น้าฉันชื่อเมแกน

“เป็นคุณเองใช่มั้ยเมแกน ที่เป็นคนไปบอกแม่ฉัน?”

ฉันถามเมแกนที่กำลังนั่งเชิดคอระหงอย่างสบายอารมณ์ และคงไม่จำเป็นต้องบอกกับหล่อน ว่าที่ฉันพูดนั้นหมายถึงอะไร เพราะฉันเชื่อว่าอีกฝ่ายนั้นรู้ดีเลยแหละว่าฉันพูดถึงเรื่องไหน

แต่ทว่าตอนนี้ผู้หญิงที่กำลังนั่งไขว่ห้างจับจ้องแท็บเล็ตบนโซฟากลางโถงอย่างไม่ทุกข์ร้อนทุกข์หนาวตรงหน้า กำลังยั่วโมโหฉันเป็นที่สุด

ในตอนช่วงเช้าฉันถูกแม่เรียกไปบ่นเรื่องที่ฉันไม่ค่อยกลับคอนโด ทั้งที่คิดว่าสิ่งที่ทำมันเป็นความลับแล้วแท้ ๆ แต่สุดท้ายก็ถึงหูแม่ฉันจนได้

และแน่นอนว่า.. ตัวการที่ไปฟ้องก็คงไม่พ้นยัยผู้หญิงปากแดง ที่กำลังอยู่ตรงหน้าฉันนี่แหละ ถ้าไม่ใช่หล่อนแล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ?

หากให้พูดถึง.. เมแกนมีศักดิ์เป็นน้าของฉัน แต่ไม่ใช้น้าแท้ ๆ หรอกนะ หล่อนเป็นแค่คนที่ตารับมาอุปการะก็เท่านั้น และถึงจะอย่างงั้นหล่อนก็ไม่เคยไว้หน้าฉันต่อหน้าคนในบ้านเลยสักครั้งเดียว คงไม่ต้องให้บอกหรอก ว่าฉันเกลียดหล่อนมากแค่ไหน

“ก็หัดทำตัวดี ๆ ซะสิ ฉันจะได้เลิกเสียเวลากับเรื่องไร้สาระนี้สักที”

เมแกนพูดก่อนจะปรายตามองมาที่ฉันเล็กน้อย และกลับไปให้ความสนใจแท็บเล็ตในมือตามเดิม เหมือนไม่ได้จะใส่ใจกับบทสนทนาเลยสักนิด

‘เห็นแล้วน่าหงุดหงิดชะมัด’

“นั่นมันก็เรื่องของฉันมั้ยล่ะ? เจ้าแม่กาสิโนที่มีธุรกิจรอบตัวอย่างคุณ ฉันว่าเอาเวลาที่คอยยุ่งวุ่นวายกับชีวิตคนอื่น ไปสนใจเรื่องธุรกิจของคุณจะดีกว่านะ ได้ข่าวว่ามีคนกำลังจ้องจะชิงตำแหน่งอยู่ไม่ใช่รึไง?”

ฉันยกยิ้มขึ้นมุมปากเมื่อเห็นว่าหล่อนมีท่าทีชะงักไปเล็กน้อยหลังจากที่พูดจบ คิดว่าฉันจะยอมให้หล่อนอยู่เหนือกว่าฉันไปตลอดรึไง

ไม่มีทาง...

“แปลกใจล่ะสิที่ฉันรู้”

“เอาเป็นว่า... ทางที่ดีเราควรต่างคนต่างอยู่ดีกว่านะ ฉันว่าคุณคงไม่อยากจะหาเรื่องปวดหัวหรอก เชื่อฉันสิ”

ฉันเอ่ยต่อเพื่อย้ำจุดประสงค์ของตัวเอง หล่อนน่ะรู้ดีว่าฉันมันไม่ต่างอะไรกับปิรันยาเลยสักนิด ทั้งกัด… ทั้งแซะ… จนไม่เหลือแม้แต่กระดูก… มีแต่จะรำคาญใจกันไปเปล่า ๆ

