เบี้ยพรหมจรรย์

เบี้ยพรหมจรรย์

*******************

ตัวละครหลัก

    คลินท์ โนวินแลมป์ อายุ 36 ปี

       อิงผกา เทียมการุณ อายุ 23 ปี

โปรย

“เดิมพันด้วยอะไรหรือคะ”

“ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น”

คำพูดที่ไม่สะทกสะท้านอะไรของราชาน้ำแข็ง ทำเอาสองแก้มถึงกับร้อนผ่าวขึ้นทันตา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คนที่วางท่านิ่งเฉย แสดงท่าทีเย็นชาตลอดเวลาจะเคยทำอะไรแบบนั้นด้วย

“ว่าไงล่ะ เธออยากเดิมพันแบบนั้นไหม”

“มะ...ไม่ค่ะ” อิงผกาตอบออกไปด้วยเสียงสั่นๆ รู้สึกขัดใจนักที่แอบเห็นใบหน้าคมคายของคลินท์ฉาบด้วยรอยยิ้ม แม้มันจะเพียงเสี้ยววินาทีก็ตาม แต่ก็แสดงให้รู้ว่าเขากำชัยชนะเหนือเธออยู่หลายขุม นึกแล้วก็อยากจะโค่นคนเก่งอย่างเขาให้หัวทิ่มหัวตำเสียเหลือเกิน ดังนั้นจึงเชิดหน้าขึ้นอย่างคนอวดดี

“หนูอิงเลือกเดิมพันดื่มน้ำค่ะ เริ่มเกมเลยดีไหมคะ”

“เอาสิ”

คลินท์ยักไหล่ รู้สึกขำนักกับท่าทีสู้คน ทั้งๆ ที่แทบจะไม่มีทางใดเลยที่เด็กน้อยอ่อนหัดอย่างเธอจะสู้เขาได้ แต่เมื่อเห็นแม่เจ้าประคุณรุนช่องมั่นอกมั่นใจเสียเต็มประดาก็นึกอยากเล่นสนุกขึ้นมาบ้าง ดวงตาสีน้ำข้าวจึงปรายมองคนสนิทพลางสั่งด้วยสีหน้าราบเรียบ ทั้งๆ ที่ภายในหัวใจแกร่งรู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างประหลาด “นั่งสิโทนี่...ฉันให้นายเป็นผู้ช่วยของอิงผกา”

“ครับท่าน...”

คนมีหน้าที่ปฏิบัติตามคำสั่งรีบทิ้งตัวนั่งข้างๆ ร่างบาง โดยไม่ลืมปรายตามองด้วยความสงสารปนเห็นใจ นี่หญิงสาวคงไม่รู้ตัวเลยล่ะสิท่า กำลังจะถูกคนอย่างคลินท์เล่นงานเข้าให้แล้ว

และเพียงเกมแรกเริ่มขึ้น โทนี่ก็นึกอยากจะให้รางวัลตัวเองด้วยการถูกล็อตเตอร์รี่ยิ่งนัก เพราะเปิดไพ่มาสามใบแรก ไพ่ในมือของอิงผกาเป็นคนละดอก คนละสี แถมตัวเลขนี่ไม่ต้องพูดถึง มันไม่มีทางออกอะไรได้นอกจากไพ่สูงเท่านั้น

“หนูอิงมีโอกาสชนะไหมคะ”

เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าโป๊กเกอร์เขาเล่นกันอย่างไร จึงต้องกระซิบถาม “ทำไมมันไปคนละทิศละทางแบบนี้ละคะ ไม่เห็นเหมือนไพ่ที่หนูอิงเปิดได้จากเกมก่อนหน้านี้เลย” หญิงสาวกำลังนึกถึงจังหวะที่ตัวเองเล่นแล้วมีชิปกองพะเนินตรงหน้า

