คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จดหมายเชิญ แห่ง GE
กลางมหาสมุทร เรือลำใหญ่ซึ่งเป็นเรืออพยพ ได้แล่นไปตามลมเรื่อยๆ เหมือนไร้ทิศทาง หญิงสาวผิวคล้ำผมสีขาวผมซอยสั้นยืนมองทวนลมแล้วมองของที่มือเสียงแหลมเล็กดังขึ้นในใจ
“พี่ค่ะ อย่าไปเลยถึงไปที่นั้น มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยนะค่ะ พี่เองก็พึ่งกลับมาด้วยนู๋ไม่ให้พี่ไปหรอก”
“เมมิ พี่เข้าใจความรู้สึกเธอ ....... งั้นเธอก็มาช่วยพี่สิ”
“เอ๊ะ!”
“เธอจะได้ไปอาณาจักรเดียวกับพี่แต่เธอต้องไปเขต ฟินิกต์ ส่วนพี่ไป เอลโดเบลด้า เราเองก็ต่างคนต่างห่างกัน แต่ก็อยู่อาณาจักรเดียวกันนะ”
หญิงสาวเริ่มหลับตาลงอย่างสงบฟังเสียงสายลมที่พัดผ่านใบหน้าไปอย่างสงบ น้ำใสๆที่ไหลออกจากนัยต์ตา หญิงสาวอีกคนหนึ่งเดินมาข้างหลังเธอแล้วแตะไหล่หญิงสาวข้างหน้าอย่างเบา
“เมกุมิเธอร้องไห้ทำไม อีกไม่นานเราก็จะถึงอาณาจักร GE แล้วนะ”
“ฉันแค่รู้สึกว่าที่ตัดสินใจจากบ้านเกิดมาที่นี่ฉันคิดถูกหรือยัง”
สาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้าได้ใช้มือซ้ายจับมือของสาวที่อยู่ข้างหลังอย่างเบา ทั้งคู่ตามก็ใช้กิริยาตอบโต้กันอย่างอ่อนโยน ของในมือที่เป็นกระดาษพร้อนระบุชื่อของคนที่ถืออยู่ ได้ถูกฉีกเป็นชิ้นแล้วลอยไปตามลม
“แหวะ ! ....”
เสียงแปลกๆกับกลิ่นแปลกๆ(แบบเน่าๆ) ทำลายบรรยากาศอันแสนสบายพังพินาศกับตา สาวผมสีทองยักในชุดกระโปรงยาวสีฟ้ายืนอยู่ริมเรือ เสียงนั้นคือเสียงเธอเอง หญิงสาวผมทองตรงยาวซึ่งผมตรงข้างหน้าได้โค้งเข้าหาใบหน้า ได้กำหมัดแล้วทำหน้าที่บอกว่าเธอโมโห
“ยัย แอน ไม่เคยขึ้นเรือหรือไง (ฟระ)”
“เหม่ยอย่าโทษแอนเลย แอนเองก็ไม่เคยขึ้นเรือจริงๆน่ะแหละ (ไม่รู้ว่าที่เลือกมาเนี่ยดีหรือเปล่า)^v^*”
เมกุมิเดินไปหาแอนแล้วลุบหลังให้ ส่วนเหม่ยยืนทำหน้าหงุดหงิดแล้วมองสาวทั้งสองที่ต้องคอยดูแลกัน แล้วมองไปรอบๆ เป็นเพียงแค่คนที่อพยพ กับนักเดินทางอีก 1 กลุ่มซึ่งเป็นชายล้วน
ชายผมสีขาวไว้เคลานิด(พิมพ์ถูกไหมเนี่ย -*-) มองกลุ่มของเมกุมิแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เดินมาทางกลุ่มเมกุมิ
“โห........ไม่ยักรู้ว่าบนเรือนี่จะมีสาวๆอยู่ซะด้วย ดูหน้าตาแล้วใช้ได้เลยนะเนี่ย”
“หรอ ขอบคุณที่ชมแต่ช่วยไสหัวไปไกลๆได้ไหม”
“เหม่ย อย่าเสียมารยาทสิ”
เหม่ยตอบชายที่ยืนมองพวกของเธอ ทำให้เหม่ยไม่พอใจ ถึงเมกุมิจะไม่อยากให้เสียมารยาท กับคนที่มาทางเดียวกันก็ตาม
“แหม ไงพวกเราก็ไปทางเดียวกันนี่ครับ น่าจะทำความรู้จักกันไว้จะดีกว่านะครับ”
“อย่างแกใครอยากรู้จักด้วยหละ รู้สึกว่าหน้าอยากจะคุยกับเมกุมิสินะ ฝันไปเถอะ”
เหม่ยกำหมัดแล้วทำหน้าเย็นชาใส่ มีชายผมทองสั้น(หน้าตาหล่อมาก)เดินมากข้างหลังชายที่พูดกับเหม่ยแล้ว..........
