สามีส้มหล่น

ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ ๗/๓ หวั่นไหวแล้วสินะ

        หลังจากต้องติดแหงกอยู่ที่โรงพยาบาลถึงสองคืน ฟาร์เชส ฟรานติการ์เซียส หรือทั้งตระกูลเรเอสโนรู้จักในฐานะ เดวิด บุตรเขยคนโปรดของเฮอแมน เรเอสโน ก็ถูกส่งตัวกลับมาพักฟื้นที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ท่ามกลางการเอาใจใส่ของคนเป็นพ่อตา โดยมีลูกสาวคนโตคอยรับคำสั่ง และทำทุกอย่าง ไม่เว้นแม้กระทั่งการอาบน้ำให้คนที่แกล้งเจ็บจะเป็นจะตาย

        ร่างอ้อนแอ้น นั่งนิ่งรอคนเจ็บอยู่บนโซฟาบริเวณปลายเตียง ใบหน้าที่เคยเชิดรั้น ฉายแววหวาดหวั่น       ชาลิญากำลังทำหน้ากระอักกระอ่วน กลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคออย่างยากลำบาก ยิ่งหางตาเหลือบไปเห็นคนที่แสร้งเจ็บ มุ่งหน้าตรงดิ่งมาหา ริมฝีปากนั้นก็ต้องถูกกัดเอาไว้แน่น แก้มเนียนเริ่มเป็นสีชาด เพราะเจ้าของร่างกำยำ เหลือแค่เพียงผ้าเช็ดตัวที่พันเอวเอาไว้จวนหลุด หากเขาขยับนิดกระตุกหน่อย มันคงไปนอนแอ้งแม้งแนบปลายเท้าเป็นแน่

        ด้านคนโอดครวญเป็นโน่นเป็นนี่ ก็กำลังกลั้นยิ้มขำ ยิ่งแกล้งเมียป้ายแดงได้มากเท่าไร อารมณ์ก็พลันยินดีปรีดาสุดๆ หากความยินดีนั้นก็ถูกฉาบเอาไว้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แม้แต่ดวงตาทั้งสองข้าง ยังมีแต่ความว่างเปล่า

        “นิ่มครับ” ฟาร์เชสเรียก หลังจากสืบเท้ามาใกล้ คนที่เอาแต่ก้มหน้างุด

        ได้เห็นคนเคยกราดเสียงวางอำนาจกับบอดี้การ์ดทุกนาย จนแต่ละคนนั้นหน้าม้านหลบหลีกกันอุตลุต เอาแต่มองแค่ปลายเท้าแบบนี้ มุมปากได้รูปก็ยกยิ้มน้อยอย่างนึกขัน ปลายนิ้วแกร่งจึงค่อยๆ ช้อนคางมนให้สบตา แล้วโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ พร้อมถามไถ่ “นิ่มเป็นอะไรครับ รังเกียจสามีตัวเองนักหรือ ถึงได้มองแต่พื้นห้อง แม้แต่หน้าผมนิ่มยังไม่อยากมอง” ท้ายประโยคไม่วายเอ่ยด้วยท่าทีเศร้าเจือน้อยอกน้อยใจ

        คนถูกตัดพ้อรีบเงยหน้าขึ้น พลันแทบผงะถอยหนี เมื่อสายตาปะทะกับกลางเรือนกายของบุรุษที่พรั่งพร้อมสมบูรณ์ แม้จะมีเนื้อผ้าหนาๆ ขวางกั้น แต่เธอก็พอมองอะไรๆ ตรงหน้าได้ออก จึงได้แต่เบือนหนี ทั้งที่แก้มเนียนๆ นั้นร้อนผ่าวราวถูกไฟอัง

        “นิ่มครับ”

ไม่เรียกเพียงปาก แต่ยังโน้มมาใกล้เสียจนปลายจมูกโด่งๆ นั้นเฉียดปลายจมูกรั้นๆ ปาดป่ายไปมา ลมหายใจอุ่นร้อนราดรดกรอบหน้างามจนอีกฝ่ายเบือนหน้าหนี แล้วกระซิบเสียงแผ่วชิดใบหูสะอาดขาว

“ไปอาบน้ำให้ผมได้หรือยังฮึ! ผมเหนียวตัวเต็มที”  

        “ก็ไปอาบเองสิคะ”

