{fic-infinite} Dear Vampire (GyuWoo)

ข้อมูลเบื้องต้น

1st NC*PROJECT "Dear"

เนื้อเรื่อง

ชีวิตคืออะไร ผมไม่เคยเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในปัจจุบันสักเท่าไร

การดำเนินชีวิตของคนในยุคนี้ ต่างก็ทำด้วยความเร่งรีบ

เพื่อจะได้มีเวลาไปทำในสิ่งที่ตนเองสนใจกว่า

ความรัก.......

สิ่งหนึ่งที่ต้องการเวลาเช่นกัน เวลาที่จะแบ่งปันความรู้สึกดีๆให้กัน

เวลา....ที่จะเติมเต็มช่องว่างเล็กๆเพื่อให้ทั้งคู่มีความสุขต่อไป

แต่ถ้าหาก.....

ถ้าหากว่า อีกคนหนึ่งเลือกที่จะเว้นช่วงเวลานี้ไป

เพื่อที่จะรอให้มีเวลาอย่างเต็มทีให้กับคนรัก

ผมว่า คุณคิดผิดแล้วล่ะ

เพราะผม เจอมันมากับตัว ความบ้างานของผมทำให้สูญเสียสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตไป

ผมบอกว่าที่ทำไปเพื่ออนาคตของเรา แต่เขาบอกว่าผมโกหก

ใช่ผมอาจจะโกหกจริงๆ มันเป็นแค่ข้อแก้ตัวงี่เง่าที่ผมมักใช่ประจำ

ผมแค่คิดว่า สิ่งที่ผมทำอยู่จะดีกับเราแน่ๆ

ผม.............คิดผิดใช่รึเปล่า

งั้นผม ก็ขอคิดผิดอีกสักครั้ง เพราะไม่สามารถแก้ปัญหาตรงหน้าได้

ผมถึงตัดสินใจ กระทำการอันโง่เง่าขึ้นมา

เพื่อในหลุดพ้นจากสิ่งที่ผมก่อขึ้น

ลาก่อน....................................

ผมพาตัวเองมาที่นี้จนได้

และกำลังจะทำบางอย่างที่โง่ที่สุดในชีวิต

ฆ่าตัวตาย.......

พุดง่ายแต่ก็ทำยากนะ เพราะฉะนั้นผมจึงใช้ตัวช่วยเรื่องบรรยากาศ

สถานที่แห่งนี้ เป็นข่าวหลายครั้งเรื่องมีหญิงสาวมาฆ่าตัวตายมากมาย

มันเป็น...คฤหาสเก่าๆ ถ้าได้รับการบูรณะก็คงหน้าอยู่

แต่คงไม่มีใครมาอยู่หรอก เพราะเล่นเป็นข่าวไม่รู้กี่ศพ

ถ้าผมจำไม่ผิด ห้องที่ใช้กระทำการเป็นห้องนอนใหญ่ฉันบน

เออ..........ผมต้องขึ้นไปจริงๆใช่ไหม

ความเศร้าเสียใจและแรงกดดันมีมากกว่าความกลัว

เพราะฉะนั้นตอนนี้ผมก็หาห้องที่ว่าเจอแล้ว

มันไม่ได้ดูเก่าอย่างที่ผมคิด แต่ว่าบรรยากาศใช่ได้เลย

ผมรู้สึกว่าผมกำลังถูกจับจ้องอยู่จนขนลุกซู่

ถึงผมใกล้จะตายแล้วก็ ขอแนะนำตัวหน่อยนะ

ผมชื่อนัมอูอยอน คุณรู้ใช้มั้ยว่าผมเพิ่งเลิกกับแฟนมา

ใช่..ผมก็ไม่คิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะจบชีวิตเพราะเหตุผลแค่นี้

ความรักที่แสนเจ็บปวด ผมทนมันไม่ได้จริงๆ

เริ่มกันเลยเหอะ

ผมเดินไปยังกลางห้อง อืม มันมีเก้าอี้และเชือกไว้ให้คุณเตรียมพร้อม

เพียงแค่เดินไปเหยียบมันและ....................แค่นั้นแหละ

งั้นเราคงต้องบอกลากันแล้วละ รีดเดอร์ทั้งหลาย

ลาก่อน...........................

