[ One - Short ] [ SoB ] Gfriend - ( Special Part Sowon X SinB ) - My Little Opponent

ข้อมูลเบื้องต้น

อันยอง~~~

สวัสดีผู้อ่านที่เคารพรัก ยินดีต้อนรับเข้าสู่ฟิค One-Short ยอจาชินกู เป็น Special Part ที่เอามารีอัพแยกจากฟิคหลัก ที่ชื่อฟิค Gfriend - Foundation Loving - มูลนิธิสร้างรัก 

[ ส่วนนี่คือลิ้งค์ฟิคค่ะ http://my.dek-d.com/namfon-anuban-ph/writer/view.php?id=1443139 เผื่อใครสนใจอยากเข้าไปอ่านก็สามารถเข้าไปอ่านได้นะคะ ] 

Special Part นี้แยกออกมาสำหรับคนที่อยากอ่านแต่ขี้เกียจเข้าไปอ่านจากทางฟิคหลักก็สามารถเข้ามาอ่านตรงนี้ได้เลย  เอาล่ะ..ถ้างั้นอย่าเสียเวลา เข้าไปอ่านกันเลยดีกว่าค่ะ 

เนื้อเรื่อง

-- ไม่อยากอ่านก็ข้ามได้นะคะ --

โฮ้ยยยยยยยยยยย แม่นางงงงงง 2 คนนี้มันจะไม่น่ารักเกินไปรึไง ชอบแกล้งกันจนได้ฉายา Tom & Jerry ของวงไปแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีมุมหวานเลยนะ อยากบอกว่าเวลามีโมเม้นท์นี้ คือดีงามมมม ฮือออออ เอาเถอะ ไม่รู้ล่ะ แต่งมาแล้วอ่ะ แต่งแบบลวกๆด้วย เชิญชมได้เลยฮับ ( น่าตบคนแต่งอีกแล้ว )

       Special Part Sowon X SinB

  เวลา 9.00 P.M. ณ ห้องนอนของบ้านหลังหนึ่ง

   คิม โซจอง หรือ โซวอน หญิงสาวหน้าสวย เจ้าของร้านดอกไม้ชื่อดังของเมืองแห่งนี้ กำลังนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออย่างสบายใจบนเตียงนอนแสนนุ่ม ทุกๆวันเธอจะต้องเข้ามาเช็คบทสนทนาใน Kakao ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่ต้องมาอัพเดตข่าวสารในโปรแกรมสุดฮิตของเธอ และไม่นานเสียงการแจ้งเตือนของเธอก็ดังขึ้นพร้อมกับข้อความทักทายจากคนนิรนามขึ้นมา

" อ่ะ..!! " โซวอนจ้องมองชื่อและรูปภาพของเจ้าของข้อความที่ส่งมาให้อย่างพิจารณา

" ใครส่งข้อความมานะ " โซวอนพลิกร่างไปมาพลางตอบข้อความที่มีคนนิรนามส่งมาให้

[ อันยองค่ะ ]

' อ่า..อันยอง คุณเป็นใครหรอคะ ' หญิงสาวตอบกลับ

[ ฉันชื่ออาเรียค่ะ ]

' อาเรียหรอ..? ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ '

[ เช่นกันค่ะ.. ]

' ว่าแต่..เป็นคนฝั่งตะวันตกหรอคะ ทำไมชื่อถึงยุโรปจัง

[ พอดีฉันเป็นลูกครึ่งนะคะ ]

' อ๋า..แสดงว่าต้องพูดอังกฤษได้ดีน่ะสิ '

[ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ]

' ดูจากหน้าแล้วน่าจะพูดได้ดีเลยล่ะ ' 

[ ขอบคุณนะคะ ว่าแต่คุณชื่อโซวอนหรอคะ ]

' ใช่ค่ะ ' 

[ ว้าว..คุณน่ารักจัง ]

' ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เออ..ว่าแต่คุณทักฉันมา มีอะไรหรอ '

[ อ่อ..เปล่าหรอก พอดีแค่อยากคุยกับคุณน่ะ ]

' ทำไมละคะ ' โซวอนนิ่งไปเล็กน้อยพลางพิมตอบไป

[ ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณมีแฟนรึยัง ] เจ้าของสนทนายิงคำถามที่ทำให้โซวอนตะลึงทันที

' ยังหรอก ' โซวอนตอบไปอย่างใจเย็น

[ ดูไม่น่าเชื่อเลย คุณก็ออกจะดูดีและน่ารักด้วยซ้ำ ทำไมถึงไม่มีล่ะ ]

' ก็รอคนอย่างคุณมารักกับฉันไงคะ ' อะไรไม่รู้ดลใจให้โซวอนตอบกลับไปอย่างนั้นและดูท่าอีกฝ่ายก็จะเล่นกลับมาซะด้วย

[ ถ้างั้นเราลองมารักกันดูไหมล่ะคะ ]

' ก็ลองดูสิคะ ' โซวอนพิมพ์กลับไปอย่างตื่นเต้นก่อนจะเริ่มต้นคุยกับคนที่พึ่งรู้จักไม่ถึง 5 นาทีแบบจริงจัง ทั้งคู่คุยกันถูกคอเป็นพิเศษ มีการรับส่งมุกได้อย่างไม่ติดขัดเหมือนเคยรู้จักกันมาตั้งแต่ชาติก่อนโดยที่โซวอนคิดว่าพวกเธอทั้งสองไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนเลย เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืน ทั้งสองต้องจบสนทนาไว้เพื่อเท่านี้ ซึ่งเวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ..

    เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ร้านขายดอกไม้ โซวอนเปิดร้านของตัวเองด้วยสีหน้ามีความสุขมากกว่าทุกๆวัน เมื่อเธอได้ย้อนไปอ่านแชทที่คุยกับคนนิรนามเมื่อคืน ถึงพึ่งจะรู้จักกันแต่ก็รู้สึกชอบใจแปลกๆเหมือนสนิทกันมานาน นี่ถ้าไม่ติดว่าอาเรียทำงานทั้งวันจนเล่นโทรศัพท์ เธอก็คงมาคุยกับอาเรียต่อแล้ว

" แหม..ยิ้มหน้าบานมาเชียว..ถูกรางวัลได้เงิน 1 ล้านมารึไง " คู่กัดสุดแสบของโซวอนอย่างชินบีเอ่ยขึีนอย่างหมั่นไส้

" จะว่าแบบนั้นก็ได้ เพราะพี่ได้เจอเรื่องโชคดีที่สุดมาด้วยล่ะ " โซวอนตอบลอยหน้าลอยตา

" โชคดีหรอ ได้เจอนางฟ้าเข้ามาในชีวิตว่างั้น " ชินบีถามแบบประชดแต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นความจริง

" เออ..เดาเก่งนิ..พี่ได้คุยกับแฟน..ไม่สิว่าที่แฟนต่างหาก อยากจะบอก น่ารักสุดๆไปเลย " โซวอนทำหน้าเพ้อฝันขณะที่ชินบีเบ้ปากอย่างเอือมระอา

" เหอะ..คนอย่างพี่นี่หรอ จะมีแฟน หน้าตาอย่างนี้ ใครเขาจะตาต่ำมาชอบคนแบบพี่ล่ะ หมามองบ้างเปล่าก็ไม่รู้ " ชินบีแซะอย่างแรงก่อนที่โซวอนจะหันมามองด้วยอารมณ์เคือง

" หน็อย..ปากอย่างนี้ไปอมสารส้มดีกว่าไหม จะได้สะอาด " โซวอนแขวะกลับไปพร้อมกับชินบีที่ได้ฟังแล้วของขึ้น

" พูดอย่างนี้อยากโดนมากใช่ไหม !! " ชินบีลุกขึ้นพลางขึ่นเสียงใส่ขณะที่คนอื่นๆในร้านรวมทั้งพนักงานสะดุ้งกับเสียงของชินบี

