[Fic Yuri on ice AU Omegaverse](Victor x Yuri) It’s impossible

*ฟิคนี้เป็นฟิคที่เกิดจากจินตนาการของผู้เขียนและเป็นฟิคAU อาจจะมีการดัดแปลงเนื้อเรื่องในอนิเมะหรืออาจจะแต่งขึ้นมาใหม่*

ในโลกนี้ เพศไม่ได้แบ่งแค่ชายหญิงอีกต่อไป

เพศถูกแบ่งได้อีกแบบ นั่นคือ

อัลฟ่า เบต้า และโอเมก้า

หากเปรียบเทียบก็เหมือนกับวรรณะ

อัลฟ่าจะอยู่บนจุดสูงสุดของสังคม พวกเขามีความเป็นอัฉริยะ ความเป็นผู้นำในด้านต่างๆ หากแต่จำนวนของอัลฟ่านั่นมีน้อยราวกับเป็นพรสวรรค์ที่หายาก หากแต่ข้อเสียของอัลฟ่านั่นก็มี พวกเขาอดทนต่อฟีโรโมนของโอเมก้าไม่ค่อยได้ จึงบางครั้งอาจจะเผลอข่มขืนโอเมก้าที่กำลังอยู่ในช่วงฮีทได้

เบต้าก็เปรียบเหมือนคนทั่วไป และมีจำนวนมากที่สุดในสังคม พวกเขาเป็นคนธรรมดา มีมันสมองที่ธรรมดา ชีวิตของพวกเขาไม่มีอะไรที่ต้องค่อยระแวงมากไปกว่าการใช้ชีวิตในประจำวัน

และสุดท้าย...โอเมก้า...

โอเมก้านั่นมีน้อยเช่นเดียวกับอัลฟ่า หากแต่เป็นที่รังเกียจของผู้คนในสังคม แทบจะไม่มีที่ยืนให้โอเมก้า พวกเขาจะอยู่จุดต่ำสุดของสังคม ที่สำคัญโอเมก้านั่นไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็สามารถท้องได้ โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ติดฮีท ฟีโรโมนของโอเมก้านั่นรุนแรง จึงต้องมียาติดตัวเสมออย่างยาลดฟีโรโมนและยาระงับอาการฮีท ฟีโรโมนของโอเมก้าจะยิ่งแรงขึ้นในช่วงเวลาที่ติดฮีท ฟีโรโมนจะเป็นสิ่งที่เรียกให้อัลฟ่าเข้ามา’ผสมพันธุ์’ด้วย พวกเขาถูกปฏิบัติเหมือนสัตว์ตัวเมีย สิ่งที่ป้องกันตัวจากการโดนบังคับเป็นคู่ได้ก็คงจะมีแค่ปลอกคอสำหรับป้องกันการถูกกัดคอเท่านั้น

นั่นทำให้ชีวิตของโอเมก้าช่างลำบาก หากแต่ก็มีเรื่องที่เป็นสิ่งที่อยู่ในความหวังของโอเมก้าอยู่

‘คู่แห่งโชคชะตา’ หรือ ‘คู่พรหมลิขิต’

มันคือการจับคู่ระหว่างอัลฟ่าและโอเมก้าที่เป็นคู่แท้ของกันและกัน พวกเขาจะรู้สึกได้ทันทีว่าพวกเขาเป็นคู่กันเพียงแค่สบตากันแค่ครั้งเดียว เมื่อโอเมก้าสบตาอัลฟ่าที่เป็นคู่แท้ของตัวเองจะติดฮีทในทันที การกัดคอจะเป็นการตีตราว่าโอเมก้าคนนี้มีคู่แล้ว ยิ่งเป็นการกัดคอจากคู่แท้ของตัวเองก็ยิ่งดี หากโอเมก้าคนใดถูกกัดคอไปแล้ว พวกเขาจะหมดช่วงฮีทและจะไม่มีอาการฮีทกับใครอีกเลยนอกจากคู่ของตัวเอง

หากแต่...การตามหาคู่แห่งโชคชะตานั่นยากยิ่งกว่าการงมเข็มในมหาสมุทร

บางคนตามหามาทั้งชีวิตของพวกเขาก็ไม่เจอคู่แห่งโชคชะตาของตนเอง

หากใครได้เจอคู่แห่งโชคชะตาของตัวเอง พวกเขาจะมีความสุขมาก

.

