คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ทะเลาะ
ชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวเนียนละเอียด ร่างสูงโปร่ง แต่งตัวด้วยชุดธรรมดา แต่ล้วนเป็นของแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาเดินเอามือล้วงกระเป๋าและก้าวเท้าเดินเข้ามาบริษัทออกแบบชื่อดังแห่งหนึ่งอย่างสง่า สาวน้อยสาวใหญ่บริเวณนั้นต่างพากันเหลียวมองด้วยความเพ้อฝันราวกับเป็นเจ้าชายเป็นเทพบุตร ... ภาคินเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าลิฟต์และเข้าไปในลิฟต์ทันที
“รอด้วยครับ !!!!!”
เสียงนุ่มๆตะโกนดังขึ้น ผู้ชายตัวสูงในลิฟต์เบะปากและกดปิดลิฟต์โดยที่ไม่สนใจร่างเล็กที่วิ่งมาอย่างเหน็ดเหนื่อย
“โอ้ย ! คนอะไรแล้งน้ำใจชะมัด หึยให้รอแค่นี้รอไม่ได้อย่าให้เจอนะ !!!!!”
ลิฟต์ที่เกือบถูกปิดตอนแรกกลับถูกเปิดออก เผยให้เห็นผู้ชายหน้าหล่อยืนขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แต่เมื่อชายหนุ่มในลิฟต์เห็นหน้าตาของคู่กรณีที่กำลังยืนเอามือปาดเหงื่อบนใบหน้าใสๆอยู่นั้น ก็กระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย
“คุณ !!!”
“เจอแล้วจะทำอะไรฉัน ?”
“.........................”
“เอ้ายืนเงียบเป็นใบ้รึยังไง ฉันถามก็ตอบสิ นายบอกอย่าให้เจอนะ นี่ไงเจอแล้ว แล้วยังไงต่อ ?”
“ก็ไม่ทำไม”
“หึ ตัวกระเปี้ยกเท่าลูกหมา อย่ามาทำอวดดี”
“นี่คุณ !”
“จะไปมั้ย ไม่ไปจะปิดเสียเวลาฉัน”
“อัญเชิญคุณขึ้นไปก่อนเถอะครับ เหอะ”
ร่างเล็กพูดแกมประชดพลางเบะปากสีชมพูอิ่มออกมาอย่างรู้สึกหมั่นไส้คนตรงหน้า
“ก็ดี มัวแต่มาเสวนากับคนแบบนายมันเสียเวลาฉันมามากพอละ !”
“ปากยังงี้มันน่าจะแช่งให้ลิฟต์ดิ่งตกลงมาตาย !!!!”
“นายว่ายังไงนะ ?”
“เปล่า ผมบอกว่าผมเปลี่ยนใจจะไปด้วย ผมรีบ !”
“หึ รีบก็เข้ามา”
ร่างเล็กพยักหน้าพร้อมกับก้าวเท้าเตรียมจะเข้ามาในลิฟต์โดยไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของภาคิน และเมื่อเรืองฤทธิ์เข้ามายังไม่พ้น ประตูลิฟต์ก็ถูกปิดทันทีโดยฝีมือของคนที่ยืนหัวเราะอยู่อย่างสะใจ ร่างเล็กอุทานอย่างตกใจและนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเล็กน้อย
“โอ้ย !!!!!!”
“ฮ่าๆ”
“นี่คุณ ! ไม่เห็นรึยังไงว่าผมกำลังเข้ามา ไม่มีตามมองรึยังไง ?!!!!”
“มี แต่ไม่อยากมอง เสนียดลูกกะตา”
เรืองฤทธิ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะสงบสติอารมณ์และพูดกับคนร่างสูงอย่างใจเย็น
“ไปชั้น 8 กดให้ด้วยครับ”
“ว้า ทำไมยอมแพ้ง่ายจังไม่สนุกเลยว่ะ”
คนร่างบางไม่ตอบโต้อะไรเพียงแต่ยืนนิ่ง แต่มือคู่นั้นกำลังบีบกันแน่น ... ใจเย็นริทอย่าทำร้ายเพื่อนมนุษย์ … สัญญาณดังขึ้น พร้อมกับประตูลิฟต์ที่เปิดออกเมื่อถึงชั้น 8 ร่างเล็กก้าวเท้าเดินออกไป แต่ก็ไม่วายพูดกับภาคิน
“ที่ผมเงียบไม่ใช่ว่ายอมแพ้ แต่ผมไม่อยากเสียเวลาไปเสวนากับคุณ มันเสนียดปาก !!!!”
