[Fic Yuri on ice AU Omegaverse](Victor x Yuri)
It’s impossible
*ฟิคนี้เป็นฟิคที่เกิดจากจินตนาการของผู้เขียนและเป็นฟิคAU
อาจจะมีการดัดแปลงเนื้อเรื่องในอนิเมะหรืออาจจะแต่งขึ้นมาใหม่*
ในโลกนี้ เพศไม่ได้แบ่งแค่ชายหญิงอีกต่อไป
เพศถูกแบ่งได้อีกแบบ นั่นคือ
อัลฟ่า เบต้า และโอเมก้า
หากเปรียบเทียบก็เหมือนกับวรรณะ
อัลฟ่าจะอยู่บนจุดสูงสุดของสังคม
พวกเขามีความเป็นอัฉริยะ ความเป็นผู้นำในด้านต่างๆ หากแต่จำนวนของอัลฟ่านั่นมีน้อยราวกับเป็นพรสวรรค์ที่หายาก
หากแต่ข้อเสียของอัลฟ่านั่นก็มี พวกเขาอดทนต่อฟีโรโมนของโอเมก้าไม่ค่อยได้
จึงบางครั้งอาจจะเผลอข่มขืนโอเมก้าที่กำลังอยู่ในช่วงฮีทได้
เบต้าก็เปรียบเหมือนคนทั่วไป
และมีจำนวนมากที่สุดในสังคม พวกเขาเป็นคนธรรมดา มีมันสมองที่ธรรมดา ชีวิตของพวกเขาไม่มีอะไรที่ต้องค่อยระแวงมากไปกว่าการใช้ชีวิตในประจำวัน
และสุดท้าย...โอเมก้า...
โอเมก้านั่นมีน้อยเช่นเดียวกับอัลฟ่า
หากแต่เป็นที่รังเกียจของผู้คนในสังคม แทบจะไม่มีที่ยืนให้โอเมก้า พวกเขาจะอยู่จุดต่ำสุดของสังคม
ที่สำคัญโอเมก้านั่นไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็สามารถท้องได้
โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ติดฮีท ฟีโรโมนของโอเมก้านั่นรุนแรง
จึงต้องมียาติดตัวเสมออย่างยาลดฟีโรโมนและยาระงับอาการฮีท ฟีโรโมนของโอเมก้าจะยิ่งแรงขึ้นในช่วงเวลาที่ติดฮีท
ฟีโรโมนจะเป็นสิ่งที่เรียกให้อัลฟ่าเข้ามา’ผสมพันธุ์’ด้วย
พวกเขาถูกปฏิบัติเหมือนสัตว์ตัวเมีย สิ่งที่ป้องกันตัวจากการโดนบังคับเป็นคู่ได้ก็คงจะมีแค่ปลอกคอสำหรับป้องกันการถูกกัดคอเท่านั้น
นั่นทำให้ชีวิตของโอเมก้าช่างลำบาก
หากแต่ก็มีเรื่องที่เป็นสิ่งที่อยู่ในความหวังของโอเมก้าอยู่
‘คู่แห่งโชคชะตา’ หรือ
‘คู่พรหมลิขิต’
มันคือการจับคู่ระหว่างอัลฟ่าและโอเมก้าที่เป็นคู่แท้ของกันและกัน
พวกเขาจะรู้สึกได้ทันทีว่าพวกเขาเป็นคู่กันเพียงแค่สบตากันแค่ครั้งเดียว
เมื่อโอเมก้าสบตาอัลฟ่าที่เป็นคู่แท้ของตัวเองจะติดฮีทในทันที
การกัดคอจะเป็นการตีตราว่าโอเมก้าคนนี้มีคู่แล้ว
ยิ่งเป็นการกัดคอจากคู่แท้ของตัวเองก็ยิ่งดี หากโอเมก้าคนใดถูกกัดคอไปแล้ว
พวกเขาจะหมดช่วงฮีทและจะไม่มีอาการฮีทกับใครอีกเลยนอกจากคู่ของตัวเอง
หากแต่...การตามหาคู่แห่งโชคชะตานั่นยากยิ่งกว่าการงมเข็มในมหาสมุทร
บางคนตามหามาทั้งชีวิตของพวกเขาก็ไม่เจอคู่แห่งโชคชะตาของตนเอง
หากใครได้เจอคู่แห่งโชคชะตาของตัวเอง
พวกเขาจะมีความสุขมาก
.
