Chocolate

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลองเขียนค่ะ เนื่องจากเทศกาลวาเลนไทน์ที่รู้สึกว่าจะเลยมาแล้ว ฮา ขอคำแนะนำติชมด้วยนะคะ >w<

เนื้อเรื่อง

ในร้านกาแฟแนวคลาสสิคเล็กๆกลางห้างสรรพสินค้าใหญ่ ปรากฏร่างของชายหนุ่มผู้มีผมสีน้ำตาลเฮเซลนัท ผู้ที่นั่งอยู่เพียงคนเดียวที่โต๊ะตรงมุมด้านในสุดของร้านที่บรรยากาศดีที่สุดบวกกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มและรอยยิ้มบางๆที่ประดับอยู่บนใบหน้าที่ติดจะหวานไปสักนิดสำหรับผู้ชาย ทำให้บรรยากาศรอบตัวของเขาดูอบอุ่นและน่าดึงดูด หากจะหาสิ่งของมาเปรียบเทียบ เขาคนนี้ก็คงเหมือนกับมิลค์ช็อคโกแลตที่ให้รสหวานนุ่มลิ้น

กลิ่นของช็อคโกแลตร้อนที่วางอยู่ตรงหน้าผมเริ่มจางลงไปตามระยะเวลาที่มันถูกวางไว้ ผมกำลังนั่งคอยใครบางคนอยู่ที่นี่มาประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าเขามาสายหรอกนะ ผมต่างหากล่ะที่มาก่อนเวลา

ผมมองผ่านกระจกที่กั้นระหว่างผมกับด้านนอกของร้านเอาไว้ เลยไปยังร้านขนมหวานฝั่งตรงข้ามที่เต็มไปด้วยบรรดา คุณผู้หญิงที่กำลังวุ่นวายกับการเลือกสรรของขวัญสุดพิเศษให้กับคนพิเศษของตัวเอง ในโอกาสเทศกาลแห่งความรักที่พิเศษเยี่ยงนี้ ผมอดที่จะนึกถึงบรรยากาศของเทศกาลนี้เมื่อปีที่แล้วไม่ได้ มันเป็นวันที่วุ่นวายเฉกเช่นเดียวกับวันนี้ สาวๆมากมายวุ่นวายกับการเลือกซื้อช็อคโกแลต และบางส่วนในสาวๆเหล่านั้นก็พุ่งเป้าหมายมาที่ผม

วันนั้นผมก็นั่งจิบช็อคโกแลตร้อนอยู่ที่นี่เหมือนกันกับวันนี้ เพื่อหลีกหนีจากความวุ่นวายของงานเทศกาล แล้วก็รู้สึกจะหนีไม่พ้น เมื่อหญิงสาวคนแรกเดินตรงเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆโต๊ะที่ผมนั่ง ก่อนจะยื่นกล่องที่ผูกด้วยริบบิ้นสีแดงสดมาให้ผม ริมฝีปากบางที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีสันเช่นเดียวกับริบบิ้นจะส่งรอยยิ้มมาให้ผม ผิวขาวๆและเรือนผมยาวสลวยสีดำ ทำให้เธอเป็นคนที่ดูดีมากและผู้ชายหลายๆคนก็คงอยากเป็นแฟนกับเธอ แต่ดวงตาคมสวยคู่นั้นหรี่มองมาที่ผมเชิงบอกอย่างไม่ปิดบังว่าเธอสนใจผม

ผมเพียงแต่ส่งยิ้มให้เหมือนที่ผมยิ้มให้ทุกคนแล้วปฏิเสธอย่างนุ่มนวล เมื่อเธอเห็นดังนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปแทบจะในทันที สายตาที่เคยอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราด แล้วเธอก็เดินกระแทกส้นสูงออกไปนอกร้านด้วยความรู้สึกเสียหน้าที่คนสวยและมั่นใจในตัวเองแบบเธอโดนปฏิเสธง่ายๆ ผมคิดว่าเธอเหมือนสตรอเบอรี่รสเปรี้ยวที่เคลือบด้วยช็อคโกแลต รสหวาน  สีสวยสดที่ชวนให้หยิบขึ้นมาลิ้มลอง แต่เมื่อได้ลิ้มรส ความเปรี้ยวปนฟาดของสรอเบอรี่ก็แล่นไปทั่วประสาทสัมผัส ทำให้พึ่งสังวรว่ามันคือสตรอเบอรี่ ไม่ใช่ช็อกโกแลตหวานหอมอย่างที่คิดไว้ในทีแรก สำหรับหลายๆคนมันคงเป็นสนุกที่ได้สัมผัสกับความแตกต่างนั้น แต่สำหรับผม ผมไม่ค่อยชอบแบบนั้นเท่าไรนัก

ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ความสงบที่ผมเพิ่งได้กลับคืนมาก็หายไปอีกครั้งเมื่อหญิงสาวคนที่สองเดินเข้ามาในร้าน เธออยู่ในชุดกระโปรงสีขาวเข้ากับผมลอนอ่อนๆ ที่ทำให้เธอดูน่ารักเหมือนตุ๊กตา เธอเดินเข้ามาหาผมช้าๆด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ แล้วค่อยๆหยิบกล่องขนมจากถุงกระดาษที่เธอถือมาส่งให้ผมด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย เธอก้มหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อและหลับตาแน่นแสดงอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ผมค่อยๆเอื้อมมือไปรับกล่องนั้นไว้ แล้วเอ่ยขอบคุณและปฏิเสธในทีโดยระมัดระวังคำพูดอย่างมาก เพื่อที่จะไม่ทำให้เธอเสียใจนัก เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของผมด้วยสีหน้าตื่นตะลึงนิดหน่อย ก่อนจะที่แววตาของเธอจะสะท้อนออกมาให้เห็นถึงความผิดหวัง แต่เธอก็ยังคงส่งยิ้มให้พร้อมบอกให้ผมเก็บขนมกล่องนี้ไว้และเดินจากไป

ผมมองตามหลังเธอคนนั้นไป เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ถ้าจะให้เปรียบ เธอคงเป็นไวท์ช็อคโกแลต ที่ทั้งหวานทั้งหอมในวินาทีแรกที่ได้สัมผัส เมื่อเวลาผ่านไปกลับให้ความรู้สึกที่หวานจนเกินพอดี ความเบื่อหน่ายในรสชาติเดิมๆที่มากเกินไป ทำให้ผมไม่สามารถจะพูดได้เต็มปากว่าจะสามารถดูแลเธอได้มากพอ และนั่นคือสาเหตุที่ผมปฏิเสธเธอ แม้ว่าผมค่อนข้างที่จะรู้สึกกับเธอในแง่บวกก็ตาม

ไม่นานหลังจากหญิงสาวคนที่สองจากไป หญิงสาวอีกคนก็ก้าวเข้ามาในร้าน เธอหันมาสบตาผม ก่อนจะส่งรอยยิ้มน่าหลงใหลมาให้แล้วเดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆโต๊ะผม เธอหันไปสั่งกาแฟกับพนักงานก่อนจะยกขาขึ้นไขว่ห้าง ท่าทางที่ดูสง่างามเข้ากับชุดเดรสสีเลือดหมูดูดี ทำให้ผมแทบจะละสายตาไปจากเธอไม่ได้ เส้นผมสีน้ำตาลประกายม่วงเป็นลอนนิดๆที่ถูกรวบหลวมๆยิ่งทำให้เธอดูน่าค้นหายิ่งกว่าผู้หญิงคนไหน แรงดึงดูดที่มากมายของเธอคงทำให้ผู้ชายแทบคลั่งมานักต่อนักแล้ว

หลังจากที่เธอจิบกาแฟที่พนักงานนำมาเสิร์ฟหมดพักหนึ่ง เธอก็ลุกขึ้นอย่างไม่รีบร้อนก่อนที่จะหันมาสบตากับผมแล้วส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินออกจากร้านไป ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าหากผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ผมคงเข้าไปทำความรู้จักเธอไปแล้ว ผมคิดว่าเธอเหมือนกับช็อคโกแลตผสมไวน์ ที่ทั้งหอมทั้งหวานเย้ายวน เพียงได้สัมผัสก็ไม่อาจหยุดลิ้มรสได้ แต่หากมากเกินไปมันก็อาจทำให้มึนเมาขาดสติไปทั้งวันได้ ผมว่าแบบนั้นก็คงลำบากไม่ใช่น้อยเหมือนกัน