คล้อยหลังร่างเล็กไป ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอึ้งและนิ่งไปกับคำพูดที่ก่นด่าตน กว่าจะได้สติกลับคืนมาร่างเล็กก็เดินหายลับตาไปเสียแล้ว ภาคินเดินออกมาพร้อมกับสบถอย่างไม่พอใจ
“แมร่งเอ้ย !!!!!!!!”
เรืองฤทธิ์เดินออกมาจากห้องประชุมอย่างอารมณ์ดีก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะทำงานตนเอง ไม่นานนักหญิงสาวสวยร่างสูงหุ่นดีมีศักดิ์เป็นถึงลูกประธานเจ้าของบริษัทก็เดินยิ้มแย้มเข้ามาหาตน
“ริท”
“ว่าไงครับ ?”
“ไปทานข้าวกันมั้ย”
“เอ่อ .....”
ร่างเล็กอ้ำอึ้งติดอ่าง สายตาก็พลันเหลือบไปมองชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งเดินตามหญิงสาวเข้ามา
“ไม่ดีกว่า คุณเบลล่าไปทานเถอะ”
“โหยอะไรกันเมื่อวานก็เบี้ยวไอติมเบล ไม่เอาน่าริทไปกินด้วยกันน้า นะนะนะ”
“สงสัยเค้าคงกลัว”
“กลัวอะไรหรอคิน ?”
“ก็ถามเค้าดูสิ ว่าเมื่อเช้าด่าอะไรฉันไว้บ้าง”
“หือ อะไรกันคินริท ? ไปทะเลาะอะไรกันอีก ตอนไหนเนี่ย ?”
“เปล่าไม่มีอะไรหรอก คุณเบลล่าไปทานเถอะเดี๋ยวริทไปทานกับพวกเจ้บุคโกะก็ได้”
“โหยริทอะ !”
“เค้าไม่ไปก็ช่างหัวเค้าเถอะ ฉันหิวข้าวแล้ว”
“คินพูดจาแบบนี้กับริทได้ยังไงห้ะ”
“อย่าพูดมากรำคาญ !”
ร่างสูงเดินออกจากห้องของเรืองฤทธิ์ไปแบบไม่บอกไม่กล่าว หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าและถอนหายใจ
“ขอโทษแทนคินด้วยนะริท คินเค้าก็เป็นแบบนี้แหล่ะ”
“คุณเบลล่าไม่น่าจะเป็นเพื่อนกับเค้าได้ นิสัยแตกต่างราวฟ้ากับเหว ไม่ใช่เหวธรรมดานะ”
“เหวอะไรหรอ ?”
“เหวนรก”
“ฮ่าๆ ริทก็ไปว่าคินเค้า แต่ก็ใช่อยู่นะ ฮ่าๆ”
“55555555555555”
“จะคุยกันอีกนานป้ะ หรือต้องให้จุดธูปเชิญ ?”
ชายหนุ่มแง้มประตูเข้ามาถามด้วยใบหน้าไม่พอใจ ก่อนจะมองร่างเล็กอย่างคาดโทษ
“คุณเบลล่าไปเถอะ”
“อ่า งั้นเบลไปก่อนน้าริท เดี๋ยวซื้อขนมเข้ามาฝาก”
“ครับ”
หญิงสาวหน้าตาสวยสดงดงามราวกับนางฟ้า ดวงตากลมโต จมูกโด่งรับได้รูปกับปากอิ่มๆ ผิวขาวเนียน ใบหน้าสวยถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอาง การแต่งกายที่ดูดีทุกระเบียบนิ้วตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า กำลังนั่งพูดคุยและหยอกล้อกันกับ ชายหนุ่มมีอายุ บริเวณห้องโถงของคฤหาสน์หลังโต ….
