คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The wolf 2
The wolf 2
“ นาย .... “ จากแรงฉุดกระชากทำให้ผมต้องเซไปชนแผงอกแกร่งที่คุ้นเคย ถึงแม้ว่าเราจะเลิกกันไปนานแล้ว แต่บางภาพในความทรงจำ
ของผม ก็ยังมีแต่ ‘เค้า’ คนนั้นอยู่ดี ...
โอ เซฮุน ... ถ้านายไม่รักฉันแล้ว นายจะทำให้ใจฉันเต้นแรงทำบ้าอะไรกัน
“ใช่ ... ฉันเองทำไม หรือว่าลืมไปแล้วว่าเราเคยรักกันห้ะพยอนน้อย ... “ เซฮุนพูดขณะที่ผมกำลังรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงหายไป ให้
กลับมาอยู่กับปัจจุบัน ในตอนนี้ผมยอมรับเลยว่า โอเซฮุนเคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน
“ไม่ .. ฉันไม่เคยลืม ว่านายทำฉันเจ็บปวดแค่ไหน ... แล้วนายทำอย่างนี้กับฉันทำไม ลากฉันมาทำไม ทำไมไม่ไปอยู่กับฮยอนอา นายมา
ทำอะไรอย่างนี้ ถ้าเธอรู้เขาเธอคงเสียใจแย่ แล้วนี่นา.. “
“เลิกพูดได้แล้ว รำคาน .. ฉันแค่เผอิญเห็นเรียวอุคกำลังเดินตามนายมา แล้วถืออะไรไว้ก็ไม่รู้ แถมสายตาอย่างกับจะฆ่านายซะให้ได้
ฉันเห็นไม่ปลอดภัยเลยลากนายเข้ามา ... อืม .. ป่านนี้เธอคงอารมเสีย เดินเข้าห้องไปแล้วแหละมั้ง นายก็... ระวังตัวไว้หน่อยก็แล้วกัน
ฉันไมอยากขึ้นชื่อว่าฉันทำให้นายตายเพราะแค่เรื่องที่เราเลิกกัน ... “ เซฮุนร่ายยาว พร้อมกับปล่อยมือที่จับข้อมือผมไว้ ทำให้ผมต้อง
ปลีกตัวห่างด้วยสัญชาตญาณ ก่อนพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้เซฮุนต้องหยุดชะงัก
“นาย .. ช่วยอย่ามาทำแบบนี้กับฉันอีกได้มั้ย ฉัน ... ไม่อยากเสียใจไปมากกว่านี้ ขอร้อง แหละนะ ..” สิ้นเสยง ผมวิ่งออกไปจากจุดเกิด
ตรงนั้นอย่างไว โดยที่จะไม่หันหลังกลับไป ให้เสียใจอีก
‘อ๊ะ .. อื้ม อื้ออื้อ อ๊ะ .. เซฮุนนายมันสุดยอดเลยรู้มั้ย .. ‘ เสียงที่เล็กลอดออกมาจากประตูห้องเก็บของที่โรงยิม เป็นจุดสนใจผมได้ดี เพราะ
ชื่อโอเซฮุน มันเป็นชื่อของแฟนผม
‘เธอ .. ก็สุดยอดเลยฮยอนอาอ่า ... แต่ช่วยเบาเสียงลงอีกนิดได้มั้ย เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าจะได้เข้าห้องปกครองกันพอดี ... ‘
ยิ่งเสียงที่คุ้นเคยนั้น ทำให้ผมต้องย่างเท้าก้าวไปอย่างแข็งขืน ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าถ้าเข้าไปจะต้องเป็นอย่างไร
แต่ใจมันสั่งให้เข้าไปดูให้เต็มตา เพื่อเตือนสติของตัวเอง แต่เท้าเจ้ากรรม ดันเดินไปเหยียบลูกบอลของเด็ก จนทำให้เกิดเสียง เหมือน
ฟ้าผ่าลงกลางใจ เซฮุนวิ่งออกมาพร้อมเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย กับผู้หญิงที่ขึ้นชื่อเซ็กซี่ที่สุดในโรงเรียน ทั้งกระดุมที่ติดไม่เข้าที่และกางที่ยังไม่รูด