.

.

.

หากแต่สำหรับตัวคัตสึกิ ยูริเองแล้ว เรื่องคู่แห่งโชคชะตาอะไรแบบนี้ เขาไม่ต้องสนใจหรือว่าต้องระวังตัวเองอะไรทั้งนั้น

เพราะตัวยูริเป็นเบต้า ตัวเขาคิดว่า โชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาเกิดเป็นเบต้า ประชากรที่ไม่มีอะไรโด่ดเด่นอย่างอัลฟ่าหรือว่าต้องใช้ชีวิตอย่างระแวงแบบโอเมก้า เขาเป็นแค่ชายหนุ่มนักฟิกเกอร์สเก็ตชาวญี่ปุ่นธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น

ประชากรเบต้าท้องไม่ได้ ไม่มีอาการฮีทเป็นช่วงๆอย่างกับสัตว์ป่า ชีวิตสุขสบายในด้านเรื่องการหาคู่ ไม่ต้องรอคู่แห่งโชคชะตา หากแต่...ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงมองออกไปบนลานสเก็ตน้ำแข็ง ร่างสูงสง่าร่างหนึ่งกำลังร่ายรำบนลานน้ำแข็งอย่างงดงามจนยากจะละสายตา กลับทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่น่าให้อภัย

วิคเตอร์ นิกิฟอรอฟไถลตัวบนพื้นน้ำแข็งอย่างไม่ติดขัดหรือว่าผิดพลาด การสเก็ตของอีกฝ่ายยังคงไร้ที่ติเหมือนเช่นเคย เสน่ห์แบบอัลฟ่าแผ่ออกมาอย่างที่ยูริรู้สึกได้ น่าแปลกทั้งๆที่เขาเป็นเบต้าที่ไม่ควรจะรู้สึกอะไรแบบนี้ได้แท้ๆ แต่เมื่ออีกฝ่ายเป็นวิคเตอร์ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเหมือนถูกฟีโรโมนอัลฟ่าของร่างสูงดึงดูดยังไงก็ไม่รู้

เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัตที่เขาเป็นเด็กแล้ว วันที่เห็นร่างสูงสง่างดงามนี้บนหน้าจอทีวีครั้งแรก เขาก็หัวใจเต้นแรงราวกับถูกสะกดไว้ให้มองแต่วิคเตอร์เพียงคนเดียว

“ยูริ!” เสียงทุ้มมีสเน่ห์เอ่ยเรียกคนเหม่อจนคนถูกเรียกสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ ร่างสูงของอัลฟ่าผู้งดงามสเก็ตเข้ามาหาเขาก่อนจะโถมตัวกอดเขาแน่น “เหม่ออะไรอยู่หรอ”

“วะ...วิคเตอร์!” ใบหน้าขาวนวลแดงก่ำขึ้นเมื่ออีกฝ่ายกอดเขา ยังไงยูริก็ยังไม่ชินกับการโดนสัมผัสอย่างนี้อยู่ดี โดยเฉพาะกับวิคเตอร์แล้วด้วย

“ว่าไง เหม่ออะไรอยู่หรอ ยูริ” ใบหน้าคมหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาใกล้กับคนตัวเล็กกว่าอย่างคาดคั้นเอาคำตอบยิ่งทำให้ยูริสติแตกยิ่งกว่าเดิม

“ปละ...ปละ...เปล่าครับ!!” มือเรียวดันตัววิคเตอร์ออกอย่างแรงจนคนตัวสูงกว่าขยับตัวห่างออกมาจากเบต้าหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะปฏิเสธเสียงดัง “ผะ...ผม...ผมไปพักก่อนนะครับ” ว่าจบคนตัวเล็กกว่าก็สเก็ตออกมาลานน้ำแข็งไปโดยทิ้งวิคเตอร์ที่ทำหน้ามึนงงไว้ด้านหลัง