“มาอ้อนแบบนี้อยากได้อะไรกันหึ้”
“วรรณไม่ได้อยากได้อะไรซักหน่อย ทำไมมองวรรณเป็นคนแบบนั้นคะ มันน่าน้อยใจนักเชียว”
“ผมก็แค่ถามไม่เอาน่า อย่าทำหน้าบึ้งไม่สวยเลยนะ ยิ้มหน่อยสินางฟ้าของผม”
“ถ้าคุณภพอยากให้วรรณยิ้ม วรรณจะยิ้มให้คุณภพทุกวันเลยดีไหมคะ”
“ผมจะถือว่านี่คือ คำสัญญานะ”
“สัญญาสิคะ”
“แปะแปะแปะ !!!!!”
หญิงสาวที่ถูกสวมกอดอยู่ตอนแรกชะงักและผละออกจากคุณภพทันที เมื่อมีเสียงปรบมือจากบุรุษปริศนาดังขึ้นสามครั้ง วรรณรท หรือ วิว หันหน้าไปมองต้นเหตุก็พบกับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ทันที่พบ วรรณรทก็รู้สึกพึงพอใจและหลงใหลในใบหน้าของภาคินโดยทันที
“แหม่ะ ! ความรักมันช่างน้ำเน่าอะไรอย่างนี้ มันรู้สึกขยะแขยงอย่างลึกซึ้งมาก !!!!!!!!”
“ไอคิน !!!!”
“ใครหรอคะคุณภพ ?”
“ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกวรรณ ไปทานข้าวข้างนอกกันมั้ย ?”
“เอ่อ ... แต่ว่าคุณคนนี้เค้า”
“ไปกันเถอะวรรณ”
”ก็คุณผู้หญิงผู้มากรากดีคนนี้เค้าอยากรู้จักผม พ่อก็ช่วยแนะนำให้เค้ารู้จักหน่อยสิครับ”
“พ่อ ?”
“ยังนับว่าฉลาด ฉันนี่แหล่ะ ภาคิน ทายาทคนเดียวของคำวิลัยศักดิ์ !!!”
“ทำไมวรรณไม่เคยรู้เลยล่ะคะว่า คุณภพมีลูกชาย”
“ไอคินมันไม่ได้อยู่ไทย มันดูแลงานที่สาขาต่างประเทศน่ะ .... ไอคิน”
“ว่าไงครับพ่อ ?”
“ฉันจะออกไปทานข้าวข้างนอกกับวรรณ แกจะทำอะไรก็ทำไป”
“จะรีบไปไหนล่ะ ผมเพิ่งได้เจอคุณวันดอกทอง เอ้ย คุณวรรณ แหม่ะ ขอโทษทีชื่อมันคล้ายๆกันกับอะไรนะในวรรณคดีน่ะ อ่อนางวันทอง กับวรรณ แต่ไม่รู้ว่าผมจำ วันดอกทอง !! มาจากไหน แย่จัง หึ”
“เจ้าคิน !”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณภพ”
“เจ้าตัวเค้ายังไม่ทุกข์ร้อน ยืนหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้ พ่อจะไปใส่ใจทำไม”
“ไปกันเถอะวรรณ ปล่อยให้มันบ้าไป”
“ผมอาจจะบ้า แต่ก็ยังดีกว่าผู้หญิงบางคน บ้าผู้ชาย ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดานะ บ้าได้แม้กระทั่งผู้ชายรุ่นพ่อ !!!!!”
“ไอคินเงียบ !!!!”
“เงียบก็ได้เมื่อยปากไม่อยากจะเสวนากับคนชั้นต่ำ เอ้อ แล้วก็ถ้ายังอยากมีชีวิตที่สงบสุข อย่าสะเออะเอาเรือนร่างต่ำๆเข้ามาที่บ้านของฉันอีก หรือถ้าจะให้ดีเลิกยุ่งกับพ่อของฉันไปได้ก็จะดีมาก”
“คุณภพ .... ฮึก”
“ไม่เป็นไรนะววรณ ไอคินเดี๋ยวเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ไว้วันหลังละกันนะพ่อ อ่อลืม ... แต่ถ้ายังหน้าด้านหน้าทน ก็ลองมาเจอกันสักตั้ง ใครจะอยู่ใครจะไปเดี๋ยวได้รู้กัน ... คุณวรรณ ... ดอกทอง .. ตายล่ะ พูดชื่อผิดอีกละ แหม่ะ หึหึ”
“ไอคิน !!!!!!!!!!!!!!!”
“ฮึก คุณภพ ฮึก ...”
