[Fic Yuri!!! On ice] (Victor x Yuri) HBD Yuri!!! Special
Present
*ฟิคนี้เป็นฟิคที่เกิดจากจินตนาการองผู้เขียนเท่านั้น*
วันที่เขาคิดว่าเป็นวันธรรมดาๆวันหนึ่ง
วันที่ไม่คิดว่าจะได้จัดอะไรแบบนี้อีก
นานมาแล้ว...
หลายคนคิดว่าเป็นวันสำคัญ
แต่สำหรับเขาเอง...
.
.
.
.
แขนเรียวยืดขึ้นไปด้านบนเพื่อไล่ความขบเมื่อยตามตัว
ก่อนจะคว้านมือไปบนโต๊ะข้างเตียงเพื่อหาแว่นสายตากรอบสีน้ำเงินทรงสี่เหลี่ยมอย่างเช่นทุกวัน
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงที่ดูจะยังไม่ตื่นดีของคัตสึกิ
ยูริปรือขึ้นเล็กน้อยก่อนจะสวมแว่นสายตา ใบหน้าง่วงงัวเงียมองออกไปนอกหน้าต่างที่ทอแสงอาทิตย์ยามเช้าสดใส
พลางตบแก้มตัวเองเบาๆให้ตื่นตัวได้แล้ว
เดี๋ยวต้องออกไปวิ่งสินะครับ...
ร่างโปร่งคิดสิ่งที่ต้องทำในวันนี้ไปพลางก้าวลงจากเตียงหากแต่เมื่อก้าวลงมา
เท้าของเขาพลันสัมผัสอะไรบางอย่างนุ่มๆใต้ฝ่าเท้าของเขา นั่นทำให้ชายหนุ่มก้มลงมองอย่างงุนงง
“มะ...มัคคาจิน!” เมื่อเห็นว่าอะไรที่อยู่ใต้เท้าของ
ยูริก็รีบชักเท้ากลับทันที
เจ้าสุนัขพุดเดิ้ลพันธุ์สแตนดาร์ดพุดเดิ้ลตัวใหญ่ขนนุ่มสีน้ำตาลเงยหน้าขึ้นมองร่างโปร่งที่นั่งอยู่บนเตียงก่อนจะกระโดดขึ้นไปทับตัวยูริที่ยังดูงงๆอยู่
“โฮ่งๆ”
มิคคาจินเห่าเบาๆก่อนจะเลียหน้ายูริราวกับกำลังจะบอกอรุณสวัสดิ์
มือเรียวลูบหัวเจ้าพุดเดิ้ลตัวโตเบาๆ
ว่าแต่...มาได้ยังไงล่ะเนี่ย
เพราะปกติมัคคาจินนอนห้องวิคเตอร์ไม่ใช่หรอ?
“วิคเตอร์ไปไหนซะล่ะมิคคาจิน?” ยูริเอ่ยถามเจ้าสุนัขพุดเดิ้ลสีน้ำตาล
ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงมันก็ตอบคำถามของเขาไม่ได้
“โฮ่ง!!” แต่มันก็ยังตอบกลับมาในภาษาของสุนัข
ทำให้ยูริหัวเราะเบาๆ ถึงมันจะตอบ แต่เขาก็ฟังมันไม่ออกอยู่ดี
อุ้งเท้าของสุนัขพันธุ์พุดเดิ้ลตะบปลงบนโต๊ะข้างๆเตียง ทำให้เขาต้องหันไปมองตาม
กระดาษแผ่นหนึ่งถูกวางไว้บนโต๊ะนั่น เดาได้ว่าน่าจะเป็นของเจ้าของมัคคาจินนั่นแหละ
‘ยูริ
วันนี้ฉันไปทำธุระนะ ฝากดูแลมัคคาจินด้วยน้า
ปล. แล้วก็พามัคคาจินไปเดินด้วยนะด้วยยูริ!
