ไฟหวงซาตาน

สวัสดีเริ่มเรื่องก็ได้ทักทายกันเลยนะ อืมม ฉันไม่ขอพูดอะไรมากก็แล้วกัน ฉันชื่อ เจสสิก้า รอธ์ แน่นอนว่าฟังดูจากชื่อของฉันแล้วฉันเป็นชาวต่างชาติ บ้านเกิดของฉันอยู่ที่อเมริกา แต่ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ที่เกาหลี ฉันอยู่ตัวคนเดียว ไร้ญาติ ไร้พ่อแม่เพราะพ่อและแม่ของฉันท่านเสียไปหมดแล้ว ฉันทำงานในผับเป็นเด็กนั่งดริ๊ง อย่าๆ อย่าเพิ่งคิดแบบนั้น ฉันรักนวลสงวนตัว เรื่องแบบนั้นไม่มีอยู่ในหัวของฉันแน่นอน และอีกอย่างกฎของผับนี้เขาก็เข้มงวดมากเลยนะ ห้ามแขกหิ้วสาวๆ จากทางผับกลับบ้าน และห้ามแขกล่วงเกินสาวๆ เด็ดขาด เพราะเหตุนี้ไงฉันถึงทนทำงานอยู่ที่นี่จนมาถึงทุกวันนี้ และมันได้เงินดีมากเลยนะ อาจจะเป็นเพราะผับนี้เป็นผับใหญ่ก็ได้  ผู้คนส่วนมากชอบหาว่าฉันเป็นสาวหยิ่ง แต่มันก็คงจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็ได้มั้งเพราะฉันไม่ไว้ใจใครเลย ยิ่งมิตรมาก ศัตรูยิ่งเยอะ ฉะนั้นฉันตัดเรื่องพวกนี้ออกไปหมดแล้ว แต่ถึงแม้ฉันจะหยิ่งสักเพียงใดแต่ฉันก็ติดป๊อปสาวนั่งดริ๊งของที่นี่นะ ฉันไม่รู้ว่ามันโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่ได้อันดับนี้!

"สวัสดีพี่สาว ก้าวเข้ามาในผับก็แผ่รังสีเลยนะ" เสียงเด็กในผับพูดทักทายฉันเมื่อฉันโผล่หน้าเข้ามาในผับแล้ว หมอนี่ปากเสียแบบนี้ตลอดจนฉันชินแล้ว แต่ก็ยังดีนะที่ฉันมีเจมิน ไม่งั้นฉันก็คงเหงาแย่เพราะผับนี้มีแต่คนแอนตี้ฉันคือพูดง่ายๆ เลย ผู้หญิงทุกคนเกลียดขี้หน้าของฉัน ซึ่งมันก็น่าตลกดีเหมือนกัน

"พูดด้วยไม่พูดด้วย หยิ่งเหมือนคำร่ำลือจริงๆ"

"ถ้าปากนายว่างมากก็แทะร้องเท้ารอก็ได้นะเจมิน" ฉันกระตุกยิ้มให้นิดๆ แล้วนั่งลงต่อหน้าหมอนี่ ก่อนจะเข้าไปทำงานหาเพื่อนคุยไปก่อนก็แล้วกัน ตอนแรกฉันก็เลยมีเพื่อนผู้หญิงนะ แต่ฉันคิดไม่ซื่อกับเธอก็เลยถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบนี้แหละ

"ใจร้าย พี่เป็นผู้หญิงที่ใจร้ายที่สุดเลยรู้ตัวหรือเปล่า" ฉันเบ้ปาก หมอนี่โตแล้วยังทำท่าทางเป็นเด็กอยู่เรื่อย คิดว่าตัวเองน่ารักมากหรือยังไงนะ

"ฉันจะถือว่าเมื่อกี้เป็นคำชมก็แล้วกันนะ"

"ใจร้ายแล้วยังหน้าด้านอีก"

"ฉันเคยคิดว่าบนโลกนี้ฉันมีนายเป็นเพื่อน แต่วันนี้ฉันคิดผิด" ฉันแกล้งทำหน้าจริงจังจนเจมินตาลีตาเหลือก ให้มันรู้ซะบ้างว่าค่อนขอดฉันไปก็ไม่ได้อะไรเพราะฉันไม่เจ็บเลยสักนิด

