คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Eyesight : For WonKyus Day
Eyesight : For WonKyu’s Day
My sight
‘ผมคิดว่า...ผมกำลังตกหลุมรัก’
.
.
.
เค้า...เป็นผู้ชายรูปร่างสูง หน้าตาดี และคงไม่ใช่แค่ผมที่คิดว่าเค้าหน้าตาดี
เพราะเสียงพูดคุยของนักศึกษารอบตัวผมก็มีแต่เสียงชื่นชม ได้ยินแต่คำว่าน่ารัก คำว่าหล่อ
.
.
นี่ผมคงจะมีคู่แข่งเยอะเลยสินะ
ผมพึ่งได้เจอเค้าครั้งแรกที่หอสมุดของมหาวิทยาลัย
เค้าเป็นเจ้าหน้าที่ห้องสมุดทำหน้าที่เก็บหนังสือขึ้นชั้น
จริง ๆ ผมก็มาห้องสมุดบ่อยนะ แต่ไม่เคยเจอเค้าเลย
คงเพราะปกติผมนั่งอยู่ชั้นอื่นที่ไม่ใช่ชั้นที่เค้ารับผิดชอบ
ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้ชั้นประจำของผมคนเยอะและเสียงดัง จนผมต้องย้ายมานั่งชั้นนี้
ผมคงไม่ได้เจอเค้า
.
.
ตั้งแต่วันนั้น ที่นั่งประจำของผมก็เปลี่ยนไป.......
ทุกวัน...ผมจะขึ้นมานั่งที่เดิม เวลาเดิม
เพราะผมรู้ว่าเค้าจะเก็บหนังสือขึ้นชั้นเสร็จตอนไหนและจะกลับมานั่งประจำที่โต๊ะเมื่อไหร่
ผมชอบแอบมองเวลาเค้าเผลอหรือก้มหน้าก้มตาทำเอกสารที่โต๊ะทำงาน
แต่เมื่อไหร่ที่เค้าเงยหน้าขึ้นมา
ผมจะต้องรีบหลบตาทุกที
ผมว่า...แค่ที่ผมมานั่งที่นี่ทุกวันมันก็ออกจะน่าแปลกแล้วนะ
ถ้าเค้ารู้ว่าผมแอบมองเค้า
ผมคงไม่กล้าขึ้นมานั่งที่นี่อีกแน่ ๆ
.
.
อ๊ะ!! เค้ามองมาทางนี้แล้ว #ก้มลงอ่านหนังสือ
วันนี้เป็นอีกวันนึงที่ผมขึ้นมานั่งประจำที่เดิม
ยังคงแอบมองเค้าอยู่เหมือนเดิม
ทำไมถึงได้ดูดี ดูน่ารักได้ขนาดนี้นะ?
แต่ผมแอบรู้สึกว่า...วันนี้เราประสานสายตากันบ่อยกว่าทุกวัน
คือ...มันก็มีบ้างที่ผมหลบสายตาไม่ทันเวลาที่เค้าหันมา
ปกติก็แค่มีบ้างไง ไม่ใช่แทบจะทุก 10 นาทีแบบนี้
มันทำให้ผมหวั่นไหว สายตาของเค้าเหมือนจะดึงดูดผมให้เข้าไปอยู่ในโลกของเค้า
โลกที่มีแต่ผมอยู่ในดวงตาคู่นั้น
แต่มันก็ทำให้ผมกังวล
.
.
หรือเค้าจะรู้ตัวว่าผมแอบมองเค้าอยู่?
วันนี้...ผมเห็นเพื่อนของผมเดินเข้าไปคุยกับเค้า
ท่าทางพูดคุยสนิทสนมนั่น
ทำให้ผมไม่ชอบใจเลย
ใจมันหน่วงหนัก จนไม่อยากจะเงยหน้าขึ้นไปมอง
บางทีอาจจะไม่มีอะไรระหว่างเค้าสองคนก็ได้
แต่คุยกันนานเกินไปมั้ย? ทำไมต้องถึงขนาดนั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะของเค้าด้วย?