“ก็...” การ์ดหนุ่มได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ เพราะไม่มีทางใดหรอกที่คุณหนูคนงามจะชนะคนเล่ห์เหลี่ยมเขี้ยวลากดินอย่างท่านประธานหนุ่มได้ ดังนั้นเพียงไพ่ใบสุดท้ายถูกเปิดอิงผกาก็ต้องดื่มน้ำขวดแรกจนหมด ต่อด้วยขวดที่สอง ที่สามจนถึงห้า เพราะทุกๆ เกมหลังจากนั้นเด็กสาววัยยี่สิบสามปีก็เป็นอันแพ้ราบคาบ จนตอนนี้เธอไม่สามารถดื่มน้ำต่อได้แล้ว

“ครบห้าเกมแล้ว พอเถอะครับท่าน”

“ว้า! ฉันยังสนุกอยู่เลย”

เห็นได้ชัดว่าคลินท์กำลังลอบยิ้มพอใจกับการเห็นขวดเปล่าล้มระเนระนาดตรงหน้า ไหนจะสีหน้าขึงขังของอิงผกาอีก ท่าทีของเธอแม้จะน่าตีสักทีสองทีแต่อีกนัยหนึ่งก็น่ารักน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน แต่ถ้าหากจะเล่นงานต่ออีกสักนิดสักหน่อยก็เกรงว่าจะถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก กายแกร่งจึงหยัดขึ้นสูงพร้อมกับหันหลังให้

“เอาละ หมดเวลาแล้ว เธอควรจะกลับบ้านเสียที”

เพราะรู้สึกหมั่นไส้กับท่าทีของชายหนุ่ม อิงผกาจึงลอบย่นจมูกใส่ ทั้งๆ ที่ไม่เคยแสดงกิริยาแบบนี้กับใครมาก่อนเลย หนำซ้ำไม่ควรจะแสดงกับผู้ชายที่เป็นทั้งเจ้าหนี้และเจ้าชีวิตด้วย

“หนูอิงยังไม่กลับค่ะ หนูอิงจะเล่นเกมกับท่านอีก”

“คุณหนู...” โทนี่รีบทักท้วง กลัวว่าอิงผกาจะถูกเล่นงานอีกจึงฉวยเรียวแขนสลักเสลาไว้ จังหวะนั้นคลินท์หันมามองพอดี จึงทำให้สีหน้าของผู้บริหารหนุ่มถึงกับเปลี่ยนไปจนกลายเป็นแข็งกระด้าง

“เธออยากเล่นเกมต่อรึ” คลินท์จึงถามด้วยเสียงแข็งๆ เพ่งมองที่เรียวแขนบางเบาจนทำให้โทนี่รู้สึกตัวจนชักมือกลับ

“ค่ะ หนูอิงจะเล่นจนกว่าท่านจะเป็นคนพ่ายแพ้”

“มันไม่วันนั้นหรอกเด็กน้อย เจ้าของกาสิโนอย่างฉันน่ะหรือ จะพ่ายแพ้ให้กับเด็กกะโปโลอย่างเธอ”

“อย่ามั่นใจในตัวเองนักเลยค่ะ เพราะเหรียญมันไม่เคยมีด้านเดียว และก็ไม่เคยออกด้านเดียวในทุกๆ ครั้งที่เราโยนมัน”

“ช่างพูดจริงนะ”

ปากหยักเหยียดยิ้มว่า ขณะเดินเข้ามาใกล้ นัยน์ตาสีน้ำข้าวมองร่างบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “แล้วคราวนี้เธอจะเอาอะไรมาเดิมพันกับฉันล่ะ ถ้าจะเล่นเกิมดื่มน้ำอีกละก็ ฉันว่าเธอคงไม่มีพื้นที่ว่างในท้องพอที่จะดื่มมันหรอกนะ”

“หนูอิงเดิมพันด้วยการถอดเสื้อ” ริมฝีปากเรื่อโพล่งออกไปอย่างเชื่อมั่นในตัวเอง

“คุณหนู!” โทนี่ถึงกับร้องเสียงสูง พลางส่ายหน้าห้ามจนหัวสั่นหัวคลอน

“อย่าทำแบบนั้นเลยนะครับ”

“ถอดเสื้อ...”