จาก วิคเตอร์’
มือเรียวขยี้ผมตัวเองเบาๆ
งั้นวันนี้เขาคงต้องฝึกคนเดียวสินะ
“งี๊ดๆ” อุ้งเท้าของเจ้าพุดเดิ้ลตัวใหญ่สะกิดชายหนุ่มอีกครั้ง
พร้อมกับคาบสายจูงมาด้วย
ทำให้ยูริยิ้มสดใสให้เจ้าสุนัขตัวใหญ่ตัวนี้ด้วยความเอ็นดู
“งั้น ขอไปแต่งตัวก่อนนะมัคคาจิน”
ร่างโปร่งในชุดวอร์มสีดำวิ่งเหยาะๆเลียบถนนริมชายหาดเหมือนอย่างทุกวัน
มือข้างหนึ่งจับสายจูงเจ้าสุนัขพุดเดิ้ลที่วิ่งนำหน้าเขาอย่างร่าเริง
จริงเขาก็สงสัยอยู่นะว่าวิคเตอร์หายไปไหน
แต่ดูท่าจะเป็นธุระสำคัญจริงๆล่ะมั้ง
แล้วเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของโค้ชของเขาด้วยเลยได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ
แต่ว่า...วันนี้จะได้เจอวิคเตอร์มั้ยนะ...
โดยที่ไม่รู้ตัว
เขาวิ่งมาจนถึงโรงฝึงไอซ์สเก็ตตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินเข้าไป
สายที่จูงมัคคาจินก็ตึง กระชากตัวเขาไปด้านหลัง
ยูริปริบตามองเจ้าพุดเดิ้ล อย่างมึนงง
“มัคคาจิน ฉันจะเข้าไปข้างในนะ”
เขาเอ่ยบอกเจ้าตัวใหญ่ แต่ดูเหมือนมันจะไม่อยากเข้าไปเท่าไหร่
ซ้ำยังคาบสายที่จูงอยู่แล้วดึงให้ร่างโปร่งถอยออกมาห่างๆประตูโรงฝึกอีกต่างหาก
“ไม่อยากเข้าไปหรอ งั้นรออยู่ข้างนอกก็ได้นะ”ชายหนุ่มก้มลงพูดกับเจ้าพุดเดิ้ลก่อนจะพยายามปลดสายจูงเพื่อให้เจ้าตัวใหญ่ไปเดินเล่นรอเขาก่อน
แต่ว่ามัคคาจินกลับพยายามงับมือที่จะปลดสายจูงของยูริ มันไม่ยอมให้เขาปลดสายจูงเลย
“เป็นอะไรไปน่ะ??” เจ้าของเรือนผมสีดำสั้นเอ่ยอย่างงงๆกับท่าทางของเจ้าตูบขนสีน้ำตาลนี้
เจ้าพุดเดิ้ลขนสีน้ำตาลยังพยายามลากเขาให้ออกไปห่างๆโรงฝึกนี้อยู่ดี
“ไม่อยากให้ฉันเข้าไปหรอ?” ยูริเอ่ยถามอีกรอบ
คราวนี้ได้รับการเห่ายืนยันจากเจ้าตูบทันที
“โฮ่ง!!”
ก่อนจะงับขากางเกงของยูริแล้วดึงๆให้ตามมันออกมา
“โอเค...งั้นไม่เข้าไปก็ได้”
ร่างโปร่งยอมเดินออกมาห่างๆโรงฝึกไอซ์สเก็ตแต่โดยดี
เจ้าพุดเดิ้ลถึงยอมปล่อยขากางเกงของเขา
ถ้าไม่ซ้อม...อย่างนี้เขาก็ว่างน่ะสิ...
“โฮ่งๆ!”