ภาคินหัวเราะอย่างสะใจกับผลงานของตนเอง ก่อนจะเดินกระแทกไหล่ของวรรณรทผ่านไปอย่างไม่ใยดี หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างนึกเจ็บใจและโกรธแค้น ใช่ว่าจะรู้สึกแย่กับคำพูดนั้น ... หึ แล้วฉันจะทำให้คุณรู้ คุณภาคิน !!!!
ร่างเล็กเดินเข้ามาในบ้านหลังไม่ใหญ่โตเล็กๆแต่กลับอบอุ่นไปด้วยความรัก ก่อนจะสวมกอดผู้เป็นแม่ด้วยความรัก
“กลับมาแล้วคร้าบ”
“กลับมาแล้วหรอเรา”
“ทำไมแม่ทำหน้าแบบนั้น เป็นอะไรรึเปล่าครับ ?”
“พี่วิว”
“พี่วิวทำไม พี่วิวทำไมครับแม่ ?!!!”
“เค้าโดนลูกชายของคุณภพต่อว่ามาร้องห่มร้องไห้กลับมา เฮ้อ”
“ลูกชายคุณลุงภพ ? อีตานั่น !!!”
“ริทลูกจักลูกคุณเค้าด้วยหรอลูก ?”
“รู้จักครับแม่ แต่ไม่ได้อยากจะรู้จักคนรกโลกแบบนั้นเลยสักนิด”
“ทำไมไปว่าเค้าแบบนั้นล่ะลูก ไม่น่ารักเลยนะ”
“แม่ครับ เค้านิสัยติดลบจัดว่าแย่มากกกกกกกกกกกกกกกกก”
“นี่แน่ะ!”
คนเป็นแม่ตีที่แขนเล็กๆของเรืองฤทธิ์เบาๆ พร้อมกับทำหน้าดุเมื่อลูกชายตนพูดจาไม่น่าฟัง
“โอ้ย ริทเจ็บนะ”
“ก็ตีให้เจ็บน่ะสิ เค้าจะไม่ดีแค่ไหนมันก็เรื่องของเค้า ริทจะไปว่าเค้า ไปตัดสินเค้าแบบนั้นไม่ได้ คนเรามันมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ริทอาจจะยังไม่เคยเห็นข้อดีของเค้า แต่ก็ใช่ว่าเค้าจะไม่ใช่คนดี”
“คนแบบนั้นมีข้อดีด้วยรึไง”
“ยังไม่เลิกอีก !”
“เลิกแล้วครับ แล้วนี่พี่วิวเป็นไงบ้าง”
“ร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่กลับมา ตอนนี้คงหลับไปแล้วล่ะ”
“แม่ว่าเค้าจะทำอะไรพี่วิวมั้ย ?”
“เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ไม่ทำร้ายกันหรอก”
“เว้นแต่ เค้าไม่ใช่มนุษย์ !”
“เรืองฤทธิ์ !!!!!!”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
ภาคินนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องนอนส่วนตัวที่กว้างขวางและเต็มไปด้วยของอำนวยความสะดวกอย่างครบครัน ชายหนุ่มร่างสูงนั่งเล่นโทรศัพท์ คุยกับสาวน้อยมากหน้าหลายตาอย่างสบายอกสบายใจ แต่แล้วก็ต้องเบ้ปากออกเมื่อ พ่อของเขาเปิดประตูห้องเข้ามา
“ถ้าจะมาพูดเรื่องแม่นั่น ไม่ต้องพูด”
“แต่แกทำแบบนั้นไม่ถูกนะไอคิน”
“แบบไหนที่เรียกว่าถูก ผมต้องประคบประหงมผู้หญิงต่ำๆแบบนั้นเหมือนพ่อรึไง ?!!!”
“ไอคิน ! แกหยุดดูถูกคุณวรรณเค้าได้แล้ว”
“ก็ใช่ไง ผมดูถูกไม่ได้ดูผิด ดูยังไงก็รู้ว่าเค้าไม่ได้รักพ่อจริง พ่อไม่เห็นสายตาที่เค้ามองมาหาผมหรอ อย่างกับกะหรี่ตามซ่องที่ตาลุกวาวพอเห็นเหยื่อรายใหม่ หึ !!!”
“ฉันคอยดูแลทะนุดถนอมคุณวรรณเค้าเกือบปี แต่อยู่ดีๆแกก็มาพูดจาเสียๆหายๆกับเค้าแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหนกัน ?!!!”
