คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พจมาน
นี้คือสถาน แห่งบ้านทรายทอง ที่ฉันครองมาสู่~~ ทุกคนอาจจะงงๆว่าทำไมฉันถึงคึกร้องเพลงโบราณแบบนี้ตั้งแต่เช้า ไม่ใช่เพราะอารมณ์ดีหรอกนะ แต่เผอิญเห็นตัวเองแล้วคิดถึงพจมานขึ้นมาจริงๆ ฉันก้มมองดูตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นรอบที่สิบแล้วของเช้าวันนี้ ตอนนี้ฉันอยู่ในทรงผมมัดทรงสูงหางม้าใส่ชุดนักศึกษาอย่างถูกต้องทุกระเบียดนิ้ว ไล่มาแต่ผม หน้าตาที่ไม่ได้แต่งหน้าเลยสักนิดเพราะกลัวว่าจะเริ๊ดกว่าปีหนึ่งทั้วไปรวมทั้งแว่นตาหนาเตอะที่ไปขุดเอาของคุณย่ามาใส่เพราะจะได้ดูเป็นเด็กเรียนขึ้นนิดหน่อย อันที่จริงฉันมั่นใจว่าคุณแม่ไม่ได้ให้ฉันทำถึงขนาดนี้ แต่เพราะที่ฉันแต่งตัวแบบนี้ก็เพื่อ เพื่อ เพื่อ!!! ประชดแค่นั้นเอง จะทำไม =_=
ฉันเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านพร้อมกับเดินผ่านห้องโถงที่คุณแม่กำลังนั่งดูทีวีในตอนเช้าอยู่โดยไม่สนใจท่านสักนิด หวังว่าท่านจะบอกฉันให้ไปแต่งตัวใหม่นะ ง้อหนูโหน่ยยยยยย >O< ฉันจัดการเดินลงฝีเท้าแรงๆเพื่อนที่คุณแม่จะหันกลับมามองฉันในคราบพจมานให้ได้ แต่ดูเซ่! ดูแม่ฉันเซ่!! ทำไมไม่มองมาสักติ๊ด รอง้ออยู่นะ T^T
“คุณแม่!!!”แว๊กกกกก! ว่าจะไม่ง้อ ดันเป็นตัวเองที่ไปง้อคุณแม่จนได้
“อ้าวลูกหญิง”คุณแม่หันหน้ามามองฉันก่อนจะยิ้มร่า “แม่ชอบหนูแบบนี้มากกกกก ทำไมหนูถึงรู้ว่าแม่ชอบพจมานหล่ะลูก^^”ตกลงแม่กำลังประชดฉันใช่ไหม
“คุณแม่ชอบจริงๆเหอค่ะT^T”ฉันกระแทกตัวนั่งลงข้างคุณแม่อย่างไม่พอใจ
“ชอบสิจ๊ะ พจมานน้อยน่ารักของแม่”แม่พูดก่อนจะคว้าตัวฉันไปกอดไว้แน่นเหมือนชอบอกชอบใจจริงๆ
“แต่หนูไม่ชอบ!”ฉันผละออกก่อนจะถอดแว่นตาคุณย่าแล้ววางไว้ข้างตัว
“ไม่ชอบก็ไปแต่งให้มันเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาสิลูก แล้วทานอะไรยัง”ฉันว่าแล้วเชียวว่าคุณแม่กระแนะกระแหนฉันชัวร์ ชิส์
“แซนวิชกับนมค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะค่ะ เดี๋ยวรถติด”ฉันลุกขึ้นก่อนจะเตรียมตัวออกจากบ้าน แม่ยิ้มให้ฉันก่อนจะหันไปบอกแม่บ้านให้หยิบของจำเป็นแล้วไปส่งฉันที่รถ
ถึงแล้ววววววว ฉันถึงแล้วววววว >O< ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าคณะรัฐศาสตร์ซึ่งเป็นคณะของฉันเอง ความฝันของฉันที่ทำให้เรียนรัฐศาสตร์ก็คือ แท่น แท่น แท่น ฉันอยากให้ทุกคนเชื่อฉันเคารพฉัน หรือพูดง่ายๆฉันอยากปกครองทุกคน ฉันอยากเป็นราชินี (เกี่ยวไหม??)ไม่เกี่ยวก็ช่างเหอะ ฉันชอบคณะนี้แล้วกัน ถึงได้เรียน เข้าใจแค่นี้พอ ตอนนี้ฉันจัดการเปลี่ยนตัวเองใหม่เพราะไม่อยากเป็นพจมาน เอาแบบประมาณว่าเป็นเพื่อนพจมานก็พอ ฉันใส่รองเท้าผ้าใบเพราะว่ามันคงจะน่ารักดีเหมาะกับปีหนึ่งน้องใหม่ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแหงนี้ ตอนนี้ฉันเดินเข้ามาในคณะเป็นที่เรียบร้อย ทุกคนหันมามองทางฉันเป็นตาเดียว จนฉันเผลอสะดุ้งที่ทุกคนให้ความสนใจฉันเวอร์ =_= คงไม่ใช่ว่าฉันถอดคราบยัยพจมานออกไม่หมดหรอกนะ T^T