“นายจะทำจริงๆนะหรอนัมอูฮยอน”

เฮือก!!! เสียงใครน่ะ ไม่อยากจะบอกว่าผมตกใจจนตกเก้าอี้เลยนะ

“โอ๊ยยย ใครนะ นายเป็นใคร”

ผมมองไปในความมืดที่ยังพอมองเห็นได้ หน้าจะเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง

เขาเออ.....เขายืนอยู่มุมห้อง อย่าบอกนะว่าผมเจอดีเข้าให้แล้ว

“นะ นายเป็นใคร รู้จักชื่อฉันได้ยังไง”

“หึหึ ก็เมื่อกี้นายแนะนำตัวกับรีดเดอร์ทั้งหลายอยู่นินา ขอโทษทีที่แอบฟัง”

“เพื่อให้เสมอภาค ฉันจะแนะนำตัวเองบ้างฉันชื่อคิมซองกยู ยินดีที่ได้รู้จัก”

ยินดีกับผีสิ ไอ้บ้า โอ๊ยยยตกลงมันใช่ผีมั้ยเนี่ย ทำจะได้เตรียมตัวกลัว

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นอะไรที่คล้ายๆกับที่นายคิด”

อ๊อกกกกกกกกกก ตกลงมันเป็นผีจริงๆสินะ เดียวนะตัวผมสั่นไปหมด

“ไม่ต้องกลัวนัมอูอยอน ฉันอาจจะเป็นคนที่ช่วยนายได้ก็ได้นะ หึหึ”

เออ...ทำเสียงแบบนี้จะไว้ใจได้ก๊า แล้วไอ้ผีตนนี้มันจะช่วยผมทำยังไง

“ห๊ะ!!! นายเนี่ยนะ เป็นแวมไพร์”

หลังจากที่ผมพยายามหายกลัวเขาแล้ว เราก็เริ่มคุยกันแต่แบบ....

พอหมอนี้บอกว่าเป็นอะไรผมแถบไม่เชื่อ ก็นี่มันคนชัดๆ

“นายไม่เชื่องั้นหรอ อืมมมม”

ผลุบ!!

ผมแถบจะเป็นลม เมื่ออยู่ดีๆแสงสว่างก็เกิดขึ้นห้องทั้งห้องเปลี่ยนไป

จากห้องที่เก่าไม่มีคนใช้มาหลายปี กลายเป็นห้องนอนแสนหรูอย่างกับเทพนิยาย

นี้มัน................อ็อกกกกกกกกกก นัมอูฮยอนจะเป็นลม

“นะ นายทำได้ยังไง” ตาค้างกันไปเลย

ห้องที่ประดับตกแต่งไปด้วยของแนวสไตล์ผู้ดีอังกฤษ

“ฉันบอกแล้วว่าฉันเป็น แวมไพร์” แล้วทำไมต้องหยื่นหน้าเข้ามาใกล้ด้วยละ

แถมยังมายิ้มเจ้าเล่ห์อีก แต่จะว่าไปแล้ว หมอนี้ก็หน้าตาดีนะ

“ขอบคุณที่ชม” ห๊ะ เดียวนะ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย

“ฉันอ่านใจนายได้”

“คุณ มันเสียมารยาทนะ” ผมบอกด้วยความไม่พอใจ นี้มันไม่มีมารยาทเอาซะเลย

“ขอโทษที ฉันจะพยายามไม่ทำนะ” อ๊อกกกก ทำไมหมอนี้มันกวนแบบนี้

ป๊อก!!!