ซิป มันแสดงให้เห็นถึงกิจกรรมที่เขาทั้งสองคนทำ ผมพยายามคิดว่าพวกเขากำลังช่วยกันเก็บของ แต่ภาพที่หลอนเข้ามาในโสตประสาท
ที่นึกถึงเซฮุนกำลังอุ้มฮยอนอาในท่าทางที่เขากำลังร่วมกิจกรรมรักกัน มันยิ่งลบเลือนความทรงจำที่ผมพยายามคิดลงเรื่อยๆ
เซฮุนที่เอาแต่ยืนเงียบนิ่งอยู่นาน จ้องตาผมพร้อมกับพูดคำที่ไม่น่าให้อภัย
“ขอโทษ…” หลังจากที่เซฮุนพูดจบ ก็โอบฮยนออาแล้วเดินผ่านผมไปอย่างหย้าตาเฉย ทิ้งความเจ็บปวดไว้ให้ผมอย่างไม่มีวันหวนกลับ
มา
7 เดือนที่ผมคิดว่า เขาจะหยุดที่ผมคนเดียว
7 เดือนที่รักกัน .. มันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย โอ เซฮุน
นายใจร้ายมากๆ
ผมเดินมาเรื่อยจนถึงห้องเรียนของตัวเอง พร้อมกับนั่งลงด้วยความรู้สึกว่างเปล่า นึกถึงอดีตที่โดนคนที่รักหักหลัง แล้วยังจะไม่มีเพื่อนคบ
อีก นึกแล้วมันเศร้าชะมัด
“นาย .. ไปไหนมาห้ะ พวกเราตามหาแทบตายเลยรู้มั้ย ...” เรียวอุคเดินเข้ามากระชากปกคอเสื้อผม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงใจอย่างที่
พูดซักนิดเลย ...
“ ตามหาฉันทำไม .. ” ผมพูดแบบเบาๆ เพราะทั้งห้องหยุดการกระทำที่ตัวเองทำอยู่แล้วหันมาจ้องผมว่าวันนี้จะโดนเรียวอุคทำอะไร
“ ครูมา ..” เสียงคนใดคนหนึ่งในห้องตะโกนขึ้นมา ทำให้ทุกคน รวมถึงเรียวอุค ต้องหยุดกระทำทุกอย่างแล้วกลับไปนั่งที่เดิม พร้อมกับส่ง
สายตามาว่า ไม่จบแน่เรื่องนี้
“ครูมีเรื่องจะพูดกับนักเรียนค่ะ ... นี่คือนักเรียนใหม่ แนะนำตัวซะเธอ แล้วไปหาที่นั่งซะนะ ...” เสียงครูเซนาพูดว่ามีนักเรียนคนใหม่ ทำให้
ผมต้องเงยหน้าขึ้นมามองชัดๆ แล้วก็พบว่า สายตาที่ผู้มาเยือนใหม่มอง มันคือสายตาที่เหมือนจะสื่ออะไรซักอย่าง เงียบอยู่นานเหมือน
โลกหยุดหมุน เลยทำให้ผู้มาใหม่ ต้องผงะจากสายตาผมแล้วหันไปมองเพื่อนรอบๆห้อง
“สวัสดี ผมชื่อว่า ปาร์ค ชานยอล อายุ 18 ปี เกรดจากโรงเรียนเก่า 3.97 ที่ย้ายมาเพราะเบื่อโรงเรียนเก่า เบื่อเพื่อนโรงเรียนเก่า เพราะ
พวกเขาชอบมาก่อกวนผม และผมชอบความเป็นส่วนตัวเอามากๆ ... ” หลังจากพูดจบ ปาร์คชานยอลก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับนั่งลง
ตรงที่ที่ว่างข้างๆผม ทำห้สายตาของคนทั้งห้อง มองผมและชานยอลเป็นตาเดียว ต่ขณะที่ทุกคนมองผม ผมมองแต่ปาร์คชานยอล ที่มีรูป
ร่างหน้าตาที่เสมือนว่าเทพเจ้าสร้างมา ใบหน้าขาวๆคมๆ ตัดกับสีผมแดงๆ ที่ไม่ผิดระเบียบสำหรับโรงเรียนเรา กำลังหันมาจ้องผมอย่าง
ผิดสังเกต แล้วก็พูดประโยคหนึ่งที่ใครๆ ไม่เคยพูดกันกับผม
“ฉัน...
..............................................................................................................
จบแล้วตอนสองค้า
.
.
.
.
ความคิดเห็น