[Fanfic Captain
America : Civil war](Stony) Feeling(Tony)
*[คำเตือน
มีการสปอยเนื้อเรื่องและ
อาจมีการเปลี่ยนแปลงเนื้อหาจากในภาพยนต์หรือดัดแปลงคำพูดเล็กน้อยเนื่องจากจำไม่ได้หมด]*
สงคราม...เกิดมาจากความขัดแย้ง
สงคราม...เกิดมาจากความเห็นที่ไม่ลงรอยกัน
สงคราม...อาจเกิดขึ้นได้จากเรื่องเพียงเล็กน้อย
ของกลุ่มคนมีอำนาจ
.
.
.
.
ทุกอย่างมันเริ่มมาจาก...ข้อตกลงที่ได้ทำไว้กับรัฐบาล
ข้อตกลงโซโคเวีย
ข้อตกลงระหว่างเหล่าอเวนเจอร์กับรัฐบาล
เพื่อให้พวกเราปฏิบัติภารกิจต่างๆในความดูแลของรัฐบาล และจำกัดอิสระในการปฏิบัติหน้าที่ให้อยู่ใต้กฎหมาย
ลดอิสระในการปฏิบัติหน้าที่เพื่อให้มีความสูญเสียน้อยที่สุด
นั่นคือ...ข้อตกลง
ข้อตกลงที่ผมเซ็นชื่อยอมรับ
ที่ผมยอมเซ็นเพื่อให้อเวนเจนส์ไม่เป็นที่เพ่งเล็งของรัฐบาลและประชาชนที่ดูจะเริ่มหวาดเกรงต่อพลัง
อำนาจ ความสามารถที่สามารถทำลายโลกนี้ทั้งใบได้หากพวกเราต้องที่จะเปลี่ยนข้าง
พวกเราตอนนี้ไม่มีสังกัดองค์กร ไม่มีคนคอยควบคุมอีกต่อไป พวกเขาจึงกลัว
และเสียงของประชาชนที่ผมได้รับ
บางคนสรรเสริญพวกเรา แต่บางคน...สาปแช่ง ด่าทอ ที่ทำให้พวกเขาสูญเสียบุคคลที่รัก
ผมได้รับคำด่าทอจากพวกเขามาหลายคน ผมไม่อาจจะทนได้เมื่อพวกเขาด่าทอเหล่าทีมอเวนเจอร์ พวกพ้องของผม และตัวผมเอง ผมยอมรับเองว่าความผิดทั้งหมดนั้นเป็นของผม
ผมจำได้...ตัดสินใจทำสัญญากับรัฐบาล
“ผมไม่ยอมรับมัน
คุณสตาร์ค”
นี่คือสิ่งที่ผมได้รับ
คำตอบของวีรบุรุษของอเมริกา
สตีฟ โรเจอร์
ปฏิเสธการเข้าร่วมในข้อตกลงโซโคเวีย
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของสงคราม
แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่มันก็ส่งผลต่อเนื่องเป็นลูกโซ่
ผมเข้าใจ
เขาไม่ชอบวิธีการของรัฐบาล
แม้แต่ผมก็ชักจะรำคาญผู้พันรอสส์ขึ้นทุกทีที่ต้องทำตามคำสั่งของเขา
แต่ทำยังไงได้ในเมื่อเขาเป็นเจ้านายแล้ว
แต่ทำไม...ถึงแม้จะรู้ว่าแคปคิดยังไง...แต่ผมก็รู้สึกเจ็บที่ใจยังไงไม่รู้ที่เขาอยู่คนละข้างกับผมอีกแล้ว
ความคิดเห็นของผมกับแคปไม่เคยลงรอยกันสักที...
