[Short Fic
Undertale][SansxOlder!Frisk] Meet Again
*[ฟิคนี้อาจมีเนื้อหาดัดแปลงจากในเกมส์และมีการเพิ่มเนื้อหาที่ไม่มีอยู่ในเกมส์Undertaleด้วยเช่นกัน]*
คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตรึเปล่า...
คุณเชื่อเรื่องการที่คนสองคนที่ห่างหายกันไปนาน
ไม่ได้ติดต่อกัน
ไม่รู้ที่อยู่กัน
แต่กลับมาพบกันอย่างไม่น่าเชื่อรึเปล่า
.
.
.
.
หลังจากมอนสเตอร์เป็นอิสระจากบาเรียที่กักขังพวกเขาให้อยู่ใต้ดินมานาน
ก็ผ่านมาเป็นเวลา7ปีแล้ว...
มนุษย์บนพื้นดินได้ยอมรับในตัวมอนสเตอร์อีกครั้ง
ในยอมรับให้พวกเขาเข้ามาใช้ชีวิตยู่บนพื้นดินด้วยกันอย่างสงบสุข
แต่ก็ยังมีมนุษย์บางกลุ่มและมอนสเตอร์บางตนที่ยังหวาดกลัวและระแวงกันและกันอยู่
แต่เชื่อว่าทุกอย่างคงดีขึ้นในไม่ช้า ราชาแอสกอร์
ราชาแห่งเหล่ามอนสเตอร์ได้จัดตั้งหมู่บ้านเพื่อเหล่ามอนสเตอร์ทั้งหลาย
เหล่ามอนสเตอร์ลงหลักปักฐานอาศัยอยู่ใกล้ๆกับหุบเขาEBOTT
สถานที่แห่งความทรงจำของพวกเขา
หากแต่มีบางสิ่งหายไป...
เด็กสาวมนุษย์ที่ช่วยพวกเขาให้ได้ออกมาจากอันเดอร์กราวได้
ฟริกส์....ไม่กลับมาหาพวกเขาอีกเลย
.
.
.
“แซนส์!! ไปทำงาน!!” เสียงแหลมๆของพาไพรัสดังลั่นบ้าน
และมีแว่วว่าจะได้ยินกันทั้งหมู่บ้าน
“ขออีกสัก1ชั่วโมงน่าเพ็พ”
“ไม่ได้!!
เจ้ากระดูกขี้เกียจ!!ไปทำงานเดี๋ยวนี้ แล้วก็เอาถุงเท้าไปเก็บด้วย!!”
“โอเค”
“ต้องมาเก็บนะ
เข้าใจมั้ย!!?”
“โอเค...”
แซนส์ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงที่รกสกปรกของเขา
เขากับพาไพรัสได้สร้างบ้านใหม่บนพื้นโลกเหมือนกับบ้านเดิมของพวกเขาที่สโนว์ดินในอันเดอร์กราว
และตัวพวกเขาเองแม้เวลาจะผ่านไป7ปีแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้โตขึ้นเลยแม้แต่น้อย
อายุของมอนสเตอร์ยืนยาวกว่ามนุษย์มากนัก แต่พาไพรัสตัวสูงขึ้นนิดหน่อย
ส่วนแซนส์...
เตี้ยยังไง ก็ยังเตี้ยอยู่แบบนั้น
(//หลบแกสเตอร์บลาสเตอร์)
แซนส์หยิบเสื้อโค้ตมีฮูดสีฟ้าตัวโปรดขึ้นมาใส่อย่างเชื่องช้าปนขี้เกียจ
สายตาของเขาดันไปสะดุดกับรูปรูปหนึ่งที่ตั้งอยู่บนชั้นวางของ(?)ในห้อง
เขาหยิบรูปนั้นขึ้นมาแล้วยิ้ม(?)เล็กน้อย
รูปที่ถ่ายร่วมกันของเขา
พาไพรัส ทอเรียล อันดาย อัลฟี่ ราชาแอสกอร์...
และเด็กน้อยของเขา...
“จะเป็นยังไงบ้างนะ
เด็กน้อย” แซนส์พึมพำเบาๆ
เขาไม่ได้เจอเด็กน้อยอีกเลยหลังจากถ่ายรูปนี้
ฟริกส์จากไปอย่างไม่บอกอะไรสักคำ ไม่บอกที่อยู่หรือเบอร์ติดต่อบนโลกมนุษย์
เขาซื้อโทรศัพท์ใหม่แล้ว บนโลกมนุษย์มีสัญญาณโทรศัพท์และอินเตอร์เน็ตที่ดีกว่าอันเดอร์กราวนัก
เขากับพาไพรัสต่างหางานทำบนโลกมนุษย์ บ้างก็เจอมนุษย์ขับไล่ บางก็ยินดีต้อนรับ
สุดท้าย พาไพรัสก็ได้มาทำงานเป็นทหารประจำหมูบ้านใหม่ให้เหล่ามอนสเตอร์
แน่นอนว่าอันดายเป็นหัวหน้าอย่างเช่นเคย ส่วนตัวเขานั่น...เขาทำงานรับส่งไปรษณีย์ของเมืองมนุษย์
แต่ก็นะ...บางทีเขาก็แอบอู้เป็นบางครั้ง
“แซนส์!!