เจ้าตูบเห่าเรียกความสนใจจากชายหนุ่ม มันคาบสายจูงแล้วกระโดดไปมา อย่างกับจะบอกว่า
‘พาผมไปเที่ยวหน่อยฮะ!’ เลยล่ะ
“งั้น...ไหนๆวิคเตอร์ก็ไม่อยู่
วันนี้เราไปเที่ยวกันเถอะ เนอะ มัคคาจิน”
มือเรียวจับสายจูงอีกครั้งก่อนจะจูงเจ้าตูบที่วันนี้ดูท่าทางจะพยศกว่าปกติกลับบ้านเพื่อที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า
.
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง
ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเงินเป็นประกายสวยแอบมองตามร่างโปร่งผมสีดำกับเจ้าพุดเดิ้ลสีน้ำตาลสุดที่รักเดินออกไปจากบริเวณโรงฝึกนี้
“ทำดีมาก มัคคาจิน!” ปากเอ่ยชมเจ้าสุนัขคู่ใจที่รู้หน้าที่ของมันดี แต่ในใจก็แอบอิจฉามัคคาจินที่ได้ไปเที่ยวกับยูริสองต่อสอง
แต่ไม่เป็นไร ไว้เอาคืนคืนนี้ก็ได้
“คุณวิคเตอร์ค่ะ!! มาช่วยทางนี้หน่อยค่ะ!!”
เสียงของเพื่อนสาวของยูริตะโกนเรียกเขา ชายหนุ่มจึงรีบเดินกลับเข้าไปในโรงฝึกทันที
.
.
.
.
มือเรียวผลักประตูบ้านเข้าไป
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นๆแล้ว วันนี้ทั้งวันยูริแทบจะไม่สามารถแยกห่างจากมัคคาจินได้เลย
เพราะเจ้าตูบเอาแต่ลากเขาไปนู่นมานี่ตลอดเลย
แถมยังไม่ยอมให้เข้าใกล้โรงฝึกไอซ์สเก็ตอีกต่างหาก
“เหนื่อยจัง มัคคาจิน นายจะพลังเยอะกันไปแล้วนะ”
ร่างโปร่งเอ่ยยิ้มๆพลางปลดสายจูงของมัคคาจินออกไป
“โฮ่ง!!”
เจ้าตูบเห่าตอบรับก่อนจะเลียหน้ายูริเบาๆ
“อ้าว ยูริ” เสียงคุ้นหูดังทักขึ้น
ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมอง คุณแม่ของเขาเดินยิ้มเข้ามาหา
“ครับแม่?”
“วิคเตอร์ซังบอกว่าจะไปหาที่โรงฝึก นึกว่าลูกจะอยู่ที่โรงฝึกเสียอีกนะ”
คำพูดของคุณแม่ทำให้เขาทำหน้างงๆ “อ้าว ลูกไม่รู้หรอ”
“ผมไม่รู้ครับ วิคเตอร์ไม่ได้บอกผม” ยูริบอกเสียงแผ่ว...
เขาคลาดกับวิคเตอร์ซะแล้ว
“โฮ่ง!!!”