“อะไรของเขากันนะ...” ดวงตาคมสีฟ้าใสมองตามคนตัวเล็กกว่าไปจนลับสายตา

“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจดังมาจากชายหนุ่มนักฟิกเกอร์สเก็ตชาวญี่ปุ่นเบาๆ ทำให้นิชิโกริที่นั่งอยู่ดื่มเบียร์อยู่ข้างๆหันมามองเพื่อนรุ่นน้องของตัวเอง

“เป็นอะไรไปยูริ ทำไมถอนหายใจแบบนั่นล่ะ นี่เรามาดื่มด้วยกันนะ!!” มือหนาตบลงบนบ่าเล็กของร่างโปร่งที่นั่งทำตัวห่อเหี่ยวอยู่ข้างๆอย่างน่าแปลกใจ

นับตั้งแต่วิคเตอร์ นักสเก็ตชาวรัสเซีย ตำนานมีชีวิตที่ยูริหลงใหลมาเป็นโค้ชให้ ยูริก็มักจะมีท่าทีแปลกๆ ทั้งๆที่ดูดีใจสุดๆแต่ก็เหมือนมีบางอย่างที่รบกวนจิตใจของชายหนุ่มข้างตัวเขาอยู่ เขาเอง ถ้ายูริไม่อยากจะเล่า เขาก็ไม่อยากที่จะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคนตัวเล็กกว่าคนนี้นักหรอก

“เปล่าหรอก ขอโทษที่ทำให้เป็นกังวลไปด้วยนะนิชิโกริ” ร่างโปร่งยิ้มแห้งๆให้เพื่อนรุ่นพี่ก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ ตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบดื่มอะไรพวกนี้สักหน่อยไหร่ แต่รอบนี้ เขาขอดื่มเพื่อให้ลืมๆความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นของตัวเอง

“ขอโทษทำไมกันน่ะ! ฉันเต็มใจมาดื่มกับนายอยู่แล้ว นานๆทีนายจะดื่มทีนี่นา!” ร่างใหญ่หัวเราะ นี่เขาถึงกับหนีภรรยาและลูกสาวทั้งสามออกมาเที่ยวกับยูริเลยนะ! เพื่อนของเขาคนนี้ไม่ใช่คนที่ตามตัวมาดื่มด้วยง่ายๆนี่นา

“ฮะๆๆ อย่างนั้นหรอ...” ยูริยิ้มรับนิดๆก่อนจะถูกนิชิโกริกอดคอพลางขยี้ผมสีดำสวยจนยุ่ง เจ้าของเส้นผมสีดำสนิทโวยวายพลางพยายามดิ้นให้หลุดออกมาอ้อมแขนที่ล็อคคอเขาอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย “หวา!! อย่าสิ ผมยุ่งหมดแล้วนะ!”

“ยูริ มีเรื่องอะไรก็ปรึกษาได้นะ” แต่อยู่ๆเพื่อนรุ่นพี่ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ร่างโปร่งชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย

ถามว่าเขากลุ้มเรื่องอะไรน่ะหรอ... ยูริบอกได้เต็มปากว่าเขากลุ้มเรื่องของวิคเตอร์

“นิชิโกริ...” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกอย่างแผ่วเบา... “ถ้าเกิดว่า ถ้าเกิดหลงรักใครสักคนที่ไม่สมควรจะรักจะทำยังไงดี...”

