ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Choose14 [Soul]/////
เ็บปว?? ทรมาน??
เธอพูออมาอย่านั้น...
แ่สิ่ที่เธอำลัทำ...
มันทำให้ผมเ็บปวว่ามั้ย??
....................................................................................................................................
ผมื่นึ้นาฝันร้าย...
ในฝันนั้น ผมเห็นิับมาะมีวามสุ้วยัน...
แ่มันะเป็นไปไ้ยัไ
ในเมื่อหมอนั่น อยู่อเมริา...
ผมหอบหนัๆหลายรอบ เพราะอาาศที่เริ่มร้อน และฝันนั่น
ทำไมพวนั้นถึยัามมาหลอหลอนผมอยู่นะ...
ทั้ๆที่ิว่า...
ะลืมไ้แล้วเียว
.........................................................................................................................................
ผมเินไปโรเรียนามปิ ยเว้นในวันนี้...
ไม่มีเธอ...
ผมเินผ่านหน้าบ้านอเธอไปโยไม่พูอะไรสัำ เพื่อไปบ้านหลัถัไป ที่ๆึ่มีนปัุบันอผมอยู่ที่นั่น
ผมเินไปเาะประูบ้านเหมือนทุๆวัน ่อนะถือวิสาสะเินเ้าไปราวับบ้านนี้เป็นอผม
นัวเล็ที่มีร่อรอยารถูทำร้ายร่าายำลันั่รอผมอยู่เหมือนทุวัน ัวเธอสั่นน้อยๆ้วยวามลัว...
ใ่แล้ว...เธอลัวผม...
"อ...อรุสวัสิ์"
เธอเอ่ยะุะั ่อนะ่อยๆเินไปหยิบระเป๋านัเรียนอเธอ
"รีบๆไปไ้แล้ว"
ผมเอ่ยน้ำเสียห้วน รู้หรอว่ามันผิ...แ่ทำไไ้...
ในเมื่อผมไม่ไ้รัเธอ...ทำไมถึ้อทำี้วยล่ะ??
"ไม่ไ้เล่าเรื่อแผลพวนี้ให้ใรฟัใ่มั้ย?"
ผมเอ่ยถาม แ็เอลีนสะุ้เฮือ ทำให้ผมเริ่มไม่พอใ
"ไม่เล่า๊ะ ัน...ันไม่เยเล่าเรื่อแผลพวนี้ให้ใรฟัเลย ริๆนะ"
เธอเอ่ย้วยสีหน้าแื่น...ผมัฟัน่อนะ้ามือบหน้าเธอนเธอ้อเหาที่เาะ
"ถ้าเธอเล่าเรื่อพวนี้ให้ใรฟัล่ะ็...ไม่ใ่แ่บแน่"
ผมำรามใส่ เธอสะุ้และมีน้ำาลอ
"๊ะ...๊ะ เ้าใ๊ะ ฮึ..."
"เลิร้อไห้ไ้แล้ว น่ารำา!!!!!!"
ผมะโนใส่ แล้วเินออมา เธอสะอื้นอีไม่ี่รั้่อนะเ็น้ำา
"ม...เมื่อไหร่...ัน...ถึะไ้เลิับเธอสัที"
เสียอแ็เอลีน้อนทับับมาะ ผมหันวับมาหาเธอทำให้เธอ่อยๆถอยหลัวเรื่อยๆ
"เมื่อไหร่หรอ?? ให้ันบอให้เอามั้ย??"
ผมพู้วยน้ำเสียเย็นเยียบ เธอถอยไปไหนไม่ไ้แล้ว...
ผม้าวยาวๆไปหาเธอ ทำให้เธอ้อหลับาปี๋้วยวามลัว ผมยืนอยู่เหนือเธอแล้วิผมสีำอเธอึ้นมา
"นว่าันะสาแ่ใ...เธอ็ยัเป็นนาบำเรอันอยู่เนี้ยแหละ...เธออบรับำออันไม่ใ่รึยัไ"
ผมระาผมอเธอแรๆนเธอรีร้อ้วยวามเ็บและบเธออีรั้หนึ่
"เลิอแ...แล้วามมาไ้แล้ว!!!!"
ผมปล่อยผมอเธอ่อนะเินออาบ้านอเธอ
หลัาที่มาะีัวออห่า ผม็รู้ไ้เลย...ว่าเธอ้อารที่ะเลิับผม...
นในวันหนึ่ เธอเรียให้ผมไปที่้นาุระหลัโรเรียน ่อนะพูำนั้นออมา
'โล...ันว่าเราเลิันเถอะ...'
ราวับมีอะไรผ่าลมาลาใอผม น้ำาอผมไหลเอ่อไม่าสาย ผมไม่สามารถรั้เธอไว้ไ้...
ทำให้ผมเริ่มทำร้ายร่าายแ็เอลีน าบ...เป็น่อย...า่อย...เป็นเะ...และทุๆอย่า ที่ทำให้เอ้อเสียใและเ็บปว...
เสียรีร้ออเธอไม่เยทำให้ผมมีวามสุเลย...
ผม้อารแ่นๆเียว...
นๆนั้น็ือมาะ...มาะนเียวเท่านั้น...
ไม่มีใร...มาแทนเธอไ้หรอ...
แม้แ่ยัยนี่็าม...
........................................................................................................................................
ระหว่าเินไปโรเรียน ผมไม่พูอะไรับเธอเลยสัำ ถึเธอะเิน้าๆ แ่เธอ็พยายามทำัวลีบลอเวลา...