ในที่สุด...ผลลูกโซ่ของความขัดแย้งก็ตามมา
เขาตัดสินใจพาวินเทอร์โซเยอร์...เจมส์
บาร์น เพื่อนรักของเขาที่เป็นผู้ต้องสงสัยในเหตุระเบิดที่เวียนนาหนี
เป็นครั้งแรก...ที่ผมเห็นกัปตันอเมริกาทำผิดกฎหมายอย่างจริงจัง...เพื่อเพื่อนรัก’ของ’เขา
รวมทั้งรวมทีมในการต่อต้านรัฐบาลขึ้นทำให้เรื่องวุ่นวายไปหมด
ผมเอง...ถูกสั่งไม่ให้ออกปฏิบัติการในครั้งนี้เพราะรอสส์ไม่ไว้ใจผมที่เป็นพวกพ้องของกัปตันอเมริกาให้ไปจับตัววินเทอร์โซเยอร์กลับมา
เขากลัวผมจะให้ความช่วยเหลือ กลัวผมไม่กล้าทำอันตรายพวกเขา ซึ่งนั่นก็เป็นความจริง
ผมไม่กล้าทำร้ายพวกพ้องของผม ผมตั้งใจจะไปห้าม จะไปหยุดพวกเขาต่างหาก
แน่นอนว่าผมรู้
รู้ว่ายังไงปู่แคป(?)คงไม่ยอมง่ายๆ เวลาที่เขาตั้งใจจะทำอะไรแล้ว
เขาจะยึดติดกับความคิดของตัวเองมาก ใครก็เปลี่ยนใจเขาไม่ได้ และในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวกับเพื่อนรักของเขาด้วยแล้ว
ผมจึงเริ่มรวบรวมทีมอย่างลับๆเพื่อที่จะไปห้ามสตีฟ โรเจอร์ไม่ให้เขาออกนอกทางไปและโดนเข้าใจผิดไปมากกว่านี้
แต่แล้ว...เรื่องมันก็ยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก
พวกเรา...พวกพ้องต้องมาต่อสู้กัน
ต่อสู้เพื่อให้ได้ในสิ่งที่เราต้องการ
แวนด้ามองผมด้วยแววตาที่ผิดหวังที่ผมให้วิชชั่นกักตัวเธออยู่ที่ฐาน
ผมแค่ต้องการที่จะปกป้องเธอจากสายตาผู้คนที่มองเธอ
ผมรู้ว่าประชาชนส่วนใหญ่เริ่มที่จะหวาดกลัวแวนด้า
หวาดกลัวต่อพลังของเธอที่เธอยังควบคุมมันได้อย่างไม่สมบูรณ์
คลินท์
บาร์ตันหรือฮอว์คอาย เขา...มองผมเป็นคนขายเพื่อน มองผม...ว่าผมแทงข้างหลังพวกเขา
ความเสียหายที่สนามบินมากกว่าที่ผมคิด
พวกเราต่อสู้กัน แต่พวกเรายังไม่ได้เอาจริง
พวกเราทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันเพื่อที่จะสกัดอีกฝ่ายต่างหาก
ผมดีใจที่ยังไม่มีใครคิดจะเป็นศัตรูกันจริงๆ แต่ว่า...แคปและบัคกี้หนีไปได้ ผมรู้สึกหน่วงๆในอก
เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมาด้วยซ้ำ เขารักเพื่อนเก่า...คนนั้นมากสินะ
