Fic Undertale [SansxFrisk(F)]
Goodbye…(?)
*[ฟิคนี้จะมีเนื้อความบางอย่างไม่ตรงกับในเกมส์และเนื้อเรื่องจะไปตรงตามในเกมส์ด้วยเช่นกัน]*
วันที่มอนสเตอร์ทุกตนรอคอยได้มาถึง
วันที่บาเรียที่กักขังพวกเขาไว้มายาวนานได้พังลง
วันที่ได้ออกมาสู่โลกภายนอก
วันแห่งอิสรภาพ...
ได้ถูกทำให้เป็นจริงโดยเด็กสาวมนุษย์คนหนึ่งที่ตกลงมาที่อันเดอร์กราว
.
.
.
สิ่งแรกที่ได้เห็นเมื่อออกมาจากอันเดอร์กราวคือแสงอันอบอุ่นจากดวงอาทิตย์ที่ฟริกส์ไม่ได้เห็นมานาน
และไม่คิดว่าเธอจะได้เห็นมันอีกครั้งด้วยซ้ำ
ร่างเล็กวิ่งออกมาจากอันเดอร์กราวก่อนใครก่อนจะไปหยุดยืนอยู่ริมหน้าผามอง(?)วิวทิวทัศน์ที่โหยหาเล็กๆ
“ว้าวววว!!
นี่สินะโลกเบื้องบนน่ะ!!” เสียงแหลมๆของโครงกระดูกร่างสูงดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งตามฟริกส์มาด้วยท่าทางตื่นเต้นไม่แพ้ฟริกส์(แม้ฟริกส์จะแสดงออกน้อยกว่าก็ตามที...) ตามด้วยคนอื่นๆที่เดินออกมาด้วยท่าทางไม่เร่งรีบ
“โลกภายนอกช่างงดงาม”
ราชาแห่งเหล่ามอนสเตอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆเรื่อยๆแต่นุ่มนวล
“นะ...นี่มัน...น่าตื่นเต้น!”
อัลฟี่เป็นอีกคนที่ดูท่าทางตื่นเต้น
เธอดูเหมือนจะพร้อมออกวิ่งไปสำรวจโลกภายนอกทันทีที่บาเรียพัง ถ้าไม่มีอันดายน์ยืนอยู่ข้างๆล่ะก็นะ...
ฟริกส์แอบมองทุกคนที่ดูท่าทางจะตื่นเต้นกันไม่น้อยที่ได้ออกมาเห็นโลกภายนอก
เธอมองทิวทัศน์ที่โหยหามานานอย่างคิดถึง แอสกอร์
ราชาแห่งเหล่ามอนสเตอร์ได้ขอร้องให้เธอเป็นฑูตสร้างความสัมพันธ์ระหว่างมอนสเตอร์กับมนุษย์
ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธคำขอนั้น แม้ว่าเธอจะยังเป็นแค่เด็กสาวธรรมดาๆเท่านั้น
แต่เธอก็อยากช่วยให้ทุกๆคนในอันเดอร์กราวได้อยู่บนพื้นโลกอย่างสงบสุขเช่นกัน
อันดายน์กับอัลฟี่ขอตัวออกไปสำรวจพื้นที่ก่อนเป็นคู่แรก
พาไพรัสก็ขอตัวออกไปเป็นคนที่สอง ดูเหมือนจะตามอัลฟี่กับอันดายน์ไป
แอสกอร์ก็ตามพวกก่อนหน้าออกไปโดยที่ยังไม่ได้คุยกับอดีตภรรยาตัวเอง
แซนส์...ตามน้องชายของเขาไปเช่นกัน แต่ดันเดินกลับเข้าไปที่อันเดอร์กราว
ฟริกส์มองตามหลังแซนส์ไปด้วยท่าทีซึมๆนิดๆแต่ก็กลับมาเป็นปกติเช่นเดิม
“ดูเหมือนทุกๆคนจะไปกันหมดแล้วสินะ”
เสียงนุ่มนวลของทอเรียลดึงความสนใจของเด็กสาวไปจากแซนส์
ฟริกส์ยิ้มให้คุณแม่แพะของเธอกว้างแล้วพยักหน้าเล็กน้อย “ต้องขอบคุณเธอนะเด็กน้อย
ที่ทำให้ทุกคนเป็นอิสระจากโลกใต้ดินน่ะ” ทอเรียลลูบหัวเด็กน้อยเบาๆยิ้มๆ
ฟริกส์ส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าตัวเธอไม่ได้เป็นคนทำทั้งหมด
“เพราะทุกคน” เด็กน้อยเอ่ยเสียงเบาอย่างไม่ค่อยชินในการพูด
ตัวเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ทำให้รู้สึกแปลกๆเวลาได้ยินเสียงตัวเอง
“แต่ส่วนใหญ่ก็เพราะเธอนะเด็กน้อย
เธอทำให้เรามีความหวังที่จะได้ออกมาสู่โลกเบื้องบน”
ทอเรียลเอ่ยพลางมองทิวทัศน์ที่สวยงามตอนนี้ “ตอนนี้จะทำอะไรต่อไปล่ะเด็กน้อย
เธอมีที่ที่ต้องกลับไปสินะฟริกส์” ทอเรียลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความเศร้าเล็กน้อย
ฟริกส์พยักหน้าเบาๆ
ใจจริงเธออยากท่ะอยู่กับทุกคนต่อไป
แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอมีที่ที่เธอจะต้องกลับไปเช่นกัน
“งั้น...คงต้องลากันตรงนี้แล้วสินะเด็กน้อยของฉัน”
ทอเรียลก้มลงกอดเด็กสาวแน่น “ถ้าเช่นนั้น...ขอให้โชคดีนะเด็กน้อย”
ร่างเล็กกอดผู้ที่เสมือนเป็นแม่ของเธอกลับแน่น
เธอไม่ชอบการจากลาเลยสักนิด...