"พี่ก็! พูดเล่นน้าเจ๊"

"อืม งั้นฉันไปแล้วนะ ถ้าไม่มีแขกจะมานั่งเล่นด้วย" ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปจากที่นี่ทันที ขืนนั่งอยู่นานกว่านี้ก็คงจะไม่พ้นได้ทะเลาะกับเด็กอีก เดี๋ยวคนอื่นๆ เขาจะมองว่าฉันรังแกเด็ก! (จบเจสสิก้า)

ท่ามกลางผู้คนมากมายมีแสง สี และเสียงเต็มไปหมด ร่างของผู้ท่องราตรีส่ายสะโพกไปมาไม่หยุดยั้งตามอารมณ์ของเสียงเพลง ร่างบางเดินผ่านเบียดเข้าไปหาที่นั่งอย่างยากลำบากเพราะพื้นที่คับแน่นไปด้วยผู้คน ทั้งกลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่มันทำให้เธอแทบสำลัก

"อ่าวเจสมาแล้วก็ดี วันนี้ก็ช่วยๆ หน่อยนะ" เจ้าของผับทักทายเมื่อเห็นสาวสวยของผับเดินเข้ามา ผับนี้ต้องการผู้หญิงสวยๆ เป็นอย่างมากเพราะต้องการหารายได้ ฉะนั้นมันก็คงไม่แปลกอะไรที่เจ้าของผับจะออกปากพูดเอง

"ช่วยทุกวันอยู่แล้วนี่"

"ฉันรู้ อย่าเพิ่งทำหน้าเบื่อโลกแบบนั้นสิ"

"ไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว" เจสสิก้าปลีกตัวออกมาเมื่อต้องการจะหยุดการสนทนา เธอรู้ ผู้คนมากมายที่เข้าหาเธอต่างก็ต้องการผลประโยชน์ทั้งนั้น ดังนั้นเธอก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะพูดรักษาน้ำใจหรือให้เกียรติใคร

"ไม่เจอกันนานเลยนะเจส" อีกครั้งที่ขาของร่างบางหยุดชะงักขาเมื่อเห็นอดีตบุคคลสำคัญของเธอ เธอหันหน้าไปมองนิดหน่อยก็ก้าวขาต่อ แต่ก็ไวกว่าความคิดเมื่อมือเรียวนั้นไม่ปล่อยให้เธอเดินไปอย่างที่คิด

"ฉันรีบ ฉันทำงาน"

"โอเคฉันรู้ เธอจะไม่ทักทายฉันหน่อยหรือไง อดีตเพื่อนก็ยังดี" ผู้หญิงคนดังกล่าวพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่แน่นอนว่าเธอต้องการยั่วโมโหเจสสิก้า 'นัม อีซึน' เธอเคยเป็นเพื่อนกับเจสสิก้ามาก่อน แต่ก็สิ่งผิดพลาดเกิดขึ้นมันเลยทำให้ทั้งสองไม่มองหน้ากันอีกเลย

"ฉันรู้มาว่าเธอตัดฉันออกจากเพื่อนแล้ว งั้นก็แสดงว่าฉันไม่จำเป็นต้องทักทายเธอ"

"ใจร้ายจังนะ เธอเปลี่ยนไปมากจนฉันจำไม่ได้เลยรู้ตัวหรือเปล่า"

"นั่นมันก็เรื่องของฉัน คนอื่นไม่เกี่ยวอย่ายุ่งดีกว่า" เจสเชยตามองอีซึนอย่างเหยียดๆ ตอนแรกเธอก็ไม่ได้มีอคติอะไรกับอีซึนมากมาย แต่เป็นเพราะตัวของอีซึนเองต่างหากที่ก่อกำแพงนี้ขึ้นมาให้เธอเอง

"ฉันไม่ยุ่งก็ได้ ไหนหละแขกของเธอ ไม่น่าเชื่อเลยว่าผู้หญิงเงียบๆ แบบเธอจะมาทำงานแบบนี้หนะเจส"

"..."