เขาหลงรักวิคเตอร์...อัลฟ่าผู้สมบูรณ์แบบคนนั้น ตัวเขาที่เป็นเบต้าไม่สมควรที่จะรักวิคเตอร์เลยสักหน่อย

ทุกอย่างกำหนดอยู่แล้วว่าอัลฟ่าต้องคู่กับโอเมก้า อัลฟ่าและโอเมก้าเท่านั้นที่เป็นคู่แท้ของกันและกันได้ หากแต่ว่าเขาเป็นแค่เบต้าที่ไม่สามารถเป็นแบบนั้นได้

“ก็นะ...ถ้าเป็นฉัน ฉันก็เลือกที่จะทำตามที่ตัวเองรู้สึกแบบลุยเลย อกหักก็แค่กลับมารักษาใจก็แค่นั้นเอง” ร่างใหญ่เอ่ยยิ้มๆพลางก้มมองเพื่อนรุ่นน้อง “หากไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเองไปมันก็คงอึดอัดน่าดูล่ะนะ”

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงเบิกกว้าง ก่อนจะยิ้มกว้างให้เพื่อนรุ่นพี่

“อื้อ! นั่นสินะ”

.

.

.

.

มือเรียวหากแต่แข็งแรงลูบหัวสุนัขตัวโปรดเล่นอยู่ในห้องรับแขก เขากำลังรอใครบางคนอยู่ หากแต่คนคนนั้นยังไม่มาสักทีเลยน่ะสิ

ยูริหายไปไหนกันนะ?

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันแน่นด้วยความเป็นกังวล อยู่ๆวันนี้ยูริก็ขอกลับก่อนกระทันหัน แถมยังหายไปไหนก็ไม่รู้อีกต่างหาก

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาสนใจคนอื่นนอกจากตัวเขาเอง แถมแปลกใจตัวเองอีกเช่นกันที่มาสนใจเบต้าอย่างยูริได้ ทั้งๆที่ยูริไม่ใช่โอเมก้าด้วยซ้ำ แต่เขากลับใจเต้นแรงเมื่อเห็นลีลาการสเก็ตของอีกฝ่ายผ่านวิดีโอที่รีกันมาบนอินเตอร์เน็ต

ยามที่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงทอประกายโศกเศร้าและแสนจะโดดเดี่ยว วิคเตอร์แปลกใจที่ความคิดแรกที่ปรากฏขึ้นมานั่นก็คือ การที่อยากจะไปอยู่เคียงข้างเจ้าของดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงคู่นั้น แม้เจ้าตัวจะไม่ใช่โอเมก้าที่มีฟีโรโมนที่ดึงดูดอัลฟ่าอย่างเขา แต่ยูริก็มีสเน่ห์เป็นของตัวเองที่ทำให้เขาหลงใหลได้

ความใสซื่อ จริงใจและซื่อตรงเป็นสิ่งที่วิคเตอร์ไม่เห็นสัมผัสมาก่อน

อยากรู้จักมากกว่านี้ อยากเห็นยูริในทุกๆอย่าง อยากสัมผัสยูริ

เขาถึงตัดสินใจเดินทางจากรัสเซีย ทิ้งทุกอย่างมาที่นี่ ที่เมืองฮาเซ็ทสึที่ยูริอาศัยอยู่ เพื่อมาเป็นโค้ชให้กับหนุ่มชาวญี่ปุ่นที่แสนน่าหลงใหลคนนี้

วิคเตอร์เอนตัวลงนอนกอดมัคคาจิน สุนัขพุดเดิ้ลตัวใหญ่ของเขา เขานอนรอยูริกลับมาบ้าน แม้จะยังไม่มีวี่แววของเจ้าของร่างโปร่งเลยก็ตามที

ไปซนที่ไหนกันนะยูริ

“วิคเตอร์!” น้ำเสียงทุ้มนุ่มคุ้นเคยดังขึ้นแต่วันนี้มันกลับยานคางยิ่งกว่าเคย นั่นทำให้โค้ชหนุ่มผุดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วพลางมองหาเจ้าของเสียงที่หายไปเกือบจะทั้งวัน