“เฮ้น้องสาว ปีหนึ่งเหรอจ๊ะ ให้พี่พาไปห้องประชุมคณะไหมคร้าบบบบ”ไอ้ผู้ชายหน้าหม้อคนหนึ่งเดินมาใกล้จนฉันผงะกับความหน้าด้านหน้าทนที่ช่างกล้าซะเหลือเกิน เคยมีใครสอนเรื่องมารยาทหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ฉันอ่านหนังสือออก ป้ายเขาเขียนบอกทางอยู่ทนโท่!”ฉันชำเลืองสายตาไปมองอีตาหน้าปลาจวดอย่างไม่พอใจ
“เฮ้ ให้ความเคารพหน่อยสิ ฉันเป็นพี่คณะเธอนะ”ไอ้หน้าปลาจวดว่าพลางจับมือฉันไปกำไว้แน่น
“แสดงว่าฉันต้องทนให้นายแตะต้องฉันแบบนี้เพราะนายเป็นพี่งั้นเหรอไอ้หน้าปลาจวด คิดว่าตัวเองเป็นใครฮะ!!”ฉันตะโกนลั่นจนผู้คนที่เดินอยู่แถวนั้นหันมามองทางฉันเป็นตาเดียว
“ธะ เธอ ว่าไงนะ ยัยเด็กบ้า”ไอ้หน้าปลาจวดหน้าเสียทันทีที่ฉันตอกกลับอย่างท้าทาย
“ไอ้หน้าปลาจวด ชัดพอไหม=_=”ฉันพูดก่อนจะสะบัดมือออกอย่างไม่ใยดี ไม่รู้เชื้อโรคจะติดมาด้วยหรือเปล่า ยี้ๆๆๆๆ >_<
“ยัย!”
“แกจะทำอะไรว่ะ”เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังมาแต่ไกล ฉันหันไปมองก็เจอเขากำลังเดินเข้ามาทางฉัน เขาดูท่าทางจะเป็นคนดี และก็ถือเป็นผู้ชายที่น่ารักคนหนึ่งเลยก็ง่าได้ หน้าขาวๆ ตาชั้นเดียว ทรงผมที่ซอยไสลด์ไม่ยาวจนเกินไป แถมยังพวกนาฬิกาแรนด์หรูที่ฉันแอบชำเลืองมองเห็นว่าเป็นของแบรนด์ดังราคาหลายแสนอบู่เหมือนกัน ท่าทางจะรวยใช่เล่นแฮะ ท่าทางการแต่งตงแต่งตัวและผิวะรรณบ่งบอกฐานะว่าดีใช่ย่อย
“ก็ยัยเด็กนี้มันวอนนี้หว่า”ไอ้หน้าปลาจวดมองมาทางฉันด้วยสายตาหาเรื่อง
“ฉันเห็นแกไปจับมือน้องเขาก่อนนะ”ผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมกับชำเลืองสายตาเย็นๆไปให้ไอ้หน้าปลาจวด
“แต่ แต่ว่า”อึ้งสิ พูดไม่ออก
“แกจะไปไหนก็ไป อย่าให้ฉันเห็นแกอีก”เขาพูดพร้อมกับส่งสายตาเย็นชาไปให้ไอ้หน้าปลาจวด ฉันเห็นยังแอบหวั่นๆเลยนะว่าผู้ชานที่หน้าตาน่ารักแบบนี้จะมีสายตาน่ากลัวได้ขนาดนี้
“กะ ก็ได้”ไอ้หน้าปลาจวดพูดพร้อมกับถอยห่างออกไป แต่ไม่วายส่งสายตาหาเรื่องมามองฉัน
“หวัดดี พี่ชื่อชินจิ”ชินจิว่าพลางกับส่งยิ้มมาให้ฉัน
“หวัดดี”ฉันพูดพร้อมกับหันมองป้ายบอกทางที่เขานัดประชุมนักศึกษาใหม่ของคณะให้เข้าร่วม
“น้องชื่อ”
“หอประชุม ไปทางไหน=_=”ฉันหันหน้าไปถามเขาเหมือนกับว่าไม่ได้ยินคำถามที่เขาถามฉันมาก่อนหน้านี้
“เอ๊ะ! อะไรนะ??”ชินจิดูจะอึ้งๆงงๆกับท่าทางของฉันที่แสดงออกว่าไม่สนใจเขาสักนิด ไม่เหมือนกับพวกนักศึกษาสาวๆที่กำลังหันมามองเขาแล้วแอบหันไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว นายนี้คงฮ๊อตไม่เบาเลยนะเนี้ย =_=
“หอประชุม”ฉันเน้นทีละคำก่อนจะมองไปทางใบหน้าเขาที่เปลี่ยนจากหน้างงๆเป็นยิ้มร่าทันที
“ไปพร้อมกันไหม พี่กำลังจะไปพอดี”ชินจิพูดพร้อมกับเดินนำหน้าฉันไปก่อน “ตามมาสิ ไม่ทำอะไรหรอกน่า^^”เขาพูดก่อนจะส่งยิ้มมาให้
“อืม”ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะก้าวขาเดินตามเขาไป
“เย็นชาจังนะ^^”ชินจิพูดพร้อมกับมองมาทางฉันยิ้มๆ
“นำทางไปเหอะน่า คุณชินจิ”ฉันพูดพลางเดินตามเขาด้วยสายตาเนือยๆ
ความคิดเห็น