น่ารำา
น่ารำาริๆ
"อ้าว โล อยู่นี่นี่เอ"
เสียอเพื่อนสนิทอีนอผม แบล็สาร์ ผมหันไปามเสียเรีย่อนะถูเาลา
"เฮ้! แ็ี้ อยืมัวเ้านี่แป๊บนึนะ"
เาพูแล้วะเบ๊ะูน่าล แ็เอลีนพยัหน้า่อนะเินไปโรเรียนามปิ
"มีอะไรรึไ...แบล็สาร์..."
ผมถาม้วยวามหน่ายๆ ทันในั้น ใบหน้าที่เยยิ้มแย้มอเา ็ลับลายเป็นนิ่สนิท...
นน่าลัว...
"นายแน่ใหรอ...ว่านายรัมาะ"
ำถามอเาทำให้ผมเบิาว้า แบล็สาร์เปลี่ยนาท่าลาผมเป็นออ...
แ่แรอเาไม่ไ้น้อยๆเลย...และูเหมือนมันะสั่นเล็น้อย
"ทำไม...นายถึถามอย่านี้ล่ะ??"
ผมเอ่ยถาม อนนี้ผมลืนน้ำลายแทบไม่ลแล้ว...
"อบันมาสิโล...ันำลัถามนายอยู่นะ"
น้ำเสียอเาูแปลไป ราวับไม่ใ่แบล็สาร์นเิม ผม้มหน้า ไม่สบาเา ไม่แม้แ่มอหน้า
ลัว...
น่าลัวเินไปแล้ว...
"แน่ใสิ..."
"นายไม่ไ้รัแ็เอลีนหรอ??"
ผมเบิาว้าว่าเ่า
"ไม่ไ้รั...สันิ..."
เสียผมเริ่ม่อยล ประอบับวามลัว และอีอย่า...ที่ผมไม่รู้ั
"แล้วนายบับเธอ...ทำร้ายร่าายเธอทำไม!!!!"
เาำราม ผมัฟันแน่น ยัยนั่น...โหผม!!!!
"ไม่้อถามเลยนะว่าันรู้ไ้ยัไ ไม่้อลับไปทำร้ายร่าายเธอ้วย ันเนี้ยแหละที่เป็นนบัับเธอให้พูเอ ถึนายะแ่บีบมือเธอเบาๆ แ่มัน็ทำให้เป็นรอยแไ้ไปลออาทิย์ นายไม่รู้หรอ ว่าแ็เอลีน...เธอเป็น...ธารัสสิเมีย"
ำพูอแบล็สาร์ทำให้ผมเยหน้ามอหน้าเาเป็นรั้แร...
แ็เอลีน...เป็นธารัสสิเมีย
ไม่ริน่า...ั้นที่เธอทนให้ผมทำร้าย...เธอนเป็นแผลร้ายแรนานั้น...
มันิัวเธอไปลอปีนี้แน่ๆ...
แ่...
ไม่ริหรอ...
เพราะเธอ...
ไม่ไ้เป็นธารัสสิเมียยัไล่ะ
"โห!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ผมะโนั่ลั่น่อนะผลัแบล็สาร์ออ
"ยัยนั่นไม่มีวันที่ะเป็นธารัสสิเมีย นายโหัน แผลอเธอราว่อนมันยัหายอยู่เลย นายเอาอะไรมาพูันหา!!!!!!"
ผมะโนใส่หน้าอเา อนนี้ผมไม่สนสายาอใรอี่อไปแล้ว
"แล้วนายร้อนัวทำไม โล นายรัมาะไม่ใ่หรอ ถ้านายรัเธอริ นายน่าะพูว่า '็่ายัยนั่น' ่าหาเล่า!!!!"
ผมพูอะไรไม่ออ ในเมื่อสิ่ที่เาพูมันถูทุประาร
"แล้วนายแน่ใหรอ...ว่ายัยนั่นไม่ไ้เป็นธารัสสิเมีย..."
ผมเผลอ้าวถอยหลัไป้าวหนึ่
"...นายแน่ใหรอ...ว่าไม่มีหมอหรือยาที่ทำให้แผลอเธอหายไ้เร็วึ้น..."
ผมมวิ้ว นึถึอนที่เธอิน้าวเสร็แล้วินยาาม
"แล้วนายรู้ไ้ยัไ"
ผมเอ่ยถามอย่าไม่เ้าใ อนนี้ในหัวอผมสับสนไปหม
"นายมีหนัสือรุ่นเอาไว้ทำไม นายไม่เยอ่านท้ายเล่มหรอ เรื่ออาารป่วยถาวรอนัเรียนในิบุเ็นน่ะ ถ้านายไม่เยอ่าน ็ไปอ่านะ มีื่อยัยนั่นอยู่้วย"
แบล็สาร์เอ่ย้วยใบหน้านิ่ๆ
"แล้วันอถามให้นายไปิ...นายแน่ใ...ว่านายไม่ไ้อบแ็เอลีนริๆหรอ??"
..............................................................................................................................................................................
อืมนะ...รึเปล่า๊ะ??
็้อันอยู่แล้วล่ะนะ
อันที่ริแล้ว อน่อน...
เป็นวามฝันอมาะั้าาาาาาาาา
ถึไ้บอไ ว่าแฮปปี้อนเียว
็นะ...ไม่อยาให้ผู้อ่านเรียเินนี่นา
เียนื่อแ็ี้ผิป่าวหว่า ัเริ่มไม่แน่ใะแล้วสิ=w=
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น