เขาดีดนิ้วหนึ่งที่ ก่อนที่จะ

เฮือก นี้มันผู้หญิงที่เป็นข่าวว่าฆ่าตัวตายที่นี้นิ ทำไมถึงกลายเป็นสาวเสิฟอยู่ที่นี้ได้

เครื่องดื่มและของแกลม ถูกจัดว่างไว้อย่างดี

เป็นของหน้าตาน่าทานทั้งนั้น แต่มัน.......จะกินได้หรอ

ผมดูในหนังมันคงไม่ใช้ภาพลวงตา แท้จริงแล้วเป็นหนอนหรอกนะ

“นายกินได้ แม่บ้านของฉันเป็นมนุษย์”

อะไรกัน นี้ผมงงไม่หมดแล้วเหอะ

“นาย ล่อลวงผู้หญิงพวกนั้นมาใช่มั้ย” ไอ้บ้านี้ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก

“ฮ่าๆ ฉันเปล่า พวกเขามาเพื่อจะตายจริงๆแต่ว่าฉันแค่มีขอเสนออะไรบ้างอย่างก็เลยเป็นแบบที่เห็น”

“ขอเสนออะไร แล้วเป็นอะไร ยังไง”

ผมรู้สึกโกรธอย่างบอกไม่ถูก ทำไมต้องมาล้อเล่นกับความตายของคนอื่น

“ฉันแค่อยากช่วยนะ นัมอูอยอนฉันไม่ได้มีเจตานาอื่น”

เขาบอกเรียบๆแถมยิ้มที่มุมปาก เหอะ!!

“ฉันแค่ช่วยให้พวกเขามีเวลาคิดอีกนิดว่าอยากตายจริงๆรึเปล่า ด้วยการ...”

“ด้วยการทำให้พวกเขาเป็นเหมือนนายสินะ เหอะ ที่จริงนายก็แค่ต้องการเลือด”

“ใช่ แบบนั้นแหละอูฮยอน ก็แค่แลกเปลี่ยนกันเราต่างได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย”

“พวกเขามีเวลาได้คิดเยอะขึ้น ฉันได้ในสิ่งที่ต้องการ” ซองกยูพูดพลางยกไหลไปด้วยท่าทีสบายๆ

“แต่ทำไมนายต้องจัดฉากว่าเธอตายด้วย”

“หึ การเป็นแบบฉันก็เหมือนตายไปแล้วนะอูฮยอน...” 

มันก็จริงแต่.....

“พวกเขาเลือกเอง เลือกให้ออกมาเป็นแบบนั้น”

“หมายความว่าไง”

“หญิงสาวพวกนี้อยากตายนะอูฮยอน แน่นอนต้องมีเรื่องทุกข์ใจ เจ็บแค้น แสนทรมาน”

เขาพูดพร้อมกับจิบไวน์ที่ถูกยกมาเสิร์ฟและสบตากับผม

ดวงตาสีรัตติกาล......

“รอวันแก้แค้น.........”

“ห๊ะ หมายถึงอะไร พวกเธอไปทำร้ายใคร”

“ไม่ๆ อูฮยอนอย่าตกใจไป ฉันมีขอบเขตว่าอย่าฆ่าคน แค่หยอกเล่นนิดๆ”

“ช่างเรื่องพวกนั้นเถอะ เรามาคุยเรื่องของเราดีกว่านะ”

ซองกยูเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม และก้มหน้าลงในระดับเดียวกัน

เขา.....ดูดีจริงๆนั้นแหละ ผมรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้

“ร ระ เรื่องอะไร” ทำไมต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้ด้วยละ ไอ้บ้า

“เรื่องที่นายมาที่นี้เพื่ออะไร..........”