เจ้าของคำพูด ยกมือบางผลักใบหน้าคมคายให้ออกห่าง แล้วดีดตัวออกจากโซฟา มายืนเคว้งอยู่กลางห้อง แล้วกล่าวด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ “ก็ในเมื่อคุณเดินเองได้ ทำอะไรได้ทุกอย่าง เรื่องอาบน้ำมันก็คงไม่ใช่เรื่องยากหรอก ใช่ไหมคะ”

“หือ...แต่คุณพ่อให้นิ่มดูแลผมนะครับ หมายรวมถึงการอาบน้ำ แต่งตัว และป้อนอาหารอร่อยๆ”

ฟาร์เชสทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ นัยน์ตาสีถ่านวาววับ พลางสืบปลายเท้ามาใกล้ร่างบาง หากอีกฝ่ายก็คอยแต่จะกระโจนหนี จนต้องรีบฉวยมือเล็กเอาไว้ แล้วรั้งแรงๆ จนร่างบอบบางเซถลามาชิดแผงอกเรียบตึงเข้าอย่างจัง

        “จะหนีไปไหนฮึ!” ถามพลางเกลี่ยปลายนิ้วที่ลำแขนขาวผ่องอย่างกลั่นแกล้ง

        “ไม่ได้หนีนะ”

ชาลิญากัดฟันโต้ตอบ มือน้อยๆ ยกผลักอกแกร่งให้ออกห่าง ดิ้นแรงๆ จนสามารถหลุดพ้น จึงได้อ้อมแอ้มบอกเขาเสียงอ่อยๆ พร้อมขยับตัวไปทำดังที่ปากว่า “ฉันจะไปเตรียมน้ำให้คุณอาบต่างหากเล่า”

        “ไปพร้อมกันก็ได้ครับ” มือหนาของคนพูดคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก กระตุกเพียงครั้ง คนตัวเบาราวปุยนุ่มก็เซถลามาเกือบจะซบอกแกร่งอีกครั้ง แต่มือน้อยก็ยกขึ้นอย่างป้องกันตัว คนสร้างพันธนาการกระตุกยิ้มเพียงนิด แล้วเป็นฝ่ายรั้งชาลิญาตรงไปยังห้องน้ำด้วยกัน แต่คนตัวเล็กก็ออกแรงแข็งขืน อย่างไม่ยินยอมง่ายๆ

        “คุณรออยู่ข้างนอกก่อนได้ไหมคะ ฉันจะเข้าไปเปิดน้ำใส่อ่างไว้ให้”

        “ไม่ต้องหรอก ผมอยากช่วย”

พูดพลางสืบปลายเท้า โดยไม่ยอมปล่อยมือนุ่มๆ ของภรรยาป้ายแดง ถึงแม้ชาลิญาทั้งดิ้น ทั้งงัดแงะ แกะดึง จนกระทั่งมาอยู่กลางห้องน้ำร่างอ้อนแอ้นถึงเป็นอิสระ หากบรรยากาศที่รายล้อมด้วยผนังหนาทึบทั้งสีด้าน กับพื้นเฉียบเย็นเล่นเอาคนตัวเล็กถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มาถึงขั้นนี้เธอยังไม่กล้าจะเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงๆ ไม่มองปลายเท้า เธอก็เบือนมองสิ่งต่างๆ รอบตัวแทน แต่คนตัวโตมีหรือจะยอมให้เธอทำอย่างนั้น หลังจากฟาร์เชสจัดการเปิดน้ำจนเต็มอ่าง ก็ขยับตัวก้าวลงไปแช่ โดยตั้งใจโยนผ้าเช็ดตัวให้หล่นแทบเท้าร่างบาง ชั่วขณะก็ยกยิ้มร้ายกาจ

        “นิ่มครับ”

        คนถูกเรียกแอบสะดุ้ง แต่หญิงสาวก็ยังเชิดหน้าถามเขา พยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

“ต้องการอะไรคะ”

        “มาอาบน้ำให้ผมสิ ผมเจ็บแขน ปวดศีรษะ อาบไม่ค่อยถนัด”

        ‘แหม...เวลาที่ลากฉันเข้ามาในห้องน้ำเนี่ย นายไม่เห็นจะเจ็บอะไรเลย แถมมีแรงยังกับยักษ์’