อยู่ๆมัคคาจินก็เห่าเสียงดังเรียกความสนใจจากยูริไป
พุดเดิ้ลตัวใหญ่ก็จัดการงับขากางเกงของยูริแล้วออกแรงดึง
ดูเหมือนมันอยากจะไปหาเจ้าของมันจะแย่อยู่แล้ว
“งั้น ผมไปหาวิคเตอร์ก่อนนะครับแม่”
ว่าจบเขาก็วิ่งออกไปจากบ้านพร้อมกับมัคคาจินทันที ทิ้งให้คุณแม่มองตามอย่างงงๆ
“เอ๋...จะว่าไปวันนี้วันเกิดของยูรินี่นา”
“แฮ่กๆๆ” ร่างโปร่งวิ่งผ่านร้านค้ามากมาย
ผ่านทะเลอันสวยงามในยามที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน
เจ้าพุดเดิ้ลตัวโตก็วิ่งตามเขาไปติดๆ
พอคิดว่าจะได้เจอวิคเตอร์
หัวใจของเขาก็เต้นแรงไปหมด แค่ไม่ได้เจอวิคเตอร์ตั้งแต่เช้า...มันทำให้เขาคิดถึงอีกคนมากขนาดนี้เลยหรอ
ในที่สุดเขาก็มาหยุดตรงหน้าโรงฝึกไอซ์สเก็ตที่ทั้งวันไม่ได้เข้าไปเลยแม้แต่นิดเดียว
น่าแปลก
ที่คราวนี้มัคคาจินไม่ได้ยื้อเขาไว้เหมือนกับครั้งก่อนๆที่แวะมาที่นี่
ร่างโปร่งหอบหายใจให้ลมหายใจเป็นปกติพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกอยากเจอหน้าวิคเตอร์ลงไปก่อนจะผลักประตูเข้าไปภายในโรงฝึก
ทุกอย่างเงียบไปหมด แม้ไฟจะเปิดอยู่ที่แถวๆล็อบบี้
แต่ความเงียบทำให้เขาสงสัยว่ามีคนอยู่ในนี้จริงๆหรอ
มัคคาจินเดินตามเขาเข้ามาก่อนจะเดินเลยไปหยุดที่หน้าประตูเข้าสู่ลานน้ำแข็งพลางใช้อุ้งเท้าข่วนบานประตูเบาๆราวกับอยากจะเข้าไปในนั้น
วิคเตอร์อาจจะอยู่ข้างในนั้นก็ได้
ยูริดันแว่นขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูเข้าไปสู่ลานน้ำแข็ง
ผิดคาด ภายในโถงนั้นปิดไฟมืดสนิท
แถมยังดูเหมือนจะไม่มีคนอยู่ซะด้วยสิ
“หรือว่า...วิคเตอร์จะกลับไปแล้วกันนะ?”
ยูริบ่นพึมพำกับตัวเอง รู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ไม่ได้เห็นวิคเตอร์ตามที่คิดไว้
“โฮ่งๆ!!” เสียงเห่าของมัคคาจินดังขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปในลานน้ำแข็ง
“ดะ...เดี๋ยวสิมัคคาจิน!”
ยูริร้องหมายจะห้ามเจ้าพุดเดิ้ลตัวใหญ่ แต่มันดันไม่ฟังเลยนี่สิ
ร่างโปร่งเลยพยายามเดินเข้าไปในลานสเก็ตทั้งๆที่ไม่ได้ใส่รองเท้าสเก็ต เพราะไม่ได้สวมรองเท้าสเก็ต
การก้าวเดินบนพื้นน้ำแข็งเลยลำบากขึ้น แต่ยูริก็ยังรั้นที่จะไปตามมัคคาจินกลับมา
“หวา!!” ร่างโปร่งร้องเสียงหลงเมื่อเท้าดันลื่นน้ำแข็งทำให้หงายไปด้านหลัง
ยูริหลับตาปี๋พร้อมกับเตรียมรับแรงกระแทกน้ำแข็ง
เอ๊ะ?
ไม่เจ็บ?
“ยูริเนี่ย...ไม่ระวังเลยน้า” เสียงทุ้มที่แสนจะคุ้นเคยและเขาเองก็คิดถึงแทบจะตลอดทั้งวันดังขึ้นข้างหู
มือใหญ่โอบเอวของยูริแน่นพลางประคองไว้กันล้ม
“วิค...”