.
.
.
หากแต่สำหรับตัวคัตสึกิ ยูริเองแล้ว
เรื่องคู่แห่งโชคชะตาอะไรแบบนี้ เขาไม่ต้องสนใจหรือว่าต้องระวังตัวเองอะไรทั้งนั้น
เพราะตัวยูริเป็นเบต้า ตัวเขาคิดว่า
โชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาเกิดเป็นเบต้า
ประชากรที่ไม่มีอะไรโด่ดเด่นอย่างอัลฟ่าหรือว่าต้องใช้ชีวิตอย่างระแวงแบบโอเมก้า
เขาเป็นแค่ชายหนุ่มนักฟิกเกอร์สเก็ตชาวญี่ปุ่นธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น
ประชากรเบต้าท้องไม่ได้
ไม่มีอาการฮีทเป็นช่วงๆอย่างกับสัตว์ป่า ชีวิตสุขสบายในด้านเรื่องการหาคู่
ไม่ต้องรอคู่แห่งโชคชะตา หากแต่...ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงมองออกไปบนลานสเก็ตน้ำแข็ง
ร่างสูงสง่าร่างหนึ่งกำลังร่ายรำบนลานน้ำแข็งอย่างงดงามจนยากจะละสายตา
กลับทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่น่าให้อภัย
วิคเตอร์
นิกิฟอรอฟไถลตัวบนพื้นน้ำแข็งอย่างไม่ติดขัดหรือว่าผิดพลาด
การสเก็ตของอีกฝ่ายยังคงไร้ที่ติเหมือนเช่นเคย เสน่ห์แบบอัลฟ่าแผ่ออกมาอย่างที่ยูริรู้สึกได้
น่าแปลกทั้งๆที่เขาเป็นเบต้าที่ไม่ควรจะรู้สึกอะไรแบบนี้ได้แท้ๆ
แต่เมื่ออีกฝ่ายเป็นวิคเตอร์
ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเหมือนถูกฟีโรโมนอัลฟ่าของร่างสูงดึงดูดยังไงก็ไม่รู้
เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัตที่เขาเป็นเด็กแล้ว
วันที่เห็นร่างสูงสง่างดงามนี้บนหน้าจอทีวีครั้งแรก
เขาก็หัวใจเต้นแรงราวกับถูกสะกดไว้ให้มองแต่วิคเตอร์เพียงคนเดียว
“ยูริ!”
เสียงทุ้มมีสเน่ห์เอ่ยเรียกคนเหม่อจนคนถูกเรียกสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ
ร่างสูงของอัลฟ่าผู้งดงามสเก็ตเข้ามาหาเขาก่อนจะโถมตัวกอดเขาแน่น
“เหม่ออะไรอยู่หรอ”
“วะ...วิคเตอร์!” ใบหน้าขาวนวลแดงก่ำขึ้นเมื่ออีกฝ่ายกอดเขา
ยังไงยูริก็ยังไม่ชินกับการโดนสัมผัสอย่างนี้อยู่ดี โดยเฉพาะกับวิคเตอร์แล้วด้วย
“ว่าไง เหม่ออะไรอยู่หรอ ยูริ”
ใบหน้าคมหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาใกล้กับคนตัวเล็กกว่าอย่างคาดคั้นเอาคำตอบยิ่งทำให้ยูริสติแตกยิ่งกว่าเดิม
“ปละ...ปละ...เปล่าครับ!!”
มือเรียวดันตัววิคเตอร์ออกอย่างแรงจนคนตัวสูงกว่าขยับตัวห่างออกมาจากเบต้าหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะปฏิเสธเสียงดัง
“ผะ...ผม...ผมไปพักก่อนนะครับ”
ว่าจบคนตัวเล็กกว่าก็สเก็ตออกมาลานน้ำแข็งไปโดยทิ้งวิคเตอร์ที่ทำหน้ามึนงงไว้ด้านหลัง
“อะไรของเขากันนะ...” ดวงตาคมสีฟ้าใสมองตามคนตัวเล็กกว่าไปจนลับสายตา
“เฮ้อ...”