ตูบ!!!
“โอย! นายทำไรของนายเจ็บนะเฟ้ย”
“คันมูริ นายอย่าทำอะไรโดยไม่เห็นหน้าโมโกมอนไม่ได้นะ”
ชายหนุ่มทั้งคู่คุยกันอย่างไม่ถูกคอกันเลย จนมีผู้ชายอีกคนเดินมาชายผมยาวสีทอง เดินมาอย่างมีสง่า
“Lissado พวกนี้ชื่อทีม ริสสาโด”
เมกุมิพูดขึ้นหลังจากที่ไม่ได้เจรจากับใครเลย
“โห เธอเก่งจังนะ พวกเราก็พึ่งรู้ว่าทีมพวกเราชื่อทีมนี่”
คันมูริ พูดกวนตอบกลับ เมกุมิเองก็ยังคงสงบไม่สะทบสะท้านกับคำพูดใดๆ ทั้งนั้น
“ผม ขอโทษแทนคนใช้ของ ผมด้วยพอดีเขาอาจจะไม่รู้มารยาทการทักทายที่ดีพอ”
ชายผมทอง ที่เรียกเพื่อนตัวเองว่าเป็นคนใช้ ได้โค้งเคารพกลุ่มเมกุมิ
“ว่าไงนะ! พวกเราเป็นคนใช้นายตั้งแต่เมื่อไร (ฟระ) เจ้าโมโกมอน”
คันมูริ ตะโกนใส่ชายข้างๆ แต่ก็ถูกชายอีกคนจับตัวไว้ไม่ให้ทำร้ายโมโกมอนได้
“เอาเถอะ พวกเรา 2 ฝ่ายก็เป็นนักเดินทางเหมือนกัน ควรรู้จักกันไว้ก็ไม่แปลกฉัน เมกุมิ”
“เหม่ย....”
“อะ...แอนค่ะ(อาเจียนจนหมดพุ่งแล้วเหรอ)”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ อีกไม่นานก็ถึงเมืองแล้ว คันมูริ คาเสะคาเงะ ไปเตรียมตัวกันเถอะ”
ชายทั้งสาม ได้เดินจากไป พอถึงเมืองพวกของเมกุมิได้เห็นนักเดินทางมากมายหลายคนเดินไปมากันเป็นกลุ่ม
“เมกุมิเราออกไปข้างนอกกันเถอะ”
เหม่ยเดินนำเมกุมิ ราวกับว่าตัวเองเป็นผู้นำ ก่อนจะถึงประตูเมกุมิวิ่งออกจากกลุ่มไปทางชายในชุดสีขาวสวมหมวกสูง
“ท่านเป็นไรเหรอค่ะ ฉันเห็นท่านทำหน้ากลุ้มใจอยู่”
“ไม่มีไรหรอกครับแค่ ข้าไม่มีเวลานำอาหารไปส่งทหารกองที่ 2 เท่านั้นเอง”
“งั้นเอามาให้ฉันสิ ฉันจะออกไปข้างนอกอยู่พอดี”
“ขอบคุณมาก นี่ค่าตอบแทนท่านรับไปก่อนนะ”
เมกุมิวิ่งกลับมาหากลุ่มพร้อมถุงอาหารแล้วทั้งสามก็เดินออกไปนอกประตูขนาดเดียวกัน ทีม ริสสาโด ได้เข้าไปเก็บเวลล่วงหน้าแล้ว
ทหารหน้าประตู ทางเข้าที่เก็บเวลระดับ 1
เมกุมิเดินเข้าไปหาทหารคนนั้น โดยที่มีแอนกับเหม่ยค่อยดูแลอยู่ห่างๆ
“เจ้ามีปัญหาอะไรข้าหิวข้าว~~~~เอ๊ะ!”