“ยูริ...ทำไมถึงเมาแบบนั้นล่ะ” ดวงตาสีฟ้าใสคมมองร่างโปร่งที่ถูกแบกเข้ามาในบ้านโดยเพื่อนของเจ้าตัว วิคเตอร์รีบลุกขึ้นแล้วดึงตัวยูริที่เมาได้ที่ออกมาจากตัวของนิชิโกริ เพื่อนรุ่นพี่ยิ้มเจื้อนๆให้เจ้าของเรือนผมสีเงินสว่างที่เริ่มแผ่รังสีแปลกๆน่ากลัวออกมา

“เอ่อ...เหมือนยูริกำลังจะกลุ่มเรื่องความรักก็เลยดื่มเหล้าเข้าไปน่ะ...” มือใหญ่เกาหลังคอ เหงื่อใสๆตกลงข้างแก้มด้วยความรู้สึกร้อนๆหนาวๆที่แผ่ออกมาจากตัววิคเตอร์ที่ยิ้มแย้มอยู่... ไม่ปลอดภัยเลยสักนิด “ฝากยูริด้วยนะ!! ฉันกลับก่อนล่ะ!!” ว่าจบ เจ้าตัวก็เผ่นไปเลย เหลือไว้เพียงสองคนกับอีกหนึ่งตัวที่นอนไปแล้ว

“วิคเตอร์...”เสียงอ้อแอ้ของยูริดังขึ้นก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมมากอดเขาพลางซุกคลอเคลียอย่างไม่ได้สติ เล่นเอาวิคเตอร์ต้องสงบสติอารมณ์ที่เริ่มไม่มั่นคงให้อยู่แล้วประคองร่างโปร่งของยูริขึ้นทั้งๆที่คนเมายังคงคลอเคลียเขาอยู่นี่แหละ

“นอนห้องฉันก่อนแล้วกันนะยูริ” ร่างสูงไม่อยากถือวิสาสะเข้าไปในห้องส่วนตัวของยูริเพราะดูเหมือนเจ้าตัวไม่ค่อยอยากให้เขาเข้าไปในห้องของตัวเองสักเท่าไหร่นัก

“อือ...ที่ไหนก็ได้ที่มีวิคเตอร์...ไปหมดอ่า...”

นี่รู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมาน่ะ อย่ามาทำให้หมดความอดทนนะยูริ

ทำไมกัน ทั้งๆที่ยูริไม่ใช่โอเมก้าสักหน่อย แต่เขากลับได้กลิ่นเฉพาะของยูริอย่างชัดเจน มันไม่ใช่ฟีโรโมน วิคเตอร์รู้สึกแบบนั้น แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่

ร่างสูงพยุงคนเมาเข้ามาในห้องของตัวเองได้สำเร็จก่อนจะวางยูริลงบนเตียงนุ่มแ ติดที่ว่ายูริไม่ยอมปล่อยเขาสักทีนี่สิ

“ยูริ นอนดีๆสิ” โค้ชหนุ่มพยายามแกะมือเรียวออกแต่คนเมากลับเกาะเขาแน่นกว่าเดิม ใบหน้าที่แดงระเรื่อชวนมองเงยขึ้นสบตากับเขา นั่นทำให้วิคเตอร์ชะงักไป

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงหลังกรอบแว่นสายตาทอประกายเศร้าสร้อยจนเขาใจหาย

“นี่ วิคเตอร์...” น้ำเสียงยานคางตามแบบคนเมาดังขึ้นเบาๆ ดวงตากลมโตคู่นั้นมองสบกับดวงตาสีฟ้าใสคม “ถ้า...วิคเตอร์เจอกับคู่แห่งโชคชะตาแล้ว...วิคเตอร์จะทิ้งผมไปมั้ยอ่า”

คนอายุมากกว่าชะงักไปเมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้น

“เพราะ...วิคเตอร์เป็นอัลฟ่าก็ต้องคู่กับโอเมก้า...ผม...อึก...ผม...” ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงรื้นน้ำตาใสเอ่อคลอบนหน่วยตาอย่างห้ามอารมณ์ตอนนี้ไม่ได้ทั้งๆที่เป็นคนเก็บอารมณ์เก่งในระดับหนึ่งแท้ๆ ร่างสูงตกใจที่เห็นยูริร้องไห้จนทำอะไรไม่ถูก มือใหญ่เอื้อมไปเกลี่ยน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา ในใจก็ถามตัวเอง

ถ้าหากเขาเจอคู่แห่งโชคชะตาแล้ว เขาจะทิ้งยูริไปมั้ยน่ะหรอ...

