คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : part 2 : แฟนคลับและชมรมของฉัน
แฟนคลับและชมรมของฉัน
หลังจากฉันกลับบ้านมาก็ถอดฮู้ดตัวนั้นแล้วโยนทิ้งให้คนสวนเอาไปใช้ทันที ไปซื้อมาตั้งเจ็ดพันแต่ตอนนี้ให้ฟรีก็ไม่เอา! ฉันควักเงินให้กระเป๋าซื้อออกมาดูก่อนจะนับดูจำนวนของมัน...หมื่นสอง! นั่นมันราคาเกือบเท่าตัวที่ฉันซื้อฮู้ดมาเลยด้วยซ้ำ! แต่เอาเหอะ...ฉันจะคิดว่ามันเป็นค่าที่ทำโคลนมาเปื้อนหน้าฉันแถมพูดอะไรๆ ให้ฉันคิดรกสมองอีก คิดดูแล้วราคามันก็สมน้ำสมเนื้อดีจะตายไป!
ฉันเหวี่ยงกระเป๋าลงบนโซฟาที่ห้องโถง ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดอย่างไม่สนใจใคร เก็บกระเป๋ามันหน้าที่ของคนใช้ไม่ใช่หรอ...จ้างมาใช้ไม่ได้จ้างมาเกรงใจ! ฉันก้าวฉับๆ ไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วเดินเข้าไปเปิดคอมอย่างทันควัน
หนังสือเรียนหรอ...เอาไว้ทีหลังก่อนก็ได้มั้ง อ่านหรือไม่อ่านเกรดฉันก็ไม่เคยต่ำกว่า 4.00 อยู่แล้ว แบบนี้แหละเรียกว่าอัจฉริยะตั้งแต่เกิด
ฉันเปิดเว็บโรงเรียนออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อเช็คกระแสข่าวในโรงเรียนตั้งแต่วันแรก เพราะฉันไม่ใช่ประเภทเม้าท์มอยด์...ฉันเลยอัพเดทเรื่องข่าวภายในโรงเรียนทางเว็บไซด์โรงเรียนบ่อยๆ
ฉันขี้เกียจคุยกับใคร เพราะคิดว่ายิ่งคุยยิ่งน่าเบื่อ ฉันใช้เวลากับตัวเองเนี่ยแหละ...มีความสุขสุดๆ แล้ว ไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่น...และก็ไม่ลืมจัดการเรื่องของตัวเอง ดังที่นักปราญช์คนหนึ่งได้กล่าวไว้ว่า‘เอาตัวรอดเป็นยอดคน’ และมันก็พอดีที่ฉันเป็นยอดคนมาตั้งแต่กำเนิด ฮ่าๆๆ
‘รับสมัครสมาชิกชมรม ไม่มีชมรม อยากเปลี่ยนชมรม หรือ...เป็นเด็กใหม่ คลิก!’
ตัวหนังสือสีแดงโลดแล่นอยู่บนหน้าจอคอมของฉัน...ซึ่งฉันเป็นเด็กใหม่ และหมายความว่า...ฉันต้องเข้าดูไปสินะ เอาเหอะ...ทำตามเขาหน่อยก็ได้ เพราะช่วงกลางวันหรือช่วงตอนเย็นฉันก็ไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้ว...จะหาอะไรทำสักหน่อยมันคงไม่เสียหายอะไร มันก็ดีกว่าไปเดินโชว์ให้พวกเด็กนักเรียนหญิงไล่ตะครุบฉันก็แล้วกัน... U__U
ฉันกดคลิกเข้าไปในลิ้งค์แล้วเลื่อนเม้าท์ลงมาเรื่อยๆเพื่อดูชมรมที่น่าสนใจ...
‘ชมรมดนตรีไทย’ ไม่! ตอนเด็กฉันเคยตีเปิงมางทะลุไปครั้งหนึ่ง เข็ด =__=!
‘ชมรมนาฏศิลป์’ โอ๊ยตาย! กระเทยควายรำไทย ไม่เคยเห็น!
‘ชมรมศิลปะ’ ไม่เอาๆ ฉันวาดคนยังกลายเป็นงูได้เลย ไม่เหมาะๆ!
‘ชมรมกระจายเสียง’ ใครๆก็รู้ว่าฉันไม่ชอบพูดเยอะ ให้อยู่ชมรมกระจายเสียง ทำให้กิ้งกือไร้ขายังง่ายกว่าเยอะ!
