"What?!"

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

:WHAT?:

[JIMIN TALK]

“จีมิน..ไปแดกข้าวกัน”

         ฮีวานชวนผมที่กำลังเก็บหนังสือสมุดใส่กระเป๋าอยู่ ตอนนี้ก็เป็นช่วงพักเที่ยงแล้ว ผมฮีวานและอีกสองคนตัวข้างๆเดินตรง(ก็เลี่ยวบ้าง)ไปยังโรงอาหารขนาดใหญ่ มีผู้คนมากมายเสียงดังไปทั่วโรงอาหาร ก็น่ะมันก็ต้องเต็มอยู่แล้วร.รปูซานที่ผมยื่นตอนนี้มีคนเยอะเป็นฝูงอ่ะ คนจะเยอะเป็นพิเศษเลยล่ะท่าเป็นเวลานี้(พักเที่ยง)    

“หมู วันนี้มึงไปซื้อแทนกูดิกูขี้เกียจ”

“เอ้า ได้ไงอ่ะ”

“เออน่า...ถือว่ากูขอ”

“ก็ได้ ชิส์”

“ไม่ต้องมาทำหน้างอลเลย ไปซื้อได้แล้วหิวแล้วเนี้ย”

“ครับๆจะไปแล้วครับ”

        ระหว่างทางที่ผมเดินไปซื้อข้าวก็มีสายตามากมายมองมาที่ผมตลอดเวลา แต่ผมไม่สนหรอกน่ะไอพวกนั้นน่ะมันมองผมว่าเป็นพวกซาแซงไปน่ะ จะว่างั้นก็ใช่แต่จริงๆแล้วไม่ใช่หรอก(งงแดก)

ท่าจะให้บอกง่ายๆก็.....โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงอยู่พอสมควร ยังไม่เท่านั้นน่ะ คนที่เรียนที่นี้ก็มีแต่คนหล่อๆสวยๆเต็มไปหมดแล้วยังมีพวกดังอีกด้วยไม่จะเป็น เน็ตไอดอล ดารา(มีมั้ง) นักร้อง หรือต่างๆนาๆ ซึ่งรวมแล้วมีคนที่ผมชื่นชอบหรือปลื้มอยู่คนหนึ่ง บอกได้เลยว่าผมเกือบหัวใจวายเพราะคนๆนี้คนเดี่ยว หลายสัปดาร์ก่อนมีนักเรียนพึงมาย้ายเรียนที่นี้ ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจไรหรอกก็แค่เด็กย้ายมาใหม่เอง ที่ไหนได้ล่ะพอรู้ว่าเด็กที่ย้ายมาใหม่ที่ว่านั้นดันเป็น จอน จองกุก นักร้องศิลปินบอยแบนวง WINGS เท่านั้นแหละผมแถบอยากจะบ้าตายคาตรงนี้จริงเลย ไอดอลในดวงใจเลยล่ะ ตัวจริงโคตรหล่ออ่ะ ฮึกๆ.....ขอบคุณพ่อที่ให้ลูกได้มาเรียนที่นี้ มันเป็นอะไรที่ Amezing มว๊ากกกกกกกก

.

.

.

.

เข้าเรื่องเนาะ แฮ่ๆ

.

.

.

.

          ผมเดินตรงไปยังหน้าร้านขายอาหารตามสั่งร้านหนึ่ง เป็นร้านประจำที่ผมกับไอสามตัวชอบซื้อแหละ คนไม่แน่นดีแถมยังไม่แพงมากด้วยรสชาติก็อร่อยใช้ได้เลย(อร่อยทุกอย่างแหละ--)

“ ป้าเอาข้าวผัดกิมจิ 4 จานน่ะคร้าบ”

“จร้าตัวเล็ก 555”

“โธ่ ป้าอ่ะบอกแล้วอย่าเรียกตัวเล็กอ่ะ”งอลน่ะงอล

“ก็เหมาะนี้จ่ะ ฮ่าๆล้อเล่นจ่ะสุดหล่อ”

“ต้องยังงี้สิคร้าบ”

“ฮ่าๆๆ รอแปปหนึ่งน่ะ”

“ครับผม^^”

      ผมสั่งข้าวอะไรเรียบแล้วก็หันไปนั่งตรงเกาอี้ข้างๆ.......แต่เหมือนจะชนอะไรไม่ทันมองเลยได้แต่ร้องโอ๊ดโอ๊ยอยู่ยังงั้น อย่าให้รู้น่ะว่าใครชน

“ขอโทษครับ เป็นไรหรือเปล่า?”เป็นดิ ก้นกระแทกพื้นขนาดนั้นหักรึเปล่าก็ไม่รู้เนี้ย ฮือ

“ไม่เป็นไร ขอบใจน่.......เอ๊ะ?”เดี่ยวน่ะทำไมหน้าคุ้นๆเว่ะเฮ่ย

“หืม?เป็นไรหรือเปล่าครับ?”เดี่ยวน่ะนี้มัน!.....