 ยูริ...ที่ทำให้เขาเข้าใจความหมายของการดูแลใครสักคน ทำให้เขาอยากที่จะดูแลใครสักคน อยากจะสนใจและเป็นที่สนใจของคนคนนั้นตลอดไป

รอยยิ้มถูกวาดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรนั้นช้าๆ มือใหญ่ประคองใบหน้าของขาวนวลที่แสดงสีหน้าเศร้าออกมา ยูริสะอื้นเบาๆ ดวงตากลมโตหลังกรอบแว่นยังคงมีน้ำตาใสคลออยู่

“ยูริ...” เสียงทุ้มมีสเน่ห์เอ่ยขึ้นพางยิ้มอ่อนโยนที่มีแค่ให้ยูริเท่านั้น ไม่มีใครเคยเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของวิคเตอร์มาก่อนเลย...

“ฉันน่ะ ต่อให้เจอคู่แห่งโชคชะตาน่ะนะ” ร่างสูงเอ่ยเว้นจังหวะเล็กน้อยพลางเอื้อมมือข้างหนึ่งไปดึงแว่นสายตาที่บดบังดวงตากลมโตสวยนั่นออกไปพร้อมๆกับปาดน้ำตาให้อีกฝ่าย

“ก็ไม่มีวันที่จะทิ้งยูริไปหรอก”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนที่น้ำสีใสจะเอ่อคลอขึ้นมาอีก แต่ครั้งนี้เป็นความยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น

“จริงนะ! วิคเตอร์ไม่หลอกผมใช่มั้ย” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยพลางเกาะอกเสื้อของวิคเตอร์แน่น ร่างสูงยิ้มบางๆพลางกดจูบลงบนริมฝีปากบางสวยของนักกีฬาในความดูแล ก่อนจะเริ่มขยับปรับริมฝีปากของคนตัวเล็กกว่า ลิ้นเรียวไล้เลียบนริมฝีปากบางสวยนั่นเบาเป็นการขออนุญาต ยูริที่ถูกมัวเมาด้วยจูบก็เปิดปากรับลิ้นเรียวซุกซนของวิคเตอร์เข้ามาอย่างเคลิ้มๆ

เสียงจูบ ดูดดึงริมฝีปากของยูริดังไปทั่วห้องของโค้ชหนุ่ม วิคเตอร์ไม่ปล่อยให้ยูริพักหายใจเลยแม้แต่น้อย ลิ้นซุกซนและชำนาญของร่างสูงไล่ต้อนลิ้นเล็กไม่ประสาของยูริก่อนจะแลกลิ้นกันไปมา จนยูริอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของวิคเตอร์ที่เอื้อมลงมากอดเอวของร่างโปร่งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ริมฝีปากหยักสวยถอนออกห่างจากริมฝีปากบางที่บวมเจ่ออย่างอ้อยอิ่งราวกับไม่อยากจะละออกไปเลย ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงก่ำด้วยความเหนื่อยกับเคลิ้มไปกับรสจูบที่วิคเตอร์มอบให้ สีหน้าแสนยั่วยวนของยูริตอนนี้แทบจะทำให้วิคเตอร์อดทนไม่ได้ แต่เขาไม่อยากที่จะทำอะไรตอนที่ยูริเมาสักเท่าไหร่ ก็เลยได้แต่อดทนต่อความยั่วยวนตรงหน้าเอาไว้

“ยูริไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ถึงแม้ว่าอัลฟ่าจะสร้างคู่กับเบต้าไม่ได้ ไม่อาจจะสร้างครอบครัวหรือว่ามีลูกได้ แต่ฉันก็จะเลือกแค่ยูริเท่านั้นแหละ” อ้อมแขนแกร่งโอบกอดร่างโปร่งไว้ ยูริซุกหน้ากับอกของวิคเตอร์พลางพยักหน้ารัวๆกับอกของอีกฝ่ายด้วยความดีใจ