เสียงถอนหายใจดังมาจากชายหนุ่มนักฟิกเกอร์สเก็ตชาวญี่ปุ่นเบาๆ
ทำให้นิชิโกริที่นั่งอยู่ดื่มเบียร์อยู่ข้างๆหันมามองเพื่อนรุ่นน้องของตัวเอง
“เป็นอะไรไปยูริ ทำไมถอนหายใจแบบนั่นล่ะ
นี่เรามาดื่มด้วยกันนะ!!” มือหนาตบลงบนบ่าเล็กของร่างโปร่งที่นั่งทำตัวห่อเหี่ยวอยู่ข้างๆอย่างน่าแปลกใจ
นับตั้งแต่วิคเตอร์ นักสเก็ตชาวรัสเซีย
ตำนานมีชีวิตที่ยูริหลงใหลมาเป็นโค้ชให้ ยูริก็มักจะมีท่าทีแปลกๆ
ทั้งๆที่ดูดีใจสุดๆแต่ก็เหมือนมีบางอย่างที่รบกวนจิตใจของชายหนุ่มข้างตัวเขาอยู่
เขาเอง ถ้ายูริไม่อยากจะเล่า
เขาก็ไม่อยากที่จะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคนตัวเล็กกว่าคนนี้นักหรอก
“เปล่าหรอก
ขอโทษที่ทำให้เป็นกังวลไปด้วยนะนิชิโกริ”
ร่างโปร่งยิ้มแห้งๆให้เพื่อนรุ่นพี่ก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ
ตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบดื่มอะไรพวกนี้สักหน่อยไหร่ แต่รอบนี้
เขาขอดื่มเพื่อให้ลืมๆความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นของตัวเอง
“ขอโทษทำไมกันน่ะ! ฉันเต็มใจมาดื่มกับนายอยู่แล้ว
นานๆทีนายจะดื่มทีนี่นา!” ร่างใหญ่หัวเราะ
นี่เขาถึงกับหนีภรรยาและลูกสาวทั้งสามออกมาเที่ยวกับยูริเลยนะ!
เพื่อนของเขาคนนี้ไม่ใช่คนที่ตามตัวมาดื่มด้วยง่ายๆนี่นา
“ฮะๆๆ อย่างนั้นหรอ...”
ยูริยิ้มรับนิดๆก่อนจะถูกนิชิโกริกอดคอพลางขยี้ผมสีดำสวยจนยุ่ง
เจ้าของเส้นผมสีดำสนิทโวยวายพลางพยายามดิ้นให้หลุดออกมาอ้อมแขนที่ล็อคคอเขาอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“หวา!! อย่าสิ ผมยุ่งหมดแล้วนะ!”
“ยูริ มีเรื่องอะไรก็ปรึกษาได้นะ”
แต่อยู่ๆเพื่อนรุ่นพี่ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ร่างโปร่งชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย
ถามว่าเขากลุ้มเรื่องอะไรน่ะหรอ...
ยูริบอกได้เต็มปากว่าเขากลุ้มเรื่องของวิคเตอร์
“นิชิโกริ...”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกอย่างแผ่วเบา... “ถ้าเกิดว่า ถ้าเกิดหลงรักใครสักคนที่ไม่สมควรจะรักจะทำยังไงดี...”
