คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น
ฉันขับรถกลับบ้านด้วยอารมณ์ที่สดชื่นอย่างไร้เหตุผล แต่จะบอกว่าไร้เหตุผลก็คงไม่ได้ เพราะเมื่อสิบนาทีที่ผ่านมาฉันเพิ่งหักหน้าผู้ชายน่ารำคานคนหนึ่งอย่างมีความสุข J เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับ ‘ปารีส’ คนนี้ เห็นหน้าอีตานั้นเมื่อกี้แล้วสะใจเป็นบ้า ^O^ เอาหล่ะ ตอนนี้ฉันจะแนะนำตัวแล้วนะ ฉันชื่อ ปารีส เป็นสาวสวยจอมเหวี่ยงแถมพ่วงด้วยตำแหน่งลูกสาวคนสุดท้องของหม่อมหลวงศิราวงศ์ ชลสุรางค์ทิพย์ กับนางแบบสาวลูกครึ่งไทยฝรั่งเศสที่เป็นถึงลูกสาวนักธุรกิจนำเข้ารถยนต์ที่ใหญ่ที่สุดของโลกนามว่า ริสา วอร์กเกอร์ หรือพูดง่ายๆว่าท่านทั้งสองคือคุณพ่อคุณแม่ฉันเอง^O^ ดูเหมือนชีวิตฉันมันช่างเพอร์เฟ็คใช่ไหม?? คำตอบก็คือ แท่น แท่น แท้นนนนน~~ ไม่เลย =_= ฉันหล่ะเกลียดไอ้ยศหม่อมหลวงที่ได้มาจากคุณพ่อที่สุด เพราะคำนำหน้าว่าหม่อมหลวงเนี้ยแหละทำให้ฉันขยับไปไหน จะทำอะไรก็ต้องเป็นเรื่องใหญ่ไปหมด และตอนนี้ฉันก็ขับรถมาถึงบ้านแล้วเรียบร้อย(ทุกคนที่ผ่านไปมาเรียกบ้านฉันว่าวัง ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ที่จะเรียกว่าวัง เลยเรียกบ้านแทน =_=) ฉันขับรถจอดไว้ที่โรงจอดรถของบ้านที่มีรถยนต์ยี่ห้อดังคันหลายสิบล้านจอดเรียงรายเหมือนโชว์รูมขายรถก็ไม่ปาน อย่าลืมว่าแม่ฉันเป็นถึงลูกสาวนักธุรกิจนำเข้ารถยนต์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก รับรองว่าแต่ละคันบ่งบอกโลโก้ไว้เลยว่าราคาไม่ต่ำกว่าสิบล้าน เอาหล่ะ ตอนนี้เป็นเวลาสำคัญแล้วที่ฉันจะต้อง ย่อง ย่อง ย่อง~ ทำไมถึงต้องย่องหน่ะเหรอ เฉลย ฉันหนีเที่ยวค่า >O< ถ้าคุณแม่รู้รับรองเธอเทศนาฉันเละแน่ T^T อันดับแรงเลยคือต้องถอดรองเท้าที่สูงตั้งสามนิ้วของ Channel ออกก่อน ไม่งั้นมันอาจจะดังประทบโสตประสาทการได้ยินของคุณริสา วอร์กเกอร์ ได้ =_= เอาหล่ะ ไฟในห้องของคุณแม่ดับแล้วแสดงว่าท่านคงหลับไปแล้วเรียบร้อย ก็ตอนนี้มันตีหนึ่งแล้วนี้นา ท่านคงไม่มานั่งดักหน้าเตรียมด่าฉันที่ห้องโถงกลางบ้านแน่นอน ^O^ ฉันพาตัวเองเดินขึ้นบันไดมายังห้องนอนของตัวเองโดยผ่านด่านห้องโถงแล้วเรียบร้อย ดีใจเฟอร์อ่ะ ที่คุณแม่หลับไปแล้วจริงๆ ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของตัวเองก่อนจะคลำเปิดสวิสต์ไฟเพื่อให้แสงสว่างกับเรตินาตาของตัวเอง
กริ๊ก! วาบ! แสงไฟสว่างไปทั่วห้องทำให้ฉันมองเห็นสิ่งมีชีวิตที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าเหี้ยมโหด ตายแน่ช้านนนนน นึกว่าจะรอด T^T
“หม่อมหลวงปาริสาJ”