ยูริเอ่ยเบาๆเป็นชื่อของคนที่กำลังประคองเขาไว้อยู่
หากแต่เรียกเพลงบางอย่างก็ดังขึ้นขัดประโยคของเขา
“ยูริ...สวมรองเท้าสเก็ตเถอะ”
ร่างสูงกว่าเอ่ยขึ้นพลางจูงมือยูริกลับเข้าฝั่ง
ก่อนจะเริ่มสวมรองเท้าสเก็ตให้กับคนตัวเล็กกว่าอย่างรวดเร็วและชำนาญ
จะว่าไป...มีรองเท้าสเก็ตอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
“วะ..วิคเตอร์ ผมใส่เองได้”
ร่างโปร่งพูดอย่างขัดเขินพลางพยายามดันตัววิคเตอร์ออกไป แต่เจ้าตัวกลับส่งยิ้มพราวเสน่ห์กลับมาให้เขาหน้าแดงเล่น
“ฉันอยากใส่ให้ยูรินี่นา” ว่าจบ
มือใหญ่ก็สวมรองเท้าสเก็ตให้เขาเสร็จพอดีก่อนจะจูงเขากลับเข้าไปในลานน้ำแข็ง “ก็วันนี้เป็นวินพิเศษของยูรินี่นา”
วัน...พิเศษ???
เสียงเพลงที่ดังคลอมาตลอดกลับดังเป็นเพลงที่คุ้นเคยกับเนื้อร้องเป็นอย่างดี
‘Happy birthday to you Happy birthday to you’
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมแดงสวยเบิกกว้างอย่างตกใจปนๆกับความรู้สึกดีใจอย่างประหลาด
เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง แต่วิคเตอร์น่ะสิ
รู้ได้ยังไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขากัน
เสียงทุ้มของวิคเตอร์ขับขานบทเพลงที่ใช้ในวันพิเศษออกมา
ดวงตาคมสีฟ้าใสก้มลงสบตากับยูริ
ทำให้คนอ่อนวัยกว่ารู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนไปทั้งหน้า
มือใหญ่ชักจูงให้ยูริสเก็ตไปพร้อมๆกับเขา
แม้จะไม่ได้ฝึกมาก่อน หรือว่าจำท่าอะไรเป็นพิเศษ แค่สเก็ตไปเรื่อยๆรอบลานน้ำแข็งเท่านั้น
แต่มันกลับทำให้ยูริรู้สึกมีความสุขที่สุด ทั้งสองกระชับมือกันแน่น
‘Happy birthday Happy birthday….’
แขนเพรียวแต่ทว่าแข็งแรงของวิคเตอร์โอบเอวของยูริแน่น
ใบหน้าของคนในอ้อมแขนแดงซ่านจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว
‘Happy birthday to you…’
ใบหน้าหล่อเหลาคมคายก้มลงมาในระดับเดียวกับใบหน้าของร่างโปร่ง
ก่อนจะใช้ริมฝีปากหยักสวยประกบทาบลงบนริมฝีปากบางของยูริอย่างแผ่วเบา
ร่างโปร่งเบิกตากว้างอย่างตกใจเล็กน้อย
ก่อนจะค่อยๆปรือตาปิดลงยอมรับสัมผัสอ่อนโยนบนริมฝีปากนิ่งๆแต่โดยดี
สักพักใหญ่ๆ วิคเตอร์ถึงจะยอมละริมฝีปากออก
ยูริเองก็หน้าแดงเกินกว่าจะมองหน้าวิคเตอร์ตรงๆจึงเส มองออกไปทางอื่นแทน
“ที่หายไปทั้งวันคือแบบนี้เองสินะครับ”
ร่างโปร่งเอ่ยเบาๆสะกดกลั้นความรู้สึกดีใจไว้
“ใช่ แล้วยูริชอบหรือเปล่า” วิคเตอร์เอ่ยเสียงแผ่ว
ดูเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่นักจนยูริค่อนข้างแปลกใจ
เพราะส่วมใหญ่วิคเตอร์เป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมาก
ไม่เคยแสดงความวิตกออกมาให้เห็นเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้
อีกฝ่ายกลับเอ่ยเสียงเบาเหมือนคนไม่มั่นใจนัก
“ชอบสิครับ ทำไมถึงคิดว่าผมจะไม่ชอบกันล่ะครับ?”
