[SF: SNSD YURI]เจ็บปวด (HURT) YULTI Feat.TAEYOEN
~เธอ...ผู้หญิงที่มารอคนรักที่สวนสาธารณะทุกวัน และฉัน...ที่หลงรักเธฮตั้งแต่แรกพบ~THE END
ผู้เข้าชมรวม
1,486
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
ฉันรักเธฮ แต่คงไม่มีโอกาสสินะ
คนที่ฉันรัก เขาต้องมาให้คำตอบกับฉันแน่
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เฮ้อ~ มันเวรกรรมอะไรของฉันกันที่ต้องเอาของมาให้ยัยยุนอาตอนมืดเนี่ย แม่คิดอะไรอยู่นะ ถ้าฉันโดนฉุดขึ้นมาจะทำไง บ้านไอ้กวางเหม่งก็อยู่ในซอยเปลี่ยวซะด้วย ฮู้ว~ คิดแล้วเสียว(ไส้) เอ๊ะ ใครมานังอยู่คนเดียวในสวนสาธารณะตอนมืดๆเนี่ย ไปดูหน่อยดีกว่า
“นี่คุณมาทำอะไรที่สวนสาธารณะตอนมืดเนี่ยๆ แล้วคนที่มาเป็นเพื่อนคุณล่ะอยู่ไหน”โอ้โห จิ้มแล้วนุ่มชะมัด-. .-(จิ้มแขนนะอย่าคิดลึก-o-)
“คือ...ฉันมารอคนรักของฉันน่ะค่ะ”
“อ้าว? แล้วคนรักเธอไปไหนล่ะ”มองซ้าย(O.o) มองขวา(o.O) ไม่เห็นมี
“เขาอยู่บ้านของเขาค่ะ”
“อ้าว? เรื่องมันเป็นยังไงเหรอ บอกฉันได้ไหม”ว่าแล้ว ก็ถือโอกาสนั่งข้างๆซะเลย หุหุ^. .^
“คือ...เราทะเลาะกันนิดหน่อยน่ะค่ะ แล้วฉันก็กลับมาอยู่บ้านหลังที่สองของฉันที่อยู่แถวนี้ เพื่อ..รอคำตอบจากเขาว่า....จะเอายังไงกับฉัน ฮึก น่ะค่ะ”เฮ้ย! ร้องเลยเหรอ -[]-; ฉันจึงถือวิสาสะดึงเธอมากอดเพื่อปลอบเธอ ทำไมนะ รู้สึกเจ็บปวดแทนเลยแหะ เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะปล่อยมือที่กำเสื้อฉันไว้ และผละออก(เสียดายอ่ะ กำลังเคลิ้มอยู่เชียว -0-)
“ขอบคุณนะค่ะและก็ขอโทษด้วย ที่ทำให้คุณต้องลำบากทั้งที่เราไม่รู้จักกันแท้ๆ”เธอก้มหน้าก้มตาพูดอย่างเขินอาย แต่ฉันสินิ่งไปแล้ว เสียงหวานๆนั้น มันทำให้ฉันใจกระตุก ก่อนที่ฉันจะทันได้คิด ปากฉันก็พูดออกไปแล้ว
“ฉันชื่อควอน ยูริ ฉันเป็นเพื่อนกับคุณได้ไหม^o^”
“เอ๋ อะ อืม ได้สิ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ยูริ ฉันทิฟฟานี่ ฮวังจ๊ะ^^”ทิฟฟานี่ ฮวังเหรอ? คุ้นๆแหะ
“เธอเป็นลูกครึ่งเหรอ?”
“เปล่าจ๊ะ ฉันไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เล็กน่ะ^-^”อาจเป็นเพราะแสงไฟสลัว หรือเพราะอะไรสักอย่างรอยยิ้มตาปิดของเธอ ถึงทำให้ฉันใจเต้นแรงได้ขนาดนี้ เมื่อคิดว่าเธอมีคนรักอยู่แล้วก็อดที่จะเจ็บปวดไม่ได้แหะ เฮ้อ~ อย่างควอน ยูริเนี่ยจะมีหวังไหมนะ
“ฟานี่ว่าเขาคงไม่มาแล้วล่ะ เรากลับกันเถอะ ยูริ”เจ็บปวด เมื่อได้ยินเสียงหวานๆที่แสนเศร้าของเธอ และเจ็บปวดเมื่อคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้คือคนที่เธอรัก
“เรียกฉันว่า ยูลก็ได้^O^”แต่หน้าที่ฉันคือ ทำให้เธอยิ้ม ทำให้เธฮสบายใจเมื่ออยู่กับฉัน
“อื้ม ยูล^^”
“จะกลับบ้านใช่มั้ย เดี๋ยวฉันไปส่ง^0^”น่ารักขนาดนี้จะปล่อยให้กลับบ้านคนเดียวได้ไง เดี๋ยวควอน ยูริคนนี้จะเป็นผู้พิทักษ์ให้ฟานี่เองนะ^^
“อื้ม ขอบคุณนะยูล^_^”
อ๊ากกกก~! ได้ไปบ้านฟานี่ด้วย คืนนี้ฝันดีแน่ฉัน หุหุ^. ,^
.
.
.
