~Love~ แค่ไม่เข้าใจ

เนื้อเรื่อง

แก้ไขแล้วหวังว่าจะอ่านสนุกขึ้นนะค่ะ

ฉันซากุระ เป็นเพื่อนรักกับยายยูมิตัวแซบ

เรารู้จักกันตั้งแต่ที่เราเข้าเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น

ฉันแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันเป็นเพื่อนของยายนั้น

ก็ดูสิ เราไม่เหมือนกันเลยซักนิด

แต่ก็นะอย่างน้อยเราก็สวยเหมือนกัน คิกๆๆ (ที่เหมือนกันก็ตรงไอ้หลงตัวเองนี้แหละ)

ฉันนะมีแฟนแล้วนะไม่อยากจะคุย

เขาหล่อมากๆๆเลยล่ะ ก็เพราะเขาหล่อมากๆ

ก็เลยทำให้ฉันเหนื่อยใจ มีผู้หญิงมากมายมาชอบเขา แล้วฉันจะทำไงดีล่ะทีเนี้ย!



"ซากุระเธอไม่ไปหา คาซึยะเหรอ" ฉันหน้าแดงไปเลย ก็ฉันกำลังคิดถึงเขาอยู่นี้นา

"ไปสิ เดี๋ยวจะไปแล้ว" ฉันพูดพรางลุกขึ้น ขยิบตาให้อายูมิทีหนึ่ง

"กลับมาเร็วๆหน่อยนะ เธอชอบทำให้เพื่อนเหงาอยู่คนเดียวอยู่เรื่อย"

"เหอะ อย่างเธอนะเหรอเหงา ไม่มีทางซะล่ะ"

"อ้าวทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ"

"ก็เธอนะ มันพวกตัวป่วนอยู่แล้วนี้ ฮะฮะ" ฉันรีบเดินออกไปก่อนที่ยายนั้นจะกัดฉันทัน

เมื่อเธอนึกออกว่าฉันพูดอะไรออกไป คิกๆๆยายนั้นนะช้าเสมอถ้าโดนด่าทางอ้อม

ฉันเดินตรงไปที่ชมรมดนตรี เสียงกีต้าแว่วมาแต่ไกล

เสียมันแปลกๆแหะ อย่างกับมันยานอย่างนั้นแหละ

ฉันเปิดประตูเข้าไป

ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังฟัดอยู่กับกีต้าตัวต้นเสียงแปลกๆนั้น

ผมสีน้ำตาลของเขาปรกหน้าตาซะหมด

"นายทำอะไรของนายนะ" ฉันถามเขา คาซึยะ แฟนฉันเอง เขาเงยหน้าเผยให้เห็น ใบหน้าอันหล่อเหลานั้น

"มาแล้วเหรอ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว" เขายิ้ม รอยยิ้มน้อยๆนั้นทำให้ฉันแทบถลาเข้าไปหยิกแก้มเขานัก

ก็มันน่ารักน่ายิกนี้นา ผู้ชายอะไรยิ้มได้น่ารักอย่างนั้น  ฉันเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆกับเขา

"กีต้าใหม่เหรอ" ฉันถามเขาเมื่อไม่เคยเห็นกีต้าตัวนี้เลย


"อืม" เขาตอบแค่นั้นก็ก้มหน้าก้มตาฟัดกับเจ้ากีต้านั้นต่อ จากเสียงแปล่งๆเมื่อกี้ก็เป็นเสียงที่เพราะเลยที่เดียว

"ฮ้า เสร็จซักที"

"แล้วกีต้าตัวเก่าเธอล่ะ"

"มันพังแล้วล่ะ"

"ห๋า ว่าไงนะ เธอรักมันมากไม่ใช่เหรอ ขนานฉันขอจับเธอยังไม่ให้เลย"

"อย่าพูดถึงมันเลย" เขาทำหน้าเศร้า แล้วฉันจะเซ้าซี้ถามต่อได้ไง

"อ่ะก็ได้" เขาไม่พูดต่อ แต่ดีดกีต้าตัวนั้นเบาๆ เป็นเพลงป๊อบช้าๆ เพราะจังเลย*-*


ฉันนั่งฟังเพลินๆจนออดดังขึ้น

เขาเดินไปเก็บกีต้าตัวฉันในตู้ไม้ที่ติดข้างฝา แล้วเขาก็เดินตรงมาหาฉัน

"ไปกันเถอะ จะอยู่ที่นี้เหรอ"