ร่างโปร่งยิ้มให้อีกฝ่ายเชิงว่า
เขานั่นดีใจกับสิ่งที่วิคเตอร์ทำให้ในครั้งนี้มากแค่ไหน
“ก็เพราะว่า...มันเป็นวันเกิดยูริน่ะสิ
ถึงกังวลว่ายูริจะไม่ชอบน่ะ วันสำคัญของคนที่ฉันรักทั้งทีนี่นา”
ฉ่า...
ใบหน้าของยูริแดงก่ำขึ้นมา
ไม่คิดว่าตัวเองก็ถูกให้ความสำคัญมากขนาดนี้มากก่อนเลย
มือเรียวเอื้อมขึ้นไปโอบคอร่างสูงกว่าเล็กน้อย
ก่อนจะช้อนสายตาสบกับดวงตาคมของวิคเตอร์นิดๆ
“ขอบคุณครับวิคเตอร์”
ร่างสูงชะงักไปนิดๆกับสายตาของคนตัวเล็กน้อย
พลันใบหน้าคมที่ไม่เคยจะเขินกับอะไรทั้งนั่นก็แดงก่ำขึ้นมาราวกับเป็นไข้
ยูริชักจะยั่วเขามากเกินไปแล้วนะ
วิคเตอร์ตัดสินใจโน้มใบหน้าลงมาข้างๆหูของนักกีฬาในความดูแลพวงตำแหน่งคนสำคัญของเขา
“สุขสันต์วันเกิดนะ ยูริของฉัน”
.
.
.
.
END
แถมท้าย
เมื่อเขาและวิคเตอร์กลับเข้ามาในบ้านพร้อมกับมัคคาจินที่วันนี้ทำตัวแปลกไปเพราะว่าวิคเตอร์สั่งไว้ว่าทำยังไงก็ได้ให้ยูริออกห่างจากโรงฝึงไอซ์สเก็ตนั่นเอง
ซึ่งยูริยอมรับเลยว่ามัคคาจินทำหน้าที่ได้ดีทีเดียว
“สุขสันต์วันเกิดนะยูริ!!”
เสียงอวยพรวันเกิดทำให้ร่างโปร่งแอบสะดุ้งเล็กน้อย ทั้งคุณแม่ คุณพ่อ พี่สาว
ยูโกะและครอบครัว อ้อ คุณมินาโกะก็ด้วย อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันเลยทีเดียว
“ขอบคุณนะครับทุกคน” ยูริยิ้มอย่างยินดี
วันนี้เรียกได้ว่าเป็นวันที่มีความสุขที่สุดวันหนึ่งก็ว่าได้ “แต่ก็ไม่เห็นต้องลำบากเตรียมอาหารเสียชุดใหญ่ขนาดนี้ก็ได้นะครับ”
บนโต๊ะในห้องทานอาหารมีอาหารมากมายสำหรับการฉลองวันเกิดของยูริ
แถมด้วยสุรา เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์อีกด้วย!
วิคเตอร์แทบจะเป็นคนแรกที่ถลาเข้าไปหาเครื่องดื่มเหล่านั้น
ยังไงวิคเตอร์ก็ยังเป็นวิคเตอร์ล่ะนะ
“ยูริ! วันนี้ถูกใจสิ่งที่วิคเตอร์ทำให้รึเปล่า!”
ยูโกะเอ่ยทักยูริในขณะที่เจาของวันเกิดถูกวิคเตอร์นั่งโอบเอวไว้อยู่
ร่างโปร่งถึงกับสะดุ้งก่อนจะหน้าแดงก่ำไปหมด
นั่นทำให้เพื่อนสาวหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง
“ยูริ!!” ทีนี้เป็นทีของสามแฝดจอมวุ่นแล้ว “นี่
ของขวัญวันเกิดจากพวกเรานะ!” หนึ่งในสามแฝดยื่นกล่องซีดีให้ยูริ
ร่างโปร่งทำหน้างงๆแต่ก็รับมาแต่โดยดี ในใจก็อยากจะรู้ว่านี่คือซีดีอะไรกัน
หารู้ไม่...มันคือซีดีที่บันทึกการแอบถ่ายสิ่งที่วิคเตอร์อวยพรวันเกิดที่ลานน้ำแข็งนั่นเอง!