“นะ นาย..จะ..จะ..จอน จองกุก....”

นี้มันจะบังเอิณไปแล้วเว่ยยยยยยยย ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี อร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

“ห้ะ?ครับ?”อย่าจ้องยังงั้นเด้ -////-

“เออ...คะคือ..ขอโทษ...น่ะ...คือ...ไม่ไหวแล้วโว่ย!!!”เผ่นดิรอไร จะระเบิดแล้วววว

“อ่าว! เดี่ยวดิ....ไปซะแล้ว”

.

.

เป็นไรของเขาน่ะ

.

.

“หืม?แล้วนี้อะไรอ่ะ.....กระเป๋าหรอ”

ต้องเป็นของตัวเล็กนั้นแน่เลย.....

  _________________________________________________

          ผมวิ่งกลับไปยังโต๊ะอาหารที่มีพวกบ้าสามตัวนั่งคุยกันอย่างชิลๆ โดยที่ไม่รู้ว่าผมไปเจอไรมา

“เป็นไรไปว่ะเตี้ยวิ่งซะเหงื่อท่วมตัวเลยเนี้ย แล้วข้าวกูล่ะ”

“เออนั้นดิ”

“รู้ไม..แฮ่กๆ..ว่าเรา ....เจอ แฮ่ก ไรมา แฮ่กๆๆ”

“เฮ่ยๆค่อยหายใจน่ะมึง”

“ชาเย็นน่ะๆ ค่อยๆเล่ามาว่ามึงเจอไร?”

“ฮึบ..ฟู..”

“อ่าเคยัง เล่ามาๆ”

“คืองี้น่ะ ตอนที่เราสั่งข้าวอยู่อ่ะ เราไปชนใครไม่รู้เข้าอ่ะ ตอนแรกก็โกรธอยู่น่ะ แต่พอรู้ว่าคนที่ชนนั้นเป็น.......(ปิดหน้าแปป หน้าแดงล่ะ////)”

“มึงชนใครมาว่ะ แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยเว่ย”

“ฮ่าๆๆ นั้นดิ”

“เรา...ชนกับ....จองกุกอ่ะ...”

“โธ่นึกว่าใคร ที่แท้ก็จองกุ.......จองกุก?........เหี้ย!”

“จริงดิเตี้ย!”ไม่ต้องแหกปากพูดดังขนาดนั้นก็ได้ น้ำลายกระเด็นใส่หน่าเลยเนี้ย!

“ก็จริงไง...มองใกล้โคตรหล่ออ่ะ...งุ้ย////”

“แน่ะๆๆพวกกูหล่อกว่ามันหลายเท่ากูไม่เคนเห็นมึงชมเล๊ย”

“ไม่อ่ะ ยังไงจองกุกก็หล่อกว่าอยู่ดี”

“เออๆ..พอๆกูหิวข้าวแล้วเนี้ย”

“อ่ะลืมไปเลย.....แต่คงไม่ทันแล้วอ่ะ แหะๆ”

“อ่าวจะเลยเที่ยงแล้วเนี้ย ข้าวกูยังไม่แดกเลย”

“เพราะมึงเตี้ย....มึงรู้ไมว่าการที่คนมันขาดสารอาหารมาตั้งแต่เช้ามัทรมานขนาดไหน...เตี้ยมันเลวTT^TT”

“เราก็ยังไม่ได้กินเหมือนกันน่ะ.....เหอะๆ”

“อ่ะๆงั้นถือว่าอดกันน่ะวันนี้ เตี้ยเย็นนี้เลี้ยงพวกกูด้วย”

“เอ้าไงงั้นอ่ะ”

“โทษทานที่ให้เสียเวลาแดกข้าว อย่าลืม”

“เชอะ..ก็ได้”อย่างน้อยก็ได้เจอจองกุกใกล้ๆล่ะน่ะ...แค่คิดก่อนหน้านี้ก็ฟินแล้ว

:WHAT?:

[JUNGKOOK TALK]

“หืม?แล้วนี้อะไร....กระเป๋าหรอ”