“นี่ค่ะ คุณคงรอเจ้านี่อยู่”
เมกุมิยื่นถุงอาหารให้ทหารกองที่ 2 แล้วเสร็จภาระกิจแรก เธอเดินกลับมาหาเพื่อนเธอแล้วมองไปรอบๆ เห็นเด็กชายคนหนึ่งทำหน้าเศร้า
“เธอเป็นไรหรือเปล่าสีหน้าไม่ดีเลย”
แอนได้เข้าไปคุยกับเด็กชายพร้อมโน้มตัวมอง เด็กชาย (แน่นอนว่าเด็กชายหน้าแดงก่ำ)
“คือท่าน ได้โปรดช่วยเพื่อนสาวข้าด้วย ได้โปรด”
“เอ๊ะ! แล้วเพื่อนเธออยู่ที่ไหนล่ะ ฉันกับเพื่อนจะได้ไปช่วย”
“ข้า จะไปส่งให้”
เด็กชายได้พาพวกเมกุมิ วาร์ปไปยังที่ที่หนึ่งซึ่งมีเส้นทาง 3 ทาง ตรงที่พวกเธอยืนอยู่มีเด็กสาวอยู่บริเวณนั้นพอดี
“เราแยกทางกันไปเถอะ....”
แอนพูดขึ้น พร้อนยกแขนที่สวมกำไลอยู่อย่างมั่นใจ
“เราอยู่ตรงนี้แหละไม่ต้องไปไหนหรอก”
“เอ๊ะ!”
เมกุมิได้สั่งให้ทุกคนอยู่อยู่ตำแหน่งเดิมไม่ให้ไปไหน ทุกคนเตรียมอาวุธพร้อมตั้งท่ารับมือ แมงมุมยักษ์กระโจนมาจากทางตรงหน้าของพวกเธอ แอนสะบัดข้อมือที่สวมกำไลสุดแขนทำให้ลูกไฟพุ่งใส่แมงมุมยักษ์กระเด็นไปไกล แล้วจางหายไป
เริ่มมีปีศาจมาหลายทิศ ทำให้แอนไม่สามารถยิงทันทุกทีได้ มีผึ้งยักษ์บินมาข้างหลังแอนพอดี เหม่ยใช้ดาบฟันครั้งเดียวผึ้งก็ร่วงตกพื้นแล้วหายไป ขนาดเดียวกันก็มีคนตัวเล็กมาข้างหลังเหม่ย เมกุมิก็ใช้มีดเล็กฟันใส่ก่อนที่มันจะทำร้ายพวกของเธอ(พวกของเมกุมิ มีอาวุธติดตัว 4 อย่างคือ ดาบ โล่ มีด และกำไล(ในกระเป๋าก็มีแค่นี้แหละ)
“มาเยอะจริงๆ เลยแต่ก็ไม่เท่าไรเลย”
“ประมาทไม่ได้นะ แอน”
ทั้งสามได้ยืน สู้กับปีศาจต่างๆจนปีศาจไม่ออกมาอีก
“ไชโย! ไชโย! เราชนะแล้ว”
แอนดีใจจนเกือบกระโดดโลดเต้น แต่ด้วยความเป็นนักสู้ทั้งสามได้ชูแขนขึ้น เพื่อบอกว่าเป็นผู้ชนะ
“ขอบคุณพวกท่านมากๆเลย ข้าเองก็ไม่มีอะไรตอบแทนเอาสิ่งนี้ไปล่ะกันครับ”
ของที่พวกเธอได้เป็นบัตรที่เพิ่มประสบการ์ณได้ พวกเธอพอใจกับภารกิจ 2 ภาระกิจแล้วเข้าประตูเพื่อเก็บเวล พอเหม่ยเห็นนกสีแดงก็เข้าฟันก่อนใครเพื่อนเลย แล้วแอนก็เดินตามไป
“เดี๋ยวสิ! อย่าแยกกันสิ แอน เหม่ย รอฉันด้วย”
เมกุมิเดินไปไม่กี่ ก้าวอยู่ๆก็มีต้นไม้ใหญ่มาโผล่ที่ข้างหลังเธอ แล้วพ่นควันพิษออกมาทำให้หญิงสาวตกใจมาก
“กริ๊ดดดด! แค่กๆๆ เหม่ย แอน พวกเธออยู่ไหน”
ข้างหน้าของเมกุมิ มีแต่ควันสีเขียวล้อมรอบตัวเธอจนมองไม่เห็นใคร การมองเห็นของเธอเริ่มเลือนรางเล็กน้อย เพราะพิษที่สูดเข้าไปเต็มๆ
“ย่าห์......................!!!”
ความคิดเห็น