“อย่าหัวเราะ” ผมมองเขาตาขว้าง

“ฉันบอกนายว่าอย่าหัวเราะ ความรักของฉันไม่สิ่งที่นายจะมาขำ”

ผมขึ้นเสียงใส่เขา แน่นอนผมเล่าเรื่องของผมในซองกยูฟังหมดแล้ว

“ฮ่าๆ โอเคๆ ไม่หัวเราะแล้วแต่ฮ่าๆๆๆๆ”

ไอ้นี้

“หึ นายมันไรเดียงสาจริงๆ มนุษย์”

มันปวดหัวนะถ้านายจะเดินรอบตัวฉันขนานนี้

“แค่เลิกกับแฟน ทำให้นายอยากฆ่าตัวตายขนานนั้นเลยหรอ”

“ไม่ ชะ”

“ฉันรู้นายแค่ รู้สึกผิดเสียใจอยากขอโทษอยากแก้ตัว”

“ฉันบอกว่าอย่าอ่านใจฉัน”

“โทษที พอดีมันเป็นนิสัยน่ะ” เขาเดินวนมาถึงตรงหน้าผมพอดี เลิกคิ้วให้แบบปลงๆ ไอ้.....

“ถ้านายตายแล้ว นายจะได้แก้ตัวงั้นหรอ”

มันก็ใช่แต่ ฉันไม่มีวันได้รับโอกาสนั้นอีกเพราะ.....

“อา อยากนี้นิเอง เขามีแฟนใหม่แล้วสินะ”

ผมส่งสายตาพิฆาตไปอีกเพราะหมอนี้อ่านใจผมอีกแล้ว

“เอาอย่างนี้ไหม ฉันมีข้อเสนอให้นาย”

ซองกยูเดินวนอ้อมมาอยู่ข้างหลังผม “มาอยู่กับฉันสิ”

เสียววาบเลย เมื่อเขาโน้มตัวลงมากระซิบผมที่ข้างหู

อูฮยอนนั่งตัวเกร็งเลยล่ะ น่ารักจัง....

“ว่าไง นัมอูฮยอน” และเขาก็เดินมาอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง

เราจ้องตากัน มันเหมือนมีอะไรบ้างอย่างทำให้ผมลุกขึ้น เดินเข้าไปหาเขา

และ............ “มะ ไม่ ไม่ดีกว่า”

ผมเป็นอะไรเนี่ยเมื่อกี้ผมเกือบจะ..........หมอนี้มันทำอะไรกับผมแน่ๆเลย

อ่า เสียดายจังนัมอูฮยอนนายได้สติเร็วกว่าที่ฉันคิด แต่..หึฉันไม่มีวันปล่อยนายไปหรอก

“ฉันกลับละ ฉ ฉันไม่อยากตายแล้ว ขอบคุณ”

ผมรีบโกยอ่าวออกจากห้องทันทีเมื่อรู้สึกไม่ปลอดภัย

ปึง!!!

เสียงประตูปิดลงตรงหน้าผม ทำให้ผมได้แต่ยืนเอ๋อยู่กับที

ฟลุบ! เหมือนมีอะไรบ้างอย่างมาอย่างเร็ว ทีข้างหลังผม..

“จะรีบกลับไปไหนล่ะ อูฮยอนอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนสิ”

เสียงทุ้มแหบเบาดังอยู่ในโสตประสาท และความเย็นยะเยือกที่ชวนเสียวสันหลัง

“น นะ นาย”

“ชูวว์ ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก” ถ้าอดใจไม่ไหวจริงๆก็ไม่แน่