ผมก้มมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาที่ผมสมควรจะกลับบ้านได้แล้ว ผมค่อยๆลุกขึ้นยืนและกำลังจะเดินออกจากร้าน ในจังหวะเดียวกับที่มีคนคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม หญิงสาวเจ้าของผมบ็อบสั้นสีน้ำตาลเข้มเกือบดำระโครงหน้าได้รูป ประกอบกับดวงตาคมสวยสีเดียวกับผมของเธอฉายแววไม่พอใจเล็กน้อยที่ผมยืนเกะกะขวางทาง เธอเป็นหญิงสาวที่ให้ความรู้สึกเหมือนดาร์กช็อกโกแลต ที่แม้จะไม่หวานเท่าไวท์ช็อคโกแลต ไม่ฉูดฉาดเหมือนสตรอเบอรี่ ไม่น่าหลงใหลที่ช็อคโกแลตผสมไวน์ แต่กลับให้กลิ่นที่หวานหอมยิ่งกว่า รสชาติที่ทั้งหวานและขมไปในทีเป็นตัวของตัวเองและมีเอกลักษณ์อย่างที่สุด

เธอใช้สายตาจิกมาที่ผมเป็นเชิงให้ผมถอยออกจากทางเดินของเธอเมื่อเห็นว่าผมไม่เคลื่อนไหวสักที ถ้าหากเป็นครั้งอื่นๆผมคงเบี่ยงตัวหลบให้เธอเดินตามที่เธอต้องการ แต่เพราะบางสิ่งบางอย่างที่กำลังเกิดขึ้นสั่งไม่ให้ผมขยับไปไหน หัวใจของผมที่เคยสงบ เพิ่มความเร็วในการสูบฉีดขึ้นราวกับผมเพิ่งไปออกกำลังกายมาเมื่อครู่ทั้งๆที่ไม่ใช่ จู่ๆลำคอก็แห้งผากทั้งๆที่ผมเพิ่งจะดื่มน้ำไปเมื่อกี้ ผมมองหน้าเธอก่อนจะพยายามเอ่ยบางสิ่งบางอย่างออกมา...

กึก...

ผมหลุดจากภวังค์ เมื่อใครบางคนที่ผมนั่งรอมาครึ่งชั่วโมงได้มาถึงอย่างตรงตามเวลานัดพอดิบพอดี ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาคนที่กำลังนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผม ก่อนจะส่งยิ้มให้คนๆนั้นเหมือนเช่นทุกทีที่เราเจอกัน เหมือนกับเธอที่ไม่เคยเปลี่ยนไปจากปีที่แล้วเลยสักนิด ทั้งเรือนผมสีน้ำตาลเข้มดูดีที่ยังคงเป็นทรงบ็อบสั้นเช่นเดิม ดวงตาคู่สวยที่กำลังจ้องมองมาฉายแววความเป็นผู้ใหญ่ตามสไตล์ของเธอ ผมไม่เคยละสายตาไปจากเธอได้เมื่อเธออยู่ใกล้ๆผม แม้ว่ามันจะผ่านมาเป็นปีแล้วก็ตาม แต่ความทรงจำต่างๆของผมที่ใช้เวลาร่วมกับเธอยังคงอยู่เสมอทุกรายละเอียด โดยเฉพาะวันนั้นเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว วันที่ทุกอย่างเริ่มต้น วันที่ผมค้นพบ... ช็อคโกแลต... ในแบบที่ผมชอบที่สุด และผมก็มั่นใจ ว่าผมจะไม่เปลี่ยนใจไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

เธอมองผมด้วยแววตาสงสัยอีกครั้งเมื่อผมนิ่งเงียบอยู่นาน และไม่บอกสักทีว่านัดเธอมาที่นี่วันนี้ด้วยเหตุผลใด ผมหยิบกล่องสีน้ำตาลเข้มใบเล็กๆออกมาจากกระเป๋า หัวใจก็เพิ่มอัตราเร็วในการเต้นขึ้นอย่างผิดปกติ ผมค่อยๆประคับประคองนำกล่องเล็กๆใบนั้นขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทาราวกับว่ากล่องใบนั้นมีค่าเท่าชีวิตของผม ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะมองตรงไปที่เธอ...คนที่จะอยู่ในสายตาของผมเพียงคนเดียว ตั้งแต่นี้จนลมหายใจสุดท้าย ผมขยับริมฝีปากเอ่ยถ้อยคำที่ผมหวังมาทั้งชีวิตว่าจะได้พูดมันออกมาต่อหน้าคนสำคัญที่สุดของผม...

“Will you marry me ?”