ชินเร - โฮตารุ (yaoi)

เนื้อเรื่อง

ข้า....คือเปลวไฟของห้าดาราแห่งตระกูลมิบุ ...โฮตารุ สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุด....แน่นอน....น้ำ.....และ....เค้าคนนั้น.......

วันหนึ่งของฤดูใบไม้ร่วง ข้าตื่นขึ้นมารับอากาศบริสุทธิ์ในตอนบ่าย ( ? )

อากาศตอนนี้เริ่มเย็นสบาย ผิดจากตอนฤดูร้อนก่อนหน้านี้ ใบแปะก๊วยร่วง
หล่น ต้นไม้แทบทุกต้นของที่นี่เปลี่ยนจากสีเขียวแห่งความชะอุ่ม มาเป็นสีแสดบ้าง สีเหลืองบ้าง ข้าชอบฤดูนี้ที่สุด เพราะว่า มีลูกพลับออกให้กินเต็มไปหมดเร้ยยยยย >w<!!! ( - -" ) ม่ายช่ายยยยยยยย คงจะเป็นเพราะ.....ฤดูแห่งความเศร้าสร้อยนี้....คงจะเหมาะกับข้าที่สุดกระมัง....


ข้าลุกจากเตียง เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อสีขาวสะอาดมาใส่คลุมไว้เฉยๆ แล้วก็เดินออกไปข้างนอก ชักหิวซะแล้วสิ....ข้าคิด ดังนั้น ข้าจึงมุ่งตรงไปยังห้องอาหารแห่งตระกูลมิบุ ว่าแต่ ใส่เสื้อผ่าหน้าแล้วไปผูกผ้าคาดเอว ( เปลือยอก ) นี่มันก็หนาวแฮะ....แต่ก็ช่างมันเถอะ...

เ
มื่อข้าเปิดประตูเข้าไป ข้าก็ได้พบกับ คนๆ นั้นที่ข้าเกลียดที่สุด.....ชินเร หมอนั่นกำลังนั่งทานข้าวอยู่ ทำไมนะ...ทำไม พอได้เห็นเขาแล้ว จึงรู้สึกมีความสุขขนาดนี้.....ทั้งๆ ที่ข้าเกลียดเขา... ข้านั่งลงตรงกันข้ามกับชินเรที่โต๊ะ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตากินโซบะต่อไป ข้าจึงเอื้อมไปหยิบข้าวปั้นมาลูกหนึ่ง ซึ่งวางอยู่กลางโต๊ะ ข้าเอามันเข้าปากทั้งๆก้อนยังงั้นแหละ เมื่อข้ากินข้าวปั้นทั้งคำแล้ว ชินเรจึงมองข้าตาเขียว

"โฮตารุ!!! นั่นมันนข้าวปั้นของข้านะ!!! "

"อุ...อู้ อื่ม อี้..." ข้าตอบ - -"

"กลืนก่อนเซ่ค่อยพูด - -" "

"...เอื๊อก ก้อ....แล้วยังไงล่ะ ข้าจะกิน ผิดรึไง"

"ผิดเซะ!! นี่ข้าอุตส่าห์นั่งปั้นเมื่อกี๊นะเฟ้ย ToT นั่งทำตั้งครึ่งชั่วโมง ( ปั้นข้าวปั้นเนี่ยนะ ครึ่งชั่วโมง??? - -a )แถมยังใส่เนื้อปลาไปซะเต็มที่ โถ่เอ๊ย "

"แล้วไงล่ะ ก็ไปสั่งให้คนอื่นทำก็ได้นี่ - - " ข้าตอบ

"ก็มันไม่อร่อยนี่นา......เออ แต่ช่างมันเหอะ ถ้าเป็นเจ้า ข้าก็ไม่...เอ่อ" ชิน
เรหลบสายตาไปโซ้ยโซบะต่อ

เมื่อกี๊ ชินเรเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ช่างมันเถอะ กินยากิโซบะดีกว่า

"นี่เจ้า...ขอยากิโซบะที่หนึ่ง" ข้าหันไปสั่งกับลิ่วล้อของตระกูล ระหว่างที่รอ ข้าก็นั่งจิบชาไปพลางๆ

"ว่าแต่....โฮตารุ ทำไมเจ้าถึงเกลียดข้าอย่างนั้นล่ะ " ชินเรวางตะเกียบลง เขาก้มหน้า

".................."
"ว่าไง....โฮตารุ..?"