‘ชมรมซีเนีย’ ไม่อะ...เฮ้ย! ชื่อฉันหรอ...คงไม่ใช่หรอกมั้ง ถ้าใช่แล้วสมาชิกชมรมจะทำอะไรล่ะ?? คลั่งฉันหรอ??
เอาเหอะ...คลิกเข้าไปดูหน่อยก็ได้ มันไม่ได้ทำให้ฉันเสียเวลาอะไรขนาดนั้นหรอก...
ฉันคลิกเข้าไปแล้วตกใจกับสิ่งที่เห็นอย่างถึงขีดสุด! มันเป็นชมรมเกี่ยวกับฉัน! รูปภาพวอลเปเปอร์ข้างหลังถูกตกแต่งด้วยภาพของฉันที่กำลังนั่งโซ้ยก๋วยเตี๋ยวอย่างหิวโหยเหมือนไม่ได้กินข้าวมาสามชาติครึ่งอะไรปานนั้น โอ้...อับอายอย่างแรง T^T
หน้าหลักของเว็บถูกตกแต่งด้วยโทนสีขาวเทา ฉันเลื่อนรายละเอียดลงมาดูเรื่อยๆแล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้า...
...ประวัติของผู้ก่อตั้งชมรม
ฉันรีบคลิกเข้าไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ ใครกัน...ที่เครซี่ฉันเอามากๆขนาดนี้น่ะ ให้ฉันเดานะ...ผู้หญิงแน่นอน และฉันก็คิดว่าทุกคนที่อยู่ในชมรม...หญิงล้วนชัวร์!
“ฮะ OoO!”
และสิ่งที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอของฉันมันทำให้ฉันตกใจแทบหล่นจากเก้าอี้ เพราะมันเรียกว่าคนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ! ดวงตาของเธอกลมโตคล้ายๆว่ามันจะถล่นออกมาข้างนอก จมูกของเธอลีบแบนราวกับถูกรถทับมาแล้วเป็นสิบๆรอบ ริมฝีบางเผยอออกมาเพราะฟันของเธอยื่นออกมาราวกับกันสาด หน้าบานจนจานดาวเทียมไทยคมอายมุดดิน และสุดท้าย...หุ่นของเธอยัดโอ่งมังกรไม่เข้าด้วยซ้ำ! คนหรือฮิปโปว่ะเนี่ย T^T ฉันมีแฟนคลับเป็นกระซู่! ใครก็ได้ช่วยที TT___TT!
ฉันไม่คิดจะอ่านชื่อเสียงเรียงนามของผู้ก่อตั้งทั้งสิ้น เพราะคิดว่าไม่รู้จักและไม่อยากรู้จัก! ฉันเลื่อนประวัติผู้ก่อตั้งลงมาเรื่อยๆแต่ไม่ได้อ่านสักบรรทัด เพราะฉันจะดูประวัติของผู้สนับสนุนชมรมมากกว่า
และ...คนๆนั้นก็เป็น...
“โฮะ O_O!”
ยัยคนที่นั่งข้างๆฉันในวันนี้ ที่ชื่อผีพนันอะไรสักอย่าง...ช่างเหอะ! ประเด็นมันอยู่ที่ว่าหน้ายัยนี่มาโผล่อะไรอยู่ตรงนี้ แล้วทำไมต้องเป็นคนที่นั่งข้างๆฉันด้วย! ซวยซ้ำ! ซวยซ้อน! ซวยซ้อนเงื่อน! แฟนคลับคนหนึ่งก็เป็นฮิปโปโปตาถล่น อีกคนก็สาวแบ๊วข้างๆฉัน มันคืออารายยย T^T
ฉันเลื่อนเม้าท์ลงมาเรื่อยๆเพื่อดูประวัติผู้สนับสนุนคนสุดท้าย หวังว่าจะไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วนะ TT___TT
และ...ภาพคนที่ฉันได้เห็นก็...
“เฮ้ยยยย O[]O!” ช็อกมาก! ช็อกกว่าการเจอแมวน้ำที่สวนอีเดน ช็อกกว่าการให้แมลงสาบเป็นพระราชาแทนคน ช็อกยิ่งกว่าเห็นแมลงปอไถนาแทนควาย! เพราะคนๆนั้นคือ...
นายหัวน้ำเงิน นายน่ารัก นายน่ารำคาญคนนั้น! โอ้! พระเจ้า ผู้ชายคลั่งฉัน! หรือว่าหมอนั่นจะเป็นเกย์!