"ได้ค่าตัวเท่าไหร่หรอ คือฉันอยากรู้ เผื่อบางทีฉันอยากจะมาทำบ้าง"

"พล่ามจบหรือยัง ถ้าพล่ามจบแล้วก็ปล่อยมือฉันซะ"

"..."

"อีกอย่าง คนแบบเธอถึงไม่ได้ทำงานในผับนี้ก็ได้เงินดีอยู่แล้วนี่ ดังนั้นอย่าเข้ามาทำให้ผับเขาเสื่อมเสียเลย" เจสสิก้าพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นี้ก็เดินจากไปเลย ทิ้งไว้แค่อีซึนคนเดียว เธอนั่งมองเจสไปจนลับสายตาแล้วแสยะยิ้ม

"อวดเก่งไปก่อนเถอะแล้วแกจะรู้ว่าของจริงมันเป็นยังไง วันนี้มันคือจุดเริ่มต้นของแก"

อีกด้านหนึ่งของผับ

ผู้ชายหน้าหวานนั่งจิบไวท์อย่างใจเย็นในผับแห่งหนึ่ง สาวๆ มากหน้าหลายตาต่างจับจ้องไปที่เขาประการเดียวเพราะหลงใหลในหน้าตาที่ดูเลอค่าของเขา แต่คนอย่าง 'ลู่หาน' ก็ได้หาสนใจสาวๆ คนไหนไม่! วันนี้เขาไม่ได้มามั่วสาวหรืออะไรเพราะเขามีจุดประสงค์หลักอยู่แล้ว

"ผมต้องการผู้หญิงคนนั้น" ร่างสูงชี้ไปยังผู้หญิงที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาต่อหน้าของเขาในตอนนี้ พนักงานเห็นเช่นนั้นก็โค้งศรีษะให้นิดหน่อยแล้วเดินไปเรียกผู้หญิงคนดังกล่าวทันที

"นั่งลงก่อนสิ" ลู่หานพูดเมื่อเห็นสาวที่เขาต้องการมาแล้ว เขาขยับแว่นมองเธอนิดหน่อยก็เลิกมองเมื่อเขาเรียกถูกคน

"ขอบคุณค่ะ" เจสสิก้าพูดเบาๆ แล้วทำตามอย่างว่าง่าย เธอจัดเตรียมทุกอย่างที่เคยทำแล้วส่งไปให้เขาทันทีเพราะรู้หน้าที่

"ชื่ออะไร"

"เจสสิก้า เรียกสั้นๆ ว่าเจสก็ได้"

"อืม ทำไมคุณถึงมาทำงานที่นี่หละ" ลู่หานแกว่งไวน์ในมือเล่น เขาประเมินหน้าตาสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา ฟังจากน้ำเสียงแล้วก็คงจะไม่ใช่คนเกาหลีเพราะเธอยังพูดแปลงๆ อยู่แปลกๆ ตอนนี้ไฟในผับมันสลัวทำให้เห็นหน้าของเธอไม่ชัด เลยไม่รู้ว่าเธอนั้นอยู่ประเทศอะไร

"คุณมาจากที่ไหน"

"อเมริกา" เจสสิก้าตอบแบบขอไปที เธอกำลังรู้สึกรำคาญผู้ชายตรงหน้าตงิดๆ เพราะเริ่มจะอยากรู้เรื่องส่วนตัวของเธอมากเกินไป อีกอย่างเธอเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงก็เลยรำคาญง่ายอยู่แล้ว

"หน้าตาคุณก็ดีนะแต่ทำไมถึงทำงานแบบนี้หละ"

"ฉันมีเหตุผลของฉัน"

"โอเค ผมไม่ถามเรื่องนี้ก็ได้" ร่างสูงไหวไหล่ เขาหยุดการสนทนาเอาไว้เพียงเท่านี้เมื่อประเมินเธอเสร็จแล้ว เจสสิก้าในสายตาของเขา เธอสวย ขี้รำคาญ และดูหยิ่งสมคำร่ำลือจริงๆ ไม่แปลกใจว่าทำไมเธอถึงติดป๊อบของผับนี้ ถ้าจะให้เดาก็คงจะไม่พ้นเรื่องความหยิ่งของเธอ ยิ่งเธอหยิ่งมากเท่าไหร่ เรื่องมันยิ่งสนุกมากเท่านั้น!