เขาหลงรักวิคเตอร์...อัลฟ่าผู้สมบูรณ์แบบคนนั้น
ตัวเขาที่เป็นเบต้าไม่สมควรที่จะรักวิคเตอร์เลยสักหน่อย
ทุกอย่างกำหนดอยู่แล้วว่าอัลฟ่าต้องคู่กับโอเมก้า
อัลฟ่าและโอเมก้าเท่านั้นที่เป็นคู่แท้ของกันและกันได้ หากแต่ว่าเขาเป็นแค่เบต้าที่ไม่สามารถเป็นแบบนั้นได้
“ก็นะ...ถ้าเป็นฉัน
ฉันก็เลือกที่จะทำตามที่ตัวเองรู้สึกแบบลุยเลย
อกหักก็แค่กลับมารักษาใจก็แค่นั้นเอง” ร่างใหญ่เอ่ยยิ้มๆพลางก้มมองเพื่อนรุ่นน้อง
“หากไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเองไปมันก็คงอึดอัดน่าดูล่ะนะ”
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงเบิกกว้าง
ก่อนจะยิ้มกว้างให้เพื่อนรุ่นพี่
“อื้อ! นั่นสินะ”
.
.
.
.
มือเรียวหากแต่แข็งแรงลูบหัวสุนัขตัวโปรดเล่นอยู่ในห้องรับแขก
เขากำลังรอใครบางคนอยู่ หากแต่คนคนนั้นยังไม่มาสักทีเลยน่ะสิ
ยูริหายไปไหนกันนะ?
คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันแน่นด้วยความเป็นกังวล
อยู่ๆวันนี้ยูริก็ขอกลับก่อนกระทันหัน แถมยังหายไปไหนก็ไม่รู้อีกต่างหาก
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาสนใจคนอื่นนอกจากตัวเขาเอง
แถมแปลกใจตัวเองอีกเช่นกันที่มาสนใจเบต้าอย่างยูริได้
ทั้งๆที่ยูริไม่ใช่โอเมก้าด้วยซ้ำ
แต่เขากลับใจเต้นแรงเมื่อเห็นลีลาการสเก็ตของอีกฝ่ายผ่านวิดีโอที่รีกันมาบนอินเตอร์เน็ต
ยามที่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงทอประกายโศกเศร้าและแสนจะโดดเดี่ยว
วิคเตอร์แปลกใจที่ความคิดแรกที่ปรากฏขึ้นมานั่นก็คือ
การที่อยากจะไปอยู่เคียงข้างเจ้าของดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงคู่นั้น
แม้เจ้าตัวจะไม่ใช่โอเมก้าที่มีฟีโรโมนที่ดึงดูดอัลฟ่าอย่างเขา
แต่ยูริก็มีสเน่ห์เป็นของตัวเองที่ทำให้เขาหลงใหลได้
ความใสซื่อ
จริงใจและซื่อตรงเป็นสิ่งที่วิคเตอร์ไม่เห็นสัมผัสมาก่อน
อยากรู้จักมากกว่านี้ อยากเห็นยูริในทุกๆอย่าง
อยากสัมผัสยูริ
เขาถึงตัดสินใจเดินทางจากรัสเซีย
ทิ้งทุกอย่างมาที่นี่ ที่เมืองฮาเซ็ทสึที่ยูริอาศัยอยู่
เพื่อมาเป็นโค้ชให้กับหนุ่มชาวญี่ปุ่นที่แสนน่าหลงใหลคนนี้
วิคเตอร์เอนตัวลงนอนกอดมัคคาจิน
สุนัขพุดเดิ้ลตัวใหญ่ของเขา เขานอนรอยูริกลับมาบ้าน
แม้จะยังไม่มีวี่แววของเจ้าของร่างโปร่งเลยก็ตามที
ไปซนที่ไหนกันนะยูริ
“วิคเตอร์!”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มคุ้นเคยดังขึ้นแต่วันนี้มันกลับยานคางยิ่งกว่าเคย
นั่นทำให้โค้ชหนุ่มผุดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วพลางมองหาเจ้าของเสียงที่หายไปเกือบจะทั้งวัน
“ยูริ...ทำไมถึงเมาแบบนั้นล่ะ”
ดวงตาสีฟ้าใสคมมองร่างโปร่งที่ถูกแบกเข้ามาในบ้านโดยเพื่อนของเจ้าตัว
วิคเตอร์รีบลุกขึ้นแล้วดึงตัวยูริที่เมาได้ที่ออกมาจากตัวของนิชิโกริ
เพื่อนรุ่นพี่ยิ้มเจื้อนๆให้เจ้าของเรือนผมสีเงินสว่างที่เริ่มแผ่รังสีแปลกๆน่ากลัวออกมา
“เอ่อ...เหมือนยูริกำลังจะกลุ่มเรื่องความรักก็เลยดื่มเหล้าเข้าไปน่ะ...”