            ผมหยิบกระเป๋าสตางที่ตกอยู่บนพื้นมาดู ก่อนจะเปิดซิบกระเป๋าดูเพื่อว่ามีชื่อหรือบัตรนักเรียนไรงี้

“อ่า...ของเขาจริงด้วย ไหนดูสิ?อืม.....ปารค์ จีมิน ปี2 ห้องBหรอ รุ่นพี่ดิ?”ชื่อน่ารักจังแฮะ.......เดี่ยว.....คิดไรของตูว่ะเนี้ย

“ข้าวเสร็จแล้วจ่ะ อ่าว...ตัวเล็กไปไหนแล้วเนี้ย”ตัวเล็ก?

“เออคือ...ใช่คนที่ชื่อจีมินหรือปล่าวครับ?”

“จ่ะคนนั้นแหละ เขาไหนหรอจ่ะ”

“เออ...ผมก็ไม่รู้หรอครับ พอเห็นผมปุ๊ปก็วิ่งหนีไปเลย”

“อ๋อ ฮ่าๆๆ คงจะตกใจมั้งน่ะ ก็พ่อหนุ่มเป็นเด็กใหม่ที่เป็นนักร้องใช่มั้ยจ่ะ”

“ครับ รู้ด้วยหรอเนี้ยป้า ฮ่าๆๆ”

“แหม่ ดังขนาดนั้นจะไม่รู้จักก็บ้าล่ะ”

“ขอบคุณครับป้า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะฮยองเขาถึงได้หนี?”

“เกี่ยวมั้งน่ะ เท่าที่ป้ารู้ก็....ตัวเล็กน่ะเขาเป็นแฟนตัวยงเราเลยนะ เห็นชอบชมเราอยู่บ่อยๆ คงเจอแบบบังเอิญกะทันหันไปหน่อยมั้งถึงได้หนีเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น ฮ่าๆๆจริงๆเลย”ป้าร่ายยาวเลย-_-

“งั้นหรอครับ แล้วป้าพอจะรู้มั้ยว่าห้องฮยองเขาอยู่ไหนอ่ะครับ?”

“ห้องตัวเล็กน่ะหรอก็คงอยู่แถวๆตึกแรกชั้นที่สองน่ะ”

“ขอบคุณครับป้า งั้นขอตัวก่อนน่ะครับ”

“เดี่ยวก่อนสิพ่อหนุ่ม”

“ครับ?”

“ยังไม่ได้กินอะไรอีกใช่มั้ยเราอ่ะ เวลาคงไม่ทันแล้วด้วย เอาขนมปังนี้น่ะป้าให้”

“ไม่เป็นหรอกครับป้า”

“เอาไปเหอะ คนเขาอุสาให้”

“งั้น ก็เต็มใจรับอย่างดีเลยครับ”

“จ้าๆ”

“ไปก่อนน่ะครับป้า”

.

.

.

.

.

.

.

                  ผมเดินไปยังตึกแรกที่ป้าบอกไว้ ตลอดทางที่ผมเดินมีแต่คนมองมาทางผมแบบเยอะฝุดๆอ่ะครับ บางก็ได้ยินเสียงซุบซิบๆบ้าง ร้องไรไม่พ้นจากการชมผมว่าหล่อน่ะ ทำไงได้คนมันหล่อว์ใจจริง(หลง) เอาเหอะเข้าเรื่องๆ ผมขึ้นบันไดเพื่อขึ้นไปยังชั้นสอง พอถึงผมก็มองไปรอบๆอาคารดูว่าเห็นเจ้าตัวหรือป่าว ท่าผมจำไม่ผิดน่ะฮยองเขาเป็นคน ตัวเล็กๆขาวๆ ตาตี่ๆหน่อย หัวก็เทาๆ ท่าสงสัยว่าทำไมผมถึงจำได้ขนาดนี้ทั้งๆที่พึงเจอกันได้ไม่ถึง 1 นาทีด้วยซ่ำ ท่าบอกง่ายๆคือผมเป็นคนชอบสังเกตนั้นแหละแล้วเป็นคนความจำดีด้วย ชมตัวเองน่ะเนี้ย(นอกเรื่องอีกล่ะๆ) ....อะแฮ่มๆ เริ่มใหม่ๆ ครับตอนนี้ก็เดินตามหาเจ้าตัวอยู่นั้นแหละครับ ก็เดินตรงไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็มีคนทักมาบ้าง แต่ที่สำคัญตอนนี้คือหาฮยองเขาก่อน....