มากินข้าวเช้าได้แล้ว!!” เสียงของพาไพรัสแว่วมา
แซนส์วางกรอบรูปลงที่เดิมก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.
.
.
แซนส์ขับรถมอเตอร์ไซด์ไปตามท้องถนนพร้อมกับพัสดุและจดหมายที่ต้องไปส่ง
ถึงแม้ในปัจจุบันจะมีโทรศัพท์และอินเตอร์เน็ตให้ติดต่อสื่อสารกัน
แต่หลายๆคนก็เลือกที่จะติดต่อเรื่องธุระต่างๆผ่านจดหมาย
แซนส์ก้มมองรายชื่อที่ต้องไปส่งจดหมายให้ต่อไป
“หืม?”
มือโครงกระดูกชี้หยุดอยู่ที่ชื่อชื่อหนึ่ง
‘ฟริกส์
ดีนเธอร์’
“ชื่อเหมือนกันเลย...แต่คงไม่ใช่หรอก”
เขาพูดเบาๆ แต่ในใจเขาเปี่ยมไปด้วยความยินดีเสียแล้ว ที่อยู่นี้อยู่ใกล้ๆกับภูเขาEBOTT
แต่ก็อยู่ติดเมืองใหญ่ด้วยเช่นกัน
ขับรีบขับไปที่ที่อยู่นั่นทันที
เมื่อไปถึง
แซนส์ลงจากลงและหยิบจดหมายสองฉบับที่เป็นของที่อยู่นี้ออกมาถืออย่างตื่นเต้น
เขาเดินไปกดออดประตูบ้านหลังนั้นทันที
“มีจดหมายมาส่งครับ”
เงียบ...
ความเงียบหมายถึง
ไม่มีใครอยู่บ้าน
แซนส์ลองเคาะประตูอีกครั้ง
แต่ก็เหมือนเดิม ไม่มีใครออกมาจากบ้านแม้แต่คนเดียว
แซนส์ลอบถอนหายใจเบาๆแล้วสอจดหมายไว้ที่กล่องจดหมายหน้าบ้านหลังนั้น
ก่อนจะเดินกลับไปที่รถของเขา
“ฟริกส์!!
ไม่ได้ซื้อช็อคโกแล๊ตมาจริงหรอ!?”
เสียงใสของเด็กเรียกความสนใจของแซนส์ให้หันไปมอง แต่ก็มองไม่เห็นเจ้าของเสียง
คาดว่ากำลังเดินมาที่นี่
ว่าแต่...ฟริกส์งั้นหรอ?
“เธอก็รู้ว่าฉันขาดมันไม่ได้น่ะยัยบ้า!!”
ด้วยความสงสัยเขาเข็นรถไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้ให้มิดชิดก่อนจะซุ่มดูจากหลังพุ่มไม้
ร่างของสองคนเดินตรงมาที่บ้านหลังนี้
“เฮ้อ
วันหลังอย่าลืมซื้อนะ รู้เปล่า ไม่งั้นโดนฆ่าแน่!”
เด็กสาวผู้มีผมสีน้ำตาลสั้นปะบ่าโวยวายแถมยังพูดเรื่องฆ่ากันได้หน้าตาเฉย
เด็กคนนั้นใส่เสื้อไหมพรมสีเขียวลายขวางสีเหลืองดูคุ้นตา
ผู้หญิงอีกคนเดินตามหลังเด็กคนนั้นมาพลางพยักหน้าขำๆ
ดูท่าทางจะชินกับสิ่งที่เด็กคนนั้นพูดไปแล้ว
เธอคนนั้น...มีเรือนผมสีน้ำตาลเหมือนกับเด็กคนนั้น ดูไปแล้วเหมือนพี่น้องกัน
เธอสวมเสื้อไหมพรมสีขาวกางเกงขาสั้นสีน้ำตาล พร้อมกับใบหน้าที่แซนส์คุ้นเคย
“ฟริกส์!”