มากจนยอมที่จะทิ้งพวกเราไว้ข้างหลัง...แบบนี้
โรดี้...เกือบตายเพราะผม...เพราะผมไม่ห้ามเขาไว้
ผมเอาเขามาเสี่ยง ไม่ใช่ความผิดของวิลสันหรือแม้แต่วิชชั่น
แต่ที่ผมไปลงกับพวกเขาเพราะว่า...ผมหงุดหงิดที่ทำผิดพลาด หงุดหงิดตัวเองที่ไม่รอบคอบมากกว่านี้
ผมล้มเหลวในภารกิจ
บุคคลที่สู้ร่วมกับแคป
ถูกกักขังอยู่ที่คุกกลางทะเลราวกับเป็นผู้ก่อการร้าย
ทั้งๆที่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น ผมรู้สึกผิดพลาด
ผิดพลาดที่ไม่ได้เช็คข้อมูลให้ดีกว่านี้
ไม่เอ๊ะใจเรื่องที่แคปพยายามบอกผมก่อนหน้านี้ที่ต้องเผชิญหน้าที่สนามบิน เรื่องคราวนี้
บัคกี้ไร้ความผิด ผมตั้งใจจะไปช่วยพวกเขา และขอโทษแคปที่ไม่ได้ฟังที่เขาพูด
ผม...ผมควรจะทำยังไง...ผมรู้สึกว่า
ผมเป็นสายลับสองหน้ายิ่งกว่านาตาชา ยิ่งกว่าที่ผมว่าเธอไว้
เมื่อผมมาถึงไซบีเรีย
ผมพบว่าแคปกับบัคกี้เข้าขากันได้ดี...แคปดูมีความสุขมากกว่าตอนอยู่กับพวกผม
จนผมรู้สึกเป็นส่วนเกินระหว่างพวกเขา
แต่แคปก็ดูดีใจที่ผมเข้าใจเป้าหมายของการกระทำของเขาในครั้งนี้ ผมก็ดีใจที่ได้ช่วย
แต่แล้วทุกอย่างก็พัง
วิดีโอที่ซีโม่เปิด...ทำให้ผมควบคุมตัวเองได้
ผมสติแตก...
บัคกี้...วินเทอร์โซเยอร์เป็นคนฆ่าพ่อแม่ของผม
เขา...ฆ่าแม่ของผม!
ผมแทบจะพุ่งเข้าไปซัดเขา
ถ้าแคปไม่จับแขนของผมไว้
“นายรู้รึเปล่า...”
ผมเอ่ยถามเขาเสียงเบาก่อนจะหันไปมองกัปตันอเมริกาที่ทำสายตาลำบากใจ
ดวงตาสีฟ้าใสคู่สวยจ้องมองผมด้วยสายตาขอให้ผมไม่ทำร้ายเพื่อนรักของเขา “ตอบมา!!!”
ผมตวาดใส่เขา
“ใช่”
จบคำนั้น
ผมก็ตรงเข้าซัดบัคกี้ทันที
ก็อย่างที่บอก...พวกเขาทำงานเข้าขากันได้อย่างน่าหมั้นไส้
แต่สติของผมไม่เหลือที่พอให้ขบคิดอะไรอีกแล้ว ผมได้แต่ซัดพวกเขาด้วยกำลังทั้งหมดที่ดี หวังให้บัคกี้ไม่ขยับอีก แคปขัดขวางผม เขาช่วยให้เพื่อนรักของเขาหนีจากการแก้แค้นของผม นั่นยิ่งทำให้ผมสติแตกยิ่งกว่าเดิม แคป..เขาทรยศความไว้ใจที่ผมมีต่อเขาโดยการปิดบังเรื่องการตายของพ่อแม่ผมไว้ ให้ผมมารับรู้...ในตอนที่ผมไม่พร้อม เขาไม่ไว้ใจผม เขาเห็นว่าผมเป็นตัวอันตรายต่อเพื่อนรักของเขา...
