My destiny เนื้อคู่จ๋า มารักกันเถอะ!!

เรื่องทุกเรื่องที่มันเกิดขึ้น…..ใครกำหนด

รวมถึงความรักที่มันเกิดขึ้นครั้งนี้!

“เขา”หรือ “เธอ”

ที่กำหนดมัน……….

หรืออาจเป็นโชคชะตา  ที่กำหนดให้รักครั้งนี้…เกิดขึ้น!

บทนำ

           แสงไฟยามราตรีในผับชื่อดังแห่งหนึ่งกำลังสาดแสงเหมือนเชิญชวนให้ผู้คนยามกลางคืนอยากเข้าไปในผับแห่งนี้รวมทั้งเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มบ่งบอกว่าเป็นสัญญานของเหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหลายกำลังวาดลวดลายอยู่บนฟลอแดนซ์โดยไม่สนใจใคร ใช่! ทุกครั้งที่เหล่านักเที่ยวกลางคืนมาที่ผับแห่งนี้ ล้วนแต่ไม่มีใครสนใจผู้คนที่อยู่รายล้อมตัวเอง  แต่วันนี้ไม่ใช่! เพราะทุกสายตาในผับชื่อดังล้วนกลับจับจ้องไปยังสาวสวยรูปร่างนางแบบที่กำลังวาดลวดลายเต้นอย่างเมามันไม่สนใจใคร เธอมีดวงตากลมโตที่ขัดกับลุคสาวเปรี้ยวแต่เพราะขนตาแพรยาวนั้นกลับทำให้สายตาเธอดูคมเฉี่ยวแบบไม่น่าเชื่อ หุ่นเพรียวบางที่มีชุดเดรสสีน้ำเงินทาบทับไว้นั้นก็ทำให้สาวสวยยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่ จมูกที่เรียวเล็กรับกับใบหน้าเรียวยาวรูปไข่อย่างพอเหมาะจนทำให้ผู้หญิงด้วยกันเห็นแล้วต่างพากันอิจฉา เส้นผมสีดำที่นุ่มสลวยยาวถึงกลางหลังพร้อมดัดปลายเล็กน้อยนั้นสะบัดไปตามท่าเต้นของเจ้าของร่าง ชวนให้น่ามองเข้าไปอีก ปากเรียวบางที่เคลือบด้วยลิปสติกสีส้มพีชของแบรนด์ดังทำให้ดึงเสน่ห์เพศตรงข้ามอีกเท่าตัว หรือพูดง่ายๆว่าเธอเพอร์เฟ็ค!

“ยัยปารีส”เสียงใสเสียงหนึ่งทักขึ้นมาข้างสาวสวยที่กำลังเป็นที่จับตามอง

“เรียกให้มันถูกหน่อยสิ เธอกำลังทำให้ฉันหมดอารมณ์เต้นนะ=_=”สาวสวยเจ้าของชื่อ ‘ปารีส’มองไปยังเพื่อนสาวที่ยืนเต้นอยู่ข้างๆด้วยหน้าที่บอกว่าเธอกำลังหมดอารมณ์เต้นแล้วจริงๆ

“ค่ะๆ หม่อมหลวงปาริสา=O=”ปารีสมองหน้าเพื่อนสาวของเธออีกครั้งอย่างเคืองๆ พร้อมกับรีบเดินออกไปจากฟลอแดนซ์แล้วตรงไปที่เคาเตอร์บาร์

“หมดอารมณ์ =_=^”ปารีสพูดขึ้นในขณะที่เพื่อนของเธอเดินตามออกมาแล้วนั่งลงติดๆกัน “ยัยปลากระชังเน่า เธอรู้ไหมเธอกำลังทำให้คืนนี้ของฉันหมดไปอย่างน่าเบื่อ”ปารีสชำเลืองสายตาพร้อมกับหันไปสั่งคอกเทลกับบาร์เทนเดอร์