มือใหญ่เกาหลังคอ
เหงื่อใสๆตกลงข้างแก้มด้วยความรู้สึกร้อนๆหนาวๆที่แผ่ออกมาจากตัววิคเตอร์ที่ยิ้มแย้มอยู่...
ไม่ปลอดภัยเลยสักนิด “ฝากยูริด้วยนะ!! ฉันกลับก่อนล่ะ!!”
ว่าจบ เจ้าตัวก็เผ่นไปเลย เหลือไว้เพียงสองคนกับอีกหนึ่งตัวที่นอนไปแล้ว
“วิคเตอร์...”เสียงอ้อแอ้ของยูริดังขึ้นก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมมากอดเขาพลางซุกคลอเคลียอย่างไม่ได้สติ
เล่นเอาวิคเตอร์ต้องสงบสติอารมณ์ที่เริ่มไม่มั่นคงให้อยู่แล้วประคองร่างโปร่งของยูริขึ้นทั้งๆที่คนเมายังคงคลอเคลียเขาอยู่นี่แหละ
“นอนห้องฉันก่อนแล้วกันนะยูริ” ร่างสูงไม่อยากถือวิสาสะเข้าไปในห้องส่วนตัวของยูริเพราะดูเหมือนเจ้าตัวไม่ค่อยอยากให้เขาเข้าไปในห้องของตัวเองสักเท่าไหร่นัก
“อือ...ที่ไหนก็ได้ที่มีวิคเตอร์...ไปหมดอ่า...”
นี่รู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมาน่ะ
อย่ามาทำให้หมดความอดทนนะยูริ
ทำไมกัน ทั้งๆที่ยูริไม่ใช่โอเมก้าสักหน่อย
แต่เขากลับได้กลิ่นเฉพาะของยูริอย่างชัดเจน มันไม่ใช่ฟีโรโมน
วิคเตอร์รู้สึกแบบนั้น แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่
ร่างสูงพยุงคนเมาเข้ามาในห้องของตัวเองได้สำเร็จก่อนจะวางยูริลงบนเตียงนุ่มแ
ติดที่ว่ายูริไม่ยอมปล่อยเขาสักทีนี่สิ
“ยูริ นอนดีๆสิ”
โค้ชหนุ่มพยายามแกะมือเรียวออกแต่คนเมากลับเกาะเขาแน่นกว่าเดิม
ใบหน้าที่แดงระเรื่อชวนมองเงยขึ้นสบตากับเขา นั่นทำให้วิคเตอร์ชะงักไป
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงหลังกรอบแว่นสายตาทอประกายเศร้าสร้อยจนเขาใจหาย
“นี่ วิคเตอร์...” น้ำเสียงยานคางตามแบบคนเมาดังขึ้นเบาๆ
ดวงตากลมโตคู่นั้นมองสบกับดวงตาสีฟ้าใสคม
“ถ้า...วิคเตอร์เจอกับคู่แห่งโชคชะตาแล้ว...วิคเตอร์จะทิ้งผมไปมั้ยอ่า”
คนอายุมากกว่าชะงักไปเมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้น
“เพราะ...วิคเตอร์เป็นอัลฟ่าก็ต้องคู่กับโอเมก้า...ผม...อึก...ผม...”
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงรื้นน้ำตาใสเอ่อคลอบนหน่วยตาอย่างห้ามอารมณ์ตอนนี้ไม่ได้ทั้งๆที่เป็นคนเก็บอารมณ์เก่งในระดับหนึ่งแท้ๆ
ร่างสูงตกใจที่เห็นยูริร้องไห้จนทำอะไรไม่ถูก
มือใหญ่เอื้อมไปเกลี่ยน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา ในใจก็ถามตัวเอง
ถ้าหากเขาเจอคู่แห่งโชคชะตาแล้ว เขาจะทิ้งยูริไปมั้ยน่ะหรอ...