" ชินบี..ใจเย็นก่อน " พี่สาวใจดีที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างเยรินเอ่ยห้ามเสียงเบา

" เย็นได้ไง ก็ดูยัยพี่ยีราฟคนนี้สิ ครั้งก่อนยังไม่เข็ดอีกหรอห่ะ " ชินบีหันไปเถียงก่อนที่โซวอนจะเอ่ยขัด

" ก็เธอพูดไม่เคารพพวกพี่เลย เธอเด็กสุดแล้วนะ แต่ทำตัวอย่างนี้ จะให้พี่ไม่เคืองเธอได้ไง!! ยัยเด็กเตี้ย " โซวอนลุกขึ้นมาจ้องมอง

" พี่โซวอน..พูดกับน้องดีๆก็ได้นะ " เสียงผู้หญิงอีกคนอย่างอึนฮาห้ามทัพอย่างกล้าๆกลัวๆ

" ก็ดูเด็กคนนี้ทำสิ จะให้พูดดีๆหรอ " โซวอนชี้ไปทางคนข้างหน้า

" ใช่ จะให้พูดดีๆกับพี่คนนี้ได้ไง น่าหมั่นไส้ชะมัด "

" พี่ก็หมั่นไส้เธอเหมือนกันนั้นล่ะ " โซวอนสวนกลับก่อนที่ทั้งสองจะจ้องหน้ากันอย่างดุเดือดขณะที่อีก 2 คนมองทั้งคู่ด้วยความอ่อนใจ

" ถึงจะกัดกัน แต่คำพูดดันเหมือนกันเลยนะ " เยรินเอ่ย

" นั่นสิ ถึงจะทะเลาะกันทุกวัน แต่การกระทำก็ดันตรงข้ามกันหมดเลย " อึนฮาเอ่ยเสริม

" ใช่ไหมล่ะ " เยรินพยักหน้าเห็นด้วยพลางมองพี่ใหญ่กับน้องเล็กกำลังพึมพำว่ากันตามท้องเรื่องด้วยความวุ่นวาย..

  อย่างที่อึนฮาบอก..โซวอนและชินบีนั้นเป็นคู่กัดกันตั้งแต่สมัยเรียนที่มหาลัยเพราะความไม่ยอมคนของทั้งคู่ที่เหตุการณ์เริ่มมาจากดอกไม้ดอกเดียวจนลามมาถึงการเปิดกิจการร้านดอกไม้ที่ร่วมกันหุ้นและขายได้ดิบได้ดีพอควรก็ยังไม่เลิกเถียงกันซะที แต่ถึงแม้ทะเลาะกันแทบเป็นแทบตายแต่การกระทำของทั้งสองที่มีต่อกันนั่นตรงข้ามกับคำพูดหมดทุกอย่าง เช่น เมื่อวานที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเรื่องจัดแจงวางดอกไม้ เกี่ยงกันว่าใครจะทำ แต่พอสุดท้ายก็กลับช่วยกันทำงานเป็นทีมเวิร์คจนน่าตกใจหรือมีครั้งก่อนที่เถียงกันเรื่องข้าวกล่องเพราะมีแค่ 3 กล่อง โซวอนกับชินบีแย่งกันว่าใครจะได้กิน แต่สุดท้ายโซวอนก็ยอมยกให้ชินบีได้ทานในขณะที่ชินบีก็แบ่งข้าวให้กินบ้างหรือไม่ก็ป่้อนใส่ปากให้ ซึ่งเป็นภาพที่อึนฮากับเยรินที่อยู่ในเหตุการณ์มองแล้วก็ไม่คุ้นตาแปลกๆสิ้นดี..

  คืนนี้โซวอนกลับมาแชทกับหญิงสาวคนเดิมเพิ่มเติมคือรู้จักกันมากขึ้นอย่างอาเรียผ่านแอพพลิเคชั่นอันคุ้นเคยของเธอ มันน่าประหลาดใจสำหรับโซวอนที่เมื่อคุยไปเรื่อยๆ ภาษาที่คนในหน้าจอส่งมาให้มันดูคุ้นหูไม่สิ..เรียกว่าชินเลยเสียดีกว่า ยิ่งคุยยิ่งรู้สึกว่าเหมือนรู้จักกันมานาน ก่อนที่ทั้งสองจะแลกเบอร์โทรกันและภายในเวลานั้นโซวอนก็โทรหาทันที

" อันยอง อาเรีย " โซวอนเอ่ยคุยทันทีทีปลายสายกดรับ

[ อะ..อันยอง ] ปลายสายตอบรับเสียงแผ่ว

" ดีใจจังที่ได้คุยกับเธอนะ "

[ ฉันก็ดีใจเหมือนกันค่ะ ]

" ว้าว..เสียงพูดน่ารักจัง เสียงมันเหมือน.." โซวอนเงียบลงพลางตั้งใจเสียงที่ปลายสายถามกลับมา

[ มะ..เหมือนอะไรหรอ ]

" เหมือนกับแมวน้อยเลย " โซวอนตอบเลี่ยงๆพลางหัวเราะในขณะที่ภายในใจกำลังพิจาราณเสียง

[ วันนี้มีเรื่องอะไรรึเปล่า เห็นระบายออกมาเยอะเลย ] อาเรียเข้าประเด็นทันที

" พอดีวันนี้ไปทะเลาะกับรุ่นน้องมาน่ะสิ เด็กอะไรนิสัยเสียจริงๆ " โซวอนบ่น

[ อ้าว..ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ และโซวอนทำอะไรน้องเขารึเปล่า ]

" ถึงคิดจะทำ แต่คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากเถียงไปวันๆ ฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ "

[ อืม..ฉันเข้าใจ บางทีถ้าเราลองคิดในอีกแง่น้องเขาทำไปอาจเพราะหาเพื่อนคุยก็ได้นะ]

" ด้วยวิธีนี้หรอ? เป็นวิธีที่ปวดหัวสุดๆไปเลย "

[ เอาน่า..อย่างน้อยก็อย่าไปถือสาอะไรเลยนะ ]

" ฉันไม่ว่าอะไรหรอก ฉันออกจะดีใจนิดหน่อยด้วยซ้ำ ที่น้องเขามาจุ้นจ้านฉันแบบนี้ ถึงทะเลาะกันจนอยากฆ่าให้ตายไปข้าง แต่สุดท้ายฉันก็ยอมแพ้ในใจนะ ฉันไม่กล้าจะทำอะไรน้องเขาเลย แถมยังอยากดูแลเสียอีกมากกว่า " โซวอนเปรยความหมายเบาๆขณะที่คนฟังนิ่งเงียบไป

" อะ..อาเรีย..ที่ฉันพูดไปทำให้เธอไม่สบายใจหรือเปล่า " โซวอนที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่ากำลังคุยกับคนที่แอบจีบอยู่เอ่ยถามทันที

[ ปะ..เปล่าสักนิด ] เสียงของปลายสายแทนที่จะมีน้ำเสียงน้อยใจแต่กลับเป็นน้ำเสียงตะลึงระคนดีใจแทน

" อาเรียไม่ต้องไปสนใจผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ สนใจแค่ฉันก็พอ " เมื่อได้โอกาสโซวอนก็หยอดทันที

[ คิดจะง้อรึไง ]

" ง้อสิ ก็ไม่อยากเห็นคนน่ารักงอนนี่หน่า "

[ อาเรียน่ารักจริงเหรอ ]

" ใช่..น่ารักจริง น่ารักที่สุดเท่าที่เคยเจอมาเลยล่ะ "

[ ปากหวานจังนะ ]

" ก็มีแค่อาเรียเท่านั้นเองล่ะ " โซวอนเผยอยิ้มเบาๆด้วยความดีใจก่อนจะถามสารทุกข์สุขดิบตามสไตล์คนที่อยากคุยแต่ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร ซึ่งใช้เวลาไปประมาณ 2 ชั่วโมงกว่ากับการนั่งคุยคนนิรนาม และหยุดลงเมื่ออาเรียขอวางสาย