"แล้วมันจำเป็นรึไง ที่ข้าจะต้องบอกเจ้า " ข้าลุกขึ้นยืน "อยากจะใช้กำลังบังคับข้าให้พูดมั้ยล่ะ กำลังอยากออกกำลังกายซักหน่อยอยู่พอดี "

".........."
".........."
"ไม่ล่ะ ไม่ดีกว่า..." เมื่อเขาพูดจบ เขาก็ยื่นมือมาที่หน้าของข้า

"ยะ...อย่ามาใกล้ข้านะ" ข้าโวยY
"...เฮ้อ เป็นถึงห้าดาราแท้ๆ แต่กลับให้เศษข้าวมาติดอยู่ที่แก้มซะได้ เอ้า กินซะ " เขายื่นมือซึ่งมีข้าวเม็ดหนึ่งติดอยู่มาจ่อที่หน้าข้า และข้า....ก็กินมันเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว


"มะ....ไม่ต้องมายุ่งกับข้า !!!!! " ข้าสบัดมือเขาออกไป และวิ่งกลับไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ชายผมเงินมองตามตาปริบๆ ทะ...ทำไมนะ ทำไมข้าถึงยอมกินข้าวนั่นล่ะ ทำไม ทำไม...ข้าไม่เข้าใจ ข้า......


ข้าอยากรู้จริง จักรพรรดิแดงนั้น เก่งขนาดไหนกัน........

ปึง! เสียงเปิดประตูดังสนั่นไปทั่วห้องโถง เบื้องหน้าของข้า มีบัลลังก์ขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นที่ๆ "จักรพรรดิแดง" ผู้นำของตระกูลมิบุ อยู่..

"เอ้อ...โฮตารุ ว่ายังไง มีอะไรรึ ทำเสียเสียงดัง.." ชายที่พวกเราเรียกว่า " จักรพรรดิแดง " เอ่ย
"ข้า...อยากจะสู้กับท่าน ว่าท่านเก่งขนาดไหนกัน.."
"หึ...เอาสิ " เมื่อจักรพรรดิแดงพูดจบ ข้าก็ชักดาบ และเริ่มร่ายเวทย์..

และแล้ว ข้าก็รู้สึกเหมือนมีพายุและสายลมอันรุนแรง พัดผ่านรอบๆ ตัวข้าอย่างรวดเร็ว ข้ารู้สึกว่า ทุกอย่างมันชาไปหมด เมื่อข้ารู้สึกตัวอีกครั้ง ร่างของข้า ก็ชุ่มไปด้วยเลือด โดยมีจักรพรรดิแดง ยืนอยู่ข้างๆ ข้า

"อุ..อุ่ก..ขะ.ข้า ต้องไม่...พะ.." ข้าใช้ดาบยันตัวเอง ให้ตายสิ "จักรพรรดิแดง" เก่งเกินไป...ข้าเทียบไม่ติดเลย..

"โฮตารุ ข้ามีงานที่จะให้เจ้าทำ.." เขากระซิบเบาๆ

"ไม่...ข้าจะ...ต้องไม่แพ้...แค่..นี้"
สวบ!!! ดาบของจักรพรรดิแดงฟาดเฉียดหน้าข้าไป เลือดสดๆ ไหลลงมาข้างแก้มของข้า...