ยูริ...ที่ทำให้เขาเข้าใจความหมายของการดูแลใครสักคน
ทำให้เขาอยากที่จะดูแลใครสักคน อยากจะสนใจและเป็นที่สนใจของคนคนนั้นตลอดไป
รอยยิ้มถูกวาดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรนั้นช้าๆ
มือใหญ่ประคองใบหน้าของขาวนวลที่แสดงสีหน้าเศร้าออกมา ยูริสะอื้นเบาๆ
ดวงตากลมโตหลังกรอบแว่นยังคงมีน้ำตาใสคลออยู่
“ยูริ...”
เสียงทุ้มมีสเน่ห์เอ่ยขึ้นพางยิ้มอ่อนโยนที่มีแค่ให้ยูริเท่านั้น
ไม่มีใครเคยเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของวิคเตอร์มาก่อนเลย...
“ฉันน่ะ ต่อให้เจอคู่แห่งโชคชะตาน่ะนะ”
ร่างสูงเอ่ยเว้นจังหวะเล็กน้อยพลางเอื้อมมือข้างหนึ่งไปดึงแว่นสายตาที่บดบังดวงตากลมโตสวยนั่นออกไปพร้อมๆกับปาดน้ำตาให้อีกฝ่าย
“ก็ไม่มีวันที่จะทิ้งยูริไปหรอก”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนที่น้ำสีใสจะเอ่อคลอขึ้นมาอีก
แต่ครั้งนี้เป็นความยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น
“จริงนะ! วิคเตอร์ไม่หลอกผมใช่มั้ย”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยพลางเกาะอกเสื้อของวิคเตอร์แน่น
ร่างสูงยิ้มบางๆพลางกดจูบลงบนริมฝีปากบางสวยของนักกีฬาในความดูแล
ก่อนจะเริ่มขยับปรับริมฝีปากของคนตัวเล็กกว่า ลิ้นเรียวไล้เลียบนริมฝีปากบางสวยนั่นเบาเป็นการขออนุญาต
ยูริที่ถูกมัวเมาด้วยจูบก็เปิดปากรับลิ้นเรียวซุกซนของวิคเตอร์เข้ามาอย่างเคลิ้มๆ
เสียงจูบ
ดูดดึงริมฝีปากของยูริดังไปทั่วห้องของโค้ชหนุ่ม
วิคเตอร์ไม่ปล่อยให้ยูริพักหายใจเลยแม้แต่น้อย
ลิ้นซุกซนและชำนาญของร่างสูงไล่ต้อนลิ้นเล็กไม่ประสาของยูริก่อนจะแลกลิ้นกันไปมา
จนยูริอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของวิคเตอร์ที่เอื้อมลงมากอดเอวของร่างโปร่งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ริมฝีปากหยักสวยถอนออกห่างจากริมฝีปากบางที่บวมเจ่ออย่างอ้อยอิ่งราวกับไม่อยากจะละออกไปเลย
ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงก่ำด้วยความเหนื่อยกับเคลิ้มไปกับรสจูบที่วิคเตอร์มอบให้
สีหน้าแสนยั่วยวนของยูริตอนนี้แทบจะทำให้วิคเตอร์อดทนไม่ได้
แต่เขาไม่อยากที่จะทำอะไรตอนที่ยูริเมาสักเท่าไหร่
ก็เลยได้แต่อดทนต่อความยั่วยวนตรงหน้าเอาไว้
“ยูริไม่ต้องคิดมากหรอกนะ
ถึงแม้ว่าอัลฟ่าจะสร้างคู่กับเบต้าไม่ได้ ไม่อาจจะสร้างครอบครัวหรือว่ามีลูกได้
แต่ฉันก็จะเลือกแค่ยูริเท่านั้นแหละ” อ้อมแขนแกร่งโอบกอดร่างโปร่งไว้
ยูริซุกหน้ากับอกของวิคเตอร์พลางพยักหน้ารัวๆกับอกของอีกฝ่ายด้วยความดีใจ
“ตอนนี้น่ะ...นอนกันเถอะนะยูริ”
ร่างโปร่งทำตามอย่างว่าง่าย วิคเตอร์เอื้อมไปปิดไฟหัวเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน
แขนแกร่งโอบกอดยูริแล้วทั้งคู่กับหลับไปพร้อมกัน
ไม่ว่าจะเป็นโอเมก้าหน้าไหน
ต่อให้เป็นคู่แห่งโชคชะตาก็ตาม
แต่ถ้าไม่ใช่ยูริล่ะก็...