แซนส์เผลอตัวเอ่ยชื่อของเด็กน้อยในความทรงจำเสียงดัง
หญิงสาวคนนั้นชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันมาทางที่แซนส์ซุ่มอยู่
เด็กสาวคนนั้นก็ชะงักตามก่อนที่มีดทำครัวเล่มหนึ่งจะถูกปามาทางที่แซนส์ซุ่มอยู่
แซนส์หลบมีดเล่มนั้นอย่างรวดเร็ว
“ปามีดมาอย่างนี้
ไม่ดีนะเด็กน้อย” เขาว่าก่อนจะเดินออกมาจากหลังพุ่มไม้
หญิงสาวคนนั้นดูตกใจที่เห็นเขา ส่วนเด็กสาวคนนั้นดูนึกสนุก
ดูจากรอยยิ้มนั่นแล้ว...โรคจิตพอตัว(//โดนมีดเสียบ---)
“แหมๆ
ดูสิว่าเราเจอใครน่ะฟริกส์ เพื่อนเก่ายังไงล่ะ =)”
เด็กคนนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริง คนที่ถูกเรียกว่าฟริกส์ ไม่ล่ะ เธอคือฟริกส์
จับไหล่เด็กคนนั้นแล้วส่ายหน้าไปมาเบาๆเชิงห้าม “อะไรล่ะ!? ทำไมต้องให้ฉัน...! ก็ได้
ฉันไม่ยุ่งก็ได้ เฮอะ!”
เด็กคนนั้นพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆก่อนจะแลบลิ้นใส่แซนส์แล้วเดินเข้าบ้านไปทันที
“เฮอะ
เป็นเด็กที่นิสัยเสียเป็นบ้า” แซนส์บ่นก่อนจะหันไปมองฟริกส์ที่...โตเป็นสาวแล้วตรงหน้า
“ไม่ได้เจอกันนานนะเด็กน้อย
ไม่สิ ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กแล้วนี่นะ” แซนส์มองหญิงสาวตรงหน้าที่ถึงแม้เวลาจะผ่านไป
เธอก็ไม่เปลี่ยนทรงผมนั่นทำให้เขาจำได้
แต่ว่า...ตอนนี้ฟริกส์ตัวสูงกว่าเขาซะแล้วสิ
ฟริกส์พยักหน้าเบาๆก่อนจะหลบสายตานิดๆ
แซนส์จ้องมองเด็กน้อยที่ตอนนี้เป็นสาวแล้ว หญิงสาวตรงหน้าก็ยังคงไม่ยอมมองหน้าเขา
“นี่ คุยกับฉันแล้วไม่มองหน้ากันคืออะไรงั้นหรอ เฮอะ ที่หายไปเลยคือไม่อยากเจอหน้าพวกเราแล้วสินะ” ฟริกส์หันมามองอีกฝ่ายทันทีก่อนจะส่ายหน้าไปมาเชิงว่าไม่ใช่นะ! แต่แซนส์หันหน้าไปอีกทางก่อนจะเดินไปที่รถของตน “ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งนะ...แล้วก็ เธอคงไม่อยากเจอกันอีกแล้วใช่มั้ยล่ะ”
หมับ!!
“!!”
“มะ...ไม่...อย่า...เพิ่งไป...”
ฟริกส์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาจากการไปเคยพูดเลยเป็นเวลานาน
หญิงสาวกอดแซนส์จากด้านหลังแน่น แซนส์ได้แต่อึ้งค้างจากการที่โดนอีกคนกอด
คือ...ที่ค้างไม่ใช่อะไรนะ..แต่ไอ้ที่นิ่มๆที่กดอยู่ด้านหลังต่างหาก(....)
“ดะ...เด็กน้อย...ปล่อยก่อน...”
“มะ...ไม่...ไม่เอา...”
ยิ่งพูด
ฟริกส์ยิ่งกอดแซนส์แน่นจนรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่นุ่มนิ่มที่กดอยู่ที่หลังของเขา
(รู้สึกจากดราม่ากลายเป็นเสื่อมทันที---)
“คือ
ปล่อยก่อนดีกว่า ฉันไม่ไปไหนหรอกน่า”
แซนส์เอ่ยเบาๆ
หญิงสาวยอมปล่อยตัวอีกฝ่าย แต่แซนส์ก็ไม่ยอมหันหน้ามาทางนี้สักที
“!”
ฟริกส์เขย่าแขนแซนส์เบาๆอย่างเป็นกังวล
ก่อนที่จะตัดสินใจจับตัวอีกฝ่ายหันมาหาตัวเอง
ฉ่า!!