หญิงสาวแอบค่อนขอดชายหนุ่ม ด้วยนัยน์ตาสีชาที่ขุ่นคลั่ก นึกอยากจะหาอะไรมาเขวี้ยงใส่ร่างกำยำยิ่งนัก แต่คนแอบบ่นก็จำต้องเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทีระแวดระวัง เห็นเจ้าของหน้าหล่อๆ นั่งนิ่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ แถมยังวาดแขนไปพาดขอบอ่างด้วยท่าทีสบายๆ จึงลอบถลึงตาใส่อย่างหมั่นไส้

        ชาลิญายืนหันรีหันขวาง สองจิตสองใจ ไม่กล้าก้าวไปใกล้ คนที่ลอยหน้าลอยตานั่งอวดหุ่นอยู่ในอ่าง อวดแผงอกตึงเปรี๊ยะที่มีไรขนสีอ่อนโยกไหวไปตามกระแสน้ำวน หญิงสาวต้องบังคับสายตาจ้องอยู่แค่ระดับอกเท่านั้น ไม่กล้าหาญพอที่จะมองต่ำและลึกลงไปกว่านั้น เพราะขยาดกับสิ่งที่ต้องเผชิญ ตอนนี้เธอจึงก้มลงหยิบผ้าเช็ดตัวไปแขวนไว้ พยายามถ่วงเวลาให้นานที่สุด

        “นิ่ม เร็วสิครับ คุณจะปล่อยให้ผมกลายเป็นเนื้อเปื่อยหรือยังไง” เสียงห้าวของคนรู้ทันเอ่ยขึ้นลอยๆ

        “สมมุติว่าที่นี่ เป็นแหล่งน้ำตามธรรมชาติ ป่านนี้ปลาตัวเล็กตัวน้อย คงตอดชิ้นเนื้อผมไม่เหลือแล้ว”

        ‘ช่าย ปลาตัวนั้นเป็นปลาฉลามก็คงจะดี’ หญิงสาวเอออออย่างเห็นด้วยในใจ แต่แล้วต้องร้องวี้ดว้ายออกมาดังลั่น เมื่อคนตัวโตเกิดทะลึ่งพรวดขึ้นมายืนเต็มความสูง ร้อนจนชาลิญาต้องยกมือปิดหน้าปิดตาตัวเองจ้าล่ะหวั่น

        “ว้าย! นี่คุณทำบ้าอะไรฮ้า! ลุกขึ้นมาทำไม นั่งลงไปสิ”

        “ก็ผมกลัวตัวเปื่อย เนื้อยุ่ยนี่ครับ” โต้ตอบแล้วก็ยิ้มเผล่ใส่ เห็นร่างบางเอาแต่ปิดตาก็ยิ่งอยากแกล้ง “นิ่มรีบเดินมาถูหลังให้ผมสิ แช่น้ำนานๆ เดี๋ยวผมจะป่วยแทรกซ้อนนะ หรือต้องให้ผมเดินไปรับฮึ”

        “ไม่ต้อง อยู่ในนั้นแหละ อย่ามาเชียว” โพล่งบอกเขาเร็วปรื๋อ

“แล้วก็ช่วยนั่งลงด้วย ไม่อย่างนั้นฉันไม่ไปถูหลังให้คุณอย่างเด็ดขาด”

ถือโอกาสขู่ฟ่อใส่คนตัวโต ด้วยใบหน้าแดงก่ำ เมื่อชายหนุ่มเตรียมพร้อมให้ขัดเนื้อขัดตัวเรียบร้อย คนปิดหน้าปิดตาจึงค่อยๆ แง้มดูอย่างหวั่นกลัว นึกใจชื้นไม่น้อย เพราะอีกฝ่ายทำตามที่ต้องการอย่างว่าง่าย ดังนั้นคุณหนูใหญ่จึงค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ คว้าใยขัดตัวได้ก็ถูๆ ไถๆ เอาแค่ให้พาดผ่านไปแต่ละจุด แต่แล้วเธอก็ต้องแอบสะดุ้ง เมื่อมือใหญ่คว้าหมับ แล้วจับมือเธอขัดไปตามร่างกายของตัวเองเบาๆ จนคนทำหน้าที่อาบน้ำจำเป็น เริ่มหน้าแดงเป็นลูกเชอร์รีสุก