เขาคงไม่อาจคู่กับใครได้อีกแล้วล่ะ
.
.
.
.
END(??)
แถมๆ
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้องที่ปิดผ้าม่านมืดแต่ก็ยังมีร่องที่ให้แสงส่องเข้ามาอยู่ได้บ้าง
แสงสว่างเพียงน้อยนิดก็สามารถทำให้ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงที่หลับอยู่ค่อยๆปรือตื่นขึ้นมาช้าๆ
ยูริค่อยๆลืมตาแบบมึนๆ
เมื่อวานเขาไม่น่าดื่มเหล้ามากไปเลย ถ้ารู้ว่าจะทำให้ปวดหัวแบบนี้ล่ะก็นะ
แต่ว่านะ...รู้สึกฝันดีมากๆเลยที่วิคเตอร์บอกว่าจะไม่ทิ้งเขาไปไหนน่ะ...แต่มันก็แค่ความฝันล่ะนะ
จะว่าไป...เขาหันมองรอบๆห้องอย่างมึนงง
ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของเขานี่นา แถมยังสัมผัสหนักๆบนตัวของเขาอีกนี่สิ นั่นทำให้ยูริมองไปที่เอวของตัวเองเพื่อดูว่าอะไรที่พาดอยู่บนเอวของเขากัน
“!!!!” วะ...วะ...วิคเตอร์!!!
ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรซุกอยู่กับเอวของเขาแน่น
มือใหญ่ขาวจัดกอดล็อคเอวของเขาไว้แน่นราวกับกับยูริเป็นหมอนข้างน่ากอดซะอย่างนั้น
และที่สำคัญ!!
วิคเตอร์ไม่ใส่เสื้ออีกต่างหาก
แล้วเขาก็เพิ่งจะสังเกตตัวเองชัดๆอีกครั้ง เขาเองก็ไม่ได้ใส่เสื้ออยู่เช่นกัน!!
มะ...มันเกิดอะไรขึ้นกันครับเนี่ย!?!
“อือ...ยูริ อย่าขยับสิ...”
ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยพลางเอ่ยเบาๆราวกับตัวยูริเป็นคนที่รบกวนเวลานอนของเขา
มือใหญ่กดตัวของยูริลงบนที่นอนอีกครั้งให้ลงมานอนด้วยกัน
ใบหน้าหล่อเหลาซุกกับเอวของร่างโปร่งอย่างงัวเงีย ส่วนยูริน่ะหรอ...
ช็อคไปแล้วครับ
“ปละ...ปล่อยผมนะครับวิคเตอร์!”
ร่างโปร่งขยับตัวเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมแขนของโค้ชหนุ่ม ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายที่ถูกอดอยู่แบบนี้
วิคเตอร์เงยหน้าขึ้นมองคนดิ้นเล็กน้อยก่อนจะโถมตัวขึ้นทับยูริทั้งตัวเลย
“วะ...วิคเตอร์!”
“ยูริ...นอนนิ่งๆสิ ฉันง่วงนะ...”
ใบหน้าหล่อเหลาซุกกับซอกคอของยูริก่อนจะคลอเคลียคอขาวของร่างโปร่งเบาๆ เล่นเอายูรินอนตัวเกร็งอยู่ในอ้อมกอดของวิคเตอร์ไปเลย
ระ...หรือว่าเมื่อคืน ไม่ใช่ความฝันอย่างนั้นหรอ!?!
“ยูริ...”
ใบหน้าหล่อเหลาที่ซุกอยู่ที่ซอกคอขาวของยูริดังขึ้นเบาๆ
“ฉันคิดมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ”
“วะ...ว่าไงหรอครับ...”