“คะ ค่ะ คุณแม่ T^T”ฉันตอบรีบเสียงเย็นๆของคุณแม่ด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ตอนนี้เวลา หนึ่งนาฬิกายี่สิบสองนาที มันเป็นเวลานอนแล้วไม่ใช่เหรอจ่ะ^^”ปั้นหน้ายิ้มแถมเสียงเย็นชาแบบนั้น โหมดนี้คุณแม่น่ากลัวอ่ะ >O<
“T^T”
“ลูกเพิ่งกลับจากฝรั่งเศสวันนี้นะ ทำตัวให้มันน่ารักหน่อยสิลูกหญิง”
“ไม่เอา! ลูกหญิงอะไรกันล่ะ หนูชื่อปารีสนะ”ฉันเถียงด้วยใบหน้าขึงขัง สิ่งที่ฉันไม่ชอบเลยก็คือการระบุว่าฉันมีตำหน่งหม่มอหลวงของวังชลสุรางค์ทิพย์ ถึงมันจะเป็นความจิงก็เหอะ T^T
“แต่ลูกเป็นหม่อมหลวง”คุณแม่เดินมาที่ฉันที่ยืนอยู่กลางห้อง
“แต่หนูเป็นลูกแม่ ไอ้ยศบ้าบอนั้นหนูไม่อยากได้สักหน่อย”ฉันทำหน้ามู่ย่นจมูกใส่ท่าน
“พูดแบบนี้ถ้าพ่อลูกมาได้ยินหล่ะ”คุณแม่ถามด้วยท่าทางเอ็นดู
“หนูก็จะบอกว่าหนูล้อเล่นค่า ^O^”ลองคุณพ่อได้ยินสิ เสียใจตายเลยแหละ ถึงฉันจะไม่ชอบยศอะไรที่ได้มาจากท่า แต่ฉันก็รักท่านโอเวอร์อ่ะ
“ร้ายจริงๆลูกคนนี้ เอาหล่ะเข้าเรื่อง”แม่เดินจูงมือฉันมานั่งที่เตียง ดูเหมือนจะคุยยาว เฮ้อ~ =_= “รับปากแม่”ท่านคะยั้นคะยอส่งสายตาจริงจังมาให้ฉัน
“เรื่องอะไรค่ะ”ฉันตอบท่านอย่างเซ็งๆจนแม่อดใจไม่ไหวเอามือมาตีตันแขนฉันจนดัง เปี๊ยะ! เลยอ่ะ เจ็บนะ T^T
“พรุ่งนี้ที่มหาวิทยาลัย ทำตัวให้น่ารัก อย่าให้ใครเห็นว่าเราก๋ากั๋นแบบนี้”ฉันลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลยสิ ว่าการที่ฉันบินข้ามน้ำข้ามทะเลจากปารีสเมืองแห่งฝรั่งเศสมายังไทยแลนด์ก็เพื่อจะกลัมาเข้ามหาวิทยาลัยที่เมืองไทย =_=
“เหตุผลค่ะ”ฉันทำหน้าขึงขังจริงจังถามท่าน
“ลูกเป็นหม่อมหลวง”อีกล่ะ หม่อมหลวงอีกล่ะ ฉันเบื่อคำนี้โคตรๆ =_= “จะได้มีเพื่อนเยอะๆไงจ๊ะ^^”และดูเหมือนว่าแม่จะเดาสีหน้าฉันออก ท่านเลยพ่วงประโยคที่สองมากระตุ้นให้ฉันคล้อยตามให้ได้
“แต่หนูมียัยปลานิลเน่า”ฉันพูดให้คุณแม่เข้าใจ
“ปลานิลเรียนคนละคณะกับลูก เดี๋ยวก็ห่างกัน ไม่เอาหล่ะ แม่ของสั่งให้ลูกทำตัวให้น่ารักน่ามองและเรียบร้อยที่สุดในวันพรุ่งนี้ ไม่งั้นไอ้คอนโดที่จะซื้อให้ใกล้ๆมหาวิทยาลัยที่เป็นของขวัญในการต้อนรับกลับ แม่จะยึด!!”
“คุณแม่!!!”ฉันแหวกลับอย่างตกใจ อะไรกัน คอโดนั้นราคาตั้งหลายสิบล้านแถมอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยแค่หนึ่งกิโล ไม่เอาแหละ ฉันไม่ยอมขับรถจากวังที่อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยเกือบเจ็ดกิโลเพื่อไปมาระหว่างมหาวิทยาลัยหรอก เจ็ดกิโลอาจจะไม่ไกล แต่ขอบอกว่าเจ็ดกิโลในการรอสัญญาณจราจรในตอนเช้าของกรุงเทพเป็นยังไงคงไม่ต้องให้อธิบาย =_=
“ตื่นมาพรุ่งนี้เช้าแม่หวังว่าลูกจะทำตามที่แม่บอกนะ ปารีสลูกรักJ”นั้นคือคำทิ้งท้ายที่แม่พูดก่อนจะเดินออกไปจากห้องของฉัน แม่ฉันนี้เป็นได้ทั้งนางฟ้าและนางมารร้ายจริงๆ T^T
ความคิดเห็น