"เรื่องที่เจ้าไม่อยากแพ้น่ะ ข้าก็เข้าใจ แต่....เจ้ายังหนุ่มยังแน่น อย่ามาคิดสั้นอยู่แค่นี้เลย เอาเถอะ งานที่ข้าจะให้เจ้าทำ รับรองว่า เจ้าจะต้องชอบแน่ " เมื่อพูดจบ เขาก็ส่งกระดาษใบเล็กๆ ใบหนึ่งให้ข้า

"ไทฮาคุ คืนนี้ยามสอง มาเจอกันที่ต้นหลิวที่เดิมนะ อ๊างงงงง จากจักรพรรดิแดง " ข้าอ่านออกเสียง

"อ๊ายยยยยยย ผิดใบ ใบนี้ตะหาก แหมตัวก็ อ่านออกเสียงซะดังเชียะ เค้าอายนะ... "
"........" ( รู้สึกเสื่อมศรัทธาจักรพรรดิแดงนิดๆ )ข้ารับกระดาษอีกใบหนึ่งมา

"หืม...? จับตาดูเคียวนันย์ตายักษ์ ? "

"ใช่...เด็กคนสุดท้ายของตระกูลเรา นี่คืองานที่ข้ามอบให้เจ้าทำ เคโคคุ แห่งห้าดารา..จงไปซะ ไปจับตาดูยักษ์ตนนั้น"


สิ้นเสียงปิดประตูใหญ่ของห้องโถงแล้ว ข้าก็เดินไปตามทางเรื่อยๆ และข้าก็รู้สึกแปลบๆ ที่หน้าอก เมื่อได้เจอกับ....
"โฮตารุ!!! นี่เจ้าไปทำอะไรมา ถึงได้มีแผลเต็มตัวแบบนี้ !! "ชายผมสีเงินที่ข้าเกลียดที่สุด ถลาเข้ามาหาข้า อย่ามาแตะข้านะ...ไปไกลๆ ...ไปให้พ้น ข้าอยากจะพูดคำนี้ แต่มันก็พูดไม่ออก.....
"ข้า...สดุดหกล้มใส่กองดาบน่ะ.." ข้าตอบ ถ้าข้าบอกว่า ข้าสู้กับจักรพรรดิแดง หมอนี่ต้องเอาข้าตายแหงมๆ
"โกหก!!! ถึงจะมีนิสัยแบบนี้ แต่คนอย่างนายก็ไม่มีทางที่จะเซ่อถึงขนาดหกล้มใส่กองดาบหรอก!! เอ้า บอกมาซิ!! ว่าเจ้าไปทำอะไรมา เอ๊ะ.. เจ้าออกมาจากห้องของจักรพรรดิแดง รึว่าเจ้า...."

"อือ..ข้าสู้กับเขามา.." ข้าตอบ ไงๆ ก็ความแตกแล้วนี่ ข้าต้องโดนหมอนี่ฆ่าแน่ๆ แต่ช่างมันเถอะ...ข้าเหนื่อย...ข้าอยากนอน....จะฆ่าข้าก็เชิญเถอะ...

"โฮตารุ!! นี่เจ้า!!!! " ข้าไม่สนอะไรทั้งนั้น ข้าหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ดูท่า ชินเรคงจะชักดาบออกมาแล้วสินะ ...
"!!!!" ข้ารู้สึกได้ถึง "ความอบอุ่น" ที่เข้ามาโอบล้อมข้า มันเป็นความอบอุ่นที่เย็น....เย็นเหลือเกิน....
"โฮตารุ ทีหลังอย่าทำอะไรแบบนี้อีกได้ไหม ข้าขอร้อง...." ชินเรพูดเสียงสั่นเครือ เขากอดข้าซึ่งเต็มไปด้วยเลือด....

"ชินเร..." ข้าพูดอะไรอย่างอื่นไม่ออก ข้า...ข้า..

"ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป...ข้าคง..ข้า..."

"...." ข้ารู้สึกว่า ทำไมรอบๆ ตัวถึงเป็นสีขาวโพลนไปหมด....ข้า..ข้า... ไม่นะ ข้ายังอยากอยู่กับ " ความอบอุ่น " นี่ ไม่..ไม่...
........
....
..
..
.

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ ...

"...!! " เมื่อข้าลืมตาขึ้นมา ข้าก็มาอยู่ในห้องของข้าแล้ว แผลของข้าก็ได้รับการพยาบาลแล้ว ทำไม...ทำไมชินเรถึงไม่ข้าฆ่า...ผู้ซึ่งคิดจะเอาชีวิตกับจักรพรรดิแดง... ข้ามองไปรอบๆ ก็พบกับชินเร นอนฟุบอยู่ข้างๆ ข้า เขาหรือ? ผู้ซึ่งพาข้ามาที่ห้องและพยาบาลให้...ข้า..ข้า


"ชินเร......" ข้าเอ่ยเบาๆ สายลมของฤดูใบไม้ร่วง พัดเอาใบแปะก๊วยร่วงหล่น จิตใจของข้า ก็คงจะถูกพัดให้ร่วงหล่นเช่นเดียวกันกระมัง...