ใบหน้าของแซนส์เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินจัดไปเสียแล้ว
เจ้าโครงกระดูกรีบเอามือปิดหน้าของเขาทันที
โดยมีฟริกส์ที่มองงงๆก่อนจะยิ้มออกมากว้างแล้วกอดแซนส์ใหม่อีกครั้ง
“เธอนี่...จัดการฉันได้อยู่หมัดจริงๆนะ”
แซนส์กอดตอบคนที่สูงกว่ายิ้มๆ ฟริกส์หัวเราะเบาๆ
“ยินดี...ที่ได้พบกัน...อีกครั้ง...แซนส์”
.
.
.
.
พวกเขาที่กลับมาพบกันอีกครั้ง
เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปนะ...
.
.
.
[แถมอีกนิด]
“เธอจะเอาเจ้าโครงกระดูกนี่เข้ามาในบ้านทำไม
ห๊ะ ฟริกส์!!”
เด็กสาวโวยวาย
ฟริกส์ได้แต่ยกมือห้ามให้อีกฝ่ายใจเย็นเข้าไว้
“ว่าแต่
นี่ลูกเธอหรอฟริกส์” แซนสเอ่ยแซวก่อนจะขยี้ผมเด็กคนนั้นเล่น พลางนึกว่าอีกฝ่ายคงเป็นญาติหรือไม่ก็น้องสาวของฟริกส์เท่านั้น
ชิ้ง!
คมมีดพุ่งเข้ามา
แซนส์หลบอย่างไหวตัวทันก่อนจะหันมองเด็กสาวคนนั้นที่มีมีดอยู่ในมือตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
หญิงสาวที่พยายามห้ามได้แต่ลูบหน้าเบาๆก่อนจะแย่งมีดไปจากมือของเด็กน้อยอย่างรวดเร็ว
“เฮ้!!
เอาคืนมานะฟริกส์!!”
แซนส์มองภาพของเด็กคนนั้นพยายามแย่งมีดมาจากฟริกส์อย่างมึนงง...ความรู้สึก...คุ้นเคยกับการโจมตีของอีกฝ่าย...ที่ลืมเลือนไปแล้ว
หญิงสาวตัดสินใจหยิบช็อคโกแล๊ตออกมาแล้วยัดเข้าปากเด็กคนนั้นทันที
นั้นถึงจะทำให้อีกคนสงบลงได้อย่างเหลือเชื่อ
ฟริกส์ชี้ขึ้นไปชั้นบนประมาณว่าให้อีกฝ่ายขึ้นไปบนห้องนอน
เด็กคนนั้นหยิบมีดขึ้นแล้วลุกเดินขึ้นห้องไปอย่างอารมณ์ดีกับช็อคโกแล๊ตที่กินอยู่
“เด็กนั่น...”
ฟริกส์หันมามองแซนส์ที่ดูเหมือนจะสะกิดใจอะไรบางอย่าง...เธอส่ายหน้าไปมาประมาณว่าอย่านึกถึงมันเลย
“แล้วเด็กนั่น ใครกันแน่ล่ะ”
“เธอ...ชื่อ...คาร่า...”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างกังวลใจนิดๆ แซนส์คุ้นชื่อของเด็กคนนั้นมาก
แต่เขาจำไม่ได้
แต่ในตอนที่เขากำลังนึกอยู่นั้น
“เฮ้!”
แซนส์ร้องเสียงหลงเมื่อฟริกส์อุ้ม(?)เขาขึ้นและเดินไปนั่งกอดเขาที่โซฟา
“เด็กน้อย ยังชอบกอดเหมือนเคยเลยนะ”
ฟริกส์พยักหน้าเบาๆก่อนจะกอดแซนส์แน่น
แซนส์หันไปลูบหัวฟริกส์เบาๆ
“คิดถึงนะ
เด็กน้อย”
ฉ่า!!
ใบหน้าของฟริกส์ขึ้นสีแดงจัดทันทีก่อนจะซุกหน้ากับไหล่แซนส์เบาๆ
“คิดถึง...เหมือนกัน”
วันนี้ก็เป็นวนันที่สงบสุขอีกวัน...
.
.
.
[Pic BY PPnote]
[จบ]
*Talk with Writer*
สวัสดีค่าาาาาา กลับมาพบกันอีกแล้วนะคะ ^^ คราวนี้หายนานหน่อยเพราะว่าไม่มีเวลาเลยค่ะT^T การบ้านเยอะมากค่ะ เลยไม่ได้มาลงฟิคเลย วันนี้เลยเอาตอนต่อเรื่องแรกมาลงค่ะ คราวว่าจะมีต่ออีกถ้ามีเวลาแต่งนะคะ วันนี้ก็ลาไปก่อนนะคะ หวังว่าจะสนุกกับการอ่านนะคะ บายจ้าาาา ^^
มาแต่งอีกนะไรท์..จะคอย