[ โซวอน ฉันขอคุยแค่นี้นะ ] ปลายสายบอก

" จะนอนแล้วหรอ " โซวอนถาม

[ เปล่าหรอก จะไปหาของกินน่ะ ]

" นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ จะซื้ออะไรกินได้ "

[ ฉันอยากกินแฮมเบอร์เกอร์ แต่คงคิดว่าร้านปิดไปแล้วล่ะ ]

" แฮมเบอร์เกอร์..หรอ " โซวอนพึมพำพลางพยักหน้า

[ โซวอน..เมื่อกี้เธอพูดกับฉันรึเปล่า ] ปลายสายที่ได้ยินเสียงฮึมฮำจากโทรศัพท์เอ่ยปากถาม

" ห่ะ? เปล่าหรอก ฉันไม่ได้พูดอะไร " โซวอนปฏิเสธพลางรีบถาม

" ดะ..เดี๋ยวนะอาเรีย ฉันอยากรู้ว่าเธอชอบดอกไม้อะไรหรอ "

[ ฉันหรอ.. ] ปลายสายเงียบลงก่อนจะตอบโดยไม่ได้คิดอะไร

[ ดอกลิลลี่สีชมพูน่ะ ]

" อย่างนี้นี่เอง..ดีเลย "

[ อ๋า..ที่ถามนี่เพราะว่าโซวอนเปิดร้านดอกไม้ใช่ไหม ]

" ใช่แล้ว ฉันอยากถามความคิดเห็นว่าถ้าจะให้ร้านมีดอกลิลี่สีชมพูรอบๆมันจะเป็นอย่างไร "

[ ความคิดฉันเข้าท่าล่ะสิ ]

" แน่นอน ขอบคุณนะ "

[ ไม่เป็นอะไรหรอก งั้นโซวอน..ฉันวางสายแล้วนะ ไปล่ะ ]

" อืม..ได้ค่ะ..งั้นลาก่อนนะ " โซวอนตัดสายทิ้งเมื่อปลายสายวางหูลงก่อนที่เจ้าตัวจะล้มตัวนอนขณะสมองกำลังครุ่นคิดปัญหาบางอย่างไปมาซ้ำซากพลางหัวเราะออกมา

.

.

.

.

.

.

.

.

  วันรุ่งขึ้น

โซวอนเดินเข้ามาในร้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอีกแล้วก่อนที่จะประกาศไปทั่วว่าได้คุยโทรศัพท์กับหญิงนิรนามอย่างอาเรียเรียบร้อย พนักงานภายในร้านที่ได้ยินเรื่องของเจ้าของร้านกับอาเรียก็ต่างพากันสนใจ ลุ้นว่าให้ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ไม่เว้นแต่ชินบีที่แกล้งเป็นไม่สนใจเรื่องราวก็ยังแอบฟังเรื่องเล่าของโซวอนด้วยความสนใจไปด้วย

" 2 วันเองนะ ก็แลกเบอร์กันแล้วหรอ รุกเร็วจัง " เยรินเอ่ยตะลึง

" ก็ไม่อยากเสียเวลาไง พี่จีบไปให้เค้ารู้ใจเร็วๆ " โซวอนตอบ

" อยากให้เป็นแฟนกันจริงๆนะ อึนเชียร์สุดฤทธิ์เลย เห็นความน่ารักของพี่และอาเรีย ก็ยิ่งชอบ ยิ่งเขัยร์เลยล่ะ " อึนฮาเอ่ยเสริมขณะที่ทุกคนร่วมแจมพูดคุยก่อนจะหยุดลงเมื่อเสียงของชินบีเอ่ยแทรก

" เฮ้อ..ไร้สาระ เรื่องแค่นี้ทำเป็นประเด็นใหญ่กันไปได้ " ชินบีถอนหายใจเสียงดังพลางทำหน้าเซ็งสุดชีวิต

" และการที่พี่สละโสดอย่างเป็นทางการ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ตรงไหน ตั้งแต่จบมัธยมต้นมาพี่ก็ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยนะ " โซวอนลุกขึ้นพร้อมเดินเข้าไปหา

" แล้วพี่แน่ใจได้ยังไงว่าเขาจะชอบพี่ ตัวจริงก็ยังไม่เห็นเล๊ย ไม่ใช่ว่าตัวจริงกับในรูปต่างกันฟ้ากับเหวนะ ฉันจะหัวเราะจนฟันร่วงเลย " ชินบีสบประมาณคนข้างหน้าอย่างจริงจัง

" ไม่มีทางหรอก พี่มั่นใจว่าอาเรียไม่หลอกพี่ "

" และพี่มั่นใจได้ยังไงล่ะ ขนาดคนใกล้ตัวเรายังไม่รู้เลยว่าน่าไว้ใจไหม และคนที่อยู่ในหน้าจอจะคิดร้ายอะไรกับเรารึเปล่าก็ไม่รู้ "

" พี่รักเขานะ พี่เชื่อใจเขามากเลย "

" ก็แค่ความรักหลอกลวง " ชินบีเชิดหน้าบอกด้วยสีหน้าได้เปรียบ

" แต่ถ้ามันทำให้มีความสุขในช่วงเวลาหนึ่ง เราก็ยอมพบเจอมัน ใช่ไหมล่ะ " โซวอนเอามือยันพื้นโต๊ะพลางก้มหน้าลงไปหาขณะที่คนโดนจ้องกำลังใจหวิวแปลกๆ สายตาที่คนตัวสูงส่งมาให้นั้นดูจะมีความมุ่งมั่นและแฝงไปด้วยความรู้สึกขบขันในคำพูดของชินบี ซึ่งชินบีก็ยังไม่ละสายตาจากคู่กัดของเธอและก็ยังไม่เขยิบหน้าหนีไปไหน ถึงแม้โซวอนจะก้มหน้าลงมาใกล้ชิดกับเธออีกก็ตามภายใต้ดวงตาอีกหลายคู่ในที่นี้ที่มองพวกเธอทั้งสองด้วยความแซวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

" พี่บอกแล้ว ว่าพี่รักเขา รักเหมือนพี่ชอบเขามานาน ถ้าเขาหลอกพี่จริง พี่ก็ยอมโดนหลอกเพื่อสนองความสุขของพี่ อย่างน้อยครั้งนึงก็เคยได้คุยดีๆและมีความสุขกันแบบนี้ " โซวอนพูดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

" และถ้าเกิดอาเรียนั่นหลอกพี่ขึ้นมาจริงๆล่ะ พี่จะทำยังไง " ชินบีเขยิบหน้าออกนิดหน่อยพลางถาม

" พี่คงกระโดดตึกตายล่ะ ถ้างั้น "

" ห่ะ? นี่พี่จะบ้าไปแล้วหรอ จริงจังอะไรขนาดนี้ " ชินบีถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

" เอ้า..ก็พี่บอกไงว่าพี่รักเขามาก ทำไมล่ะ ห่วงพี่จะตายรึไง " เมื่อได้ทีแกล้ง โซวอนก็ถามกวนจิตใจชินบีทันที

" หะ..ห่วงอะไร ฉันเนี่ยนะจะห่วงพี่ เหอะ..ไม่อยู่ก็ดี จะได้ไม่ขวางหูขวางตา " ชินบีหัวเราะเสียงแข็งในขณะที่โซวอนยักไหล่ด้วยความไม่สนใจ

" วันนี้พี่ขี้เกียจเถียงกับเธอ อาเรียฝากบอกด้วยว่าให้พี่ใจเย็น ซึ่งพี่ก็จะทำตามที่เขาบอก  "

" เชื่อไปหมดทุกอย่างเลยนะ ถ้าโดนหักหน้าขึ้นมาระวังจะเชื่อไม่ลง "

