เพลิงรักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ ๑ แรกพบสบตา (๑)

ปัง! ปัง!

เสียงอาวุธสีเงินวาวถูกลั่นไกดังสนั่นรอบๆ อาณาเขตบริเวณเกาะบริเตนใหญ่ในอ่าวบิสเคย์ของยุโรปตะวันตก ซึ่งเป็นดินแดนอิทธิพลของตระกูลคาร์มิโอผู้ควบคุมอำนาจมืด แต่บัดนี้มีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยี่ยมชมและสาดกระสุนเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง คนของทั้งสองฝ่ายต่างได้รับบาดเจ็บจากวิถีกระสุนที่พุ่งลงมาราวกับสายฝน

ห่างไกลจากพายุกระสุนเยื้องไปทางทิศตะวันออกเพียงเล็กน้อย ด้านท้ายรถคลาสสิกอย่างซีตรอง ดีเอช 21 มีชายหนุ่มวัยสามสิบปีเต็ม เจ้าของใบหน้าคมสัน รูปร่างหล่อเหลายิ่งกว่าดาราดัง ผู้มีดวงตาสีเพอร์ริดอตคล้ายอัญมณีในท้องทะเลลึก เส้นผมนุ่มสีน้ำตาลยาวเคลียต้นคอ จมูกโด่งได้รูป ผิวขาวเนียนยิ่งกว่าสตรี เจ้าของรูปร่างเทพบุตรนี้สูงราวหนึ่งร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตร น้ำหนักแปดสิบกิโลกรัม แต่งกายด้วยสูทจิออร์จิโอ อาร์มานีสีดำสนิท ราคาเสนอตัวเลขหกหลัก ในมือข้างขวากระชับปืนดีเสิร์ท อีเกิล[1] จุดสามห้าเจ็ด แม็กนั่ม มือข้างซ้ายกำลังอัดนิโคตินเข้าปอดด้วยซิการ์ยี่ห้อดัง ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้ม ไม่อนาทรร้อนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยสักนิด

ไม่ไกลนักแว่วเสียงฝีเท้าของใครบางคนย่างก้าวเข้ามาด้วยความรีบร้อนและระแวงภัย ซึ่งก็คือเจ้าของรูปร่างสูงใหญ่ ผมสั้นเกรียน ส่วนสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร น้ำหนักแปดสิบเจ็ดกิโลกรัม ระบุตำแหน่งเป็นมือซ้ายของฟาบริช คาร์มิโอ หนุ่มไซซ์บิ๊กคนนี้ผ่านการฝึกงานจากหน่วยเอฟบีไอของอเมริกา ความเฉียบคมด้านการต่อสู้และเอาชีวิตรอดระดับพระกาฬ มีนามว่าจอห์น มาร์ดิ ชายหนุ่มค่อยๆ เดินเลียบจากด้านหน้ารถ ก้าวเท้ามาใกล้คนเป็นนายด้วยสายตากระหายการต่อสู้

“เจ้านายครับ”

พอมาประชิดตัวก็ส่งเสียงร้องเรียกก่อนจะเอ่ยต่อ

“ไอ้พวกสารเลวนั่นควรไปใช้ชีวิตในยมบาลสักที”

คนเป็นนายเลิกคิ้วขึ้นสูงพลางพยักหน้า ทำเสียงอืออาในลำคอ ก่อนจะกวาดสายตาชะเง้อมองคนของอีกฝ่ายที่เริ่มล้มระเนระนาดเพราะเอาชีวิตไม่รอด สายตาสีเพอร์ริดอตหันมามองหน้าจอห์นแล้วยกยิ้ม

“นายสั่งการไปแล้วนี่จอห์น ไอ้พวกนั้นกำลังถูกปิดบัญชี”

คนฟังทำหน้าเหวอคล้ายไม่อยากเชื่อก่อนจะหันมองโดยรอบ

“ผมเปล่าครับนาย”

สิ้นเสียงปฏิเสธจากจอห์น สองหนุ่มก็หันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย คนเป็นนายอมยิ้มในสีหน้า

