เกิดใหม่ในร่างปีศาจสาว

เสียงสะอึกสะอื้นดังเป็นระยะไม่ขาดสาย ราวกับว่าผู้คนที่กำลังรวมตัวกันอยู่ ณ ที่แห่งนี้กำลังโศกฌศร้าเสียใจ แต่ว่านั่นกลับไม่ใช่สิ่งที่คนผู้หนึ่งต้องการ ถึงแม้จะรู้ดีว่าไม่สามารถห้ามปรามความรู้สึกของใครได้ สิ่งเดียวที่พอจะช่วยประคับประคองหัวใจที่แตกสลายของผู้คนเอาไว้ได้นั้นก็คือรอยยิ้มของผู้ที่กำลังจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

“นี่พวกเธอ ในชีวิตนี้ฉันไม่เคยติดค้างอะไรใคร แล้วทำไมวันนี้ฉันถึงรู้สึกว่ามีสิ่งที่ติดค้างพวกเธออยู่มากมายอย่างนี้กันนะ” เสียงแหบๆของผู้ที่เป็นเจ้าบ้านค่อยๆดังขึ้น หลังจากนั้นไม่นานเสียงสะอึกสะอื้นนั้นก็ค่อยๆเบาลง

ร่างของหญิงวัยชราที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงพลางหันมองเหล่าลูกหลานของตนด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอยู่เสมอนั้น บัดนี้ในแววตากลับแฝงไปด้วยความห่วงใย เธอรู้ดีว่านี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พบกับคนอันเป็นที่รักของตัวเองเช่นนี้ถึงอย่างนั้น ตัวของเธอก็ไม่ได้หวาดกลัว หรือเศร้าสร้อยแต่อย่างใด เธอยังคงยิ้มให้กับครอบครัวของเธออย่างเช่นที่ผ่านมา

“แม่ครับ อย่าห่วงไปเลย ผมสัญญาว่าจะดูแลทุกคนให้เหมือนกับที่แม่เคยทำ” ชายวันกลางคนผู้เป็นลูกชายคนโตพูดขึ้น พลางนั่งลงข้างๆหญิงชรา พร้อมทั้งกุมมือผู้เป็นแม่เอาไว้เบาๆ

“แม่ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว แม่เชื่อว่าลูกทำอย่างที่พูดได้” หญิงชราหันมองลูกชายและยิ้มให้อย่างออนโยน

“เอาล่ะๆ ออกไปกันเถอะ ฉันอยากจะอยู่ที่นี่คนเดียว พวกเธอเอาแต่ร้องไห้ ฉันเองก็พลอยจิตใจหม่นหมองไปด้วย” เธอค่อยๆยกมือขึ้นและสบัดมือเป็นสัญลักษณ์ให้ทุกคนออกไปอย่างช้าๆ ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เจ้าของเสียงและยอมทำตามแต่โดยดี

“ลูกๆ อยู่กับแม่ก่อนสักพักเถอะนะ” เสียงแหบๆดังขึ้นอีกครั้ง รั้งให้เหล่าลูกชายและลูกสาวของตนนั้นอยู่ต่อ

“มานั่งข้างๆแม่หน่อยสิจร๊” เสียงแหบๆที่แฝงเอาไว้ด้วยความรักความห่วงใยดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับต่างจากก่อนหน้านี้ที่ได้ยิน เสียงนั้นสั่นๆคล้ายกับว่ากำลังอ่อนแรง ลูกชายและลูกสาวทั้ง 5 คน ทำตามที่ผู้เป็นแม่บอกอย่างว่าง่ายถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ร้องไห้เช่นคนอื่นๆ แต่ว่าในแววตานั้นกลับแฝงไปด้วยความโศกเศร้า

“แม่รู้ว่าพวกเธออดทนเพื่อแม่ หลังจากนี้ดูแลกันให้ดีนะ” ลูกๆทั้ง 5 คนค่อยๆโน้มตัวลงกลาบผู้เป็นแม่อย่างช้าๆ พร้อมกับยิ้มรับคำพูดที่ได้ยินจากปากของผู้เป็นแม่

“ใช้ชีวิตให้ดี มีความสุขกันให้มากๆนะ ที่ผ่านมาพวกลูกเองก็คงเหนื่อยกันไม่น้อย แม่รักลูกๆนะ” รอยยิ้มที่ยังคงมอบให้แก่ครอบครัวของผู้เป็นแม่นั้นยังคงสดใสและงดงามเสมอ ถึงแม้ว่าตอนนี้ทุกคนต่างก็รู้ดีว่านี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็นรอยยิ้มนั้น

“แม่ครับ เรามาถ่ายรูปด้วยกันหน่อยไหมครับ” เสียงของลูกชายคนโตเอ่ยพูดขึ้น

“เอาสิ มาๆ” ผู้เป็นแม่ยังคงพูดคุยอย่างเช่นปกติ"

ลูกชายไม่รอช้า ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพรวมครอบครัวของตัวเองเอาไว้ เมื่อถ่ายได้สักพักทุกคนก็มองเห็นสีหน้าของผู้เป็นแม่ดูเหนื่อยและรอยยิ้มของเธอค่อยๆเลือนหายไป

“แม่คะ พักผ่อนหน่อยดีไหมคะ” เสียงของลูกสาวคนสุดท้องดังขึ้น ทำให้เหล่าพี่ๆพยักหน้ารับพร้อมกัน

“อย่างนั้นก็ดีเหมือนกัน” พูดจบเธอก็ค่อยๆเอนตัวลงนอนช้าๆ และไม่ลืมที่จะยิ้มให้กับลูกๆของตน

“เอาละ พวกลูกออกไปได้แล้วละนะ แม่อยากพักสักหน่อย” เธอพูดพลางใช้มือของตัวเองตบลงบนมือของลูกๆอย่างแผ่วเบา

“พวกเรารักแม่นะ” ทุกคนต่างพูดอย่างพร้อมเพรียง พร้อมกับยิ้มอย่างสดใสให้กับผู้เป็นแม่อีกครั้ง ตัวของแม่เองก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนตอบกลับไป หลังจากนั้นทั้งหมดก็ค่อยๆเดินออกจากห้องไป

ในชีวิตนี้ฉันไม่มีอะไรที่ติดค้างในใจแล้ว ลูกๆเองก็เติบโตขึ้นมาอย่างดีทั้งนั้น ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยคิดภาพของตัวเองที่จะต้องจากโลกใบนี้ไปเลยสักครั้ง แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีอะไรให้ห่วงในที่แห่งนี้อีกแล้ว คงถึงเวลาที่ตัวฉันจะต้องปล่อยวางทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับที่แห่งนี้แล้วจริงๆ ขอบคุณสำหรับชีวิตที่ผ่านมา ฉันได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย ตัวฉันเองพึงพอใจกับช่วงชีวิตที่ผ่านมามาก ไม่มีอะไรต้องเสียใจ ไม่มีอะไรให้ระลึกถึง ไม่มีอะไรที่เป็นของเราจริงๆ ทุกสิ่งล้วนหยิบยืมมาเมื่อถึงเวลาก็เพียงแค่คืนกลับไป… ไม่คาดหวังถึงวันข้างหน้า เพียงแค่ใช้ทุกช่วงเวลาให้มีค่ามากที่สุด