“ปี2 ห้องB อืม...โอ่ะห้องนี้แน่ๆ”ผมเดินมองป้ายห้องไปด้วยก่อนจะได้หยุดสายตาจากป้ายป้ายหนึ่ง ที่เขียนไปว่า ปี2 ห้องB ผมไม่รออะไรมากก่อนจะย้ำขาอีก4-5ก้าวไปยังประตูหลังห้องก่อนจะแอบกวาดสายตารอบห้องเพื่อหาเจ้าตัว

“อืม...คนเยอะแฮะแบบนี้ต้องขอคนเขาหาล่ะ..แล้วหาใครมาช่วยเนี้ย....อ่ะคือฮยองครับ”ผมถามผู้ชายสูงๆคนหนึ่งที่เดินมายังประตูพอดี

“ห้ะใครว่าไงมีไร....เฮ่ยเดี่ยวน่ะหน้าคุ้นๆแฮะ”

“คุ้นใครหรอครับ?”

“คุ้นกับเด็กใหม่ที่ชื่จองกุกอ่ะ ที่เป็นนักร้องอ่ะ...เอ่ะใช่ป่ะว่ะ”

“ครับ ผมเองแหละจองกุก”

“จองกุก...เฮ้ย!จองกุกจริงดิ!”

“ห้ะจองกุก!”

      โอโฮ้ไม่น่าบอกว่าเป็นจองกุกเลย แม่งหันมามองกูแบบเดอะแฟลชเลย....คนหล่อเพลีย

“ไหนจองกุกๆ”

“กรี๊ด จองกุกจริงดิ”

“มองใกล้ๆ โคตรหล่อเลยอ่ะแกร อ๊ายยย”เอิ่ม...เอาเข้าไป

“เออคือ..ขอโทษน่ะครับ คือมาหาคนครับ”

“ใครอ่ะ ต้องเป็นฉันแน่เลย”

“บ้าน่า ฉันต่างหากย่ะ”

“ฉันเว่ย”

.

.

.

.

.

ไม่ใครทั้งนั้นแหละดีออก-----

.

.

.

.

.

“เออคือ ผมมาหาคนที่ชื่อ ปารค์ จีมินน่ะครับไม่ทราบว่าอยู่ห้องนี้หรือป่าวครับ”

.

.

ฟิ๊ววววว เงียบแดกครับ

.

.

       ผมมองหาเจ้าตัวไปรอบๆห้อง ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะหนึ่งที่มีคนจับกลุ่มอยู่4คน...อ่าเขาจริงด้วย

“เออ.....”

พี่แกคงพูดไม่ออกมั้ง

“ใช่จีมินฮยองรึปล่าว?”

“เออ..คือ...อ้อ...อืม”

“คือ ฮยองทำตกไว้รึปล่าวครับ”ผมหยิบกระเป๋าเล็กออกมาจากกระป๋ากางเกงแล้วยกให้คนตรงหน้าดู

“อ่า...อื้ม จะ...เจอที่ไหน..ระ..หรอ..”

“อ้อ ก็ตอนที่ฮยองวิ่งหนีผมอ่ะ ฮยองคงทำล่นตอนนั้นมั้ง”

“ขะ..ขะ..ขอบใจ”

        ผมมองไปยังคนตรงหน้าที่เอาแต่มุดหน้างุ้ดๆพร้อมยื้นมือสั่นๆของตัวเองเอากระเป๋าที่ผมถืออยู่

“อ่าครับ....เออฮยองทานอะไรมารึยังครับ?”

“ยัง....ทำไม---...”

“งั้นพอดีเลย ผมมีขนมปังอยู่อ่ะ เอานี้ไปกินน่ะครับ”

         ผมเอ่ยยิ้มบางๆไปด้วยก่อนจะตั้งขนมปังไว้บนโต๊ะอย่างเบามือ ก่อนจะขอตัวแล้วโบกลาเจ้าตัวออกไปจากห้อง...

“เออคือ...นี้..นี้มัน.....ฉ่า//////”

“เฮ้ยๆ! เตี้ยสลบไปแล้วอ่ะมึง”

“ห่ะ!”

น่ะจุดๆนี้จีมินตาย เอือก /////

จบ.

*************************************

 ลองแต่งเล่นดูก่อน เรื่องแรกเลย

ท่ามีคนอ่านเยอะ(นิสนุง)ก็กะว่าจะลงใหม่ 

55555 อาจแต่งกากๆหน่อย