ไม่สิ...คงจะเป็นมากกว่าเพื่อนแล้วล่ะ
“เขาเป็นเพื่อนของผม”
“ผม...ก็เคยเป็นเพื่อนของคุณเหมือนกัน...แคป”
หรือสำหรับคุณ
ผมไม่เคยแม้แต่จะเป็นเพื่อนของคุณเลยอย่างนั้นสินะ
น้ำตาค่อยๆไหลลงมาจากดวงตาของผม
แต่เขาไม่มีทางที่จะได้เห็นน้ำตาของผมหรอก
หน้ากากของไอรอนแมนปิดบังใบหน้าของผมไว้ไม่ให้ใครเห็นสีหน้าของผมอยู่แล้ว ในที่สุดแคปก็จัดการที่จะหยุดการเคลื่อนไหวของผมโดยการใช้โล่กระแทกเข้ามาที่ปฏิกรณ์อาร์คที่หน้าอกของผม
วินาทีนั้น...ผมคิดนะว่า...เขาตั้งใจจะฆ่าผม
แต่...มันก็แค่ทำให้ผมเคลื่อนไหวไปขัดขวางการหนีของเขาไม่ได้เท่านั้น
คุณใจดีเสมอเลยนะ...แคป
ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตายไปเลยล่ะ...
สายตาผมได้แต่มอง...มองเขาคนนั้นพยุงบัคกี้ของเขา...เดินจากผมไป
เราคงไม่ได้กลับมาเจอกันอีกแล้วสินะ...
เมื่อเขาเดินจากไป
น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลลงมาทันที ผมไม่คิดจะปาดมันออกด้วยซ้ำ
ปล่อยให้มันไหลลงมาอย่างนั้นปล่อยอารมณ์ไปกับน้ำตา ความเศร้า ความผิดหวัง ความเสียใจ
ความกดดันทั้งหมดที่มีมาผมปล่อยโฮออกมาหมด
ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิด
ไม่รู้ว่าวิชชั่นเรียกพวกรอสส์มาช่วยผมตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่รู้ว่าโดนจับส่งเข้าโรงพยาบาลได้ยังไง
ไม่รู้ว่ากลับมารักษาตัวที่ฐานอเวนเจอร์ตอนไหน
สติผมไม่เหลือให้จำอะไรอีกแล้ว...ภาพติดตาของแคป...ที่ผมแอบรักเดินพยุงบัคกี้ที่สลบแล้วเดินหันหลังจากผมไป
จากผมไป..อย่างไม่มีวันจะกลับมาหาผมอีก
หลังจากนั้น
ไม่รู้กี่วันมาแล้ว ผมเก็บตัวอยู่แต่ในแลปของผม ไม่ออกมารับรู้โลกภายนอกอีก
รอสส์จะโทรมา วิชชั่นจะเรียกไปกินข้าว ฟรายเดย์จะค่อยส่งข้อมูลให้
ผมก็ไม่คิดจะสนใจ ผมสนใจอยู่กับการซ่อมชุดเกราะ ซ่อมมันเข้าไป..ซ่อมจนมันไม่มีอะไรจะต้องซ่อมแล้ว
แต่ผมก็ไม่หยุดมือ ผมกลัวว่าถ้าผมหยุดสิ่งที่ทำ
ความทรงจำที่ไซบีเรียมันจะโผล่มาย้อนภาพให้เห็นแคปที่ท่าทีเป็นห่วงเป็นใยบัคกี้เสียเหลือเกิน
แคปที่มองผมเป็นศัตรู ผม...ไม่อยากเห็นดวงตาสีฟ้าใสคู่นั้น...มองผมแบบนั้นอีกแล้ว
“เจ้านายค่ะ
ผู้พันเจมส์ โร้ดกลับมาจากการรักษาแล้วค่ะ” เสียงของIA
ฟรายเดย์แจ้งผมถึงการกลับมาของโรดี้
เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ผมรู้สึกดีใจแล้วรีบออกจากห้องแลปไปต้อนรับโรดี้ที่ใส่ขาเทียมทั้งสองข้างเพราะว่าอาการอัมพาตของเขา
หลังจากนั้นผมก็มีกิจกรรมใหม่ ช่วยโรดี้ฝึกเดิน
นั่นทำให้ผมลงความฟุ้งซ่านไปได้มากเลยล่ะ
แต่ก็ต้องกลับมาฟุ้งซ่านกับ...จดหมายหนึ่งฉบับและนามสกุลของผมถูกชายแก่เปลี่ยนเป็นสแต้ง!!!