ยามค่ำคืนของตระกูลมิบุนั่นช่างเงียบสงัดนัก ถึงแม้จะไม่ใช่ความสงัดที่เกิดจากการหลับใหลก็เถอะ ผ้าม่านสีขาวในห้องของข้าปลิวน้อยๆ เมื่อถูกสายสายลมอันเย็นยะเยือกของฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่าน ข้านอนมองเพดานอย่างนี้มาเป็นเวลา 2 รึ 3 ชั่วโมงแล้วมั้ง อืม... ตี 2 แล้วรึ แปลกแฮะ ปกติข้าเวลาหัวถึงหมอนก็จะหลับทุกทีนี่นา ทำไมวันนี้ ข้าถึงไม่ยักกะหลับนะ อืม... สงสัยคืนนี้ ข้าคงจะไม่หลับแล้วมั้ง เพราะมันไม่ง่วงเลย - - เอาเถอะ ว่าแต่ คืนนี้ข้าจะทำอะไรดีล่ะ ลองไปเดินเล่นรอบๆ ดีกว่า อากาศเย็นสบาย อา~~~~~~ ( ผู้แต่งหยิบเทอร์โมมิเตอร์ขึ้นมาดู 9 องศา...เย็นสบาย....? - -a )

ทางทิศเหนือ เป็นที่พักของพวกผู้หญิง อืม อาจจะยังมีคนตื่นอยู่ก็ได้ ลองไปดูดีกว่า

"ท่านโฮตารุเจ้าคะ ท่านมาทำอะไรที่หอพักผู้หญิงดึกดื่นเที่ยงคืนอย่างนี้เจ้าคะ? ^^" " หญิงผู้เฝ้าทางขึ้นหอกล่าวกับข้า

"อืม...เดินเล่น...น่ะ " ข้าตอบ

"ตะ...แต่ หอพักผู้หญิงเค้าไม่ให้ผู้ชายเข้านะเจ้าคะ ^^" "

"งั้นรึ? ทำไมล่ะ?" ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ทีข้ายังเห็นไซชิชอบมาดุ่มๆ แถวๆ หอพักชายเลย แวทำไมอ่ะ ข้าจะมาเดินที่หอพักผู้หญิงบ้างไม่ได้ - -"

"กะ...ก้อ คือ...แบบว่า " คนเฝ้าทางเริ่มตะกุกตะกัก
"สรุปว่า เจ้าตอบเหตุผลของเจ้าไม่ได้ งั้นข้าจะเข้าไปละกัน บาย" เมื่อพูดจบ ข้าก็หายตัวไปในความมืด คนอะไร ไม่มีเหตุผลเอาซะเล้ย ไม่ไหวๆ ข้าคิด - -"

ทางเดินของหอพักหญิงนั้นดูแล้วค่อนข้างสะอาดสะอ้านกว่าของพวกผู้ชาย ห้องส่วนใหญ่จะปิดไฟมืดหมดแล้ว แต่ยังมีห้องๆ หนึ่ง ยังคงเปิดไฟสว่างอยู่ เอ๊ะ ใครนะ ดึกดื่นป่านนี้แล้วยัง....

"ไซเซ เจ้ายังไม่นอนอีกรึ " เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
"อืม...ข้ายังนอนไม่หลับน่ะไซชิ " ไซเซตอบ
2 คนนี้ก็นอนดึกเหมือนกันแฮะ...ข้าคิด

"ว่าแต่ ไซเซเขียนอะไรอยู่หรือจ๊ะ~~~~ " ไซชิก้มลงมาใกล้ๆ ไซเซ ทำเอาไซเซหน้าแดงก่ำ รีบปิดหนังสือที่เธอเขียนอยู่ทันที
"
มะ...ไม่มีอะไรหรอก!! "
"แหม.....แค่นี้น่ะ เอามาให้ดูกันบ้างซิ " เมื่อพูดจบ สองสาวก็ตะลุมบอนแย่งหนังสือกันอย่างเมามัน ในที่สุด ไซชิก็เป็นฝ่ายแย่งไปได้ เธอเปิดหน้าสุดท้าย และอ่านข้อตวามดังๆ