โอ้! ไม่นะ ฉันจะถูกเกย์ตามจีบใช่มั้ย งือๆแงๆเง้อๆ...Y__Y
หยุด! และเข้าสู่โหมดปกติตามเดิม...
ฉันพยายามปรับสติของตัวเองให้อยู่ในโหมดปกติที่สุดเท่าที่มันจะเป็นไปได้ ตอนนี้สภาพฉันเหมือนได้เจอผีมาครบทุกชนิดแล้วทั้งโลก ช็อก! กลัว! ตัวสั่น!
ช่างเหอะ...ฉันเพ้อ...
ฉันพยายามใช้มือ(ที่สั่นไม่หาย)สำรวจชมรมที่เกี่ยวกับฉันอย่างไม่เลิกรา ตอนนี้ฉันเหมือนเล่นเว็บของพวกแฟนคลับดาราดังอะไรประมาณนั้น ถ้าเกิดว่ามันจะไม่ได้เกี่ยวกับฉันนะ -___-
ฉันคลิกเข้าไปในแกลลอรี่รูปภาพของฉัน ซึ่งแน่ใจว่ามันจะต้องชาติชั่วทุกรูปเป็นแน่ ไม่มีภาพแอบถ่ายที่ไหนมันดูดีหรอก...
รูปภาพแรกที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ... คือรูปที่ฉันกำลังทำหน้าหงุดหงิดกับการพยายามชวนฉันคุยของยัยผีพนนัน
รูปที่สอง...คือ รูปที่ฉันกำลังหาวอย่างไม่เกรงใจใครในคาบประวัติศาสตร์ แน่นอน...ฉันเกลียดวิชานี้ -__-^
รูปที่สาม...คือ รูปฉันกำลังเอามือกุมท้องเพราะปวดท้องอย่างสุดฤทธิ์ จากการปวด...เอ่อ...ถ่ายหนัก
รูปที่สี่...คือ รูปที่ฉันกำลังวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วหลังจากรูปที่สาม...
รูปที่หะ...พอ! ฉันทนไม่ได้กับการที่จะต้องบรรยายรูปตัวเองที่แสนจะบัดซบแบบนี้ ทำไมกิจกรรมทุกข์ทนส่วนตัวของฉันถึงได้กลายเป็นความสุขของคนอื่นล่ะ
‘ทำหน้าปวดถ่ายได้หล่อเว่อร์อ่า ^O^’
‘น่ารักยันลิ้นไก่ >////<’
‘ท่าวิ่งเข้าห้องน้ำเหมือนท่าทางที่ดาราจะวิ่งไปถ่ายแบบ >O<’
นี่คือคอมเม้นต์ที่น่าปวดใจ ปวดลำไส้และปวดตับเป็นที่สุด น่ารักยันลิ้นไก่...คิดได้ไงว่ะ!
เอาเหอะ...นั่นมันก็แค่ความคิดเห็นของคงอื่น ตัวจริงก็เห็นอยู่แล้วนี่ว่าฉันหล่อ! (หลงตัวเอง -__-*)
ฉันคลิกปุ่มกากบาทออกด้วยความเซงอย่างสุดขีด ชมรมบ้าบออะไรไม่ต้องสมัครกันแล้ว วันนี้ฉันเครียดมากมายเกินพอ ทุกสิ่งทุกอย่างในซีรีบรัมของฉันมันเหมือนเป็นเส้นด้ายที่ยุ่งเหยิงไปหมด ถูกพันไปพันมาแล้วถูกมัดรวมๆกันเป็นก้อนกระจุกเดียว จะไม่สนก็ต้องสน จะไม่คิดก็ต้องคิด...
ฉันว่าผอ. ควรจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียนจาก ‘ฮันเตอร์ไฮสกูล’ มาเป็น ‘แปลกไฮสกูล’ ได้แล้ว!
ติ๊ง!
หน้าจอที่ฉันเปิดหน้าเว็บโรงเรียนทิ้งไว้กับมีเสียงบางอย่างดังขึ้นพร้อมกับกล่องข้อความเข้าของฉัน ใครกัน...
‘ประกาศจากทางโรงเรียน หาสมาชิกใหม่ ONP.’ อะไรกัน ‘ONP.’