" ถึงตอนนั้นพี่ก็คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะเป็นทาสของเขาเท่านั้นล่ะ "

" ฉันล่ะเบื่อเรื่องความรักลวงๆของพี่เสียจริง คนอย่างพี่มันมีความรักยาก เพราะเป็นคนแบบนี้ไง เหอะ.. " ชินบีแซะ

" หุบปากเถอะน่า " โซวอนกัดฟันพูดใส่ก่อนจะหยิบถุงกระดาษมาวางข้างหน้าชินบี

" เอ้า..หยุดพูดและกินซะ " โซวอนชี้

" อะไร " ชินบีหันหน้าไปมองโซวอนแล้วหันไปมองถุงกระดาษ

" แฮมเบอร์เกอร์ไง " โซวอนบอกสีหน้าเรียบผิดกับคนฟังที่สีหน้ามีอาการชะงักไปเล็กน้อย

" ซื้อมาให้ฉันทำไม "

" ก็เผื่อเธออยากกิน ในนั้นมีเซทน้ำและอาหารว่างอยู่ กินให้หมดนะ " โซวอนตบบ่าคนตัวเล็กก่อนจะหันหลังเดินหนีทันที

" ดะ..เดี๋ยวสิ " ชินบีเอ่ยปากค้านแต่ไม่มีทีท่าว่าคนตัวสูงจะหันตามเสียงในขณะที่คนอื่นๆต่างหันมองทั้งคู่และยิ้มอย่างรู้กันอยู่ในกลุ่มแค่นั้น.

 1 สัปดาห์ผ่านไป..ความสัมพันธ์ของเธอกับอาเรียก็พัฒนาอย่างรวดเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งคู่ดูจะสวีทกันมากจนทำให้พนักงานในร้านหลายคนแอบอิจฉาหัวหน้าของพวกเธอกันใหญ่ โซวอนไม่ปิดบังความลับของเธอกับคนอื่นๆ ทุกๆวันเธอจะมาอัพเดตสถานะของเธอกับอาเรียว่าไปถึงขั้นไหนแล้ว และบอกด้วยว่าอาเรียนั้นแนะนำเธอหรือคุยกับเธอเรื่องอะไรบ้างซึ่งทุกคนต่างเห็นชอบกับสิ่งที่โซวอนพูดผิดกับชินบีที่ไม่ยักจะสนใจเรื่องของคู่กัดเธอสักนิดหรอก..แต่ว่า..มันก็น่าแปลก ที่ยิ่งโซวอนดูจะสนิทกับอาเรียมากขึ้น เท่าไรความเอาใจใส่ของเธอที่มีต่อชินบีก็มากขึ้นตามเท่านั้น มันเป็นความเปลี่ยนแปลงเล็กๆที่สังเกตเห็นได้ไม่ยาก ไม่ว่าจะเป็นซื้อของกินมาให้ ช่วยทำงาน ช่วยตกแต่งร้าน จนกระทั่งถึงเรื่องเล็กๆน้อยๆที่โซวอนสามารถดูแลได้เป็นอย่างดี และมันเป็นครั้งแรกที่ชินบีเห็นมุมนี้ของโซวอนที่มีต่อเธอถึงแม้จะยังทะเลาะกันทุกวันก็ตาม เหมือนวันนี้..

" ฮัดชิ้ว! " เสียงชินบีจามลั่นร้านขณะที่กำลังจัดเรียงดอกไม้

" จามหนักอย่างนี้ เดี๋ยวเชื้อโรคก็เข้าดอกไม้หรอก มันจะไม่สะอาด และลูกค้าก็จะไม่ซื้อ หัดรู้ซะบ้างสิ " โซวอนพูดลอยๆ

" พูดมากจังนะ คนไม่สบายอยู่ยังจะมาหาเรื่องอีก " ชินบีหันไปต่อปากต่อคำ

" ก็เดี๋ยวเธอต้องเปิดเรื่องทะเลาะอีกแน่ๆ ก็เลยดักไว้ก่อน "

" ฉันคงจะมีอารมณ์มาเถียงกับพี่หรอกนะ ในเมื่อฉัน..ฮะ..ฮัดชิ้ว! " ชินบีจามอีกครั้ง

" สภาพอย่างนี้จะไหวเรอะ "

" ไหวสิ แค่จัดดอกไม้เอง เดี๋ยวต้องไปทำช่อให้ลูกค้าเขาอีก "

" แน่ใจหรอ คนปวกเปียกอย่างเธอ แค่ทำงานนิดเดียว เดี๋ยวก็เพลียล่ะ "

" อยู่เงียบๆและอย่าแซะได้ไหม ฉันจะรีบทำงะ.. ฮัดชิ้ว! "

" ตายๆ ดอกไม้ฉันเป็นอันติดโรคแน่นอน " โซวอนวางกระถางต้นไม้ที่ถือลงพลางเดินมาหาชินบี

" เลิกทำ พอๆ " โซวอนแย่งดอกไม้จากมือคนข้างๆและวางมันลง

" อะไรพี่ ฉันจะทำงาน พี่แย่งไปทำไม " ชินบีหันมาถาม

" มานี่มา " โซวอนคว้าแขนคนตัวเล็กก่อนจะพาเข้าไปส่วนข้างในร้าน

" งานยังไม่เสร็จเลยนะ ยัยพี่ยีราฟ " ชินบีเอ่ยปากบอกขณะที่เธอเดินเข้ามา

" อ่า..พี่คะ รบกวนช่วยจัดดอกไม้และห่อช่อดอกไม้แทนชินบีหน่อยนะคะ " โซวอนวานพนักงานในร้านคนนึงที่นั่งพักอยู่ข้างในห้องคนเดียว

" ได้ค่ะ หัวหน้า " พนักงานลุกขึ้นยืนก่อนจะเลี่ยงตัวเดินออกจากห้องไป

" ไปนอนไป " โซวอนสั่ง

" นอนทำไม "

" ก็นอนเฉยๆไง "

" นอนพักคนเดียวขณะที่คนอื่นเขาทำงานเนี่ยนะ "

" เธอจะมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้ พี่สั่งให้นอนก็ไปนอน "

" มีสิทธิอะไรมาสั่งฉัน "

" ทำไมดื้อด้านขนาดนี้ห่ะ ชินบี พี่ไม่อยากให้เธอทำงานขณะที่สภาพร่างกายเธอเป็นแบบนี้หรอกนะ "

" กลัวว่าดอกไม้จะไม่สะอาดรึไง " ชินบีถามน้ำเสียงประชดก่อนที่คำตอบจะได้รับนั้นเป็นน้ำเสียงที่ตรงข้ามกับเธอแทน

" พี่กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปมากกว่า " โซวอนพูดด้วยความเป็นห่วง

" ห๋า..? "

" ตัวเธอยังร้อนอยู่เลย ไปนอนรอก่อน พี่จะเอายามาให้ เร็ว " โซวอนสั่งอีกครั้งและครั้งนี้ชินบีก็ยอมทำตาม

  ชินบีมองแผ่นหลังที่กำลังหยิบยาในกล่องให้เธออย่างประนีตด้วยความรู้สึกใจเต้นแรง เธอรู้สึกประหลาดใจ..ไม่สิ..เหมือนจะประหลาดใจกับการกระทำของคนข้างหน้า แต่เธอก็ไม่ได้ปริปากพูดแต่อย่างใด ชินบีรีบหลบสายตาเมื่อโซวอนเดินมาพร้อมกับยาและแก้วน้ำในมือก่อนจะนั่งลงบนเบาะโซฟาและยื่นยาให้

" กินยาซะนะ " โซวอนบอก

" ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่กิน " ชินบีดันมือโซวอนออก

" พี่รู้ว่าเธอยังไม่ได้กินยามา กินสักหน่อยเถอะ "

" ฉันไม่อยากกิน "