“ฉันชื่อปลานิล ไม่ใช่ปลากระชังเน่า=_=”ปลานิลแก้ให้ก่อนจะเปิดปากพูดอีกครั้ง “ก็ใครอยากให้แกเด่นเกินหน้าเกินตาหล่ะย่ะ ดูพวกผู้ชายในผับสิ มองมาทางแกทั้งนั้น ชิส์>_<”ปลานิลพูดพร้อมกับสั่งเครื่องดื่มมาแล้วกระดกรวดเดียวเข้าปาก

“เธอกำลังชมฉันใช่ป่ะ J”ปารีสกรีดยิ้มมุมปากก่อนจะยกแก้วคอกเทลขึ้นมาดื่มอีกครั้ง

“ฉันเกลียดรอยยิ้มมั่นใจของแกจัง=_=”ปลานิลพูดพร้อมกับมองไปยังบาร์เทนเดอร์รูปหล่อที่กำลังเดินเข้ามาใหม่

“นี้ครับ น้ำส้ม”บาร์เทนเดอร์รูปหล่อคนนั้นวางแก้วน้ำส้มให้หับปารีสพร้อมกับรอยยิ้มจริงใจ

“ฉันไม่ได้สั่ง เอามาให้ทำไม=_=”ปารีสชำเลืองมองแก้วน้ำส้มก่อนจะถามเสียงเรียบ

“ผมสั่งให้เองครับ^^”เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหลังปารีสพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามานั่งข้างที่ว่างข้างตัวเธอที่ว่างอยู่อีกฝั่งหนึ่งอย่างถือวิสาสะ

“นายเป็นใคร”ปารีสมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ ถึงเขาคนนี้จนหน้าตาดีจนพระเอกเกาหลียังชิดซ้ายก็เถอะ แต่เธอก็ไม่สน ผู้ชายคนนี้มีดวงตาสีเทาน่าค้นหารวมทั้งหน้าตาที่บ่งบอกถึงชาติตระกูลของเขาว่ามาจากเหล่าไฮโซเซเลบดังๆเทือกๆนั้น ส่วนสูงที่สูงเกือบสองเมตรรวมถึงจมูกกับปากที่เย้ายวนนั้น บอกตามตรงถ้าเป็นคนอื่นคงเสร็จเขาคนนี้ไปแล้วแค่เพียงเขามองมา แต่กับปารีส เรื่องที่เธอจะชอบหรือปลื้มใครง่ายๆนั้น ลืมเรื่องนั้นไปซะเถอะ!

“ผมชื่อโซล คุณ อืม???”โซลพูดก่อนจะหันไปถามปลานิลที่นั่งข้างๆปารีสด้วยใบหน้าเคลิ้มฝัน

“ปลานินค่ะ^O^”และเป็นไปตามคาดที่ปลานิลตอบโซลด้วยท่าทางเป็นมิตร ไม่เหมือนกับปารีสที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับกับการที่เขาเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเธอในครั้งนี้

“แล้วเพื่อนคุณปลานิลหล่ะJ”

“อ๋อ ยัยนี้ชื่อปารีสค่ะ>_<”ปลานิลตอบโซลก่อนจะทำท่าทางดี๋ด๋าออกนอกหน้านอกตา

“ใครอนุญาตให้เธอบอกชื่อฉันกับคนแปลกหน้าฮะยัยปลากระชังเน่า!! L”ปารีสแหวขึ้นทันทีที่เห็นปลานิลบอกชื่อของตัวเธอออกไป

“ก็เขาหล่ออ่ะ *_*”

“ยัย!”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะปารีส J”โซลยิ้มกริ่มก่อนจะยื่นมือไปทักทายปารีสเหมือนสากลทั่วไป

“ไม่ยินดี แบร่ :P ”ปารีสพูดพร้อมกับลากปลานิลที่ทำหน้าตาเคลิ้มฝันให้ลุกขึ้นมาแล้วลากออกจากร้านทันที