สักพักอดีตราชินีแห่งอันเดอร์กราวก็ปล่อยเธอแล้วเดินจากเธอไปเงียบๆ
เด็กสาวยืนมองทิวทัศน์ต่อไปพลางคิดเรื่องการกลับไปที่บ้านของตัวเองเงียบๆ
บ้าน...ที่ต้องกลับไป
“เฮ้! เจ้าตัวเล็ก” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ฟริกส์ไม่ได้หันกลับไปแต่เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร
แซนส์ที่เธอคิดว่าตามพาไพรัสไปแล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเธอ
“ไม่ไปอยู่กับทอเรียลหรอ
หืม” เขาเอ่ยถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ฟริกส์เงียบแทนคำตอบให้เขา “พระอาทิตย์สวยดีนะ”
อยู่ๆแซนส์ก็เปลี่ยนเรื่อง เธอพยักหน้าเห็นด้วยนิดๆ
ฟริกส์แอบมองด้านข้างของโครงกระดูกที่สูงกว่าเธอเล็กน้อย
แซนส์เหลือบมองเด็กสาวนิดๆ
พวกเขายืนข้างๆกันเงียบๆไปสักพัก ทั้งคู่ซึมซับความเงียบสงบด้วยกัน
ฟริกส์อยากที่จะเอ่ยลาแต่ก็ไม่กล้า เธอรู้ดี...ถึงความรู้สึกที่ตัวเธอมีต่อแซนส์
ความรู้สึกที่เหมือนจะไม่ใช่แค่เพื่อน แต่ตัวเธอยังเด็กนักสำหรับเรื่องพวกนี้
แล้วเธอก็รู้ว่าแซนส์ชอบคุณแม่ทอเรียลของเธออยู่
แล้วดูเหมือนว่าทอเรียลก็ชอบแซนส์ด้วยเช่นกัน
เด็กอย่างเธอคงต้องตัดใจ...ปล่อยให้ผู้ใหญ่ทั้งสอง...คบกัน
ฟริกส์รู้สึกว่าเริ่มคิดอะไรไร้สาระจึงเลิกที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
“แล้ว...ทำไมถึงอยากจากพวกเราไปล่ะ”
เขาเอ่ยถามอีกครั้ง ฟริกส์สะดุ้งเบาๆแต่ก็ยังเงียบ “เหอะ ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร
แต่พวกเราคงคิดถึงเธอมากเลยล่ะนะ แบบลึกถึงกระดูกเลยล่ะ”
แล้วเขาก็ปล่อยมุขแย่ๆออกมา
ร่างเล็กหัวเราะเบาๆ
“คิดถึงเหมือนกัน” เธอตอบสั้นๆพลางหันไปหาแซนส์ “คิดถึง...”
แซนส์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่ใบหน้าโครงกระดูกจะขึ้นสีฟ้านิดๆ
“ชะ...ใช่ คิดถึงเธอ...”
“แซนส์...”
ฟริกส์เอ่ยเสียงเบา “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ...”
เด็กสาวยิ้มสดใสให้แซนส์ก่อนที่จะกอดเขาแน่น
“อะ..เอ่อ...”
แซนส์อึ้งไปนิดๆที่โดนฟริกส์กอดใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเข้มทั้งใบหน้าแต่ก็กอดเด็กสาวกลับ
“แซนส์...”
ร่างเล็กกระซิบเบาๆข้างหัว(?)ของแซนส์
“หะ...หืม...?”
“.......”
เธอกระซิบเบาๆก่อนจะผละออก โบกมือลาแซนส์ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำแล้ววิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
แซนส์ยืนอึ้ง
ใบหน้าขึ้นสีฟ้าเข้มจนร้อนฉ่า...โดยไม่ทันได้ลาเด็กน้อยเลยสักนิด
เขาลูบใบหน้าตัวเองเบาๆ
“ฉันก็เหมือนกัน
ฟริกส์...” เขาพูดเบาๆแล้วหัวเราะออกมาก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนั้นเช่นกัน
หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ...ที่รัก
.
.
.
.
To be continues [???]
*ความสั้นไม่เป็นสองรองใคร*
Talk with me!
สวัสดีค่าาาา วันนี้ไรต์กลับมาพร้อมกับFic UTที่กำลังติดอยู่ในขณะนี้ค่ะ//ดองอันอื่นอยู่เยอะเล---ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ คืดว่าติ่งSansxFriskค่ะแล้วหาอ่านฟิคไม่ได้เลยมาแต่ง//ฮา คิดว่าน่าจะมีต่อนะคะ แต่คงไม่ใช่ฟิคยาว คงแต่งเป็นฟิคสั้นไปค่ะ//หัวเราะแบบกลัวไม่จบ
ปล. ไรต์ไม่อวยคู่ทอเรียลแซนส์นะคะ ^^
อะเฮือก#นอนจมกองเลือดแพร่บ...
เราถวายชีวิตให้คู่นี้แล้วค่ะ!!!!! อวยตั้งแต่ยังไม่เล่นเกมส์เพราะเจอแฟนอาร์ต!!!
สนับสนุนค่าาาาสู้ๆนะคะ! รีดเดอร์เป็นกำลังใจเสมอ!!!!!