"นี่คุณ คุณไม่ได้อ่านกฎของผับหรือไงว่าห้ามลูกค้าแตะต้องตัวผู้หญิงของผับ" ร่างบางแหววขึ้นเมื่ออยู่ดีๆ ผู้ชายตรงหน้าก็ดึงเธอเข้าไปกอดซะงั้น เธอไม่ชอบการถูกเนื้อต้องแบบที่ยังไม่ได้รับอนุญาตเพราะมันดูเหมือนไม่ให้เกียรติมากเกินไป

"ผมไม่สนใจกฎของผับนี้หรอกเพราะผมกำลังจะเป็นเจ้าของมัน"

"ไม่จริง!"

"จริง! ผมกำลังทำเรื่องขอซื้อผับแห่งนี้อยู่ และก็จะได้รับอนุมัติในไม่ช้านี้"

"...."

"ฉะนั้นคุณควรทำตัวดีๆ กับผมหน่อยนะ เพราะในอนาคตผมคือเจ้านายของคุณ"

"งั้นฉันขอลาออก"

"หื้ม! ก็เอาสิ แต่ต่อเมื่อคุณหมดสัญญากับทางผับแล้วนะ"

"...."

"ได้ข่าวมาว่าเหลืออีกหกเดือนไม่ใช่หรอ ดังนั้นคุณก็ทนเห็นหน้าผมและรับกฎใหม่ไปก่อนก็แล้วกัน" ลู่หานกระตุกยิ้ม มันคือเรื่องจริงที่สุดที่เขากำลังจะเป็นเจ้าของผับแห่งนี้และเจอหน้าเธอไปอีกนาน

"คุณเจ้าของผับค่ะ ได้โปรดเอามือของคุณออกไปจากเอวของฉันด้วยค่ะ" หลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้แล้วร่างบางก็พูดขึ้นบ้าง เธอมองหน้าของเขาเขม็งเมื่อเขาเริ่มหน้ามึนกับเธอ เธอไม่รู้หรอกว่าใครจะใหญ่โตมาจากไหน เธอรู้แค่เพียงว่าถ้ามายุ่งกับชีวิตของเธอมากเกินไป เธอก็จะด่าไม่ไว้หน้าเช่นกัน!

"เธอนี่เปลี่ยนไปมากเลยนะ"

"คุณพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เคยรู้จักคุณ"

"แน่ใจหรอว่าไม่เคยรู้จัก"

"แน่! บนโลกใบนี้ฉันรู้จักอยู่แค่สองคนคือฉันและเจมินเด็กเสริฟน้ำเท่านั้น" เจสสิก้าพูดด้วยท่าทางจริงจัง ความจริงมันก็ไม่ใช่อย่างที่เธอพูดออกไปหรอก บุคคลที่เธอรู้จักก็มีมากมายแต่คนพวกนั้นไม่ได้ช่วยให้ชีวิตของเธอดีขึ้นเลย มิหนำซ้ำมันยังทำให้เธอแย่มากกว่าเดิมซะอีก ฉะนั้นเธอจะไม่เก็บมาใส่ใจ คนไหนไม่ดีต่อสุขภาพจิตของเธอ เธอลบทิ้งหมด!!

"หยุดพูดเรื่องไร้สาระและปล่อยเอวของฉันด้วยค่ะ! ฉันไม่รู้จักคุณ"

"แล้วแบบนี้หละ ยังจะจำผมได้มั้ย" ลู่หานจ้องหน้าเธอกลับเมื่อเห็นเธอมองเขาเขม็ง ร่างสูงถอดแว่นตาสีชาออกจากตาอย่างช้าๆ ซึ่งมันทำให้ร่างบางที่อยู่ตรงหน้าชะงักทันที

"ฮาน"