" แค่กินยาก็ยังจะเรื่องมากอีก ยอมกินสักหน่อยไม่ได้รึไง "

" มันเรื่องของฉันน่า "

" หยุดเถียงพี่และกินยาได้แล้ว "

" ฉันจะไปทำงานต่อ ทนอีกนิดก็ไม่เป็นไรหรอก " ชินบีบอกพลางลุกขึ้นก่อนที่จะโดนโซวอนดึงแขนให้นั่งลงอีกครั้ง

" เอ๊ะ..พี่ " ชินบีกำลังจะเอ่ยปากว่าแต่ถูกโซวอนตัดบท

" ถ้าเธอไม่กินยาเอง พี่จะป้อนเธอนะ " โซวอนขู่พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆขณะที่ชินบีถอยหน้าหนี

" อะ..เออ กินเองก็ได้ บังคับจริง " ชินบีคว้ายากับแก้วน้ำจากมือโซวอนและรีบกินทันที

" ฉันกลับบ้านก่อนนะ วันนี้ฉันมีนัดกับหมอด้วย " ชินบีวางแก้วน้ำลงพลางลุกขึ้น

" อ้าว..ทำไมเร็วจัง หมอนัดกี่โมง "

" ไม่ต้องรู้หรอกน่า ฉันขอกลับก่อนนะพี่ " ชินบีรีบคว้ากระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้องและเดินออกจากร้านไปขณะที่โซวอนเดินตามมา

" เจ้าตัวไปไหนหรอ นี่ยังไม่เย็นเลยนะ ร้านก็ยังไม่ทันปิด " เยรินเอ่ยถาม

" ชินบีไม่สบาย เมื่อกี้ให้กินยาก็ยังลำบากเลย พอกินเสร็จก็ลุกออกไปทันที บอกว่านัดกับหมอไว้ "

" แล้วจะรีบไปทำไมนะ ไม่ได้ฟังข่าวหรอว่าวันนี้ฝนจะตก "

" ว่าไงนะ " โซวอนทวนคำถามซ้ำ

" ก็กรมอุตุบอกว่าฝนจะตก เนี่ยตอนนี้ก็ตั้งเคล้าแล้ว อีกไม่นานก็ตก ยิ่งเจ้าตัวไม่สบาย ร่มไม่พกไป แล้วจะไม่ตากฝนหรอกรึ " เยรินชะเง้อหน้ามองประตูหน้าร้านพลางมองด้วยความเป็นห่วงขณะที่โซวอนยืนกระวนกระวายอย่างใช้ความคิด

" ชินบี.."

   ครื้น..!! เสียงฟ้าร้องดังกระหึ่มขณะที่ก้อนเมฆสีดำกำลังเคลื่อนตัวมาอย่างรวดเร็วก่อนที่สายฝนจะเทลงมาอย่างรวดเร็วทันใจ ชินบีที่กำลังเดินบนข้างทางเพื่อไปที่ป้ายรถเมล์จำเป็นต้องออกฝีเท้าวิ่งเพื่อให้รีบไปถึงจุดหมาย แต่ยิ่งวิ่ง ฝนก็ยิ่งตกแรงเท่านั้น ชินบียกกระเป๋าขึ้นคุมศีรษะและพยายามกันไม่ให้เสื้อเปียก ซึ่งก็คงเป็นไปได้ยาก วิ่งไปสักพักก็ต้องหยุดลงก่อนจะมายืนหลบฝนตกจุดกำบังแสนน้อยนิด ที่บังตัวเธอได้อยู่ไม่มากก็น้อย..

" มาตกอะไรตอนนี้ฮะ ฮัดชิ้ว~ " ชินบีบ่น

" และจะไปหาหมอได้ไหมเนี่ย " ชินบียกมือป้องตาพลางเงยหน้ามองบนฟ้า

" อีกนานเลยกว่าจะหยุดตก ไม่อยากโทรไปรบกวนคุณลุงให้ขับรถมารับอีก "

" ทำไงดีว่ะ " ชินบีพึมพำก่อนจะก้มหน้าควานหามือถือตัวเองในกระเป๋าขณะที่มือก็เช็ดน้ำฝนที่ไหลลงมาบนหน้าและไม่นานชินบีก็สัมผัสถึงสายฝนที่ไม่เทลงมาบนตัวเธอ ชินบีเผยินหน้ามองบนฟ้าอีกครั้งก่อนจะเห็นร่มสีดำที่ลอยเหนือหัวเธอพร้อมกับเจ้าของที่ถือยืนอยู่ข้างๆ

" ทีหลังก็หัดดูพยาการณ์กรอากาศซะบ้าง จะได้ไม่ต้องมีสภาพแบบนี้ " เสียงกวนดัวขึ้นมาจากปากคนตัวสูงที่ยืนกางลมให้

" ฉันรู้หน่า เพียงแต่ฉันไม่ได้พกร่มมาก็เท่านั่น " ชินบีเถียงกลับไปเมื่อรู้ว่าน้ำเสียงนี้เป็นของใคร

" เธอไม่สบายอยู่ และก็มาตากฝนอย่างนี้ ถ้าพี่ไม่มากางร่มให้เธอ เธอจะเป็นยังไงเนี่ย "

" ฉันก็ไม่รู้หรอก และนี่..พี่โซวอน ที่มากางร่มให้เนี่ย เพื่อมากวนประสาทฉันต่อใช่ไหม ถ้ามาเพื่อเอาคืนก็กลับไปเถอะ ฉันขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงแล้ว " ชินบีเอ่ยก่อนที่จะเงียบลงด้วยหัวใจเต้นแรงอีกครั้งเมื่อได้ยินประโยคจากปากคนข้างๆ

" เปล่า..พี่มาก็เพราะห่วงเธอต่างหาก " โซวอนบอก

" ห่วง..ฉัน? เหอะ ตลกล่ะ " ชินบีรีบวางมาดทั้งๆที่ในใจกำลังเต้นระรัว

" พี่ห่วงเธอจริงๆนะ ชินบี " โซวอนบอกน้ำเสียงจริงจัง

" เพราะคนที่ชื่ออาเรียอะไรนั่นสั่งมาใช่ไหมล่ะ สั่งให้พี่ทำดีกับฉัน ถ้าเป็นปกติ พี่คงจะไม่ทำแบบนี้ให้หรอก ฉันพูดถูกไหม "

" ที่เธอพูดมาก็มีส่วนอยู่นะ แต่ไม่ใช่เพราะเขาสั่งหรอก เพียงเพราะพี่คุยกับเขาแล้วอยากทำดีกับเธอแค่นั่นเอง "

" ฉันไม่ใช่คนที่จะมารองรับความสัมพันธ์ของพี่นะ " ชินบีเถียง

" พี่ก็ไม่ได้ต้องการเธอมาเป็นคนรองรับเหมือนกัน " โซวอนสวนกลับขณะที่ชินบีกำลังจะเถียงแต่เงียยไว้

" มีแต่เธอเท่านั่นที่รู้นะ " โซวอนอุบอิบก่อนจะชะเง้อหน้ามองท้องฟ้าที่ตอนนี้ยังมืดครึ้มอยู่

" พี่รู้ว่าเธอจะขึ้นรถเมล์ ถ้างั้นเราไปป้ายรถเมล์กันเถอะ " โซวอนเอ่ยปากชวนพร้อมกับชินบีที่พยักหน้าเห็นด้วย

 โซวอนเดินกางร่มให้ชินบีตลอดทาง ขณะที่ชินบีก็เดินถือกระเป๋าและเช็ดหัวตัวเองเท่านั้น ทั้งสองเดินมาหยุดตรงป้ายรถเมล์และยืนรอให้รถเมล์วิ่งมาจอดเทียบป้าย ซึ่งในเวลานั้นชินบีก็ไล่โซวอนให้กลับไปได้แล้ว แต่โซวอนก็ยื่นคำขาดว่าจะรอจนกว่าชินบีจะขึ้นรถและให้รถแล่นออกไป ชินบีทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ปล่อยให้พี่ข้างๆทำตามใจตัวเอง ไม่นานรถเมล์ก็แล่นมาจอดตรงข้างหน้าของพวกเธอ ชินบีจึงได้เวลาไป