"อ่ะ อืม" ฉันเดินไปกับเขาตรงไปห้องเรียน

เราอยู่ห้องเดียวกัน เราสามคนฉัน คาซึยะ และอายูมิสนิทกันมาก  

ฉันเป็นคนสารภาพรักกับเขาก่อน

ถึงเขาจะตอบตกลงแต่มันยังเหมือนเดิน เรายังเหมือนเพื่อนกันมากกว่า

เขายังทำตัวเหมือนเดิน มีแต่ฉันที่คอยวิ่งตามเขาไปทั่ว

คิดแล้วน้อยใจ เฮ้อ ฉันเป็นฉันที่รักเขาคนเดียว

ระหว่างทางเดิน ผู้หญิงทั้งปีหนึ่งและปีสอง ต่างทักทายเขาตลอดทาง

ไม่รู้รึไงว่าฉันนะแฟนเขานะย่ะ เขายิ้มและทักพวกเธอตอบ

ก็เพราะเขาเป็นอย่างนี้นะสิ ฉันถึงได้รักเขา

…………………….
ฉันจำวันแรกที่เราเจอกันได้ดี

เขาวิ่งฝ่าหิมะมาตรงมาทางฉัน

ฉันไม่รู้ว่าเขาไม่เห็นฉันฉันจึงไม่ได้หลบ

แต่มาเอะใจตอนที่เขาวิ่งตรงมาเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะไปทางอื่น

แต่เขาก็วิ่งมาชนฉันเข้าซะแล้ว

"ว๊ายยยยยย"

"โอ๊ะ…" ตอนที่เขากำลังจะชนฉัน

เขาเงยหน้าขึ้นมาพอดี

ตาของเราประสานกัน

แต่มันห้ามอะไรไม่ได้แล้ว

เราล้มไปกองบนปุยหิมะสีขาวโพน

เขาทับอยู่บนตัวฉัน เราตะลึงอยู่อย่างนั้น

จนเขารู้สึกตัวรีบลุกขึ้นยื่นอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของเขาเป็นสีแดงน้อยๆ

เป็นเพราะเขาอายหรือเพราะอากาศหนาวกันนะ

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่า หน้าฉันก็แดงไม่แพ้กันออกจะมากกว่าด้วยซ้ำ

ยิ่งมีหิมะเป็นแบ็กแล้วล่ะก็

"ขอโทษ ผมไม่ทันมอง …….แล้วเธอจะนั่งอย่างนั้นอีกนานไหม ลุกไหวรึเปล่า" เขาถามฉันว่าไงนะ ฉันไม่ทันได้ยิน

ก็ฉันมัวแต่ตะลึงในความหล่อของเขาอยู่นะสิ

คนอะไรหล่อเป็นบ้าเลย ผมของเขามันปลิวไปกับสายลม

มันดูอ่อนนุ่มน่าสัมผัส ใบหน้าของเขาดูไม่มีที่ติ

ไม่ว่าซอกไหนมุมไหนเขาดูดีมากๆๆเลย

ขอบอกค่ะว่าไม่มีที่ติ หล่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฉันเลิกคิ้วให้เขา เขาหัวเราะ ว้าวดูสิ เขาหัวเราะแล้วยิ่งหล่อ

หัวใจของฉันเต้นตึกๆๆๆไม่เป็นจังหวะ

"นี้เธอนะ จะนั่งตรงนั้นอีกนานไหม ผมรีบนะ"

"ห๋า เอ่อ" ฉันรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

"ขอโทษนะผมไม่ได้ตั้งใจ พอดีผมรีบต้องไปแล้วขอโทษจริงๆ" เขากำลังจะวิ่งไป แต่ฉันคว้ามือเขาๆไว้

"เธอจะไปไหนเหรอ" เขาหันมา ประมาณว่าตกใจ และก้มดูที่ข้อมือ ฉันรีบปล่อย

"เข้าประชุมนักเรียนนะสิ ฉันสายแล้วนะ"

"เธอเรียนที่นี้เหรอ ฉันก็กำลังจะไปที่นั้นเหมือนกัน" เหมือนพระเจ้าเข้าข้างฉันจริงที่ได้เจอคนหล่อๆในโรงเรียนนี้

"งั้นก็ไปกันเถอะ เราสายแล้วนะ" แล้วพวกเราก็วิ่งกันแทบตาย เพื่อไปที่โรงยิมนั้น

พอเราไปถึงก็วิ่งไปตามห้องที่เราเรียนอยู่

แต่ตานั้นกำลังวิ่งไปทางห้องของฉัน

อย่าบอกนะว่าเขาอยู่ห้องเดียวกับฉัน

อิอิยิ่งกว่าเข้าข้างอีกค่ะ

โอ้พระเจ้าจอร์ทมันยอดมาก คิกๆๆ

"เธอตามฉันมาทำไม  ไปห้องของเธอสิ" เขาหันมาถาม

"ฉันอยู่ห้องนี้ย่ะ"

"เหรอ อ้า… งั้นยินดีที่ได้รู้จัก ฉันทาดาโยชิ คาซึยะ แล้วเธอล่ะ" เขายิ้มให้อีกแล้ว

"ฉัน ซากุระ  นามิระ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน เธอเป็นคนแรกที่ฉันรู้จักในโรงเรียนนี้นะเนี้ย"

"เช่นกัน" เรายืนติดกันในตอนเข้าแถว และมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนข้างๆฉันเธอก็น่ารักดี

ฉันทำความรู้จักกับเธอ เธอชื่ออายูมิ

ใช่แล้วล่ะค่ะเธอคือยายเพื่อนซี้ของฉันเลยล่ะในตอนนี้

เราพูดคุยกันสามคนจนเราสนิทกัน

เรื่องก็เป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ  

จุดเริ่มต้นในความสัมพันธ์

…..