“ตอนนี้น่ะ...นอนกันเถอะนะยูริ” ร่างโปร่งทำตามอย่างว่าง่าย วิคเตอร์เอื้อมไปปิดไฟหัวเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน แขนแกร่งโอบกอดยูริแล้วทั้งคู่กับหลับไปพร้อมกัน

ไม่ว่าจะเป็นโอเมก้าหน้าไหน

ต่อให้เป็นคู่แห่งโชคชะตาก็ตาม

แต่ถ้าไม่ใช่ยูริล่ะก็...

เขาคงไม่อาจคู่กับใครได้อีกแล้วล่ะ

.

.

.

.

END(??)

แถมๆ

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้องที่ปิดผ้าม่านมืดแต่ก็ยังมีร่องที่ให้แสงส่องเข้ามาอยู่ได้บ้าง แสงสว่างเพียงน้อยนิดก็สามารถทำให้ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงที่หลับอยู่ค่อยๆปรือตื่นขึ้นมาช้าๆ

ยูริค่อยๆลืมตาแบบมึนๆ เมื่อวานเขาไม่น่าดื่มเหล้ามากไปเลย ถ้ารู้ว่าจะทำให้ปวดหัวแบบนี้ล่ะก็นะ

แต่ว่านะ...รู้สึกฝันดีมากๆเลยที่วิคเตอร์บอกว่าจะไม่ทิ้งเขาไปไหนน่ะ...แต่มันก็แค่ความฝันล่ะนะ

จะว่าไป...เขาหันมองรอบๆห้องอย่างมึนงง ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของเขานี่นา แถมยังสัมผัสหนักๆบนตัวของเขาอีกนี่สิ นั่นทำให้ยูริมองไปที่เอวของตัวเองเพื่อดูว่าอะไรที่พาดอยู่บนเอวของเขากัน

“!!!!” วะ...วะ...วิคเตอร์!!!

ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรซุกอยู่กับเอวของเขาแน่น มือใหญ่ขาวจัดกอดล็อคเอวของเขาไว้แน่นราวกับกับยูริเป็นหมอนข้างน่ากอดซะอย่างนั้น และที่สำคัญ!!

วิคเตอร์ไม่ใส่เสื้ออีกต่างหาก แล้วเขาก็เพิ่งจะสังเกตตัวเองชัดๆอีกครั้ง เขาเองก็ไม่ได้ใส่เสื้ออยู่เช่นกัน!!

มะ...มันเกิดอะไรขึ้นกันครับเนี่ย!?!

“อือ...ยูริ อย่าขยับสิ...” ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยพลางเอ่ยเบาๆราวกับตัวยูริเป็นคนที่รบกวนเวลานอนของเขา มือใหญ่กดตัวของยูริลงบนที่นอนอีกครั้งให้ลงมานอนด้วยกัน ใบหน้าหล่อเหลาซุกกับเอวของร่างโปร่งอย่างงัวเงีย ส่วนยูริน่ะหรอ...

ช็อคไปแล้วครับ

“ปละ...ปล่อยผมนะครับวิคเตอร์!” ร่างโปร่งขยับตัวเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมแขนของโค้ชหนุ่ม ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายที่ถูกอดอยู่แบบนี้ วิคเตอร์เงยหน้าขึ้นมองคนดิ้นเล็กน้อยก่อนจะโถมตัวขึ้นทับยูริทั้งตัวเลย “วะ...วิคเตอร์!”

“ยูริ...นอนนิ่งๆสิ ฉันง่วงนะ...” ใบหน้าหล่อเหลาซุกกับซอกคอของยูริก่อนจะคลอเคลียคอขาวของร่างโปร่งเบาๆ เล่นเอายูรินอนตัวเกร็งอยู่ในอ้อมกอดของวิคเตอร์ไปเลย

ระ...หรือว่าเมื่อคืน ไม่ใช่ความฝันอย่างนั้นหรอ!?!