“ฝีมือไอ้ดอม เคิร์ท” จอห์นบอกออกมาด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน ก่อนจะพึมพำแผ่วเบาในลำคอ “ฉันไม่ปล่อยให้แกได้หน้าคนเดียวหรอกไอ้ดอม ไอ้เพื่อนยาก กล้าลุยก่อนที่ฉันจะลงมือ ไอ้นี่มันบ้าสุดขั้วจริงๆ”

จบประโยคก็กระชับปืนในมือแน่น พุ่งแหวกวิถีกระสุนเข้ากราดยิงศัตรูของคนเป็นนายอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่หนุ่มฝรั่งเศสเจ้าของธุรกิจค้าเพชรพ่นควันสีเทาขุ่นออกจากปาก แล้วเฝ้ามองไอ้พวกเดนมนุษย์ล้มตายอย่างไม่ยี่หระใดๆ ทั้งสิ้น ซิการ์ในมือหมดไปเกือบครึ่งถึงได้ก้าวขายาวๆ ออกจากท้ายรถคันโปรด พ้นออกจากมุมนั้นก็เจอเข้ากับสมุนของอีกฝ่ายที่วิ่งหนีกระเจิงมาด้วยท่าทางตื่นกลัว

ปืนในมือชี้กราดไปตรงหน้าศัตรู ใช้สายตาเพ่งมองราวกับจะเฉือนเนื้อออกเป็นชิ้นๆ ในขณะที่อีกฝ่ายหันมาแสยะยิ้มให้ ท่าทางยียวนแต่หวาดหวั่นอยู่ในที ปืนในมือของมันก็ชี้ตรงมุ่งเป้ามาที่ใบหน้าของชายหนุ่มเช่นกัน

ฟาบริช คาร์มิโอยกยิ้ม วางปืนในมือลงราวกับยอมแพ้ อัดซิการ์ที่เหลืออีกครึ่งเข้าปอดอย่างใจเย็น

“ทิ้งปืนแล้วมาคุยกันดีๆ หน่อยสิ”

เอ่ยออกไปแล้วรอผลตอบรับ หากฝ่ายนั้นยังคงนิ่งเงียบ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ฉายแววขลาดกลัว

“ฉันแค่อยากรู้ว่าใครส่งพวกนายมา ท่าทางก็แค่พวกมือสมัครเล่น ไม่ต่างจากทหารฝึกหัดพึ่งปลดประจำการ เท่าที่ฉันประเมิน ความรู้สึกมันบอกว่าตัวนายเองคงอยากมีชีวิตรอด”

ในขณะที่พูดออกมา ดวงตาสีเพอร์ริดอตก็จับจ้องเขม็ง

“นายมีลูกมีเมียที่ต้องดูแล ฉันพูดถูกหรือเปล่า ฉันว่าเราน่าจะตกลงกันได้ ขอแค่บอกชื่อไอ้เดนตายที่มันสั่งการ แล้วนายจะรอดกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวได้อย่างมีความสุข แต่ถ้าไม่! ทางเลือกทางเดียวของนายก็คือ...ความตาย”

ปืนในมือของศัตรูค่อยๆ ลดลง ดวงตาทั้งสองข้างสั่นระริก เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพรายและชวนให้เนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะ ริมฝีปากนั้นเม้มสนิทคล้ายเส้นตรง ก่อนจะโพล่งออกมาเสียงดัง

“ถ้าฉันบอกแก...แกสัญญาได้ไหมว่าจะคุ้มครองให้ฉันกลับบราซิลได้อย่างปลอดภัย”

“แน่นอน” ฟาบริชให้คำมั่น ชั่วอึดใจก็ได้คำตอบที่ต้องการ

“คนที่จ้างวานพวกเราคือ...ไรอัน เคจน์”

ดวงตาของประมุขแห่งยุโรปตะวันตกกร้าวขึ้นชั่วครู่ ไม่นานก็เขวี้ยงซิการ์ที่จวนจะหมดลงบนพื้น แล้วเหยียบจนจมดิน ในขณะที่อีกฝ่ายถึงกับผงะในทีท่าที่เปลี่ยนแปลงไป ก่อนจะเริ่มลนลานและหาทางหนี