“ก็คงใช้ได้อยู่ล่ะพ่อ ท่าทางจะรู้งาน ไม่รู้ว่าจะกลวงเป็นโพรงโบ๋ซะขนาดไหน”
“ไอ้คิน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อย่าเสียงดังมันทำลายโสตประสาทหูผม”
“เอาล่ะ ... ช่วยหยุดพูดจาดูถูกและให้เกียรติคุณวรรณเค้าด้วย ถ้าแกยังไม่อยากมีแม่ใหม่ !!!”
“พ่อ !!!!!!!!!”
“ตามนี้”
คนเป็นพ่อกำลังหันหลังเตรียมก้าวเท้าออกจากห้อง แต่ภาคินกลับพูดเสียงดังฟังชัดน้ำเสียงไม่พอใจ
“ถ้าพ่อคิดจะเอาผู้หญิงต่ำๆแบบนั้นมาเป็นเมีย แล้วเอากะหรี่แบบนั้นมาเป็นแม่ใหม่ผมละก็ ... ผมก็คงต้องขอบอกไว้เลยตรงนี้ละกัน ... มันไม่ตายดีแน่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
~ตริ้งติ้งตริ้ง~
“เออ!!!”
“โหยดูรับสายแบบนั้นมีเรื่องขุ่นข้องใจอะไรครับคุณชาย?”
“อย่ากวนตีนกูตอนนี้ไอพีร์”
“มาโหดว่ะวันนี้ เจอแล้วหรอวะ?”
“เออ”
“เป็นไงตัวจริงสวยใช้ได้มั้ย”
“ไอสวยน่ะสวย แต่สกปรกโสโครก !!!!!!!”
“แรงว่ะ”
“แค่นี้มันยังน้อยไป หึ”
“เค้าอาจจะเป็นคนดีก็ได้นะไอคิน”
“คนดีหรอ กูไม่เห็นจะมีส่วนไหนที่มองว่าดี ภายนอกอาจจะดูดีแต่ข้างในเน่าเฟะล่ะสิไม่ว่า”
“กูเงิบแปปครับ”
“แล้วเรื่องที่กูให้ไปสืบว่าไง”
“จะโทรมาเรื่องนี้แหล่ะ คร่าวๆก่อนนะ รายละเอียดทั้งหมดกูจะส่งให้ทางเมลล์อีกที”
“เออ”
“ชื่อ วิว วรรณรท ฐานะทางบ้านหลายปีก่อนตอนที่พ่อยังไม่เสีย จัดว่ารวยติดอันดับไม่ต่างจากมึงเลย แต่พ่อติดหนี้ทางธุรกิจเลยฆ่าตัวตายหนีปัญหา ฐานะก็เลยตกต่ำ จบมหาวิทยาลัยมาได้สักพักแล้ว ตอนนี้อาศัยอยู่ที่บ้านหลังเล็กๆไม่ไกลจากโรงแรมของบ้านมึง เดี๋ยวกูส่งที่อยู่ให้ อืม ... อ่อ เหมือนว่าที่บ้านจะอบรมมาดีนะ แต่เค้าคงชินกับความรวยว่ะเลยทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลอกตัวเองทำนองนั้น เท่าที่กูสืบมานะ”
“มึงมั่วปะวะ ทำไมอินี่มันถึงออกมาเป็นแบบนี้ ถ้าเกิดที่บ้านมันสอนดี ?”
“เฮ้ยในประวัติบอกแบบนี้จริงๆ แม่เค้าได้เป็นคุณแม่ดีเด่นประจำปีด้วยนะ ตอนนี้ก็อาศัยอยู่กับแม่แล้วก็น้องชายอีกคน เห็นบอกว่าวรรณรทอะไรเนี่ย หวงน้อง รักน้องชายม้ากมากกกกกกก เป็นคนรักครอบครัวเทือกนั้น”
“เดี๋ยวนะ มันไม่ใช่ลูกคนเดียว ?”
“เปล่า มีน้องชายอีกคน เออพูดถึงน้องชาย ตอนแรกกูได้รูปปุ๊ปกูหลงรักปั๊ป ผู้ชายอะไรน่ารักชิบหาย”
“เหอะ น่ารักแต่สันดารก็คงไม่ต่างจากคนพี่ !!”
