วุ่นนักรักนายจอมกวน

1
การกลับมา

     “มาแตร์จ๊ะ” ยอดยิ๋ง เพื่อนสาวสุดสนิทของฉันเรียกขึ้น ในขณะที่เดินเข้าโรงอาหารกัน

“ว่าไงจ๊ะ”

“เธอ.......” ยอดยิ๋ง ไม่ยอมพูดต่อ ทำให้ฉันสงสัยจนต้องพูดขึ้น

“มีอะไรเหรอพูดต่อสิ” ฉันถามไป เพราะมันแปลกจริงๆนะ ที่ยอดยิ๋งไม่ยอมพูดต่อ

“เอ่อ.. ไม่มีอะไรหรอกฉันลืมไปแล้วน่ะ” ยอดยิ๋งพูดท่าทางกรุ้มกริ่ม

“แปลกคนเนาะเธอ ฮิฮิ ไปหาโต๊ะนั่งกันเถอะ” ฉันว่าพร้อมจับมือยอดยิ๋งไปหาโต๊ะนั่ง

อีกฝั่งของโรงอาหาร

“เห้ย! อนนท์ ผู้หญิงคนนั้น ที่เดินอยู่ตรงนั้นใครวะ” ศรันต์ หนุ่มมาดนิ่งแห่งโรงเรียนพูดขึ้น นั่นทำให้อนนท์เพื่อนซี้ของเขาสงสัยเป็นอย่างมาก

“อะไรวะ มาแปลกเว้ยวันนี้ ปกติไม่เห็นเคยถาม”

“เอาน่า ตอบมาเถอะ -_-”

“คนที่ใส่แว่นน่ะชื่อยอดยิ๋ง ลูกสาวคนเล็กแห่งตระกูลอิสรัตน์สกุล ชื่อจริงชื่อ....เอิ่ม... อ่อ ชื่อ กุลนัตน์ อิสรัตน์สกุลน่ะ” อนนท์ตอบพลางนึกชื่อไปด้วย

“แล้วอีกคนล่ะ”

“อีกคนน่ะชื่อ มาแตร์ ลูกสาวคนเล็กเหมือนกัน แต่มาแตร์น่ะ ตระกูลสิริพัฒนสกุล ชื่อจริงก็ชื่อ อนงค์รตี สิริพัฒนสกุล อนงค์รตี น่ะ แปลว่าความรักของกามเทพ” อนนท์อธิบายอย่างละเอียด แต่ก็มิวายทำให้ศรันต์สงสัย

“ทำไมแกรู้ดีจังวะ”

“จะไม่ให้รู้ได้ยังไงล่ะ ก็พี่ชายของมาแตร์น่ะเป็นเพื่อนกับพี่ชายฉันเอง ส่วนยอดยิ๋งฉันก็รู้มาจากพี่ชายมาแตร์อีกทีนึง”

“อ่อ” ชายหนุ่มตอบออกไป

15.00 น.

“เดี๋ยว! เธอสองคนน่ะ” เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้ฉันและยอดยิ๋งหันหลังกลับไปมอง

เอ๊ะ! นี่มันศรันต์ นี่นา เขามีธุระอะไรนะ

“มีธุระอะไรเหรอศรันต์” ยอดยิ๋งเป็นฝ่ายถาม

“เอ่อ.. ฉัน.. ฉันขอคุยกับมาแตร์หน่อยได้มั้ย” ศรันต์ว่า นั่นทำให้ฉันหน้าแดง เพราะฉันน่ะแอบชอบศรันต์มาตั้งแต่ม.ต้นแล้ว ^//^ ศรันต์ เป็นคนดีมากๆเลยนะ ครั้งหนึ่งเค้าเคยช่วยฉันจากเหตุการณ์โดนรถชน ฉันน่ะชอบเค้าตั้งแต่ตอนนั้นเลย กิกิ

“เอ่อ.. ฉัน งั้นเหรอ” ฉันว่าพร้อมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“ใช่..แป๊ปเดียวนะ”

“เอ่อ..งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ” ยอดยิ๋งว่าพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายให้กับเพื่อนสาวสุดซี้

“อืม กลับบ้านดีๆนะ” เมื่อยอดยิ๋งไปพ้นสายตาแล้วฉันก็หันมาคุยกับศรันต์ต่อ

“มีอะไรเหรอ” ฉันว่าพร้อมกับนั่งลง ทำให้ศรันต์นั่งตาม โอ๊ย!! นี่นายจะขยับมาทำไมเนี้ยเก้าอี้ก็ตั้งกว้าง ชั้นเขินนะวุ๊ย

“คือ ฉัน...ฉันรู้นะว่าเธอรู้สึกยังไงกับฉัน” อ๋อ เรื่องนี้นี่เอง ฮะ OoO!!! อะไรนะ!! นะ..นี่เค้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน จะบ้าเหรอไร ฉันไม่เคยบอกใครเลยนะ  นอกจากพี่ชายฉันน่ะ  บ้าชิป!

 “อะ...เอ่อ...นะ...นาย...รู้ได้ยังไงอ่ะ-//-”

“J” แน่ะ! ยังจะมายิ้มอีก ถามไม่ตอบบบบ

“ยะ...ยิ้มอะไรเล่า-//-” โธ่เว๊ย!! ตาบ้านี่ -3-

“ก็เธอน่ารักอ่ะ ฮี่ๆ” อ๊ะ!! ตานี่

“......”

“มาแตร์” ศรันต์เรียกฉัน

“อะ...อะไรเหรอ” เสียงบ้านี่ สั่นอยู่ได้!! ดูสิ ศรันต์ยิ้มร่าเลย

“เป็นแฟนกับฉันนะ”

“เอ่อ-///-”

และก่อนที่ฉันจะตอบก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะการสนทนาของฉันกับศรันต์ โถ่วุ๊ย!! ใครมันบังอาจฟระ

“ไม่ได้!!”

“พะ..พี่น็อต” พี่น็อตคือพี่ชายแท้ๆของฉันเองแหละ ว่าแต่ มาที่นี่ได้ไงวะ -^-

“มาแตร์จะคบกับนายไม่ได้”

“ใช่” มีเสียงหนึ่งเสริมมา ฉันเพิ่งสังเกตว่ามีคนมากับพี่น็อตด้วย

“บอสตัน” นี่นายมาทำไมเนี่ย!! บอสตันคือเพื่อนของฉันเอง แต่เค้าชอบทำตัวเหมือนพี่ชาย ว่าแต่เค้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ เพราะบอสตันน่ะไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่ป.5นี่นา

“บอสตัน! นี่นายมาได้ไง” ฉันร้องเสียงหลง

“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก! แต่ตอนนี้กลับบ้าน!!!” หวา!!!!! พี่น็อตตะคอกเสียงดังพร้องกลับลากฉันกลับบ้าน นี่มันอะไรกันน่ะ!!!!

*ถ้าอยากรู้ติดตามในตอนหน้านะ*