คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สตรีผู้สูงศักดิ์
เช้าอีกวัน ทั้งสองทีมเดินออกมาหากันราวกับว่านัดกับมาแล้ว พวกเขาเดินออกไปจนถึงลาน
“ย่าห์.........................!!!”
สตรีผู้หนึ่งใช้ดาบพุ่งมาทางโมโกมอนแต่คาเสะคาเงะใช้โล่กันไว้ท่าน
“มี ลูกทีมที่ดีนี่โมโกมอน”
“เธอ?! อีกแล้วเหรอ อันโดรมีด้า เอสเพอเรนซ่า สตรี แห่งตระกูล ไฟรเตอร์ ผู้โด่งดัง”
“ไงล่ะ บุรุษ ผู้รอด คนเดียวของตระกูลนักแม่นปืน ผู้เรื่องลื่อ เห็นว่าโดนฆ่าล้างตระกูลเลยนี่นา”
“อุ๊บ!.............. เธอ...................”
ชายหนุ่มใช้มือจับที่หน้าอกราวกับว่ามีเรื่องไม่ดีฝังใจไว้ หญิงสาวเห็นทีว่าพวกของโมโกมอนมีมิตรเป็นพวกเมกุมิ จึงถือโอกาสพูดในสิ่งที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามเจ็บใจยิ่งขึ้น
“ไม่ยักรู้ว่า นายจะคบหามิตรเป็นผู้หญิงซะด้วยน่าขำจริงๆ นายเองยังมีหน้าเอาศิษย์ของฉันไปอีกด้วย”
“ศิษย์เหรอหรือว่าจะเป็น คาเสะคาเงะ”
เมกุมิตกใจมองชายหนุ่มผมสั้นที่มือยังกำโล่ไว้แน่น เขาทำสีหน้าหงุดหงิดผู้มองกลับรู้สึกว่าฝ่ายโมโกมอนอยู่ในสถานการณ์ ที่แย่กว่าจะรับมือวาจา ของสตรีผู้นี้ได้
“พอทีเถอะ! คุณเองก็ไม่ใช่นักเดินทางซะหน่อยจะมายุ่งอะไรกับพวกเราล่ะ”
“เอ๊ะ! งั้นเหรอ ใช่สิฉันมันก็เป็นครูฝึกสอนเท่านั้นไม่ใช่นักเดินทางอย่างพวกเธอ แต่เธอหลนหาที่เองนะ สาวน้อย”
หญิงสาวหาตัวไปจากจุดเดิม อย่างหน้าตกใจ ทั้งหกคนก็ตะลึงจนกระทั่ง เหม่ยชักดาบอีกมา
!เคร้ง!!!
หญิงสาวที่หายตัวไป ปรากฏตรงหน้าเหม่ยเป้าหมายเธอคือ เมกุมิ ไฟรเตอร์สาวทั้งสองเริ่มทำการสู้กัน
“ไว ดีนี่ แม่หนู อืบ”
สตรี ตรงหน้ากระโดดถอยหลังตั้งหลัก เหม่ยเริ่มตั้งท่ารับกับศัตรูที่ไม่รู้ฝีมือตรงหน้า ทั้งคู่เริ่มต่อสู้กัน ดาบที่เหมือนกัน โล่แบบเดียวกันปะทะกันไม่หยุด เหม่ยเป็นฝ่ายโดนไล่ก่อน
“ฮึ จะหนีไปไหนล่ะ หนีไม่พ้นหรอก ย่าห์...................”
“ชิ! ใครว่าฉันหนีกัน.....................”
เหม่ยกระโดดไปทางรูปปั้นหินกลางลานแล้วเหยียบรูปปั้นเล็กน้อยถือโอกาสกระโดดใช้ดาบฟันเข้าที่ผมของ สตรี ที่พลาดฟันใส่รูปปั้น เหม่ยหมุนกลับตัวลงพื้นอย่างสวยงาม สตรีที่ยืนตะลึงแล้วดึงดาบออกมาจากรูปปั้น หันมาทางเหม่ยอย่างช้าๆ
“ขอยอมรับ ว่าฝีมือเธอเก่งไม่น้อยหน้า นักสู้สตรีคนอื่นๆ แต่เป้าหมายของฉันไม่ใช่เธอ”
“...........................เมกุมิ!”
เหม่ยหันหน้าไปมองหญิงสาวผมสีขาว แล้วหันมามองทางรูปปั้นสตรีผู้นั้นหายตัวไป เหม่ยก็วิ่งมาทางเมกุมิทันที เมกุมิเองก็ตกใจเมื่อสตรีผู้นั้นมายืนตรงหน้าเธอแล้วยังยิ้มมุมปากให้เธออีก
ฉึก!