.
.
หรือผมจะอกหักซะแล้ว?
“คังอิน...รู้จักกับเจ้าหน้าที่ที่หอสมุดใหญ่ด้วยเหรอ?” ผมเอ่ยปากถามไป มันอึดอัดนะ ผมก็แค่อยากรู้
“หือ?? ใครนะ?” คังอินหันมาขมวดคิ้วใส่ผม ก็ไม่แปลกหรอก อยู่ ๆ มาถามอะไรแบบนี้
“พอดีเมื่อวานนั่งอ่านหนังสืออยู่บนหอสมุดเห็นนายเดินไปคุยกับเจ้าหน้าที่ห้องสมุดน่ะ ก็เลยสงสัย”
“อ่อออ.....ชอบเค้าเหรอ?” ห๊ะ!! ผมดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่จริงน่าาาาา
“เฮ้ย!! ก็แค่ถามเฉย ๆ” ผมส่ายหน้ารัว ๆ ผมยังไม่อยากให้ความลับแตกหรอกนะ
“หึหึหึหึหึ”
“ขอโทษครับ” เค้าคนนั้นนี่นา
“ครับ???” ผมจะหน้าแดงมั้ย? เสียงผมสั่นรึเปล่า? ใจผมเต้นรัวไปหมดแล้ว เค้าคงไม่ได้ยินใช่มั้ย?
“คุณเป็นเพื่อนกับคังอินเหรอ?” อย่าบอกนะว่าาาา...คังอินไปพูดมากกับเค้ามา
“อ่ะ...ครับ”
“คังอินเค้าฝากให้ผมมาบอกคุณ” หืมมมม...ทำไมไม่มาบอกเอง?
“...........................” ผมนิ่งเงียบ รอฟังสิ่งที่เค้าจะบอก
“ว่า...ผมชื่อ ชเว ชีวอน ครับ”
“...........................” อะไรคือการที่เค้าเดินมาแนะนำตัวกับผม???
“ถ้าคุณไม่รังเกียจ ช่วยบอกชื่อของคุณให้ผมรู้หน่อยได้มั้ย?”
.
.
ผมคงจะโง่มากถ้าผมไม่ตอบคำถามนี้ของเค้าใช่มั้ยครับ
Siwon’s sight
วันนี้ก็มาอีกแล้ว
นักศึกษาตัวขาวคนนั้น
ผมไม่เคยเห็นเค้ามาก่อนนะ
จนกระทั่งเมื่อ 2-3 วันนี้
ตอนแรกผมก็มองผ่านไปนะ
แค่รู้สึกว่า...เด็กคนนี้ตัวขาวจัง แล้วก็นั่งอยู่แต่ที่เดิม
จนวันนั้น...ผมกำลังจะเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำของผม
ผมบังเอิญหันไปทางผนังห้องด้านข้างที่มีกระจกที่ปิดม่านด้านในจนทึบ
ผมเห็นสายตาของเค้า
สายตาที่จ้องมองมาที่ผม
สายตาที่ทำให้ผมเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปในโลกของเค้า
โลกที่มีแต่ผมอยู่ในดวงตาคู่นั้น
.
.
‘ผมคิดว่า...ผมกำลังตกหลุมรัก’
Talk เบา ๆ
ฟิคสั้นแต่งสดสำหรับวันวอนคยูค่ะ แต่งเร็ว ๆ ประมาณชั่วโมงกว่า อยากลงให้ทันในวันที่ 13 เดือน 10 เลยออกมาแบบเรียบ ๆ ง่าย ๆ เน้นสายตาอย่างเดียว รักสายตาของคู่นี้ค่ะ ถ้าดวงตา คือ หน้าต่างของดวงใจ เราว่าเราเห็นอะไรหลายอย่างจากสายตาของทั้งคู่ เลยออกมาเป็นเรื่องนี้ค่ะ #HappyWonKyuday
ความคิดเห็น