เถ้าแก่(ครายเครียดนะ)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สาวสวย : เถ้าแก่ขายอาหารมากี่ปีแล้วน่ะ

   เถ้าแก่ : ยี่สิบกว่าปีแล้ว(เถ้าแก่มองลูกค้าสาวสวยซึ่งมาใช้บริการร้านอาหารจีนของเขา)

สาวสวย : โอ้โห...แล้วลูกค้าแน่นอย่างนี้ทุกวันหรือเปล่าเนี่ย

   เถ้าแก่ : โอ๊ย...วันนี้ถือว่ายังน้อยนะ ธรรมดาแน่นกว่านี้ แทบต้องต่อคิวกินเลย (เถ้าแก่ได้ทีขี้หลีทันที)

สาวสวย : ว้าว...อย่างนี้วันนึงก็ขายได้หลายหมื่นสิ

  เถ้าแก่ : หลักหมื่นกระจอก วันนึงๆขายเล่นๆก็หลักแสนขึ้น ยิ่งเสาร์อาทิตย์สองแสนไม่ได้นี่ไปโดดน้ำตายดีกว่า

สาวสวย : โอ้โห ! เก่งจัง เถ้าแก่ชื่อไรจ๊ะ

   เถ้าแก่ : ใครๆเค้าเรียกอั๊วเถ้าแก่ฮง แต่เรียกอั๊ว...เอ้ย...เรียกผมสุชาติจะดีกว่า

สาวสวย : มีเบอร์โทรมั้ยจ๊ะ

   เถ้าแก่ : มี แต่เอาเป็นเบอร์มือถือไปดีกว่านะ สะดวกหน่อย (เถ้าแก่บอกเบอร์พร้อมหันมองไปที่หลังร้านว่าเมียเห็นหรือเปล่า)

สาวสวย : แหม...เบอร์สวยนะเนี่ย

   เถ้าแก่ : ธรรมดา คนมีตังค์ก็ต้องเลือกเบอร์เนี้ยบๆหน่อย แหม...แต่หากลื้อจะโทรมา บอกล่วงหน้านิดนึงนาจะได้ชิ่งได้ (เสี่ยยิ้มหวาน)

สาวสวย : ก็เนี่ยกำลังบอกล่วงหน้าว่า พรุ่งนี้ไปเจอที่สรรพากรหน่อย ถ้าไม่ว่างเราจะให้เด็กถือหนังสือมา ไม่ต้องโทรตามนะ แหม...ขายเป็นแสนแจ้งมาได้ว่าขายวันละ 2-3 พัน

   

                                                               ที่มา : ทุ้ย เมืองชล