เขาเป็นหนุ่มป๊อบของโรงเรียนเราเลยล่ะ  

แต่ก็ถูกฉันจองเรียบร้อยแล้ว


เมื่อทนแม่พวกนั้นไม่ไหว

ฉันไม่อาจเสียเขาไปได้

ฉันก็เลยไปสารภาพรักกับเขาซะเลย

เป็นไงฉันกล้าดีไหมล่ะ และเขาก็ตอบตกลง

แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม ฉันก็ดีใจล่ะนะคิกๆ

ได้เป็นแฟนกับหนุ่มป๊อบเท่จะตาย

เขาไม่เคยบอกว่ารักฉัน ไม่เคยเลยมีแต่ฉันที่แสดงออกอยู่คนเดียว

ฉันไม่รู้ว่าเขาคบกับฉัน เพราะไม่อยากให้พวกผู้หญิงพวกนั้นมาตามเขา

หรือเพราะเขาก็ชอบฉันเหมือนกัน เฮ้อคิดแล้วกลุ้มใจ


ฉันเดินกับเขาตอนนี้ก็เหมือนกับวันแรกๆที่เรารู้จักกัน

มันไม่ต่างกันเลย

แต่ฉันก็ยังคงยิ้มเพราะไม่ว่าอะไรก็ตาม ฉันก็ได้ยื่นกับเขา  

และเดินไปด้วยกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ดีจริงได้เดินเคียงข้างเขาเนี้ย

"วันนี้ว่างไหมอ่ะ"  ฉันถามเขา

"ทำไมเหรอ"

"เราไปเที่ยวกันดีไหม"

"หืม…. ฉันไม่ว่างหรอก" เป็นงี้ทุกทีที่ฉันชวนเขา

เราไม่เคยเดทกัน ไม่เคยแม้กระทั้งจับมือกันด้วยซ้ำทั้งๆที่เราคบกันได้หลายเดือนแล้ว  

"เหรอ ไม่เป็นไร" ฉันยิ้มให้กับเขา ทั้งที่หัวใจของฉันตอนนี้มันรู้สึกแปลกๆ

มันเจ็บใช่ไหมใช่ไหม

แต่ฉันก็ยิ้มให้เขาทุกทีที่เขาตอบปฏิเสธ  

เราไม่ได้หวานกันอย่างที่ใครๆคิดไว้ ก็อย่างที่เห็นนี้แหละคะ

'ไม่เป็นไรหรอก'

ฉันบอกกับตัวเองเสมอ

อย่าร้องนะถ้าเธอยังอยากคบกับเขาอยู่

แล้วฉันก็จะพยายามฝืนยิ้มให้ปรกติที่สุดให้เขาแทน

เป็นอย่างนี้เสมอ และตลอดไป..............





เขามักขาดเรียนบ่อยๆ ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ฉันถามเขา

แต่เขาบอกว่าเขาทำงานช่วยที่บ้าน

ดูเหมือนเขาจะไม่อยากตอบ

ทำให้ฉันไม่กล้าถามซักไซ้ ฉันเก็บคำถามนั้นไว้ในใจ

ที่เขาไม่ว่างทุกครั้งที่ฉันชวนนะ

เป็นเพราะเขาช่วยงานที่ร้านใช่ไหม

ฉันคิดแล้วยิ้มอย่างยินดี

อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ไม่อยากไปกับฉัน

~เฮ้อ~ค่อยโล่งอก

ฉันหลับตาคิดถึงเขา

วันนี้เขาก็ไม่มาโรงเรียน  

เขาโทรมาหาฉัน เสียงเขาแหบๆนะฉันว่า


"ซากุระ วันนี้เลิกเรียนแล้วมาเจอกันหน่อยนะ" ฉันตะลึงว่าไงนะ ไปเจอเขาเหรอว้าวๆๆๆๆ

"ไปหาเธอ…อืมที่ไหนล่ะ" ฉันยิ้ม นี้เป็นครั้งแรกที่เราจะได้เดทกันสินะคิกๆๆๆ

"สวนสาธารณะใกล้ๆโรงเรียนนะ"  

"จ๊ะ"

"มาเจอฉันตอน สี่โมงนะ ฉันจะรอ"

"จ๊ะ" แล้วเขาก็วางสายไป    

คิกๆๆๆอยากให้ถึงสี่โมงเร็วๆๆจังเลย


นาฬิกาเจ้าขาเดินเร็วๆหน่อยสิคะ

ฉันมองไปที่นาฬิกา มันเพิ่งบ่ายสองเอง

เฮ้อ เร็วๆๆๆสิ ดูเจ้าเข็มยาวๆๆนั้นดูสิเดินช้าชะมัด

เดี๋ยวแม่ไปหมุนให้ซะหรอก


คิกๆๆๆๆๆ  ฉันยิ้มร่าจนอายูมิทัก

"นี้ ไปทำอีท่าไหนถึงได้ยิ้มอย่างนี้ เดี๋ยวฉันพาส่งโรงบาลหรอก"

"คิกๆๆ "

"ว้าดูเพื่อนฉันสิ นี้ถ้าเธอยิ้มอย่างนั้นอีกฉันจะจับเธอส่งโรงพยาบาลจริงๆด้วย" ฉันไม่สนหรอกอยากให้ถึง สี่โมงเร็วๆจัง

กว่าออดโรงเรียนเลิกจะดัง


ฉันรีบคว้ากระเป๋า

วิ่งไปทางสวนสาธารณะ

ฉันวางแผนไปตลอดว่าจะไปเที่ยวที่ไหนดี คิกๆๆ

ฉันยิ้มจนหน้าบาน โลกใบนี้มีแต่ความสุขจริงๆ  

ฉันมาถึงแล้ว และเห็นเขายื่นอยู่ตรงนั้น

"คา…" ฉันกำลังจะเรียกเขา

แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นเขายืนกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ยอกล้อกันอย่างสนิทสนม


คาซึยะปัดปอยผมที่ปรกลงมาปิดตาของผู้หญิงคนนั้นขึ้นให้  เธอคนนั้นยิ้มแล้ว ดึงเขาเข้ามาจูบ

อ้า!    มันอะไรกัน ที่เขาเรียกฉันมาเพื่อให้ฉันเห็นไอ้ภาพบ้าๆเนี้ยเหรอ ห๋า

ฉันตะลึงมองเขา

ต้องไม่ใช่เขา ต้องไม่ใช่แน่ๆ

ขาของฉันพาฉันเดินเข้าไปใกล้เพื่อจะพิสูจน์ว่าไม่ใช่เขา

แต่ยิ่งเดินเข้าไป

ภาพของเขากับผู้หญิงคนนั้นก็ชัดขึ้นชัดขึ้น

ฉันเดินไปหยุดข้างๆเขา ตอนนี้ฉันไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น

"คา…. คาซึยะ" ฉันเรียกเขาออกไป

เขาตกใจ แล้วรีบผละจากผู้หญิงคนนั้น


ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็น...เป็นอะไรล่ะ เป็นอะไรดี

ฉันพยายามคิด แต่ก็คิดหาเหตุผลที่จะเข้าข้างเขาไม่ออก

"ซากุระ…เธอมาก็ดีแล้ว…ขอโทษนะแต่... เราเลิกกันเถอะ….ฉันไม่เคยรักเธอ….  ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว เพราะงั้นเราจบกันมันจะดีกับทั้ง

สองฝ่าย" เขาหันไปยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้น

ฉันตะลึง ร่างเย็นเยียบอย่างกับน้ำแข็ง

คำพูดของเขาค่อยๆซึมเข้าสู่สมองของฉัน

มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?

ฉันมองหน้าเขาอย่างค้นคว้า แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆปรากฎในสายตาของเขา

ฉันพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของเขา

นี้สินะความเจ็บปวดที่มันกำลังทิ่มแทงอยู่ตอนนี้

ขาฉันสั่นจนแทบจะยื่นไม่ไหว ฉันได้แต่พยักหน้า

ฉันรักเขาอยู่ข้างเดียวมาตลอดสินะ ฉันคิดไปเองสินะ  

ทำไมนะฉันถึงได้รู้สึกเจ็บอย่างนี้

หัวใจที่เต้นช้าลงช้าลงนี้มันหมายความว่าไง

ฉันอยากจะหลับตาลง

แต่ก็ทำไม่ได้เพราะถ้าหลับตาน้ำตาฉันต้องไหลออกมาแน่ๆๆ

หัวใจของฉันตอนนี้เหมือนกับโดนเขาควักออกมาบีบจนแตกแล้วขว้างมันลงแล้วกระทืบซ้ำจนแหลกไม่มีชิ้นดี  

นั้นล่ะความรู้สึกของฉัน

ฉันมองหน้าผู้หญิงคนนั้นและก็มองเขา  

เวลายังคงเดินไปเรื่อย

แต่หัวใจฉันได้หยุดลงแล้ว

"ฉันขออะไรเธอหน่อยได้ไหม คาซึยะ ขอร้อง" ฉันถามเขาออกไป ด้วยเสียงอันสั่นเทา เขาพยักหน้า

"เธอปล่อยเขาก่อนได้ไหม" ฉันมองไปที่เขาที่ยังจับมือกันอยู่

เขาก็ปล่อยมือนั้นออก

ฉันยิ้มให้เขาเท่าที่จะยิ้มได้  

ทำไมฉันต้องยิ้มทั้งๆที่หัวใจฉันแตกสลายอย่างนี้

ฉันก็ไม่เข้าใจ ฉันทำไปเพื่ออะไร

เพื่อไม่ให้เขาลำบากใจนะสิ  

หัวใจของฉันตอบออกมาอย่างนั้น

แววตาของเขาดูเศร้า  เขาไม่ยิ้มอย่างเคย แต่มองมาด้วยสายตาว่างเปล่า  

ฉันขอแค่มองเขาเป็นครั้งสุดท้าย

ผู้ชายที่ฉันรัก

ฉันอยากจดจำเขาไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

ฉันยกมือขึ้นแตะหน้าเขาเบาๆ จ้องมองดวงตานั้น

มือของฉันสั่นพอๆกับขา ใบหน้าเขาพร่าเลือน

เขายังคงยืนนิ่ง ฉันกัดริมฝีปากเพื่อกันสะอื้นไว้

อาจจะดูโง่ที่ฉันยังรักเขาอยู่ทั้งที่เขาทำกับฉันอย่างนี้

อย่างน้อยขอแค่อย่างเดียวเท่านั้น ฉันเดินเข้าไปใกล้เขามากขึ้น

เราไม่เคยใกล้กันอย่างนี้  ฉันก้มหน้าลงเพื่อซ้อนน้ำตา

"ฉันขอกอดเธอได้ไหม" ฉันถามเขาออกไปด้วยเสียงสั่นเทา

เขานิ่งเงียบไม่ตอบ

"ได้ไหม" ฉันถามซ้ำอีกครั้ง

เขาเดินเข้ามาใกล้ๆฉันแทนคำตอบ

ฉันไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกแล้ว  รีบโผเข้ากอดเข้าเพื่อปิดบังน้ำตา

ฉันกอดเขาแน่น  

น้ำตาของฉันไหลโดนเสื้อของเขาเป็นทาง  

อ้อมกอดนี้สินะที่ฉันรอคอยมาแสนนาน

ฉันหลับตาลงสูดหายใจเข้า

กลิ่นหอมของเขาที่มีติดตัวตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ฉันสูดมันเข้าไว้ในหัวใจ  

แต่แล้วผู้หญิงคนนั้นก็พลักฉันออกแล้วเกาะแขนเขาไว้ ฉันก้มหน้าไม่อาจสู้หน้าเขาได้

"ขอบคุณ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" ฉันหันหลัง  แล้วรีบวิ่งออกมา

ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า เมื่อมาหยุดอยุ่ริมถนน ความมืดกำลังคืบคานเข้ามาช้าๆๆ

น้ำตาที่ตอนนี้ไม่ต้องกลั้นเอาไว้อีกต่อไป

มันไหลลงมาตาล่องแก้มหยดลงบนเสื้อจนเปียก

ฉันก้าวเดินต่อไปช้า  ด้วยร่างกายที่สั่นเทส

…………………

มันจบแล้วสินะรักแรกของฉัน

………………….

    

เมื่อเธอเดินจากไป

ผมก็พลักผู้หญิงคนนั้นออก

จ้องมองไปที่ซากุระ  ร่างน้อยๆของเธอสั่นสะท้าน  

ทำไมเธอไม่ด่าผม

ไม่ต่อว่าผม

ทำไมต้องทำอย่างนี้

ผมไม่ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้        

ขอโทษนะซากุระ  

แต่ผมไม่อาจจะอยู่กับเธอได้

ผมอยู่กับเธอไม่ได้จริงๆ

ผมไม่อยากให้เธอเจ็บปวดไปมากกว่านี้

ให้มันจบไปอย่างนี้ดีที่สุด

ผมรู้ว่าเธอต้องเข้าใจ  

ลาก่อนนะ ซากุระ

…………………..

ฉันซุกตัวอยู่ในผ้าห่มอุ่น หลับตาลงช้าๆ น้ำตายังคงไหลอยู่ฉันปาดมันออกช้าๆ

ไม่เป็นไรซากุระ เธอต้องไม่เป็นไร

เขาไม่รักเธอนั้นแหละเหตุผลที่เธอไม่สมควรเจ็บปวด

เข้าใจไหม เธอหวังอะไรอยู่ เธอหวังให้เขารักเธออย่างนั้นเหรอ

หึหึ ก็ได้ยินแล้วนี้ว่ามันเป็นยังไง เลิกหวังลมๆแล้งๆซักที

ฉันหลับไปทั้งคาบน้ำตา เพลงรักหวานที่ฉันจะเปิดก่อนนอนทุกคืน

ตอนนี้มันกลายเป็นเพลงเศร้าๆ ที่ทำให้น้ำตาฉันไหลไม่หยุด

ฉันไปโรงเรียนอย่างซังกะตาย

"เป็นอะไรไปนะ" อายูมิถาม ฉันได้แต่ส่ายหน้า และถอนใจหลับตาลงช้าๆซบหน้าลงบนโต๊ะ

"เป็นอะไรเหรอซากุระ บอกฉันสิ ทะเลาะกับคาซึยะสินะ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็เข้าใจกัน น่านะพูดกับฉันหน่อยสิ"

"…." จนกระทั่งครูเดินเข้ามาในห้อง เขายังไม่มาโรงเรียนเลย ฉันมองไปที่โต๊ะของเขา

"วันนี้ครูเสียใจด้วยนะที่จะต้องบอกว่ามีเพื่อนของเราคนหนึ่งจะย้ายไปเรียนที่อื่น" พวกเพื่อนต่างส่งเสียงฮือฮา และมองไปรอบๆห้องว่ามีใคร

หายไป และสายตาทุกคู่ก็จับจ้องไปที่โต๊ะของเขา

"ใช่แล้วจ๊ะ ทาดาโยชิ คาซึยะ กำลังจะย้ายไปเรียนที่อื่นอ่ะนะจ๊ะ เขาจะไม่มาโรงเรียนเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาฝากครูมาลาพวกเธอทุกคน

ด้วย" ครูพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย อย่างกับเธอจะร้องไห้อย่างนั้นแหละ  

ฉันยังคงจ้องไปที่โต๊ะของเขา

เธอจะจากฉันไปแล้วจริงๆสินะ

ฉันยิ้มกับตัวเองอย่างเศร้าสร้อย จนอายูมิสะกิดฉัน

"อะไรกันฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย เธอรู้ไหม"  ฉันส่ายหน้า แล้วเธอก็บ่นอะไรไม่รู้ตามประสาของเธอ

แต่ฉันได้แต่จ้องไปที่โต๊ะของเขาไม่ว่างตา



จบแล้วจริงๆสินะ คาซึยะ……….



    ฉันใช้ชีวิตไปวันๆ อย่างล่องลอย กับเสียงเซ้าซี้ถามของอายูมิ

ฉันไม่อาจร้องไห้ออกมาได้ เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้รักฉัน

ฉันไม่ควรจะร้องเพราะเรื่องนี้

มันทำให้ฉันร้องไห้แค่ครั้งเดียวก็คือวันนั้น

ฉันได้แต่นั่งถอดถอนใจ

จนวันหนึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉันใบหน้าเธอเศร้าสร้อย

หน้าเธอเหมือนใครกันนะ ฉันคุ้นๆ

"หนูชื่อซากุระใช่ไหม" ฉันพยักหน้าและตอบว่า

"คะ มีอะไรเหรอค่ะ" เธอยิ้มเศร้าๆ น้ำตาเธอไหลออกมาจนฉันตกใจ

"คุณป้าเป็นอะไรเหรอค่ะ" เธอส่ายหน้า พยายามกลั้นน้ำตาไว้ แล้วปาดน้ำตาด้วยหลังมือน้อยๆของเธอ

"ซากุระ…ฉันเป็นแม่ของคาซึยะ" ฉันมองเธออย่างตกตะลึง ถึงว่าหน้าคุ้นๆ

"ค่ะ???" หัวใจของฉันเต้นแรงเมื่อได้ยินชื่อนี้

"คาซึยะพูดถึงหนูทุกวันตั้งแต่เข้าเรียนที่นี้ เขาคงจะสนิทกับหนูมากสินะ"  เธอพูดด้วยเสียงสั่นเทา

"คะ" ฉันจ้องมองเธออย่างไม่เข้าใจ

"ป้าต้องขอบใจที่ทำให้เขามีความสุข แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ" เธอน้ำตาไหลออกมาฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอพูดต่อด้วยเสียงอันสั่นเทา

"ก่อนผ่าตัดเขาเศร้ามากๆ และขอร้องไม่ให้บอกหนู"เสียงของเธอขาดหายไปเพราะเสียงสะอื้น

"ผ่าตัด? ผ่าตัดอะไรคะ"

"เขาเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เด็ก และต้องผ่าตัดด่วนเพราะ...เพราะ.." ฉันมองเธออย่างตกตะลึง น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"เขาปลอดภัยใช่ไหมค่ะ เขาอยู่ที่โรงพยาบาลใช่ไหมค่ะ" ฉันถามเธอออกไป แต่เธอส่ายหน้าและสะอื้นไห้

"งั้นเขาก็อยู่บ้านสินะค่ะ ไปคะเราไปหาเขากัน" ฉันจับมือเธอแล้วจูงมือเธอไป แต่เธอดึงไว้ แล้วร้องไห้หนัก

"อย่าร้องสิคะ ก็เขาปลอดภัยเรากำลังจะไปเยี่ยมเขากันไงคะ"

"คาซึยะนะ..ตายแล้ว"

…………………..ตึกตึกตึก ตึก   ตึก      ตึก           ตึก                       ตึก                                   ตึก..

เมื่อกี้ที่ฉันได้ยินมันเป็นเสียงโกหกใช่ไหม

หัวใจของฉันหยุดเดินอีกครั้ง

ฉันมองเธออย่างไม่เชื่อ แล้วปล่อยแขนเธอ

จ้องมองเธออย่างกับเธอเป็นคนโกหกได้หน้าด้านที่สุด

ฉันหายใจไม่ออก

หัวใจของฉันมันปวดร้ายยิ่งกว่าตอนที่เขามาบอกเลิก

มันเจ็บยิ่งกว่านั้นเป็นร้อยเท่า

ว่าไงนะเขาตายแล้ว ไม่จริง! ไม่จริง!

"ไม่จริงใช่ไหมคะ ได้โปรดบอกหนูว่าไม่จริง"ฉันสะอื้นจนตัวโยน

"เขาตายแล้ว  เขาตายแล้ว"

ฉันทรุดตัวลงนั่งแล้วนั่งร้องไห้แทบขาดใจ



~ฉันยินดีเลิกกับเขา ฉันจะไม่เสียใจแต่ได้โปรดอย่าให้เขาตาย~



~ฉันจะไม่ร้องเลยของแค่อย่าให้เขาตาย ~



~ไม่ต้องรักฉันก็ได้ ขอแค่อย่าให้เป็นอย่างนี้~  



~ได้โปรดได้โปรดอย่าพรากเขาไป..ให้เขาได้อยู่และหายใจ ~



~แค่ให้หายใจและยืนอยู่บนผืนดินเดียวกันเท่านั้น~



น้ำตาฉันไหลฉันมันเปียกไปทั้งเสื้อ

ฉันไม่เช็ดมัน แต่ปล่อยให้มันไหลออกมา

เธอโกหกใช่ไหม ใช่เธอโกหก เธอโกหก

แม่ของคาซึยะเดินเข้ามาแล้วกอดฉันไว้แน่น



"เขาไม่ต้องการให้หนูรู้เรื่องนี้ แต่ฉัน..ฉันไม่อยากให้เขาเจ็บปวด เขารักหนูมากนะ เขาเก็บรูปหนูไว้  ตอนที่เข้าห้องผ่าตัดเขาก็เอาเข้าไป เขา

เล่าเรื่องหนูทุกวันอย่างมีความสุข เขาเขียนบันทึกถึงหนูทุกวัน ทุกหน้ามันมีแต่ชื่อของหนู ได้โปรดไปหาเขากับฉัน"

เธอสะอื้นและร้องไห้ไปพร้อมกับฉัน

ฉันพยักหน้า ไม่นานเราก็มายืนอยู่ตรงหน้าหลุมฝังศพ

ตรงป้ายชื่อมันสลักชื่อเขาอยู่

ฉันกัดริมฝีปากล่างไว้แน่นจนได้รู้สึกถึงรสเค็มของเลือด

ฉันจ้องมองมัน คิดถึงใบหน้าของเขาวันนั้น

เธอทำอย่างนี้ทำไม เธอทำอย่างนี้เพื่ออะไร

เธอจะเจ็บคนเดียวอย่างนั้นเหรอ

ได้โปรดฟังฉันนะคาซึยะ

ฉันจะไม่ยอมให้เธอเจ็บคนเดียว เข้าใจไหม คาซึยะ

"คาซึยะ ทำไมทำไม!  ลุกขึ้นมานะ! มาพูดกับฉัน" ฉันนั่งลงทุบตรงดินที่ผังเขาไว้

"อย่าจากฉันไป ฉันยอมเสียเธอไปแต่ไม่ใช่อย่างนี้ได้โปรด ฮื้อๆๆๆ"

"ลุกขึ้นมานะ คนบ้า มาบอกว่าเธอรักฉันสิขอร้อง  ฉันรักเธอ… ได้ยินไหมฉันรักเธอฮื้อๆๆ"

ไม่ว่าจะตะโกนแค่ไหนก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะลุกขึ้นมาเลย

ฉันได้แต่ร้องไห้ออกมา มันคงดีที่สุดแล้วละมั้ง

น้ำตาฉันหยดลงบนพื้นดิน มันค่อยๆซึมลงไป  หวังว่าเขาจะรับรู้

ฉันนอนแนบหน้าลงกับหลุมผังศพของเขา

ได้โปรดฟังเสียงหัวใจของฉัน

ฉันได้ยินเสียงของเขากระซิบบอกฉันเบาๆ มากับสายลม

"ฉันรักเธอ"

ฉันร้องไห้อย่างกับจะขาดใจ ฉันรักเธอได้ยินไหม

ได้ยินรึเปล่าคาซึยะ

ไม่นานแม่ของเขาก็เดินมาแตะที่ไหลของฉันเบาๆ

ฉันลุกขึ้นนั่ง มองไปทางเธออย่างพร่าเลือน

ฉันเห็นกีต้าตัวนั้น ตัวที่คาซึยะชอบเล่น

เธอส่งมันมาให้ฉัน  

ฉันกอดมันแล้วร้องไห้

เหมือนกับว่าฉันได้กอดเขาไว้ คาซึยะ

เธอยังอยู่กับฉันใช่ไหม ฉันกอดกีต้าไว้แน่น

เธอยื่นสมุดบันทึกเล็กๆมาให้ฉัน

ฉันถือมันไว้ด้วยมือที่สั่นเทาแล้วกอดมันไว้กับกีต้า

หวังว่าเธอจะรับรู้ถึงหัวใจของฉัน คาซึยะ ฉันรักเธอนะ รักมากที่สุดในโลก

…………………คาซึยะ………………………



ฉันปิดสมุดบันทึกของเขาลง

แล้วหยิบกีต้าขึ้นมาบรรเลงเพลงเบาๆ เป็นเพลงรักหวานๆที่ฉันนอนฟังทุกคืน

หวังว่าเสียงดนตรีนี้จะไปถึงเธอนะ

เธออยู่บนนั้นใช่ไหมบนท้องฟ้านั้นใช่ไหม ได้ยินรึเปล่า

เสียงเพลงที่ฉันดีดให้เธอฟัง มันเพราะใช่ไหม  

ฉันหลับตาลงช้าๆ เธออยู่ไหนนะ ได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่า

………..

หลับให้สบายนะ ขอให้เธอหลับสบาย

และฟังเสียงเพลงของฉันที่มันกล่อมให้เธอนอน

เธอไม่เหงาใช่ไหมเพราะฉันจะร้องเพลงให้เธอฟังทุกคืน

เธอยังอยู่ตรงนี้นะตรงหัวใจของฉันมันเต็มไปด้วยเธอทั้งหมด

……

ชาติหน้านะ….ขอให้เราได้เจอกัน….ได้รักกัน

เธอรอฉันได้ไหม… รอฉันได้ใช่ไหม……..

น้ำตาหยดลงบนกีต้า

สายลมพัดมาปะทะหน้าฉัน

แล้วทำให้น้ำตาแห้งไป

'อย่างร้องนะคนดี ถ้าเธอร้องฉันก็จะร้องไปกับเธอ ฉันจะรอวันที่เราได้เจอกัน'

ฉันหลับตาให้สายลมพัดผ่านใบหน้า และเสียงเพลงก็จบลง ฉันกอดกีต้าไว้แน่น

'ขอบใจสำหรับทุกสิ่งที่เธอให้ฉัน ซากุระ ขอบคุณสำหรับความรักที่เธอมอบให้ฉัน ฉันก็รักเธอ ลาก่อนที่รักของฉัน ฉันหวังว่าเราคงจะได้เจอกัน
อีกครั้ง ฉันจะรอเธอ'

นี้เป็นข้อความสุดท้ายในสมุดบันทึก  

สักวันเราจะต้องได้เจอกัน ฉันยิ้มน้อยๆออกมา

    

ผ่านมาหลายปีแล้ว ฉันเจอคนมามากมาย และเขา ชายหนุ่มที่ดีดกีต้าได้โดนใจที่สุดทำให้ ในวันหิมะตก  หัวใจที่เหี่ยวแห้งของฉัน เต้นแรงอีก

ครั้ง เขาเหมือนคาซึยะมากตอนเล่นกีต้า ใบหน้ามีความสุขอย่างนั้น ฉันเจอแล้วสินะคนที่ดีดกีต้าได้เหมือนกับเขา ฉันยิ้มกับหัวใจที่เต้นแรงอีก

ครั้ง   ฉันเดินเข้าไปในชมรมดนตรีช้าๆ กับหัวใจที่กำลังเติบโต

"เธอมาทำอะไรที่นี้" ฉันถามคนที่นั่งดีดกีต้าตรงเก้าอี้ที่คาซึยะมักจะนั่งเล่นบ่อยๆ ผมของเขายาวกว่าผู้ชายทั่วไป เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้
ฉัน

"ผมมาสมัครเข้าชมรมนี้" ฉันเลิกคิ้ว แล้วยิ้มบางๆให้เขา

"แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ"

"ฉัน ริวอิจิ  โองาตะ แล้วเธอล่ะ"

"ฉันซากุระ ยินดีที่ได้รู้จัก" เขายิ้มใบหน้าหล่อเหล่าของเขาดูสว่างไสว

…………..

……

…

.

'รอฉันนะแล้วฉันจะไปหาเธอ คาซึยะ หลับให้สบายนะที่รักของฉัน'

...................................................................................................................................................................................



~ถ้าหากว่าเหตุการณ์สารพัดอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา

คือเกมจิ๊กซอว์ซึ่งใครบางคนกำลังเล่นอยู่ ณ ที่ไหนสักแห่ง

อาจมีครั้งที่เกิดการหยิบชิ้นส่วนมาต่อผิดก็เป็นได้~



~ถ้าหากว่าความเจ็บปวดทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา

จะถูกทำให้เลือนหายไปเองได้อย่างที่เขาพูดกัน

ในกรณีของฉันมันอาจยังคงอยู่ต่อไปก็เป็นได้~


แหมจะโหวตหรือเมนบ้างก็ได้อ่ะ กำไม่มีคนโหวตกะเมนให้
น้อยใจจัง  เฮ้อไหนๆก็เข้ามาอ่านแล้วเมนให้หน่อยก็ดีนะ
ถ้าไม่เมนให้ โกรธไปร้อยชาติเลย
ขอร้องเถอะเจ้าค่ะ ไม่ถูกใจกันเลยเหรอทำไมคนเมนน้อยจัง
ฮื้อออออๆๆๆๆน้อยจายยยยยยยยยยแล้ว