เลือดสีแดงหยดลงพื้นทีละหยดสองหยด เลือดนั้นกลับไม่ใช่เลือดของเมกุมิแต่เป็นเลือดของเหม่ยผู้ยืนเป็นโล่ให้เพื่อนสาวที่เธอรักที่สุด ปลายดาบเฉียดแขนเธอเล็กน้อย อันโดรมีด้าสาวผู้ถือดาบที่แท่งแค่แขนเล็กน้อยของเหม่ยได้ดึงดาบของตนออกห่าง ร่างของหญิงสาวล้มลงทันที
“เหม่ย เหม่ย เหม่ย ...............ฮืออออ เหม่ย”
“คุณเมกุมิ รีบรักษาเถอะค่ะ เหม่ยเค้าไม่เป็นไรแน่ค่ะ”
อันโดรมีด้าเก็บดาบของตนหันหลังให้พวกเมกุมิ พร้อมทำหน้าเศร้า มองไปยังคาเสะคาเงะ
“นายจะกลับกับฉันได้ยัง ศิษย์รักของฉัน”
“ผมคิดว่า ไม่ดีกว่า อาจารย์เองก็คงสนุกพอแล้วสินะ”
“จริงอย่างที่นายว่า ฉันจะกลับเข้าเมืองหน่อยล่ะ กัน ไปล่ะคาเสะคาเงะ”
อันโดรมีด้าเดินผ่านลูกศิษย์เธอพร้อมกับแตะไหล่เขาเบาๆ แล้วเดินเข้าเมืองไป ทางด้านเมกุมิ เมกุมิได้ยื่นถุงให้แอน ข้างในเป็นกำไล Warlock อยู่ถึง 3 ธาตุ เธอเริ่มกระซิบกับแอนพูดเรื่องอะไรบางอย่าง พวก ริสสาโดก็เดินมาทางเมกุมิไม่กี่ก้าว
“ลูกบอลไฟ!”
วงกลมรูปเวทย์ล้อมรอบกลุ่ม ริสสาโด ทำให้ชายหนุ่มทั้งสามต้องกระโดดถอยหลังก่อนที่จะพบว่า พวกเมกุมิวิ่งเข้าประตูไป ขณะที่ลูกไฟยังไม่หยุด พวกเขาก็หาทางไปหาพวกเมกุมิ จนรอให้ลูกไฟสงบลง ทั้งสามวิ่งตาม หญิงสาวทั้งสามไปแต่ก็ไม่ทัน เวทย์ของแอนยิ่งไล่พวกเค้าตลอด
“แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก! ยัยพวกนั้นเป็นอะไรกัน วิ่งตามก็ยิ่งไม่วิ่งตามก็หนี (เหนื่อยนะเฟ้ย)”
“อาจจะ อยากอยู่ด้วยกันสามคนก็ได้เราอย่าไปกวนพวกเค้าเลยคันมูริ”
“อืม........”
พวกเค้านั่งพักในที่ที่ปลอดปีศาจ แล้วมานั่งคิดทบทวนกับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้
“อาจเป็น เพราะ อันโดรมีด้า ทำร้ายคนในกลุ่มพวกเธอ เลยพวกทำให้เกลียดพวกเราไปด้วยก็เป็นได้ พวกนั้นรักกันจะตาย เราพักกันที่นี่ล่ะกัน”
“เป็นความคิดที่ดี คาเสะคาเงะ นี่ก็เย็นแล้วด้วยกลับเมืองไม่ทันประตูปิดหรอกครับ”
ทั้งสามก่อกองไฟพักนอกเมือง ต่างคนต่างไม่พูดอะไรเลยจนกระทั่งหลับ คาเสะคาเงะนั่งเฝ้ายามอยู่คนเดียวโดยไม่มีทีท่าว่าจะง่วงเลยจนได้ยินเสียง
กึก!!!
“ใครน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี่นะ ไม่งั้นแกตายแน่”
เขาก็เห็นร่างหญิงสาวผมสีทองยาวที่โค้งเข้าหาใบหน้า ในชุดไฟรเตอร์สีน้ำตาล ยืนมองคาเสะคาเงะ ด้วยสีหน้าที่เย็นชา เธอถือ ดาบมาอย่างเดียว แขนของเธอข้างขวาถูกผ้าพันอย่างสวยงาม
“เหม่ย พวกของเธอมีไหนกันหมด แล้วเธอ......................”
“มาประลองกับฉันสักตั้งนะ คาเสะคาเงะ..........................”
เมกุมิซัง: โอย! รับไม่ได้พิมพ์ผิดเยอะอย่างงี้ ไปเรียนประถมต่อยังดีกว่าอีก เหม่ยๆๆ แงงงงงงงงงง เป็นไรไปง่ะ เมื่อไรจะกลับมาอ่ะ เราเหงานะแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ไปฉลองปีใหม่จนลืมเพื่อนแล้วเหรอ TT_TT งั้นขอให้ทุกท่านมีความสุขในปีกุล (ปีหมู) ปีนี้ด้วยนะค่ะ ขอตัวไปตามล่าหายัยเหม่ยต่อนะ เธออยู่ไหน ฉันอยู่นี้ ~~~
ความคิดเห็น