โรดี้ล้อผมไม่หยุดเลย
แล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดด้วย
แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ...ที่ผมสนใจตอนนี้คือจดหมายต่างหาก
จดหมายที่ไม่ได้ระบุชื่อคนส่งแต่อย่างใดดูน่าสงสัย แต่ผมกลับเปิดมันโดยไม่ลังเล
เนื้อความในจดหมาย...ทำให้นัยต์ตาผมร้อนขึ้น...ผมอ่านเนื้อความในจดหมายที่มีเนื้อหาง้อ...เรียกอย่างนี้ได้ใช่มั้ย
คำขอโทษของใครบางคน...ที่ผมคิดว่าเขาไม่สนใจความรู้สึกผมเสียอีก ผมยกมือลูบหน้าก่อนจะพับจดหมายเก็บลงในลิ้นชักอย่างดี...อย่างน้อยเขาก็คิดถึงผมล่ะนะ
เฮอะ
แคปบอกว่า...อเวนเจอร์คือของผมมากกว่าของเขา...อย่างนั้นหรือ...จากการที่รอสส์โทรมาหาผมอย่างมีเรื่องด่วน
แต่ผมตัดสายทิ้งไป ผมก็พอรู้แล้วล่ะว่าแคปต่อไปช่วยพวกบาร์ตันที่อยู่ในคุกนั้นแน่ๆ
ยังไงผมก็คิดว่าพวกเขาหนีกันรอดอยู่แล้ว...กัปตันอเมริกาไปช่วยนี่นะ
ทุกคนไปหมดแล้ว...เหลือไว้เพียงผม ผมคนเดียว...อเวนเจอร์ไม่มีอีกแล้ว
ผมนั่งพิงผนังกระจกเงียบๆพลางมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย
“คุณไม่ได้อยู่คนเดียวนะครับคุณสตาร์ค”
เสียงนุ่มคุ้นหูดังขึ้น พร้อมกับอีกคนที่นั่งลงข้างๆผม ผมหันมองวิชชั่นพลางนึกถึงจาร์วิสที่คอยอยู่ข้างผมเสมอ
ผมนั่งเงียบ
วิชชั่นก็เงียบ พวกผมเลยได้แต่นั่งเงียบๆอย่างนี้ต่อไป
ใจหนึ่งก็สบายใจที่ยังมีเพื่อนมาอยู่ข้างๆ อีกใจ...ก็นึกถึงคนที่จากผมไป
“เมื่อสักครู่ได้รับการติดต่อจากนายพลรอสส์ครับ”
วิชชั่นเอ่ยขึ้นอีกครั้งและหันมามองผม “เขาอยากคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะยันตัวลุกขึ้น
วิชชั่นลุกตามผมก่อนจะแตะบ่าผมเบาๆ
“คุณไม่ได้อยู่คนเดียว...อย่าแบกรับอะไรไว้คนเดียวเลยครับคุณสตาร์ค”
ผมยิ้มบางๆให้วิชชั่นก่อนจะเดินจากไปเพื่อไปพบเจ้านายเรื่องเยอะคนนั้น
ผมไม่ได้อยู่คนเดียว...ผมยังมีวิชชั่นกับโรดี้เป็นพวกพ้องในตอนนี้
แต่ทำไมมันถึงรู้สึกโหวงๆอย่างนี้ล่ะ...เพราะคุณใช่มั้ย ไอ้ปู่บ้า
ผมเดินเข้ามาในห้องของรอสส์
แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร...สติผมก็เริ่มเลือนราง...
แคป...ผมหวังว่า...เราจะได้พบกันอีก
.
.
.
.
To be Continued (?)