“อะไรอ่ะ กลับแล้วเหรอ >O<”ปลานิลลุกตามแรงกระชากของปารีสแล้วมายืนหยุดอยู่ที่หน้าผับ

“เธอทำฉันหมดอารมณ์ เข้าใจไว้ด้วยL”ปารีสแหวขึ้นทันทีที่ออกมายืนอยู่หน้าผับ

“เขาหล่อขนาดนั้นยังจะหมดอารมณ์นะย่ะ หรือว่าการที่แกไปเรียนไฮสคูลที่ฝรั่งเศสเป็นระยะเวลาห้าหกปีเนี้ยมันทำให้แกไม่ชอบคนหล่อ”ปลานิลมองไปยังปารีสด้วยสายตางอนๆ

“เออๆ ช่างเถอะฉันจะกลับล่ะ แกจะต่อก็กลับเข้าไป”ปารีสบอกก่อนจะคว้ากระเป๋าหนังสีดำออกมาควานหากุญแจเบนซ์เปิดประทุนสีดำคันโปรดของเธอ

“ฉันจะกลับเข้าไปย่ะ เผื่อจะได้คุยกับโซลอีก^O^”ปลานิลยิมร่าก่อนจะโบกมือลาปารีสแล้ววิ่งเข้าไปในผับอีกครั้ง ปารีสถึงกับส่ายหัวอย่างระอาให้กับท่าทางบ้าผู้ชายของเพื่อนรักอย่างปลานิล

“ยัยปลากระขังเน่าบ้าผู้ชาย=_=”ปารีสสบถออกมาเบาๆกับตัวเองพร้อมกับเดินกลับไปที่รถเพื่อที่จะก้าวขึ้นรถ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวขึ้นรถด้วยซ้ำ ก็ดันมีมือปริศนามาคว้าต้นแขนของเธออย่างเสียมารยาท

“กลับแล้วเหรอ^^”โซลนั้นเองที่ทำพฤติกรรมแบบนั้นกับเธอ ปารีสชำเลืองมาที่มือของโซลเหมือนกับบอกเป็นนัยๆว่า ‘ปล่อย’ “โทษที เผลอใจไปหน่อย”

“มีอะไร=_=”ปารีสมองหน้าโซลอย่างไม่เป็นมิตร

“นี้เบอร์ผม หวังว่าคุณจะโทรมา”โซลพูดพร้อมกับจดเบอร์ของตัวเองใส่กระดาษแล้วยัดใส่มือของปารีส

“ขอบใจJ”ปารีสพูดพร้อมกับก้าวขึ้นรถ เธอกรีดยิ้มแล้วสตาร์ทเครื่องรถแล้วเปิดประทุนเบนซ์คันโปรดของเธอก่อนจะเหยียบคันเร่งแล้วทะยานออกไป เธอคว้าเบอร์โทรที่โซลให้ไว้เมื่อกี้มาดูก่อนจะกรีดยิ้มร้ายกาจแล้วทิ้งไปเหมือนไม่ใยดีก่อนจะหันมามองหน้าโซลที่มองมาที่เธอยังไม่วางตาทั้งๆที่เธอขับรถออกไปแล้ว “ตายล่ะ ฉันทำมันหลุดมือ J”ก่อนที่เธอจะตะโกนบอกโซลที่ยืนอึ้งๆกับพฤติกรรมสุดร้ายกาจของเธอ  โซลยิ้มอย่างพอใจกับสาวสวยที่ขับรถลับไปในความมืดของกลางคืน ดูก็รู้เลยว่าเขาถูกใจเธอมากแค่ไหน ก่อนที่เขาจะพูดเบาๆกับตัวเองอย่างนึกเสียดายไม่ได้

“ยัยตัวร้าย เราคงได้เจอกันอีกแน่J”โซลพูดแค่นั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในผับทันที