ก่อนหัวใจจะไร้รัก

ถ้าเขาไม่รัก ต่อให้นอนทอดกายอ่อยเขา เขาก็ไม่เอา...ขวัญพิชชารู้ดี เพราะเธอเคยทำมาแล้ว!

โปรย...

ขวัญพิชชานอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เธอพลิกกายเปลี่ยนอิริยาบถแทบจะทุกห้านาที แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่บนพื้นห้องข้างเตียงนอนสนใจเธอ โยธินยังนอนนิ่ง จนเธอต้องขยับไปชิดริมเตียงฝั่งที่เขานอนอยู่ ขวัญพิชชาชะโงกหน้าไปมองก็เห็นว่าเขานอนตะแคงหันหลังให้เตียงนอน โคมไฟสีเหลืองนวลบนโต๊ะข้างหัวเตียงส่องกระทบแผ่นหลังกว้าง ความคิดบางอย่างตีวนอยู่ในหัว เธอกำลังจะทำบางอย่างที่อาจจะเรียกได้ว่า 'ไร้ยางอาย' แต่ก็ยังดีกว่า...

หญิงสาวค่อย ๆ ถอดเสื้อยืดตัวหลวมที่โยธินให้สวมทับชุดนอนสายเดี่ยวแบบกระโปรงออก เผยให้เห็นช่วงไหล่เนียนสวยและเนินอกอวบ ขวัญพิชชากำเสื้อยืดของเขาไว้แน่น ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเข้าหากันราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ไม่นานนักเธอก็ปล่อยมือจากเสื้อยืดแล้ววางมันไว้บนเตียง ขวัญพิชชาขยับกายลงจากเตียงนอนอย่างแผ่วเบา เธอทรุดกายลงนั่งข้างเตียงนอน ก่อนจะค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เขา ร่างเล็กเบียดตัวเข้าหาแผ่นหลังกว้าง แขนเรียวสวมกอดเอวสอบอย่างถือวิสาสะ ใบหน้าหวานซบลงกับแผ่นหลังของชายหนุ่ม หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“คุณหนูครับ…” เสียงทุ้มดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ โยธินยังนอนนิ่งในท่าเดิม

“…” ขวัญพิชชาไม่ตอบ เธอกระชับวงแขนแน่นขึ้น ซึมซับความอบอุ่น ความรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้เขา

“คุณหนูกลับไปนอนบนเตียงเถอะครับ บนพื้นมันนอนไม่สบายเท่าบนเตียงหรอก” น้ำเสียงของโยธินยังเป็นโทนปกติในแบบที่เธอคุ้นเคย

“ไม่ค่ะ แบมจะนอนกับพี่บาส” ขวัญพิชชาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคงนัก เธอกำเสื้อของเขาแน่นเข้า แต่ก็ต้องคลายออกในเวลาต่อมาเมื่อมือใหญ่แกะมือของเธอออกแล้วขยับกายออกจากวงแขนของเธอ

โยธินลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าของเขานิ่งขรึม เธอจึงลุกขึ้นนั่งตามเขา ขวัญพิชชามองสบดวงตาคม ภายใต้แสงสลัวดวงตาสีสนิมยังมองเธออย่างอ่อนโยน เขาโน้มกายเข้าหา ขวัญพิชชาหัวใจเต้นแรงอีกครั้ง แต่เหมือนเธอจะคิดไปไกลฝ่ายเดียว โยธินแค่ยื่นมือไปหยิบเสื้อยืดบนเตียง ก่อนจะใส่ให้เธอไม่ต่างจากตอนเด็ก ๆ

“คุณหนูขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะครับ เดี๋ยวพี่จะไปนอนที่รถ เราไม่ควรนอนห้องเดียวกัน” ขวัญพิชชารู้สึกใบหน้าเห่อร้อนด้วยความอาย เจ็บแปลบไปทั้งอกกับการปฏิเสธทางอ้อมของเขา

โยธินลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถที่โต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะก้าวยาว ๆ ตรงไปที่ประตู ขวัญพิชชามองตามร่างสูง ความกลัวที่อยู่ภายในเหมือนจะมีมากกว่าความกระดากอาย เธอลุกจากพื้นห้องแล้ววิ่งไปกอดเขาจากทางด้านหลัง บอกความต้องการของการมาที่นี่อย่างคนไร้ยางอาย

“แบมรักพี่บาส ให้แบมเป็นของพี่นะ แบมอยากอยู่กับพี่” โยธินยังยืนนิ่งอยู่กับที่ ความเงียบปกคลุมทั่วทั้งห้อง และผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม เขาจับข้อมือเล็กให้คลายอ้อมกอดออก โดยที่ไม่หันกลับมามองเธอ

“ดึกแล้ว คุณหนูนอนเถอะครับ ฝันดีนะครับคุณหนู” ขวัญพิชชารู้สึกชาไปทั้งร่าง แม้โยธินจะปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่ความหมายจากการกระทำก็บ่งบอกชัดเจนว่าเขาไม่ ‘เอา’ เธอ!

***********************

สวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกท่านค่าา วันนี้เปิดเรื่องใหม่ คุ้น ๆ ตัวละครกันไหมคะ

พี่บาส สัตวแพทย์หนุ่มรูปหล่อจากเรื่อง ครั้งก่อนเคยรัก ค่ะ เรื่องนี้ดูจากปกก็เดาได้ว่า...

#มีเด็ก(ทารก) #ท้อง ดราม่าพอกรุบกริบ พระเอกไม่ได้โบ้มากมาย เพราะพระเอกไม่ได้มาแนวร้าย ๆ ค่ะ 

ฝากเอ็นดูพี่บาสกับคุณหนูแบมด้วยนะคะ ^^

ใครยังไม่ได้อ่านเรื่องครั้งก่อนเคยรัก ทดลองอ่านก่อนได้นะคะ จิ้มลิงค์ด้านล่างได้เลยค่าา

https://writer.dek-d.com/nanniya_mar/writer/view.php?id=2435617