แล้วทำไมต้องมาบอกข้างหูด้วยเล่า

“มาสิ อูฮยอน” ผมต้องไปกับเขาใช่ไหม

ซองกยูจับผมหันมาก่อนที่จะยิ้มให้ และจูงมือผมกลับไปนั่งที่เดิม

แต่ทำไมผมรู้สึกไม่ดีกับรอยยิ้มนั้นเลย

เราดื่มไวน์และนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ

ซองกยูเล่าเรื่องต่างๆที่เขาผ่านเข้ามาในชีวิตเขา

เขาเกิดเออ...ให้ตายเหอะเขาแก่กว่าผมเกือบร้อยปีเลยนะ

เรื่องราวของเขาก็สนุกดี เขาผ่านอะไรมาเยอะจริงๆ

ผมก็ไม่ยังไม่อยากจะเชื่อนะ ว่าโลกนี้จะมีผีดิบจริงๆ

แต่ผมชักมึนๆยังไงก็ไม่รู้ ผมเริ่มโฟกัสหน้าเขาไม่ได้แล้ว

แต่อืม ผมยังพอจับใจความได้อยู่มาเขาพูดอะไร

“ไง นายเมาแล้วหรืออูฮยอน” ผมรู้สึกว่าเขากำลังยิ้มให้ผม

“ป ป่าวววว ฉัน ฮึก ยัง” เออ....แล้วทำไมผมไม่บอกซองกยูไปตรงๆละเนี่ย

“งั้นหรอ  หึ งั้นก็ดีแล้ว” ซองกยูมองอูฮยอนที่เริ่มจะไม่ไหวคอพับไปก่อนแล้วด้วยซ้ำ

น่าเอ็นดูจริงๆ นัมอูฮยอน

“นายไม่อยากอยู่กับฉันจริงๆนะหรอ”

หืมม ซองกยูถามว่าอะไรนะ

“นาย ถามฉันว่าอะไรนะ” ทำไมผมรู้สึกตัวเบาๆ และอยู่ๆแผ่นหลังผมก็รู้สึกถึงอะไรนิ่มๆ

“นายไม่อยากอยู่กับฉันจริงๆหรอนัมอูฮยอน”

ผมเปิดตาที่หนักอึ้ง จึงเห็นว่าเขาคร่อมผมอยู่ และกำลังมองหน้าผม

“ฉัน.....” ผมควรจะปฏิเสธเขาสิ หมอนี้เป็นผีดิบใช่....ผีดิบ

“แต่ฉันอยากให้นายมาอยู่ด้วยกันนะ.....อูฮยอน” เขากระซิบเบาๆที่หูซ้ายของผม

พรมจูบแนบติ่งใบหู ค่อยๆไล้ริมผีปากไปทั่วไปหน้าของผม

ทุกอย่างดูนุ่มนวล ไอร้อนระอุออกจากร่างกายผมด้วยฤทธิ์ของไวน์

แต่ไอเย็นจากตัวเขาก็ทำให้มันรักษาระดับ ไม่เร่าร้อนจนเกินไปและไม่เย็นยะเยือก

หากแต่อบอุ่นในหัวใจแปลก ผมว่าหมอนี้ต้องใช้เวทมนต์อะไรสักอย่างกับผมแน่ๆ

มันทำให้ผมมีความต้องการแปลกๆ ผมว่าผมคงต้อง......

“ดะ เดียว ซองกยู อือ” ผมร้องห้ามเขาเมื่อซองกยูค่อยๆปลดเสื้อผ้าของผมออก

 เขาจูบไปทั่วต้นคอผม จนรู้สึกเจ็บไปหมด

“อยู่กับฉันนะ อูฮยอน” ทำไมแค่ดวงตาสีรัตติกาลนี้ถึงทำให้ผมไม่มีแรงจะทำอะไรเลย

NC*Part http://ncfic1.blogspot.com/

5 ปีต่อมา

“ซองกยู เมื่อไรนายจะเปลี่ยนฉันสักที”

อูฮยอนเดินเขาไปถามร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างอารมณ์เสีย

“ฉันไม่เปลี่ยนนายหรอก” ซองกยูบอกเรียบๆอ่านหนังสือต่อไม่ได้เงยมามองหน้ากันด้วยซ้ำ

“ทำไมล่ะ เราอยู่ด้วยกันมานานแล้วนะ เมื่อไรนายจะเปลี่ยนฉันสักที”

