KNOCK KNOCK หนุ่มหล่อจอมกวนเคาะประตูป่วนหัวใจ

  


ก่อนอื่นแนะนำตัวก่อนนะ~ ไรเตอร์ชื่อน้ำอุ่น ปีนี้ 18 ขวบ(?)แล้ว -____-;;
นี่เป็นนิยายเรื่องที่สองของไรเตอร์ เรื่องแรกคือ Want Your Heart สาวห้าวหน้าใสขอทวงหัวใจนายเย็นชา     แวะไปอ่านกันได้นะ :D
นิยายเรื่องนี้อิมเมจพระเอกต่างจากเรื่องแรกอย่างสิ้นเชิง
เรื่องแรกพระเอกเราจะเย็นชา =______= แต่ไรเตอร์บอกได้เลยว่า...
เรื่องนี้พระเอก 'น่ารัก' ค่ะ >_____<



SYNOPSIS :)

                นาย!! เข้ามาได้ยังไง =[]=” ฉันชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปที่ผู้ชายคนเดิมที่ตอนนี้นั่งจุมปุ๊กอยู่ที่โซฟา บนตักมีน้องหมีสีขาวตัวเท่าฝาบ้านของฉันวางอยู่

                เขาหันมายิ้มให้ฉันก่อนที่จะหันไปเล่นตุ๊กตาหมีเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น -0-

                “นายเข้ามาได้ยังไงอะ?” ตายๆ นี่เขาเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง เขาเป็นคนแปลกหน้า เขา...

                “เธอลืมล็อคประตู ^^” ฉันหันขวับไปที่ประตูก่อนจะวิ่งพรวดไปทันที ฉันลองหมุนลูกบิดดูก่อนจะพบว่ามันไม่ได้ล็อคจริงๆ โอ๊ยตาย ทำไมฉันมันซื่อบื้ออย่างนี้วะ L

                ฉันวิ่งกลับมาที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะพบกับ...เทพบุตร!! เธอหล่นมาจากฟากฟ้าหรืออย่างไร <3

                ร่างสูงที่ถอดแจ็คเกตสีดำออกเหลือแต่เสื้อยืดสีขาว แว่นตากันแดดถูกถอดออกเผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าแบบคนตะวันตก แต่สีผมของเขาเป็นสีดำ แถมใบหน้ายังออกแนวไปทางคนเอเชียมากกว่า -0-

                แต่ที่รู้ๆ...ผู้ชายตรงหน้าฉันตอนนี้ หล่อมากกกกกกกก -/////-

                “เฮ้~ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” ฉันสะดุ้งเมื่อพ่อเทพบุตร(?)โบกมือไปมาตรงหน้าฉัน พอดีกับสายตาฉันกับเขาประสานกันพอดี โอเอ็มจี!! ผู้ชายคนนี้หล่อโคตร หล่อมากมายมหาศาล ><

                “หล่อ~”

                “ห๊ะ?”

                “เฮ้ย ไม่ใช่ๆ ฉันหมายถึง…”

                “เธอบอกว่าฉันหล่อหรอ ^__________^” อะ....อย่ายิ้มแบบนั้น T[]T เพราะรอยยิ้มทะเล้นของเขามันทำให้ทุกประโยคที่ฉันจะพูดแก้ตัวมันหายวับไปหมด ฉันยืนอ้าปากค้างมาคนตรงหน้านิ่งก่อนที่ฉันจะสะบัดหัวตัวเองแรงๆเพื่อเรียกสติคืนมา -0-

                “ปะ...เปล่า ฉัน...ฉันแค่” เอาอีกแล้ว!! เป็นเพราะรอยยิ้มของเขาที่ทำให้ฉันพูดไม่ออกอีกแล้ว TT เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา ปล่อยให้ฉันยืนอ้าปากค้างอยู่คนเดียว -*-

                “นาย...อยู่ที่นี่ไม่ได้นะ หมายถึง....ในห้องฉัน” ฉันพูดไม่ออกอีกแล้วเมื่อดวงตาสีฟ้าสบตากับฉัน เหมือนมันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันลืมทุกอย่างเมื่อมองตาคู่นั้น

                อ๊ากกกกกกกก นี่ฉันเป็นบ้าอะไร T__________T

                “ฉันจะไปก็ต่อเมื่อเธอช่วยหาที่พักให้ J” ง่ะ...เอางี้เลยเหรอ ฉันมองร่างสูงตรงหน้าที่หันกลับไปเล่นตุ๊กตาหมีอย่างไม่สนใจฉันที่ยืนเหวอรับประทานอยู่

                หมายความว่าไง? จะไม่ไปจนกว่าฉันจะช่วยหาที่พักให้ได้เนี่ยนะ?

                “ขอโทษจริงๆนะ แต่แถวนี้มันไม่มีที่พักแล้วอะ T^T” เขาหันมาเบ้ปากให้ฉันก่อนจะส่ายหัวแรงๆเป็นเชิงปฏิเสธ

                “ไม่ไป จนกว่าเธอจะช่วยหาที่พัก -3-“ ถ้าเป็นคนอื่นคงถูกฉันเตะโด่งออกไปนานแล้ว แต่นี่มัน....เป็นเพราะตาสีฟ้าคู่นั้นแท้ๆ ทำให้ฉันกลายเป็นคนขี้ใจอ่อนแบบนี้ T{}T

                “ขอร้องล่ะ TT นายอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆนะ นายลองไปถามเคาน์เตอร์ตรง....”

                “ให้ฉันอยู่ด้วยได้ไหมอะ?” ฉันอ้าปากค้างหลังจากที่เขาหันมาพร้อมกับเอ่ยประโยคช็อคโลก เดี๋ยวนะ...ตะกี้เขาบอกว่า...

(To Be Continued)

 

 

Supercell