และด้วยความอยากรู้อยากเห็นนั่นแหละที่ทำให้ฉันกดเข้าไปดูในกล่องข้อความนั่น O_o
‘ประกาศรับสมัครมือเบสคนใหม่ของวง ONP หรือ Omnipotent! เนื่องจากมือเบสคนเก่าได้ลาออกจากโรงเรียนไปด้วยประการทั้งปวง เราจึงต้องแสวงหามือเบสคนใหม่...หากคุณสนใจที่จะถูกสาวๆตามกรี๊ด หากคุณสนใจจะได้เป็นหนึ่งในดาวเด่นโรงเรียน หากคุณสนใจจะขึ้นเวทีกับหนุ่มสุดป๊อปทั้งสาม และ...หากคุณสนใจเบสไฟฟ้ารุ่นใหม่ล่าสุด! กรุณายื่นใบสมัครที่อาจารย์วิจิตรบรรจง ดีเลิศ ภายในวันพรุ่งนี้เท่านั้น!’
ฉันส่ายหัวเซงๆกับประกาศของโรงเรียน จริงๆแล้วฉันก็เล่นเบสเป็นอยู่หรอกนะ แต่ไอ้สิ่งตอบรับแทนที่จะได้รับเนี่ยสิ...ถ้าไม่นับเบสไฟฟ้ารุ่นใหม่ล่าสุด สิ่งตอบแทนที่จะได้รับนอกเหนือจากนั้นฉันก็แทบอยากจะโยนมันทิ้งลงถังขยะไปให้หมด -^-
เอาเหอะ...มันไม่ใช่สิ่งสำคัญ เพราะฉันจะลบข้อความนั้นทิ้งและไม่สมัครเด็ดขาด! ผู้หญิงตามกรี๊ดหรอ...มันเป็นสิ่งที่ฉันอยากจะเอาออกไปจากชีวิตฉันมากที่สุดด้วยซ้ำ!
เช้าวันรุ่งขึ้น...
ฉันนั่งสัปหงกอยู่ในห้องเรียนในคาบโฮมรูมเนื่องจากไม่มีอะไรจะทำ ก็ที่บอกไป...ฉันเคยไปสนโลกซะที่ไหนล่ะ แต่ถึงฉันจะเป็นคนไม่สนโลก...แต่วันนี้ฉันก็ย้ายที่นั่งมานั่งคนเดียวแล้วล่ะ ใครจะไปทนนั่งกับผู้หญิงที่เครซี่ตัวเองมากๆขนาดที่รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงแต่ก็ยังปลื้มออกนอกหน้าถึงขนาดไปเป็นผู้สนับสนุนชมรมขนาดนั้นล่ะ -___-^
เพราะฉันทนฤทธิ์ความง่วงไม่ไหวก็เลยตัดสินใจฟลุบหลับลงกับโต๊ะ แต่พอฉันฟลุบลงไปได้ไม่ทันไร...
“ใครชื่อชนกานต์ พญาเงิน!”
เสียงของคนที่น่าจะดูมีอายุ(เรียกง่ายๆว่าแก่) ก็ดังขึ้นจากด้านหน้าของห้อง ช่างเหอะ...มีอะไรเดี๋ยวเขาก็พูดเองแหละ ฉันก็รอฟังอยู่เนี่ย
“นางสาวชนกานต์ พญาเงิน!”
และอีกครั้งที่เขาตะโกนออกมา และก็อีกครั้งที่ทั้งห้องเงียบ... คงเป็นเพราะไม่มีใครอยากยุ่งกับฉันล่ะมั้ง อีตาลุงนั่น(ฟังจากเสียง)มีอะไรก็ไม่ยอมพูดสักที รอฟังอยู่นี่ไง
“ใครชื่อชนกานต์ พญาเงิน!!”
“ฉันเอง!!!” ด้วยความที่ฉันรำคาญสุดจะทนฉันเลยโพล่งออกไปแบบนั้น พร้อมเงยหน้าจากโต๊ะขึ้น
ลุงคนที่ตะโกนเรียกฉันมีลักษณะพุงพลุย หัวล้าน อวบอ้วน ใส่แว่นกรอบดำ แต่งตัวเหมือนอาจารย์คนอื่นๆทั่วไป และทำคิ้วขมวด ช่างเหอะ...มันไม่ใช่เรื่องของฉันที่ตาลุงมีหน้าตาแบบนี้
“แล้วเมื่อกี้เรียกไม่ได้ยินหรือไง ทำไมไม่ขาน!”