"วันนี้ ข้าพบคนๆ นั้นกำลังหลับอยู่ด้วยละ คนอะไรน่ารักที่สุด... " เฮ้อ พวกผู้หญิงนี่มีแต่เรื่องอะไรไม่รู้ งั้นข้าไปเดินเล่นที่อื่นดีกว่า ที่นี่ไม่มีอะไรสนุกเลย แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าทำไมหอพักหญิงเขาถึงไม่ให้ผู้ชายเข้านะ... - -"

แต่แล้ว ข้าก็ต้องหยุดฟังอีกครั้ง เมื่อไซชิอ่านข้อความต่อ

"แต่ทำไมนะ หมู่นี้ชินเรดูแปลกๆ ไป ดูพูดกับข้าน้อยลงกว่าเดิม แถมยังชอบเหม่ออีกด้วย ต๊ายยยยย ไซเซ รึว่าเธอชอบชินเรจ๊ะ โฮะๆๆๆๆๆๆ แหมๆๆๆ น่ารักจริง ยังอุตส่าห์มีความรักได้อีกนะ เฮอะๆๆๆ "

"ไซชิ...คืนมานะ นั่นมันของข้า... " ไซเซตอบ หน้าเธอแดงก่ำ " ละ..แล้วก็ อย่าไปบอกใครอีกละกัน "

"จ้ะ สัญญา จะไม่บอกมใคร โฮะๆๆๆ "

"งั้นข้าจะไปนอนละ ...หมดอารมณ์เขียนต่อแล้ว "

และแล้ว หอพักนี้ก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

ข้ายืนนิ่งอยู่กับที่ ขาก้าวไม่ออก ข้ารู้สึกถึงความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นอยู่ในหน้าอกของข้า ไซเซ...ก็ชอบชินเรรึ...ข้า..ไม่!! ไม่นะ!!! ไซเซชอบชินเร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้าด้วยล่ะ !!! อะไรกัน...แล้วทำไม...ทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดอย่างนี้นะ....ข้าไม่เข้าใจ ><!!! ข้าวิ่งออกจากหอพักหญิงกลับมาที่ห้องของข้า ห้องของชินเรปิดไฟเงียบแล้ว ข้าหยุดยืนดูห้องนั้นอยู่สักพักหนึ่ง แล้วก็กลับเข้าไปล้มตัวลงนอนในห้องของข้า ...นี่หรือ...ความรู้สึกที่เค้าเรียกว่า....หึง....?

-ติ๊กต่อกๆๆๆๆๆ-

ข้าก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี ตอนนี้จะกี่โมงแล้วนะ ตี 3 รึว่าตี4 ...? จิตใจของข้าตอนนี้มันว้าวุ่นไปหมด ดีล่ะ ข้าไปแช่น้ำร้อนดีกว่า คงจะทำให้ข้าสบายใจขึ้นบ้าง

น้ำร้อนๆ กับอากาศเย็นๆ นี่มันช่างสบายดีแท้น้อ....เฮ่อ ข้าล่ะชอบการแช่น้ำร้อนแบบเงียบๆ ที่สุด ไม่มีใครมาวุ่น Y ให้ไม่สบายใจ และแล้ว ข้าก็ปล่อยให้ภวังค์ของตัวเอง ล่องลอยไปกับกลุ่มควัน.....

ครืด!!! เสียงเปิดประตูห้องน้ำร้อนดังขึ้น มีคนเข้ามารึ..?? ไม่นะ...ปกติป่านนี้แล้วน่าจะไม่มีคนนี่นา แล้วใครนะ มาแช่น้ำซะดึกดื่น ไหนดูซิ.....

ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้านั้น ก็คือชายรูปงามที่ข้ารู้จักดี ผมสีเงินของเขาถูกมัดเป็นมวยไว้ข้างหลัง เขาค่อยๆกรีดกรายเดินมายังบ่อน้ำร้อนอย่างช้าๆ เขาค่อยๆ แก้มัดผมออก ผมยาวสีเงินของเขาลู่ลงมาตามแรงโน้วถ่วงของโลก ทำไมนะ ทำไม ข้าถึงต้องหลบเขาด้วย เขาค่อยๆ ลงแช่น้ำอย่างช้าๆ ผมอันยาวสลวยของเขาพริ้วไหวตามน้ำ ซึ่งทำให้ข้า ไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ แล้วทำไม....ทำไมข้าจะต้องหลบเขาด้วยนะ.....

ข้ายังคงแอบดูร่างนั้นต่อไป เขาค่อยๆหย่อนกายลงแช่น้ำร้อนด้วยอารมณ์ผ่อนคลาย พร้อมกับปล่อยลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ดูท่าทางเขาราวกับได้ปลดปล่อยสิ่งที่ค้างคาใจอยู่ออกมา เขานอนแช่น้ำอยู่ครู่หนึ่งก็พึมพำออกมาว่า
"โฮตารุ.......ป่านนี้เจ้าจะทำอะไรอยู่นะ.........."

เมื่อได้ยินดังนั้นข้าถึงกับตะลึง อะไรกัน......ชินเรก็คิดถึงข้าเหรอเนี่ย หรือ...หรือเขาก็........ ข้ายืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก จนกระทั่ง.........

"นั่นใครน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ" ชินเรตวาดขึ้น พร้อมกับดึงน้ำขึ้นมาทำเป็นดาบวารี
ข้ารู้ดีว่าถ้ามัวแต่ชักช้าอยู่ ที่นี่คงจะไม่ใช่ที่สงบสุขอีกต่อไป ข้าจึงแสดงตัวออกมาให้เขาเห็น เขาชะงักนิดหนึ่งก่อนจะสลายดาบวารีไป พร้อมกับถามข้าด้วยเสียงเรียบๆ........

"นั่นเจ้าเองเหรอโฮตารุ.......ข้านึกว่าใคร" ชินเรพึมพำด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ข้าคิดว่าคงเป็นเพราะน้ำร้อนมากกว่าที่ทำให้เขาเป็นอย่างนั้น

ข้าเดินลงไปนั่งตรงข้ามกับชินเร และไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ปลดปล่อยอารมณ์และความว้าวุ่นทั้งหลายให้ละลายไปกับไออุ่นของสายน้ำ ตรงข้ามกับข้า..เขาคนนั้นกำลังใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดไปตามตัว ท่าทางของเขาบ่งบอกว่ากำลังผ่อนคลายอย่างเต็มที่ แน่นอน.....จะมีอะไรสุขใจไปกว่าการนอนแช่น้ำร้อนอีกล่ะ!!!!! ขณะที่ข้ากำลังเคลิบเคลิ้มกับกับสายน้ำอยู่นั้น ชินเรก็ถามข้าว่า.......

"โฮตารุ.... ข้ารู้มาว่าเจ้าได้รับคำสั่งพิเศษจากจักรพรรดิแดงงั้นเรอะ" เขาถามในขณะที่กำลังใช้มือวักน้ำล้างผมยาวสลวยสีเงินยวง (นี่แหละเป็นอีกสาเหตุที่ข้าไม่ชอบหมอนี่ เพราะข้าเคยลองไว้ผมยาวมาครั้งหนึ่ง ผลน่ะเหรอ......... มีแต่คนบอกว่าผมฟูเหมือนขนลูกเจี๊ยบ แล้วผมข้าก็เป็นสีเหลืองอยู่ด้วยเลยยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่ ToT จากนั้นมาข้าเลยไม่คิดไว้ผมยาวอีก)


"ทำไมล่ะ.....หรือเจ้าอิจฉาข้างั้นหรือชินเร" ข้าถามออกไปทั้งที่ยังหลับตาอยู่

"เจ้าเอาอะไรมาพูดน่ะโฮตารุ ทำไมข้าต้องอิจฉาเจ้าด้วย" เสียงของชินเรกระด้างขึ้น บ่งบอกถึงความไม่พอใจ