“มึงก็ไปว่าเค้า สายเลือดเดียวกัน แต่มันคนละคนกัน คนละประเด็นเว่ย อย่าเพิ่งไปเหมารวมดิวะ”
“มึงนี่ข้างใครกันแน่วะไอพีร์”
“ฮ่าๆ ข้างมึงสิครับคุณชาย เดี๋ยวกูส่งข้อมูลให้มึงรออ่านละกัน กูต้องวางละตั้งแต่ท่านประธานใหญ่ไม่อยู่กูล่ะไม่มีเวลาม่อสาวเลย ต้องมาคอยแบกภาระอันหนักอึ้งที่มึงทิ้งไว้เนี่ย”
“อย่าบ่น บ่นมากเดี๋ยวกูตัดหุ้นแมร่งเลย”
“ใจร้ายชิบหายยยยยยยยยยยยยยยย ไปล้ะเทคแคร์มึง”
“ไอสัสขนลุก !”
ภาคินหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเปิดแม็คบุคที่วางอยู่ทันที ... ไม่นานเกินใจรอ เสียงแจ้งเตือนของอีเมลล์ก็ดังขึ้น นิ้วเรียวค่อยๆเลื่อนอ่านข้อมูลประวัติอย่างละเอียด ... สายตาก็จดจ้องกวาดมองไปมาอยู่ที่หน้าจอ
“หึ ทำตัวเป็นผู้รากมากดี ที่แท้ก็คุณหนูตกอับกลายเป็นสลัม !!!”
และเมื่อเลื่อนลงมาเรื่อยๆ จนมาเจอรูปของหญิงสาวที่ยืนถ่ายรูปกับเด็กหนุ่มตัวเล็กที่สวมชุดรับปริญญา ในมือเล็กๆของเขาก็ถือใบประกาศณียบัตร เด็กหนุ่มคนนั้นฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่สดใสราวกับเช้าวันใหม่ ดวงตากลมโตที่ยิ้มตามไปด้วย แก้มใสๆที่เปล่งปลั่งอมชมพู ผิวขาวเนียน ดูน่ารักน่าชัง ....
ภาคินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะขยี้ตาแล้วลืมตาดูใหม่ พร้อมกับเลื่อนลงมาเรื่อยๆ ... ภาพของเด็กหนุ่มในอิริยาบถต่างๆ ตั้งแต่เดินออกจากบ้าน ไปทำงาน รวมถึงยืนอยู่กับเบลล่าเพื่อนสาวของตน ... ภาคินรีบกดโทรศัพท์สายตรงไปยังต่างประเทศทันที !!
“เพิ่งวางไปมีอะไรอีกวะ ?”
“มึงมั่นใจนะว่าข้อมูลนี้ถูกต้อง ?”
“ระดับกูแล้วเคยพลาดด้วยรึไง”
“หึ”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธแค้น และคิดแต่การแก้แค้น คิดแต่เรื่องที่จะเขี่ยวรรณรทให้ออกไปจากชีวิตของตน ...
“ไอเด็กนั่นเป็นน้องของอินั่นจริงๆสินะ ... ถึงมันจะปากเสียแต่ดูไม่ได้ร้ายกาจเหมือนอีนั่นเลยสักนิด ... รึว่าเสแสร้งแกล้งทำเหมือนพี่มัน ? แต่ยังไงก็ช่างหัวพวกมันเถอะ ....”
.
.
.
“ถ้าเล่นคนพี่แล้วมันหน้าด้านจนไม่รู้สึกอะไร ก็เล่นคนในครอบครัวแทน
ดูซิว่าอีพี่มันจะดิ้นขนาดไหน หึ !!!!!!”
**********************************************
อัพแล้วเย่เย่ T^T
เน็ตตัดไรต์จะสอบแล้วเลยไม่ได้จ่ายขอโทษน้าาา
ไว้ว่างจากอ่านหนังสือสอบจะมาอัพใหม้ใหม่ไม่ดองนาน -3-
เม้นบอกกันมั้งว่าเป้นยังไง พูดเลยว่าแต่งแนวนี่แล้วต้องคิดหนัก
ปกติแต่งฮาๆไหลไปเรื่อย อันนี้ต้องมีพล็อตแบบจริงจัง ยาก !!!
ขอบคุณที่ยังคอยติดตาม
รักรีดเดอร์ =)
:) Shalunla
ความคิดเห็น