" นั่งรถดีนะๆ อย่าไปวิ่งเล่นให้คนเขารำคาญล่ะ " โซวอนพูดแหย่

" จะไม่พูดสักวันแล้วมันจะตายรึไง เอาจนมาวินาทีสุดท้ายเลยนะ " ชินบีหันไปว่า

" ไม่รู้สิ " โซวอนยกไหล่

" เอาเถอะ ช่างมัน พีก็ระวังแล้วกัน เดินผ่านพวกตัวเองอย่าไปทำใหญ่ จนแก๊งมันวิ่งไล่กัดพี่นะ " ชินบีแขวะลอยๆก่อนจะเดินขึ้นรถเมล์ทันที

" เดี๋ยวนะ นี่.. ชินบี!! เธอว่าพี่ว่าเป็นสุนัขหรอ " โซวอนตะโกน

" ฉันไม่ได้พูดเลยนะ " ชินบีหันมาบอก

" เธอ..ยัยเด็กบ้า "

" คิดคำให้ออกแล้วค่อยมาเถียงฉันนะ ยัยพี่ยีราฟ ไปล่ะ " ชินบียักคิ้วใส่ให้ก่อนที่ประตูรถเมล์จะปิดลงพร้อมกับเคลื่อนตัวออกไป

" บ้าที่สุด..เฮอะ..ยัยเด็กคนนี้ เมื่อไหร่จะคุยดีๆเหมือนกับในแชทบ้างนะ "

.

.

.

.

.

.

.

.

 1 เดือนผ่านไป ผ่านไปอีกแล้ว~ เรื่องราวของโซวอนและอาเรียก็ยังไม่จบลง ทุกวันที่ผ่านมาโซวอนก็มักจะมีเรื่องราวพิเศษมาเล่าให้พนักงานและอึนฮากับเยรินฟังจนอิจฉากันเล่นๆไปยกเว้นชินบีผู้เดียวที่ยังไงก็เถียงเสมอว่ามันเป็นความรักหลอกลวงแต่โซวอนกลับมั่นใจในตัวเองว่าอาเรียต้องมีใจให้เธอแน่ๆ เพราะยังไงความสัมพันธ์ในระยะเวลาหนึ่งเดือนมันก็ต้องมีอะไรบ้างแน่ๆ

" ถ้าพี่มั่นใจขนาดนี้ พี่ก็นัดเจอไปเลยสิ " เยรินชักชวนขณะที่คนอื่นๆพยักหน้าเห็นด้วย

" เอาจริงดิ " โซวอนถาม

" ใช่ พี่โซวอนจะมัวรออะไรอยู่ พวกเราอยากเห็นตัวจริงของอาเรียนะ ว่าจะน่ารักเหมือนในรูปรึเปล่า " อึนฮาเสริม

" อืม..แล้วอาเรียจะว่างรึเปล่า " โซวอนครุ่นคิด

" เชื่อสิว่าเขาว่างแน่นอน " เยรินเอ่ยปากอย่างมั่นใจก่อนที่โซวอนจะยิ้มกับคำพูดของเยริน

" ถ้างั้น พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่นัดเจอแล้วกัน และฉันก็อนุญาตให้ทุกคนไปแอบดูได้นะ เพราะยังไงก็รู้ว่าถึงแม้จะห้ามก็ยังจะไปอยู่ดี " โซวอนบอกยิ้มๆ

" ของอย่างงี้มันแน่อยู่แล้ว ใช่ไหม " อึนฮาหัวเราะ

" ฉะนั้นพรุ่งนี้หยุดร้าน 1 วันก็แล้วกัน ไปกันให้หมดนี่ล่ะ จะได้รู้สักทีว่าตัวจริงเขาจะเป็นยังไง " โซวอนเปรยตาไปมองคนที่นั่งบนเก้าอี้คนเดียวก่อนที่สายตานั้นจะหันมาตอบโต้

" เธอจะไปด้วยกันไหมล่ะ ชินบี " โซวอนชวน

" ฉันไปก็ได้ แต่ฉันจะไปหัวเราะสมน้ำหน้าพี่ " ชินบีตอบ

" พรหมลิขิตซะอย่าง ยังไงก็ไม่แคล้วกันอยู่แล้ว "

" ระวังพรหมลิขิตจะเล่นตลกกับพี่นะ "

" พี่ไม่กลัวหรอก "

" องอาจใจซะเหลือเกิน และถ้าอาเรียนั่นไม่มาตามนัดล่ะ "

" ถ้าไม่มาหรอ.." โซวอนทำท่าครุ่นคิดพลางเดินไปหาชินบีก่อนจะเท้ามือลงโต๊ะและยื่นหน้าเข้าไปใกล้

" ก็จะตามเธอไป ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เพราะพี่บอกแล้วไง ว่าพี่รักเขา " โซวอนกระซิบบอกขณะที่ชินบีชะงักไปสักพัก

" ถ้าเป็นแบบนั้นหมายถึงโดนหลอกหมดตัวแน่ๆ " ชินบีรีบเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นขมขู่

" คิดอย่างนั่นจริงหรอ "

" คิดแบบนี้จริงสิ "

" ถ้างั้นพรุ่งนี้เธอต้องไปนะ "

" ได้ ถ้าฉันว่าง และถ้าฉันได้ไป ก็จะไป ไปเพื่อหัวเราะกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพี่ คอยดูสิ "

" ถ้าต้องการแบบนั้นก็เอา " โซวอนเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะหัวเราะด้วยความมั่นใจมากกว่าหวั่นใจ

  วันรุ่งขึ้น ( อีกแล้วหรอ? )

โซวอนกับกลุ่มพนักงานบางส่วนของร้านได้มายังหน้าห้างสรรพสินค้าตามที่ได้นัดกับอาเรียไว้ และไม่นานก็มีพนักงานของร้านอีกบางส่วนที่มาพร้อมกับเยรินและอึนฮาเดินตามมาสมทบ ทุกคนทักทายคุยกันอย่างสนุกสนานและเหมือนจะตื่นเต้นที่จะได้เจอกับบุคคลในจอของโซวอนตอนนี้คนเกือบครบแล้วจะขาดก็แต่ชินบีที่ไม่ได้มาด้วยทั้งๆที่เคยพูดสบประมาทโซวอนไว้

" คิดไว้ไม่ผิดเลยนะ " โซวอนพึมพำพลางมองหน้าจอมือถือที่เปิดแชทของเธอกับอาเรียค้างไว้ก่อนที่จะเงยหน้าขึ่นและเรียกให้ทุกคนมารวมตัว

" ทุกคนคิดว่าเราจะได้เจออาเรียไหม " โซวอนเอ่ยปากถามขณะที่ทุกคนพยักหน้ามั่นใจ

" อยากเจอเร็วๆไหม " โซวอนถามอีกครั้งและทุกคนก็พยักหน้าเหมือนเดิม

" งั้นเราไปที่ที่จะเจอผู้หญิงนามอาเรียกันดีกว่า " โซวอนเอ่ยบอกก่อนที่ทั้งหมดจะพูดเสียงแซวใส่ด้วยความที่รู้กันของพวกเธอพลางเตรียมตัวออกจากห้างกัน

" จะไปจริงใช่ไหม " เยรินเดินเข้ามาถาม

" แน่นอน " โซวอนตอบ

" แล้วเจ้าตัวรู้ไหม " อึนฮาถามบ้าง

" ไม่รู้หรอก "

" โห้..เกมพลิกแล้วนะเนี่ย " เยรินบอก

" อยากรู้ปฏิกิริยาจังว่าจะเป็นแบบไหน " อึนฮาพูด

" เราจะได้เห็นแน่ๆ รอหน่อยแล้วกัน " โซวอนบอกก่อนจะก้มหน้าไปดูมือถืออีกครั้งพลางพึมพำออกมา

" ชินบีหนอ ชินบี "

.