"ก็ดูเจ้ากระตือรือร้นเหลือเกินนี่เวลาที่จักรพรรดิแดงสั่งให้ไปทำอะไร เจ้ามักจะเป็นคนแรกที่อาสาไปทำเสมอ แต่คราวนี้มีคำสั่งเจาะจงให้ข้าไปทำ ข้าก็เลยคิดว่าเจ้าอิจฉาข้า"

"ถ้าเป็นคนอื่นก็ใช่ แต่ในเมื่อเป็นเจ้าข้าก็ไม่.......เอ่อ......ช่างเถอะ" ท่าทางชินเรเหมือนจะพูดอะไรออกมาแต่ก็เงียบไป อึดใจต่อมาเขาก็พูดกับข้าว่า "ข้าอยากจะเตือนเจ้านะโฮตารุ งานจับตาดูเคียวนัยน์ตายักษ์น่ะไม่ใช่เรื่องง่ายๆอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ"


"หมายความว่ายังไงชินเร เจ้าลูกยักษ์นั่นมันจะมีอะไร เจ้ากลัวมันเหรอ ขี้ขลาดชมัด เสียชื่อห้าดาราหมด" ข้ากระหน่ำชินเรอย่างไม่ยั้ง (ทีตูแล้วนี่ ........\(^0^)//......)
"ไม่ใช่อย่างนั้นโฮตารุ เจ้าอย่าลืมสิ มันเคยทำให้ตระกูลมิบุของเราต้องวุ่นวายขนาดไหน แล้วมันยังได้รับการถ่ายทอดวิชาจากท่านมุรามาสะอีก ข้าแค่กลัว...เอ่อ...กลัวเจ้าจะได้รับอันตรายแค่นั้นเอง"
ทีนทีที่ชินเรพูดจบข้ารู้สึกว่าหัวใจของข้าเต้นแรง นี่เขารู้สึกเป็นห่วงข้าเหมือนกันเหรอเนี่ย....... เพียงแค่คิดข้าก็รู้สึกหวั่นไหวในอารมณ์ เอ๊ะ!!!!!....นี่ข้าเป็นอะไรไปเนี่ย ข้าเกลียดเขาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมข้าต้องรู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของเขาด้วย

หลังจากที่ข้ารวบรวมความคิดที่กระเจิดกระเจิงออกไปได้แล้ว ข้าก็ตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงปกติว่า "นี่เจ้ากำลังบอกว่าฝีมือข้าด้อยกว่ามันงั้นเหรอชินเร"
"ก็....ทำนองนั้น" ชินเรตอบข้าด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มๆ
ข้ารู้สึกฉุนกึ๊กขึ้นมาทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น หนึ่งในสิ่งที่ข้าทนไม่ได้ก็คือการดูถูกฝีมือกันนี่แหละ ข้าเลยหยิบคุ...เอ้ย...ถังขึ้นตักน้ำร้อนสาดใส่ชินเร

"โฮตารุ...นี่เจ้า...."
"ทำไม...ไม่พอใจข้างั้นเหรอ มาสิ...มาออกกำลังกายก่อนนอนกันหน่อยก็ดี" ข้าพูดออกไปทั้งๆที่ยังนอนแช่น้ำอยู่ (แปลกใจเหรอว่าทำไมข้าไม่ลุกขึ้นยืนท้า ก็.....ตอนนี้มันอยู่ในบ่อน้ำร้อนนะถ้าขืนลุกขึ้นยืนคิดว่าข้าจะเหลืออะไรล่ะ....... - -' )
พอข้าพูดจบชินเรก็สาดน้ำเข้าใส่ข้าโครมใหญ่ พร้อมกับทำหน้าเหมือนยิ้มเยาะข้า อย่างนี้มันดูถูกกันนี่หว่า............
หลังจากนั้นข้ากับชินเรก็เปิดฉากสาดน้ำเข้าใส่กันเหมือนเด็กๆ เราสองคนเล่นอย่างนั้นกันอยู่นาน จนกระทั่ง............

----------------------------------------------------------------------------

พี่เค้าแต่งไว้แค่นี้ง่า ที่เหลือคิดกันเอง นะจีอิอิ