาเห็น มีน้ำมีนวลขึ้น มีสีเนื้อของสีผิวคนปกติ บังเกิดสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในหมู่บ้านแห่งนี้ สีสันของเสื้อผ้าเริ่มเปล่งสีจนสังเกตได้ชัด สีม่วงบนเสื้อเริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆ

เอ...ถ้าดูดีๆแล้ว มันไม่ได้มีแต่สีม่วง มันยังมีสีแดง เขียว และสีอื่นๆอีกด้วย เอ๊ะ!นี้มัน สีม่วง สีคราม สีน้ำเงิน สีเขียง สีเหลือง สีแสด และสีแดงเรียงกันเจ็ดสี สีสันแบบนี้เป็นสีของรุ้งกินน้ำ

          เขาคือรุ้งกินน้ำ! รุ้งกินน้ำที่เกิดจากเมฆฝนและแสงแดด หลังจากที่ฝนหยุดตกจะมีละอองน้ำล่องลอยไปทั่วในอากาศ และเมื่อละอองน้ำเหล่านั้นต้องแสงแดดจะก่อให้เกิดรุ้งกินน้ำ

รุ้งกินน้ำเอ่ยปากขอบคุณและกล่าวกับเธอว่า“เมฆฝนกับแสงแดดทะเลาะกันเหตุแค่ว่า เมฆฝนก้อนนึงแค่อยากพิสูจน์ว่าสามารถผลิตฝนได้นานกว่าเมฆฝนก้อนอื่นๆจึงโปรยน้ำฝนไม่หยุดไม่หย่อนจนเลยเถิดข้ามฤดูฝนไปเจอฤดูร้อน แสงแดดโกรธมากที่มีฝนตกในฤดูร้อน แต่เมฆฝนก้อนนั้นยังไม่ยอมหยุดและให้เหตุผลว่าช่วยไม่ได้อยากไม่ออกแดดเอง แสงแดดจึงต้องแย่งออกแดดแข่งกับเมฆฝน”

          ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วในส่วนหนึ่ง แต่ทำไมรุ้งกินน้ำถึงไม่มีสี “เจ้ารู้ใช่มั้ยว่ารุ้งกินน้ำเกิดจากน้ำและแสงแดด ตอนแรกที่พวกเขาแข่งกัน เกิดรุ้งกินน้ำมากมาย แต่ก็ถูกทำลายลงไปในที่สุด บ้างก็เพราะเม็ดฝน บ้างก็เพราะแสงแดด และที่สำคัญที่สุด เมื่อขาดรุ้งกินน้ำ ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่แถวนี้จึงขาดสีสันไปด้วย เหลือเพียงรุ้งกินน้ำสีเทาอย่างข้าที่ใกล้จะหายไป”

พูดจบเขาก็หายขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า

          ไม่อีกอึดใจต่อมา ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีเทาขาวกับแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าสดใสสว่างตา แลเห็นก้อนเมฆมากมายบนนั้น  ธารน้ำสีเทาตรงนั้นกลายเป็นสีของน้ำจริงๆ ก้อนหินในน้ำเริ่มมีสีน้ำตาล ใบไม้ ต้นไม้และทุ่งหญ้ามีสีเขียว สีอ่อนและเหลืองสวยสด ทุกสิ่งทุกอย่างในหมู่บ้านกำลังกลับคืนสู่สภาพสีปกติของมันเอง รุ้งกินน้ำคงยุติการทะเลาะของเมฆฝนและแสงแดดได้แล้ว หวังว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก

และหวังว่าเธอจะสอบผ่านและได้เลื่อนขั้นนะท่านพ่อมด...

The End.