.

.

.

.

.

.

.

  ขณะเดียวกันที่บ้านของชินบี

" ฮัดชิ้ว! "

ร่างของหญิงสาวกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนอนแสนนุ่มอย่างเบื่อหน่ายชีวิต วันนี้เป็นวันที่ชินบีไม่อยากออกไปไหนหรือไม่อยากจะทำอะไรเลยสักนิดขณะที่สายตาก็มองเวลาที่เดินไปเรื่อยๆพร้อมกับแชทในโทรศัพท์มือถือที่เปิดไว้ดูตลอดเช้านี้ ชินบีพิมพ์ข้อความและลบข้อความอยู่นั้นไปเรื่อยๆ อยากจะพิมพ์บอกอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะพิมพ์บอกไป ใจนึงก็อยากทำอีกใจนึงก็ไม่อยากจนรู้สึกหงุดหงิดใจ หัวสมองวิ่งไปวิ่งมาจนปวดหัว ชินบีโยนมือถือออกห่างตัวก่อนจะหลับตาลง แต่หลับตาไม่ได้นานก็ต้องลืมขึ้นเมื่อเสียงเคาะประตูห้องดังมาพร้อมกับเสียงแม่อันประเสริฐที่เรียกเธอ

" ชินบี ชินบี " แม่ของชินบีเรียก

" คะ " ชินบีตะโกนขานตอบ

" มีคนมาหาหนูน่ะ รีบลงไปข้างล่างเร็ว "

" ค่ะ แม่ " ชินบีขานรับอีกครั้งก่อนจะพึมพำ

" ใครมา " ชินบีลุกขึ้นออกจากห้องและเดินลงไปชั้นล่าง

" ไง " เสียงอันคุ้นหูกับท่าทางโบกไม้โบกมือของคนที่นั่งรอเรียกความตะลึงจากชินบีทันที

" พี่โซวอน " ชินบีเอ่ยชื่อ

" พะ..พี่มาทำไม " ชินบีถาม

" พอดีพี่นัดเจออาเรีย แต่อาเรียเขาไม่มา " โซวอนตอบ

" เหอะ..เป็นไงล่ะ โดนหลอกเข้าให้ล่ะสิ ว่าแต่เขาไม่มาแล้วมาบ้านฉันทำไม "

" ก็เพราะอาเรียไม่มาตามนัดไง พี่เลยต้องมาหาอาเรียถึงบ้าน " โซวอนตอบหน้าตาย

" หมายความว่าไง.." ชินบีถามเสียงสั่น

" ก็เธอไง เธอคืออาเรีย คนที่เอารูปออมจีมาแอบอ้างเป็นตัวเอง เพื่อคุยกับพี่ " โซวอนเฉลย

" รู้จักออมจีด้วยหรอ "

" ออมจีเขาเป็นรุ่นน้องพี่นะ เพราะเห็นเป็นรูปออมจีก็เลยรู้เพียงแต่ไม่มั่นใจว่าใช่เธอไหม แต่พอคุยไปเรื่อยๆ แถมได้ยินเสียงก็มั่นใจ ชินบีนี่หน่า คิดว่าพี่จะจำเสียงหรือภาษาที่เธอใช้ไม่ได้รึไง "

" นะ..นี่ "

" พี่จับผิดเธอได้ตั้งแต่คุยกัน 1 สัปดาห์แรกแล้วนะ " โซวอนบอกขณะที่ชินบีอึ้งกิมกี่ไปหลายนาทีก่อนที่จะรีบเปลี่ยนสีหน้าและหัวเราะออกมา

" ฮ่าๆๆ เป็นไงล่ะ ผิดหวังใช่ไหมที่ไม่ได้แฟนเป็นคนน่ารักขนาดนั้น ฉันบอกแล้วว่าพรหมลิขิตจะต้องเล่นตลกกับพี่ ไม่มีคนน่ารักคนไหนเขาจะมาชอบพี่หรอก " ชินบีแยงอย่างแรงเพื่อเก็บอารมณ์ตัวเอง

" พี่ก็ไม่ได้หวังว่าให้คนน่ารักมาชอบพี่ พี่แค่อยากได้คนที่พอดี่และเข้าใจพี่ต่างหาก " โซวอนเอ่ยพร้อมกับสายตาที่มองชินบีอย่างไม่กระพริบ

" อะ..อะไร " ชินบีเปรยตามอง

" ที่ปลอมตัวเป็นอาเรียก็เพื่อคุยกับพี่ใช่ไหมล่ะ ถ้าเกิดใช้ของเธอเองมาคุยกับพี่เดี๋ยวจะเสียฟอร์มเอา และที่ทำแบบนี้ แสดงว่าเธอชอบพี่ใช่ไหม " โซวอนถามอย่างรู้ทัน

" ห่ะ? ใครนะ ฉันหรอ..ชอบพี่..ฉันแค่..ฉัน "

" แต่พี่ชอบเธอนะ!! " โซวอนพูดดักก่อนที่ชินบีจะจบประโยคลง

" พะ..พี่เนี่ยนะ ชอบฉัน เป็นไปไม่ได้ "

" เป็นไปได้สิ ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามพวกนี้ดู " โซวอนเผยินหน้าไปทางประตูบ้านก่อนที่กลุ่มพนัหงานรวมทั้งอึนฮาและเยรินจะเดินเข้ามาสมทบทั้งหมดอมยิ่มกับเรื่องราวที่ได้ยินตั้งแต่ต้นครบทุกคนขณะที่ชินบีตะลึงไปอีกแล้ว

" พี่โซวอนเขาชอบเธอจริงๆนะชินบี พี่เขาบอกว่าตั้งแต่ได้คุยกับเธอดีๆทั้งในแชทและคุยโทรศัพท์ ไม่ใช่ทะเลาะทุกครั่งเวลาเจอหน้ากัน ก็รู้สึกว่าคนนี้ล่ะคือคนที่เหมาะสมด้วย ไม่จำเป็นต้องน่ารักหรือพยายามปรับตัวเองเพื่อพี่เขา เพียงแค่เป็นตัวของตัวเอง เป็นคนที่ไม่ทำให้เบื่อไปวันๆ คนที่เข้าใจพี่เขาตลอดโดยที่ไม่แสดงออกมา ก็มีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่พี่เขาชอบนะ ชินบี " เยรินอธิบายให้ฟังพร้อมกับคนอื่นที่พยักหน้า

" อีกอย่างพี่เขาชอบคนใจดีนะ และคนหน้าตาน่ารักอาจไม่เหมาะกับพี่เขาเสมอไป พี่เขาชอบคนสวยแบบชินบีนะ แถมพูดได้ทั้งวันว่าเธอสวยยังไง " อึนฮาเสริมทัพก่อนที่ชินบีจะหันหน้าไปมองโซวอน

" ก็เธอสวยจริงนิ " โซวอนยักไหล่ขณะที่คนที่โดนชมหน้าแดงขึ้นมาทันที

" เกลียดสิ่งใดก็ได้สิ่งนั้น ในที่สุดคุณชินบีก็ได้หัวหน้าแล้วนะคะ " พนักงานในร้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับคนอื่นๆที่โห่ร้องแซว

" สรุปว่าทุกคนรู้มาตลอดเลยใช่ไหม " ชินบีเอ่ยก่อนที่ทั้งหมดจะยิ้มบางๆและพยักหน้า

" รวมหัวกันซ้อนแผนฉันนิ ให้มันได้อย่างนี้สิ ฉันไม่อยู่แล๊ว " ชินบีทำหน้างอก่อนจะวิ่งหนีออกจากบ้านขณะที่คนอื่นๆเชียร์ให้โซวอนวิ่งไปง้อชินบีเหมือนกับละครน้ำเน่าอย่างไม่มีผิด และมีรึที่โซวอนจะพลาดโอกาสนี้..