“ยูริ” เสียงทุ้มที่เกือบจะหวานเอ่ยเรียกยูริ
วิคเตอร์ที่ตอนนี้กำลังเมาได้ที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับร่งโปร่งจนคนตัวเล็กกว่าแทบจะหันหน้าหนีไม่ทัน
“หลบทำไมล่ะ” เสียงยานคางยังคงใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนใบหน้าหล่อเหลาซุกอยู่กับคอขาวๆของยูริ
“ดะ...เดี๋ยวสิครับวิคเตอร์” มือเรียวพยายามดันหน้าวิคเตอร์ออกไปห่างๆ
ดูเหมือนโรคชอบเลื้อยเวลาเมาของวิคเตอร์จะออกอาการซะแล้ว “กลับไปนอนที่ห้องเถอะครับ”
“ก็ได้ แต่ยูริต้องนอนด้วยน้า” แขนเรียวแต่แข็งแรงกอดยูริไว้ทั้งตัวแถมยังโถมตัวลงน้ำหนักใส่คนตัวเล็กกว่าอีกต่างหาก
“ก็ได้ครับๆ” คนอายุน้อยกว่ารับคำอย่างจนปัญญา “ผมกับวิคเตอร์ไปนอนก่อนนะครับ”
คนอื่นๆในครอบครัวและเพื่อนๆพยักหน้ายิ้มๆ
“ฝันดีนะยูริ หรือว่าจะไม่ได้นอนกันน้า” คุณมินาโกะครับ
อย่าพูดแบบนั้นสิครับ
“อย่าเสียงดังนักล่ะยูริ!!”
สามแฝดก็ด้วยหรอ!!
“ฝันดีนะยูริ”
“ยูริ...วันนี้ขอกอดให้หายคิดถึงได้มั้ยน้า”
ใครจะกล้าขัดคุณล่ะครับวิคเตอร์!!!
ENDจริงๆล่ะ(???)
-Talk with Writer-
สวัสดีค่าาาา พบกันอีกแล้วนะคะ วันนี้ที่ลงไม่ใช่อะไรคะ วันนี้เป็นวันเกิดของยูจังนั่นเองงงงง เลยแต่งมาลงเนื่องในโอกาสวันเกิดขอยูริค่ะ อาจจะมีNCตามมาทีหลังนะคะ แต่คงต้องขอเวลาแต่งสักพัก เพราะว่าจริงๆไม่ค่อยจะว่างหรอกค่ะ แต่วันนี้มันวันพิเศษเลยแต่งให้ค่ะ
ใครอยากได้NCทิ้งเมลล์ไว้นะคะ เราไม่เอาลงเด็กดีเพราะกลัวจะโดนแบนนี่แหละค่ะ//หัวเราะ เดี๋ยวแต่งเสร็จแล้วจะส่งไปให้ค่ะ
สำหรับวันนี้ลากันไปก่อนนะคะ บะบายค่าาาา
*Update*
ส่งฉากNCให้แล้วนะคะ คุณผู้อ่าน จุ๊บๆ
torayukihito@gmail.com
lovely_love2718@hotmail.com
joint_jira@hotmail.com
yuri251046@gmail.com
jjoy2189@gmail.com
jjoy2189@gmail.com
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 25 มกราคม 2560 / 00:44
noum2603@gmail.com
praeyaoi@gmail.com
ทำไมเราพลาดขนาดนี้ค่ะ ฮรื่อววว ตอนนี้ยังทันไหมง่า?
kuraikage_arri@hotmail.com
blackpig_94@hotmail.com
ขอncด้วยคนนะคะ
mon-ligh@hotmail.com