ตาลุงนั่นเดินเข้ามาใกล้ฉันนิดๆ แถมยังทำคิ้วขมวดเข้าไปอีก หน้าตาลุงนั่นตอนนี้มันไม่ต่างอะไรจากกระดาษทิชชู่เปียกน้ำด้วยซ้ำไป -___-^
และอีกรอบที่ฉันพูดคำนี้...ช่างเหอะ (-__-)
“ฉันถาม!”
“ได้ยิน...”
“แล้วทำไมไม่ขาน”
“ขานไม่ขานฉันก็ได้ยินที่ลุงพูดอยู่ดีแหละ เพราะฉะนั้นมีอะไร” ฉันทำสีหน้าแบบเซงสุดขีดเพราะโดนขัดจังหวะนอนแล้วยังต้องมาฟังเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก
“ฉันเป็นอาจารย์”
“อืม...แค่นี้ใช่มั้ยที่อยากจะพูด...อาจารย์!” ฉันเน้นคำสุดท้ายเต็มที่ จะปลุกฉันเพื่อบอกว่าตัวเองเป็นอาจารย์แค่นี้มันไม่งี่เง่าไปหน่อยหรือไงฮะ!
“เปล่า ฉันเอานี่มาให้เธอ”
อาจารย์พุงพลุยยื่นกระดาษบางอย่างมาให้ฉัน ซึ่งฉันก็รับมันไว้อย่างเซ็งๆ อะไรล่ะ...กฎของโรงเรียนหรอ ฉันอ่านหมดแล้วล่ะ...เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องอ่านอีก
ฉันยัดกระดาษแผ่นนั้นไว้ใต้โต๊ะโดยไม่ได้อ่านแม้แต่ตัวอักษรเดียวและไม่ใส่ใจมันสักนิด
“เธอต้องเซ็นชื่อด้วย กรุณาอ่าน!”
อาจารย์พุงพลุยสอดมือเข้ามาในใต้โต๊ะฉันก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา...
ด้วยความขี้เกียจอ่าน ฉันเลยเซ็นต์ส่งๆไปตรงช่องลายเซ็น...แค่กฎโรงเรียนจะไปสำคัญอะไรนักหนาฟ่ะ!
“ก็แค่นี้ พรุ่งนี้เตรียมตัวไว้เลยสิบโมงเช้า”
“อืม” เพราะขี้เกียจถามว่าสิบโมงต้องทำอะไรฉันเลยตอบส่งๆไปงั้น ขี้เกียจเถียงกับอาจารย์พุงพลุ้ยนี่ ฉันอยากนอนเต็มที่ล่ะ =__=
“พูดกับอาจารย์กรุณาใช่คำสุภาพด้วย! พรุ่งนี้กรุณาเอาแผ่นเพลงของเธอไปส่งที่ห้องมีเดีย! กรุณาตัดเสียงดนตรีออกด้วย”
“ค่ะ!!” และด้วยความอยากนอนสุดจะทนฉันเลยตอบรับส่งๆไปอีกที กฎอะไรว่ะต้องเอาแผ่นเพลงไปด้วย แต่ช่างเหอะ...กลับบ้านค่อยทำแล้วกัน ทำตามคนอื่นเขาหน่อยจะเป็นไรไป
และฉันก็หลับอย่างไม่อยากรู้เรื่องรู้ราวอีกต่อไป...(-__-)zzZ
~+~....~+~....~+~....~+~....~+~....~+~....~+~....~+~....~+~....~+~....~+~....~+~....~+~
โอเคๆ เม้นท์ขึ้นมามากหน่อยนึงค่ะ ขอบพระคุณมากๆ ที่ยังฟังเสียงเล็กๆ ของไรทเตอร์อยู่ T^T
ส่วนพวกนักอ่านเงาที่ทำตัวเหมือนไม่มีตัวตน กรุณาปรากฎกายให้เห็นหน่อยก็ดีนะคะ
ส่วนคนที่คอมเม้นท์แล้วไรทเตอร์ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่ยังเป็นกำลังใจให้ไรทเตอร์ต่อไป
เอ่อๆ...ไรทเตอร์ฝากนิยายเพื่อนไรทเตอร์ด้วยนะคะ เพื่อนคนนี้สอนไรทเตอร์แทบทุกๆ อย่าง
แถมบางเรื่องที่เกี่ยวกับนิยายยังจัดการให้อีกต่างหาก
กล่าวขอบคุณเพื่อนไรทเตอร์คนนั้นอีกครั้งนะคะ
ใครสนใจนิยายมัน >>จิ้มแร๊งๆ<< ขอบคุณค่ะ >O<
ความคิดเห็น