  ชินบีวิ่งออกจากบ้านได้ระยะทางเพียงน้อยนิดก่อนจะหยุกเพื่อควบคุมอารมณ์และหัวใจที่ตอนนี้เต้นแรงมากๆ เธอยอมรับเลยว่าตื่นเต้นสุดๆ จนจะเป็นลมหงายท้องได้แล้ว แต่เธอก็ต้องฝืนร่างกายตัวเองต่อไป ชินบีพัดหน้าตัวเองให้หายร้อนผ่าวและพยายามไม่กรี๊ดอแกมาด้วยความดีใจ ชินบียืนสงบสติตัวเองที่นี่ไว้ก่อนจะเตลิดเปิดเปิงเมื่อคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้กระซิบข้างหูเธอ

" พี่บอกแล้วไงว่าถ้าเธอไปไหน พี่ก็จะตามไปหาให้เจอ " โซวอนหัวเราะขณะที่ชินบีหันหน้ามามองพลันนั้นหน้าของทั้งสองก็ชนกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

" ถ้าเธอชอบพี่ก็บอกกันตรงๆ ไม่เห็นจะต้องไปแอบอ้างเป็นคนอื่นเลย " โซวอนบอกก่อนที่ชินบีจะเขยิบหน้าหนี

" ก็ฉันเป็นคู่กัดกับพี่มานานแล้วนะ อยู่ดีๆจะให้ฉันไปคุยดีๆกับพี่ได้ยังไง " ชินบีอุบอิบ

" เธอทำได้ แต่เธอไม่ทำ แต่ก็ดีนะเพราะทำให้พี่เห็นอีกมุมของเธอโดยทีไม่ต้องบังคับ ความจริงเธอก็เป็นคนใจดีนะ ความคิดกว้างขวาง น่ารัก เข้าใจผู้อื่นได้ด้วยแค่อ่านข้อความ เป็นห่วงเป็นใยคนถึงแม้จะไม่แสดงออก พี่ชอบนะ พี่ชอบที่เธอเทคแคร์พี่อย่างนี้ และเธอก็เป็นคนเดียวที่รับรู้อารมณ์พี่และแก้ปัญหาให้พี่ได้ จำเรื่องราวก่อนๆได้ใช่ไหมล่ะ " โซวอนเตือนความจำชินบีขณะที่ชินบีจ้องมองคนข้างหน้าด้วยความชอบใจ

" และที่พี่ทำดีต่อเธอ เพราะคำพูดของเธอในแชทต่างหาก เธอทำให้พี่อยากทำแบบนี้เอง เธอทำให้พี่รู้สึกดีต่อเธอนะ ความจริงมันก็สะสมมานานแล้ว และเริ่มมั่นใจตอนที่เราได้คุยกันดีๆ ทำให้รู้ว่าพี่รักเธอแค่ไหน "

" และที่พี่มั่นใจว่าไม่ใช่ความรักหลอกลวง และที่พี่ชอบบอกว่าพี่รัก ที่พี่พูดมามันคือความจริงนะ ไม่ได้พูดเพื่อชนะเธอเลย " โซวอนจ้องมองด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับชินบีที่รู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำลัก

" ชินบีอา." โซวอนชูดอกไม้ที่ถือติดมือขึ้นมาให้

" เธอบอกพี่ว่าชอบดอกลิลลี่สีชมพู พี่ก็ตั้งใจว่าจะให้ตอนเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ซึ่งมันก็ถึงเวลาแล้วล่ะ " โซวอนยื่นช่อดอกไม้ให้ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่แทบหยุดลมหายใจชินบีได้เลย

" พี่รักเธอนะ เป็นแฟนพี่นะชินบี " โซวอนพลายยิ้มให้ขณะที่ชินบีเลือดสูบฉีดเต็มแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชินบียื่นมือไปรับช่อดอกไม้มาถือไว้ก่อนที่จะรู้สึกว่ารอบๆตัวเธอนั้นมีแต่โลกสีชมพูเต็มไปหมด

" ว่าไงคะ ชินบี " โซวอนเค้นคำตอบก่อนที่ชินบีจะยืนยิ้มและหัวเราะออกมา

" พี่โซวอน..พี่รู้ไหมว่าดอกลิลลี่สีชมพู มันมีความหมายว่าอย่างไร " ชินบีถามแทนคำตอบ

" อืม..พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แปลว่าอะไรหรอ "

" ที่สุดของหัวใจที่ตามหา " ชินบีพลายยิ้มกว้างขณะทำท่าเขินอาย

" ที่ฉันบอกพี่ว่าชอบดอกไม้นี้เพราะต้องการสื่อความหมายนี้ล่ะ มันสื่อได้ถึงความรักจริงใจที่ฉันมีต่อพี่นะ " ชินบีเอื้อมมือไปลูบหน้าคนตัวสูงอย่างเอาใจ

" และถ้าหัวใจฉันมันรู้สึกอย่างนี้กับพี่ มันคงไม่มีทางที่ฉันจะปฏิเสธพี่ลงหรอกนะ " เมื่อพูกชินบีพูดจบรอยยิ้มอันแสนมีความสุขของโซวอนก็ผุดขึ้นมาทันที

" ตกลงคบกับพี่แล้วนะ " โซวอนย้ำ

" อืม..ฉันตกลง " ชินบีระบายยิ้มอย่างดีใจ

" พี่รักเธอจริงๆนะ ชินบี " โซวอนเอนหน้าไปชนกับหน้าชินบีอย่างอ่อนโยน

" อื้อ..ฉันก็รักพี่จริงๆนะ พี่โซวอน " ชินบีสารภาพจากใจจริงก่อนจะหลับตาพริ้มเมื่อโซวอนเลื่อนใบหน้ามาประกบริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวลแต่เนิ่นนาน

" ขอบคุณนะคะ คนสวย " โซวอนถอนจูบก่อนจะเอ่ยปาก

" ฉันสวยจริงหรอ " ชินบีถาม

" อย่างน้อยก็สวยกว่าปลากระโห้แล้วกัน " โซวอนพูดแหย่ขณะที่ชินบีมองด้วยสายตาเคียดแค้นพลางฝาดมือบนลงท่อนแขนด้วยความหมั่นไส้

" จนป่านนี้แล้วยังพูดกวนเท้าอีกนะ ระวังไว้เหอะ เจ้าพี่ยีราฟตัวโก่ง ฉันจะแขวะพี่กลับแน่ " ชินบีคาดโทษอย่างแรงก่อนที่โซวอนจะพุ่งเข้ากอดอย่างอ้อนออดพร้อมกับชินบีที่หัวเราะกับท่าทางของคนรักอย่างมีความสุข เรียกได้ว่าตอนนี้ก็มีคู่รักคู่กัดข้าวใหม่ปลามันเพิ่มมาอีกคู่แล้ว~

        -- THE END --

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk : อ่านแล้วงงยังไง เม้นติชมกันได้นะคะ

      

[ เรื่องมันก็มีแค่ชินบีปลอมตัวเองเป็นอาเรียเพื่อคุยกับดีๆกับโซวอนซึ่งเป็นคู่กัดกัน ชินบีชอบโซวอนแต่กลัวเสียฟอร์มเลยต้องทำแบบนี้ ขณะเดียวกันโซวอนก็รู้ว่าเป็นชินบีแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ และใจจริงของโซวอนก็ชอบชินบีอยู่แล้ว แค่นี้ล่ะจบ ไม่มีอะไรน่าสนใจ 5555 ]

ขอให้สนุกง้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

#FoundationLovingGF