อูฮยอนกระแทกตัวนั่งลงข้างร่างสูง

ซองกยูปิดหนังสือ และหันมายิ้มให้อูฮยอน

“ฉันไม่มีวันเลี่ยนนาย ฉันไม่อยากให้นายเป็นเหมือนฉัน”

“ทำไมล่ะ หรือว่านายไม่ได้รักฉัน นายเบื่อฉันแล้วใช่มั้ย”

พูดไปน้ำตาก็พลานจะไหล

“ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้นอูฮยอน” ซองกยูจับมือร่างเล็กแน่น มืออีกข้างจับคางม่นให้เงยมาสบตากัน

“ฉันรักนายนะ แต่ฉันไม่อยากให้นายเป็นผีดิบนายเป็นมนุษย์น่ะดีแล้ว”

“ทำไมอ่ะ”

“ก็ฉันจะได้ดูดเลือดนายไง”

“ไอ้บ้า ถ้าฉันเป็นแวมไพร์นายยังดูดเลือดฉันได้นิ”

“แต่ฉันชอบเลือดที่เป็นมนุษย์มากกว่า”

“ขี้โกง นายได้กินอยู่คนเดียว ฉันก็อยากกินเลือดนายเหมือนกันนะ” อูฮยอนชกไปที่แขนใหญ่

“อีกอย่างฉันก็แก่ขึ้นทุกปี จะตายเหมือนไรก็ไม่รู้นายจะไม่เปลี่ยนฉันจริงๆหรอ”

“ไม่ นายไม่แก่หรอกนายเสพสมกับแวมไพร์ได้รับพลังบางอย่างจากฉันไปแล้ว”

“มันทำให้นายไม่เจ็บไม่ป่วยง่าย และก็ไม่แก่ด้วย”

ซองกยูบิดจมูกรั้นอยากเอ็นดู

“แต่มันก็ไม่ทำให้ฉันเป็นอมตะนิ ฉันจะตายเมื่อไรก็ไม่รู้”

“ไม่เป็นไรอูฮยอน ถ้านายตายฉันก็ตายเหมือนกัน”

“หมายความว่าไง”

“ฉันคงไม่สามารถอยู่ในโลกที่ไม่มีนายได้หรอก เพราะถ้าหากนายตายฉันก็จะตายเช่นกัน”

อูฮยอนงงและสับสน ซองกยูประคองมือเล็กไว้แน่น

“ฉันได้ฝากสิ่งสุดท้ายไว้ที่นายแล้วอูฮยอน มันเป็นสิ่งสำคัญของแวมไพร์

หากมีคนมาทำลายมัน เราจะตายทันทีและตอนนี้ฉันก็ฝากมันไว้ที่นาย”

“หากหัวใจของนายหยุดเต้น ร่างของฉันก็จะสลายไปเช่นกัน เพราะมันทำงานควบคู่ไปกับการเต้นของหัวใจนาย”

“ทำไมนายไม่เปลี่ยนฉัน และเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปล่ะ”

“ฉันอยากเกิดใหม่อูฮยอน เกิดมามีชีวิตเป็นมนุษย์และได้รักกับนายเหมือนคนทั่วไป”

“ฉันอยู่มานานจนไม่มีอะไรต้องทำอีกแล้ว จนฉันได้มาเจอกับนาย”

“ฉันอยากจะหยุดทุกอย่างอยู่ที่นาย นายเท่านั้นนัมอูฮยอน”

“โอเค แต่ถ้านายทิ้งฉันก่อนละก็ ฉันไม่มีวันปล่อยนายแน่ ไอ้ผีดูดเลือดตาตี่”

“ครับผม ผมจะยอมให้คุณปักลิ่มที่หัวใจของผม แต่ระวังนะครับเดียวคุณจะเจ็บเพราะหัวใจของผมมีคุณอยู่”

“ไอ้บ้า มุกเสี่ยวไปไหน”

ผมพร้อมจะตายและเกิดใหม่ เพื่อที่จะได้รัก รักนาย นัมอูฮยอน

end.....