ตอนนี้ยูริแทบจะมุดแผ่นดินหนีด้วยความอายได้อยู่แล้ว เมื่อคืนเขาทำอะไรลงไปกัน!!
“ต่อให้เธอเป็นเบต้า
แต่ว่าก็ต้องมีการตีตรานะว่าเธอเป็นของฉัน”
วิคเตอร์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์โดยที่ยูริไม่ได้สังเกตเห็น
เขาใช้ริมฝีปากขบเม้มบนคอขาวของยูริเบาๆก่อนจะทิ้งรอยแดงไว้บนลำคอของคนตัวเล็กกว่า
“ตะ...แต่ว่า ต่อให้กัดตีตรา
แต่สำหรับเบต้ามันไม่ใช่แบบนั้นนี่ครับ เดี๋ยวรอยกัดของคุณก็หายไปอยู่ดี”
ร่างโปร่งหน้าแดงก่ำเมื่อวิคเตอร์ทิ้งสัมผัสไว้บนลำคอของเขาเรื่อยๆอย่างซุกซน
จะหนีก็หนีไม่ได้ซะด้วย
“ก็ถ้าอย่างนั้น...”
เสียงทุ้มมีสเน่ห์ดังขึ้นข้างหูของยูริเบาๆ เล่นเอาคนในอ้อมกอดขนลุกซู่
ริมฝีปากหยักสวยไล้วนอยู่กับท้ายทอยขาวนวลของยูริก่อนที่จะเลียวนไปมาเบาๆ
“อ๊ะ!”
ร่างโปร่งส่งเสียงเบาๆเมื่อคนเอาแต่ใจตัวเองขบเบาๆที่ท้ายทอย
“ฉันก็แค่กัดเธอทุกวัน แค่นี้รอยก็ไม่หายไปแล้ว
เนอะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยิ้มกว้าง ไม่รอให้คนในอ้อมกอดตั้งตัวติด วิคเตอร์ก็ฝังเขี้ยวลงที่ท้ายทอยไปซะแล้ว
และเพื่อให้แน่ใจว่ารอยจะชัดเจน เขาก็ทำการตีตรายูริจนหมดทั่วทั้งตัวในทุกๆวัน
อัลฟ่าเจ้าเล่ห์คนนี้นี่!!
อย่างนี้ยูริจะหนีไปไหนพ้นกัน
.
.
.
.
จบจ้า!!
-Talk with Writer-
สวัสดีค่าาาาา วันนี้ทิ้งฟิคAU Omegaverseไว้ค่ะ จริงๆแล้วเรื่องเขียนๆลบๆไปหลายรอบแล้วล่ะคะ นึกว่าจะแต่งไม่ได้แล้วซะอีก
สารภาพว่าตอนแรกจะให้ยูริเป็นโอเมก้าค่ะ แต่ว่าแต่งเท่าไหร่ก็แต่งไม่ออกสักที แถมยอมรับว่า เราไม่ได้คิดว่ายูริจะเป็นโอเมก้าด้วย เราคิดว่ายูริเป็นเบต้าค่ะ เพราะว่า อิมเมจยูริธรรมดาจริงๆค่ะ ไม่ได้สวยหรือว่าน่ารัก ฟีโรโมนไม่ได้เด่นขนาดล่อลวงอัลฟ่าอื่นได้ ดังนั้นเราเลยยกให้ยูริเป็นเบต้าไปค่ะ แบบมีสเน่ห์เฉาพะกับวิคเตอร์เท่านั้น//ฮา
ถ้าไม่ตรงใจใครก็ขอโทษด้วยนะคะ วันนี้ก็ลาก่อนนะคะ บะบายจ้าาาา
แต่มันคืออันแรกจริงๆที่เรามาเห็นว่า ยูริคือเบต้า
ดีค่ะ ดีจริงๆ ถึงยูริจะเป็นอัลฟ่า เบต้า หรือโอเมก้า ยังไงนางก็มีเสน่ห์แห่งอีรอสเหลือล้นค่ะ!5555