1 เดือนผ่านไป
ลัลล้า~ วันนี้ฉันอารมณ์ดี นี่ก็ผ่านมาเดือนนึงแล้ว คนรักของฟานี่ก็ไม่มาให้คำตอบสักที แบบนี้ก้หมายความว่า ฉันมีโอกาสแล้วสินะ^^ ฉันเดินมาที่สวนสาธารณที่เดิมที่ที่เราพบกันครั้งแรก ทุกวันฟานี่จะมารอคนรักเธออยู่ที่นี่ และฉันก็จะมานั่งคุยเป็นเพื่อนเธอทุกวันเช่นกัน(แบบว่ามันว่างอ่ะ-o-;) แต่แค่นี้ยูลก็มีความสุขแล้วล่ะ^O^
อ๊ะ ฟานี่อยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนเลยแหะ-0-
“ดีจ้า ฟานี่^o^/”
“อ้าว ยูลดีจ๊ะ^^”
“นี่ฟานี่ ยูลถามจริงๆเหอะ นี่มันก็เดือนนึงแล้วนะ ไม่คิดว่าคนรักของฟานี่จะไม่มาแล้วบ้างเหรอ”ฉันหย่อนตัวลงนั่งข้างเธอพร้อมกับถามสิ่งที่สงสัยมานาน
“ไม่หรอกจ๊ะ ฟานี่เชื่อใจคนรักของฟานี่ ว่าเขาต้องมาให้คำตอบกับฟานี่อย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าเขาอาจจะต้องใช้เวลา^-^”
“เชื่อใจเขาจังนะ เอาอย่างนี้ไหม ถ้าวันนี้เขาไม่มา ฉันจะเป็นแฟนให้ฟานี่เอง^o^”อ้ากกกก~! พูดออกไปแล้ว ควอน ยูริพูดมันออกไปแล้ว! เขินอ่ะ>///<
“คิกคิก ยูลนี่ล่ะก็ เอ๋ แต่ก็น่าสนนะ คิกคิก^.^”น่าสนใจแต่หัวเราะเนี่ยนะ หมายความว่าไงอ่ะ-*- แต่แค่เห็นฟานี่ยิ้ม ยูลก็มีความสุขแล้วล่ะอยากเห็นใบหน้ายิ้มๆของฟานี่
ไปนานๆจัง จะเห็นแก่ตัวไปไหมนะ ถ้าฉันจะคิดอย่างนี้
ขณะที่ฉันกับฟานี่กำลังหัวเราะกันอยู่นั้น ก็มีรองเท้าของใครบางคนมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเรา พวกเราจึงหันไปดู ฉันมองคนที่ตัวเล็กตรงหน้าอย่างสงสัย เธอเป็นผู้หญิงที่ตัวเล็กมาก ใบหน้าของเธอหล่อแบบน่ารัก แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องชะงักคือ ดวงตาที่เธอใช้มองฟานี่ มันทำให้ฉันรู้ว่าเธอคนนี้คือคนรักที่ฟานี่รอมานาน มิน่าล่ะ ฉันถึงคุ้นกับชื่อของฟานี่ ที่แท้เธอคือ ภรรยาสุดที่รักของคิมแทยอน หุ้นส่วนของบริษัทยักษ์ใหญ่ของกรุงโซลนี่เอง นี่สินะ สาเหตุที่ฉันแพ้ เพราะฉันไม่มีอะไรที่สู้เขาได้สักนิด แม้แต่ความรักของเธอ ฉันยังแพ้เขาเลย สุดท้ายฉันก็ต้องกลับมาเป็นควอน ยูริจอมขี้แพ้อีกแล้วสินะ
ฉันได้แต่ยืนอึ้ง หูทั้งสองข้างไม่ได้ยินที่ทั้งสองคนพูดกันเลยแม้แต่สักนิด แต่ภาพี่ปรากฏกับสายตาฉันตอนนี้คือ ทั้งสองคนกำลังกอดกัน มันทำให้ฉันเจ็บปวดและทรมาณ มันผิดที่ฉันเอง ทั้งที่รู้ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้วยังปล่อยใจให้ไปรักเขา แล้วสุดท้ายก็ต้องมาเจ็บเอง เมื่อเจ้าของเขามาทวงเธอคืน มันผิดที่ฉัน มันผิดที่ฉันสินะ ที่หวังลมๆแล้งๆไปเอง
เมื่อฟานี่หันมามอง ฉันก็แกล้งทำเป็นยิ้มล้อเลียนเธอ ทั้งที่ความจริงในใจกำลังร้องไห้ แต่สิ่งที่ฉันทำคือ ยืนยิ้มและมองดูเธอเดินไปกับคนรักของเธอ และเมื่อเห็นว่าเธอไปไกจนลับตาแล้ว ฉันก็ทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง เจ็บปวด เจ็บปวดกับการที่รักคนที่ไม่รักเรา เจ็บปวดกับการที่รักคนมีเจ้าของ มันเจ็บปวด มันช่างเจ็บปวดจริงๆ ฉันไม่มีโอกาส
แล้วงั้นเหรอ ฉันไม่มีโอกาสแม้แต่บอกว่า‘ฉันรักเธอ’ แล้วงั้นเหรอ?
~เธอ...ผู้หญิงที่มารอคนรักที่สวนสาธารณะทุกวัน และฉัน...ที่หลงรักเธฮตั้งแต่แรกพบ~
ผลงานอื่นๆ ของ prince H@Ru ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ prince H@Ru
ความคิดเห็น