Talk with Writer
สวัสดีค่ะ ใครที่ติดตามคงพอจะรู้จักเราบ้าง ตอนนี้ขอพักUndetaleไว้สักพักนะคะ พอดีว่าเพิ่งดูCivil warไป2รอบ แล้วมันยังไม่หายตับพัง...แง้!! กดดันแทนป๋า เศร้าแทนป๋าง่ะ มันเลยมาระเบิดเป็นฟิคนี้ พอๆ เข้าเรื่องๆ
พาทย์นี้เป็นพาทย์ความรู้สึกของโทนี่(ที่เรามโนขึ้น)ค่ะ แน่นอนว่าต้องมีพาทย์ของแคป และสองฟิคนี้จะเป็นฟิคปูสู่เรื่องยาวค่ะ ซึ่งไม่รู้จะแต่งจบมั้ย----//โดนตบ ดังนั้นใครที่ติดตามฟิคUndertaleด้วยก็รอหน่อยนะคะ เพราะว่าฟิคUndertaleพล็อตก็มีเป็นกระบุ้งเหมือนกัน แต่เราอยากแต่งฟิคCivil Warก่อนเพราะเดี๋ยวฟิลที่ดูมันจะหายไป ถึงตอนนั้นตันแน่ๆค่ะ
เราอาจจะบรรยาความรู้สึกของป๋าไม่ดีเท่าไหร่เพราะแต่งไปแต่งไปรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ ลบแก้หลายรอบมาก แต่งยากจริงๆ ความรู้สึกกดดันของตัวละครยังติดจากในหนังอยู่เลยค่ะ
อ้อ ขอย้ำเตือนนะคะ ใครที่เป็นแม่ยกอวยคู่สตีฟบัคกี้กรุณาอย่าเกรียนและอวยในนี้นะคะ เพราะไรท์จะยำเละแน่นอนค่ะ ^^+ เพราะฉะนั้นกรุณาอ่านอย่างสงบนะคะ
วันนี้เราก็ลาไปก่อน ใครหวังให้ลงฟิคเร็วๆอาจจะยากนะคะ ไรท์ติดทำการบ้านส่งปลายภาคเรียนนี้แล้วก็อื่นๆอีกมากมายค่ะ บะบายนะคะ ^^
ปู่ เธอต้องเลือก!!!!!! โอ๋ๆนะโทนี่ T___T
อยากอ่านต่อแล้ววววว
เค้าจะร้องไห้ !! ฮืออออ. อยากอ่านต่อ
โหย ไรท์อย่าทำแบบนี้ให้รีดช้ำกับความอยากอ่าน 555555555555555
น้องไม่รู้จะพูดอะไรดีคือพูดไปแล้ว (?) 55555555555
เเต่โคตรรู้สึกว่าแคปกับอีบัคชั่วมากมาก (?)
คือบับตัวต่อตัวป๋าตัองชนะอยู่เเล้วอะ
อะไรคือบัคแท็คทีมกับปู่ ทำร้ายป๋า (ตบหัวปู่นะ)
อย่าคิดว่าหล่อกล้ามเเน่นเเล้วจะให้อภัย 5555555555555
#เบลอประโยคนั้นซะ--
ดูปู่สิ ดูปู่ คือเพ็กกี้ตาย วั้ย(?) ไปกิ๊กกะชารอน พอบัคกี้ลงโลงน้ำแข็ง (???)
ส่งจดหมายหาป๋า จะเอาอะไรจากสังคมอะปู่ 55555555555 โอ๊ย หมั่นคนหล่อเลือกได้
ชอบฟีลลิ่งนี้มาก (บีบบ่าวิชชั่น) คงเพราะอกหักเหมือนกันเลยเข้าจัยย์สินะ (?)
ป๋าเลือกรีดเถอะ รีดจะไม่ทำให้ป๋าเสียใจ (?) แบบปู่
# เปิดเพลง PLEASE ของอะตอมเลยทีเดียว-----
ปล. ขอโทษนะคะที่เวิ่นเว้อ