กลับกลายเป็นว่าคนที่ไม่เคยหัวเราะมาหลายปีถึงกับห้ามท่าทีของตัวเองเอาไว้ไม่ไหว “เด็กน้อยวัยยี่สิบสามอย่างเธอมีอะไรน่ามองฮึ! ถึงได้ริอ่านจะเดิมพันแบบนั้น รู้ไหมว่าคนที่ฉันจะเล่นด้วยต้องเป็นผู้หญิงที่สวย มีสัดส่วนงดงาม อกตูมๆ เอวคอด เรียวขาเรียวแขนต้องนวลเนียนยิ่งกว่าปุยนุ่น ไม่ว่าจะมองมุมไหน ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าต้องเย้ายวนใจ แต่สำหรับเธอ...” สายตาของคลินท์กำลังจ้องดวงหน้าซึ่งเผือดสีลงจนแทบไร้เลือดหล่อเลี้ยง “เด็กน้อยเพิ่งคลอดยังจะน่ามองกว่าอีก”

“ท่านคลินท์...” ทั้งหน้าทั้งจมูกถึงกับแดงก่ำ ไม่ชอบใจกับการตอกกลับจนทำเอาหน้าหงายของเขาเลยสักนิด

“เอาไว้ให้เธอมีหุ่นทรวดทรงองค์เอวอย่างที่ฉันพูดก่อนเถอะ ถึงเวลานั้นแล้วค่อยมาเล่นเกมกับฉัน”

ช่วยไม่ได้เลยจริงๆ ที่ต้องทำท่าทีฮึดฮัดกับเจ้าของกาสิโนยักษ์ใหญ่ หนำซ้ำร่างบางยังเดินสะบัดก้นงอนๆ หนีออกจากห้องด้วยความอับอายปนขายหน้าอีกต่างหาก พ้นออกมาได้ก็เอาแต่เบ้ปากใส่ประตูห้องทำงานของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกโมโห จนแทบจะวิ่งออกจากกาสิโนให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ก็ช้าไปเมื่อถูกโทนี่ดึงรั้งเอาไว้

“อย่าโมโหเลยนะครับ ท่านคงไม่อยากเล่นไพ่แล้ว ถึงได้พูดแบบนั้นกับคุณหนู”

“นายท่านของคุณโทนี่ หยาบคายที่สุดค่ะ” อิงผกาห้ามปากตัวเองไม่ได้เลยจริงๆ “ใจร้ายที่สุดด้วย”

“ท่านไม่ได้เป็นคนแบบนั้นหรอกครับ ถึงท่านจะดูแข็งกระด้าง เย็นชา หรือปากไม่ดีไปบ้าง แต่ท่านก็เป็นคนดีและก็หวังดีกับทุกๆ คนที่อยู่รอบตัวท่าน นั่นก็หมายรวมถึงคุณหนูด้วยนะครับ”

“ไม่จริงหรอกค่ะ นายท่านของคุณโทนี่ใจร้ายกับหนูอิงที่สุด”

*************************

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. ๒๕๕๘

ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้

รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก

ไม่ว่าจะในรูปแบบหรือวิธีการใดๆ

ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์โดยไม่ได้รับอนุญาต เป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของงานประพันธ์

ทั้งนี้เป็นเพียงการจินตนาการของผู้เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้น รวมทั้ง ชื่อ สกุลตัวละครทุกตัวในเรื่องก็เป็นการสมมุติไม่ได้มีเจตนาร้ายแอบแฝงแต่อย่างใด

***************************************

คอมเมนต์โหวตๆ ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ

ติดต่อพูดคุยกับคนเขียนได้ที่ Facebook ได้ที่ลิงค์ข้างล่าง

https://www.facebook.com/nam.rosequartz