ไม่ถึงหนึ่งนาทีลูกน้องนับสิบก็กรูกันเข้ามาพร้อมควบคุมตัวไอ้เดนตายที่มีโอกาสใช้ออกซิเจนในโลกยาวนานกว่าคนอื่น ฟาบริชจ้องมองด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนจอห์นและดอมจะเดินมาประจำตำแหน่งขนาบข้างทั้งซ้ายและขวา ส่งสายตาบางอย่างให้กับคนเป็นนาย

“เจ้านายจะปล่อยไอ้บ้านั่นเหรอครับ”

สิ้นเสียงกระซิบถามของดอม เจ้าพ่ออาณาจักรค้าเพชรก็พยักหน้ารับ

“ฉันเพิ่งสัญญาว่าจะส่งมันกลับบ้านอย่างปลอดภัย”

“ผมว่าเราควรส่งมันลงนรกให้ยมบาลพิพากษาไปพร้อมๆ กับไอ้สามคนที่เราคุมตัวมันได้ ตีงูมันต้องตีให้ตาย”

สิ้นเสียงจอห์นที่ดังแทรกขึ้น เพื่อนคู่หูอย่างดอมก็ถลึงตาใส่พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะแอบเหน็บเพื่อนสนิท

“นายอย่าโหดนักเลยน่าไอ้บิ๊ก”

เจ้าของฉายาอย่างจอห์นตีสีหน้าเยือกเย็น ก่อนจะยกปืนในมือเล็งเป้า ปล่อยกระสุนเจาะกลางกบาลของนักโทษทั้งสามชีวิต เมื่อใช้งานปืนคู่ใจเสร็จ ก็เป่าเขม่าควันอย่างใจเย็น หันไปมองหน้าดอม เคิร์ทด้วยสายตาท้าทาย

“ไอ้หมอนั่น ฉันยกให้แกว่ะดอม”

มือข้างขวาของฟาบริชยกขึ้นสูงเป็นการห้ามปรามคนทั้งคู่ เพราะขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ดอมและจอห์นคงต้องห้ำหั่นกันไม่รู้จบ หลังจากนั้นก็กวาดสายตามองลูกน้องทุกคน แล้วออกคำสั่ง

“ปล่อยมันไป”

จบประโยคนั้นก็หมุนกายก้าวหันหลังออกจากพื้นที่เพื่อมุ่งตรงสู่รถคันโปรด พอถึงเป้าหมายก็จัดการเปิดประตูออกกว้างก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นนั่งประจำที่ จากนั้นจึงเหยียบคันเร่งพายานพาหนะแล่นออกไป ทว่าพ้นออกมาเพียงร้อยกว่าเมตร เสียงปืนหนึ่งนัดก็ดังสนั่น คิ้วเข้มทั้งสองข้างเลิกขึ้นสูง สุดท้ายก็ทำได้แค่ส่ายหน้าไปมาพร้อมพึมพำแผ่วเบา

“ให้ตายสิไอ้ดอม แกไม่เคยฟังฉันเลย”

สบถด่าลูกน้องมือขวาคนสนิทแค่นั้นก็เหยียดยิ้ม เพราะรู้ดีว่าดอม เคิร์ทเป็นคนเช่นไร หมอนี่มักเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เขาเสมอ คงเห็นว่าผู้ชายคนนั้นสมควรตาย ถึงได้กล้าขัดคำสั่ง

นาทีนี้คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากทอดสายตามองเบื้องหลังผ่านกระจกรถและเฝ้าบอกตัวเองอย่างเงียบๆ ว่า ไม่เคยผิดสัญญาต่อใคร!

---

[1] ดีเสิร์ท อีเกิล เป็นปืนที่ถูกผลิตขึ้นในประเทศอิสราเอล โดยบริษัท I.M.I (Israle Millitary Industries) ซึ่งเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงทางปืนกล สร้างตำนานปืนไปทั่วโลก แรกเริ่มผลิตขึ้นมารองรับกระสุนแม็กนั่มไว้หลายขนาด ไม่ว่าจะเป็น .357 หรือ .41 หรือ .44