เมแกนวางแท็บเล็ตลงบนโต๊ะกระจกแก้วจนเกิดเสียง ก่อนจะค่อย ๆ ย่างก้าวขามาหยุดตรงหน้าฉัน พลางเงยหน้าขึ้นสบตากัน แววตาของหล่อนไม่ได้บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจกับสิ่งที่ฉันเสนอ

หากแต่หล่อนมองฉันด้วยแววตานิ่งเฉย เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนที่สายตานั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่ฉันไม่ค่อยชอบใจนัก... รวมไปถึงคำพูดของหล่อน...

“เห่าเป็นอย่างเดียว? แต่อื้มม... รู้สึกดีเหมือนกันนะ ที่รู้ว่าหลานสาวที่น่ารักก็สนใจชีวิตน้าเหมือนกัน แต่เผอิญว่าที่พูดมาทั้งหมดน่ะ น้าเองก็ชอบอะไรทำนองนี้ด้วยสิ”

ริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดของหล่อนขยับเข้ามากระซิบข้าง ๆ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และชวนให้หงุดหงิด แต่เพราะความใกล้ชิดที่มันกะทันหันเกินไป ก็ทำให้ฉันต้องกระเด้งตัวออกห่างแทบในทันที เมื่อรู้สึกได้ถึงแรงกัดบนใบหูตัวเอง

ยัยบ้านี่!

“คงจะสนุกน่าดูเลยนะ”

สนุกกับผีนะสิ

เมแกนเหยียดยิ้มมาให้ฉัน แล้วกัดริมฝีปากล่างตัวเองอย่างเย้ายวนอารมณ์ พลางมองฉันด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจ

ถึงฉันจะกำลังอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดอยู่ แต่เมื่อเลื่อนสายตาลงมาปะทะเข้ากับเนินอกตูมคัพดีที่เด่นสง่าผ่านชุดเดรสรัดรูป กลับรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

หล่อนมันเป็นยัยแม่มดหน้าสวยชัดๆ

“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย!”

โรคจิตรึไงยัยบ้า

“อยากให้ทำอะไรไหมล่ะ”

รอยยิ้มนิ่งที่ฉันไม่สามารถคาดเดาความคิดได้ ว่าเมแกนกำลังคิดอะไรอยู่

“เลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะ ยัยแม่มด”

ฉันเค้นเสียงสบถอย่างเสียอารมณ์

“แม่มดงั้นเหรอ… ฮึ”

เมแกนพึมพำเบา ๆ แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย หล่อนขยับเข้ามาใกล้ฉันอีกครั้ง มือขาวแทบซีดของหล่อนยกขึ้นเชยคาง ก่อนจะกดน้ำหนักลงด้วยแรงที่มากขึ้น จนฉันต้องขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

ฉันพยายามแกะมือของหล่อนออก แต่ใครล่ะจะคิดว่ามือเล็กแค่นี้แต่กลับแรงเยอะเป็นบ้าเลย

“ทำตัวดี ๆ เข้าล่ะ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนอีก”

เมแกนเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ ก่อนเรียวขาสวยของหล่อนจะเดินย้ำอย่างมั่นใจดั่งนางพญา แล้วเดินออกไปจนพ้นสายตาฉันในที่สุด

มันน่าหงุดหงิดชะมัด แต่ฉันจะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจหล่อนไปตลอดหรอกนะ

‘คอยดูเถอะฉันเอาคืนแน่ เมแกน’

© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์

(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2559

ไม่อนุญาตให้คัดลอก ปลอมแปลง ดัดแปลง สแกนหนังสือ หรือส่วนหนึ่งส่วนใดในเนื้อหา เพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ หรือทางอื่นทางใดก็ตาม รวมถึงภาพปกนิยายและภาพประกอบนิยายในเล่มด้วยประการเดียวกันทั้งสิ้น