“ยูริ...” ใบหน้าหล่อเหลาที่ซุกอยู่ที่ซอกคอขาวของยูริดังขึ้นเบาๆ “ฉันคิดมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ”

“วะ...ว่าไงหรอครับ...” ตอนนี้ยูริแทบจะมุดแผ่นดินหนีด้วยความอายได้อยู่แล้ว เมื่อคืนเขาทำอะไรลงไปกัน!!

“ต่อให้เธอเป็นเบต้า แต่ว่าก็ต้องมีการตีตรานะว่าเธอเป็นของฉัน” วิคเตอร์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์โดยที่ยูริไม่ได้สังเกตเห็น เขาใช้ริมฝีปากขบเม้มบนคอขาวของยูริเบาๆก่อนจะทิ้งรอยแดงไว้บนลำคอของคนตัวเล็กกว่า

“ตะ...แต่ว่า ต่อให้กัดตีตรา แต่สำหรับเบต้ามันไม่ใช่แบบนั้นนี่ครับ เดี๋ยวรอยกัดของคุณก็หายไปอยู่ดี” ร่างโปร่งหน้าแดงก่ำเมื่อวิคเตอร์ทิ้งสัมผัสไว้บนลำคอของเขาเรื่อยๆอย่างซุกซน จะหนีก็หนีไม่ได้ซะด้วย

“ก็ถ้าอย่างนั้น...” เสียงทุ้มมีสเน่ห์ดังขึ้นข้างหูของยูริเบาๆ เล่นเอาคนในอ้อมกอดขนลุกซู่

ริมฝีปากหยักสวยไล้วนอยู่กับท้ายทอยขาวนวลของยูริก่อนที่จะเลียวนไปมาเบาๆ

“อ๊ะ!” ร่างโปร่งส่งเสียงเบาๆเมื่อคนเอาแต่ใจตัวเองขบเบาๆที่ท้ายทอย

“ฉันก็แค่กัดเธอทุกวัน แค่นี้รอยก็ไม่หายไปแล้ว เนอะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยิ้มกว้าง ไม่รอให้คนในอ้อมกอดตั้งตัวติด วิคเตอร์ก็ฝังเขี้ยวลงที่ท้ายทอยไปซะแล้ว

และเพื่อให้แน่ใจว่ารอยจะชัดเจน เขาก็ทำการตีตรายูริจนหมดทั่วทั้งตัวในทุกๆวัน

อัลฟ่าเจ้าเล่ห์คนนี้นี่!! อย่างนี้ยูริจะหนีไปไหนพ้นกัน

.

.

.

.

จบจ้า!!

-Talk with Writer-

สวัสดีค่าาาาา วันนี้ทิ้งฟิคAU Omegaverseไว้ค่ะ จริงๆแล้วเรื่องเขียนๆลบๆไปหลายรอบแล้วล่ะคะ นึกว่าจะแต่งไม่ได้แล้วซะอีก

สารภาพว่าตอนแรกจะให้ยูริเป็นโอเมก้าค่ะ แต่ว่าแต่งเท่าไหร่ก็แต่งไม่ออกสักที แถมยอมรับว่า เราไม่ได้คิดว่ายูริจะเป็นโอเมก้าด้วย เราคิดว่ายูริเป็นเบต้าค่ะ เพราะว่า อิมเมจยูริธรรมดาจริงๆค่ะ ไม่ได้สวยหรือว่าน่ารัก ฟีโรโมนไม่ได้เด่นขนาดล่อลวงอัลฟ่าอื่นได้ ดังนั้นเราเลยยกให้ยูริเป็นเบต้าไปค่ะ แบบมีสเน่ห์เฉาพะกับวิคเตอร์เท่านั้น//ฮา

ถ้าไม่ตรงใจใครก็ขอโทษด้วยนะคะ วันนี้ก็ลาก่อนนะคะ บะบายจ้าาาา