ฉันอยู่ที่ไหนกัน???

เนื้อเรื่อง

            เมื่อฉันลืมตาขึ้นมา ฉันก็พบว่าตนเองอยู่ท่ามกลางความมืด ความืดที่ไร้ซึ่งแสงใดๆ จนฉันไม่สามารถมองเก็นิ่งที่อยู่รอบตัวได้ และเมื่อฉันได้เหลียวมองไปรอบๆตัว " ที่นี่คือที่ไหนกัน " มันเป็นคำถามแรกที่เกิดขึ้นในใจของฉัน แล้วฉันเป็นใครกัน ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ทำไมถึงนึกไม่ออก แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละ แล้วยังมีคำถามอีกมากมายที่เกิดขึ้นถายในใจของฉัน แต่ฉันก็ไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้ แล้วฉันก็เริ่มคิดว่า ที่นี่ช่างมืดมิดราวกับท้องยามราตรีที่ไร้ซึ่งแสงใดๆ ไม่ว่าจะเป็นแสงเหลืองนวลของดวงจันทร์ แสงระยิบระยับจากดวงดาว ที่นี่ช่างมืดเหลือเกิน จนฉันไม่สามารถมองเห็นแม้กระทั้งตัวเอง ถ้าเป็นแบบนี้ฉันควรจะทำอย่างไรดี จะนั่งเฉยๆไม่ทำอะไรอยู่ตรงนี้ หรือว่าจะเดินไปเรื่อยๆดีละ ฉันได้ลองตัดสินใจดูว่าถ้านั่งอยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา เพราะฉะนั้นลองเดินไปเรื่อยๆดูก็แล้วกัน เพื่อจะเจออะไรบ้าง 
                 ฉันได้เริ่มเดินออกไปท่ามกลางความมืด เมื่อฉันเดินมาได้ซัก แต่ฉันก็ยังไม่พบอะไรเลย นอกเสียจากความมืด ฉันจึงลองเดินต่อไปอีก  ก็ยังไม่พบสิ่งใดอีกอยู่ดี ฉันจึงคิดว่า ที่นี่ไม่มีอะไรเลย นอกจากความมืด ที่นี่ไม่มีแม้กระทั้งขอบเขต ในความคิดของฉันที่นี่คงจะใหญ่มากเสียจนไม่มีที่สิ้นสุด 
                  เหนื่อยๆเหลือเกิน ฉันเดินมานานเท่าไหร่แล้วนะ 10 นาที 1 ชั่วโมงหรือมากกว่านั้นนะ ฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับที่นี่ ก็ขนาดตัวฉันเป็นใครยังไม่รู้เลย  แต่ฉันก็ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จถุดหมาย ฉันเดินๆไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุดพัก แต่แล้วฉันก็ต้องล้มลง เพราะเดินต่อไปไหวแล้ว ฉันคิดจะลุกขึ้นเดินต่อไปอีกครั้งแต่ก็ทำไม่สำเร็จ เพราะฉันในตอนนี้แทบไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว ฉันจึงต้องหยุดพักอย่างช่วยไม่ได้ และนั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกกลัวความมืด เพราะที่นี้ช่างมืด และหนาวเย็น เย็นมากเสียจนฉันเกืบจะแข็ง และฉันก็กลัวว่าจะไม่สามารถออกไปจากที่ได้ตลอดกาล ฉันในตอนนี้ราวกับคนบ้า ทั้งๆที่ไม่มีอะไร ฉันกลัวทุกๆอย่างที่อยู่รอบๆตัวฉันท่ามกลางความมืด ฉันในนี้ไม่รุ้ว่าควรจะทำอะไรต่อไปแล้ว เมื่อผ่านไปได้ซักพัก ฉันก็เริ่มง่วง เริ่มคิดว่าฉันควรจะหลับทั้งๆที่แบบนี้เลยดีไหม จะได้ไม่ต้องคิด ไม่ต้องกลัว อะไรอีก แล้วความง่วงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ  
                   ในระหว่างที่ฉันกำลังจะหลับนั้น ฉันก็ได้ยินเสียง เสียงของใครบางคน กำลังเรียกชื่อใครสักคนอยู่ ซึ่งฉันไม่รู้จัก แต่ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนั้นเหลือเกิน ทั้งๆที่ไม่รู้จัก เสียงนั้นยังคงเรียกอยู่ ฉันจึงลองมองหาที่มาของเสียง ก็ไม่พบสิ่งที่จะเป็นต้นกำเนิดเสียงได้เลย เมือฉันลองมองหาอีกครั้ง ฉันก็พบแสงสว่างจุดเล็กๆ มันเล็กมากเสียจนมองเกือบไม่เห็น ซึ่งมันอยู่ห่างจากฉันมาก และเมื่อเป็นเช่นนั้นฉันจึงคิดที่จะลองเดินไปที่แสงนั้น ฉันจึงลุกขึ้นเดินอีกครั้ง แล้วเริ่มเปลี่ยนเป็นวิ่งแทน และเมื่อฉันเข้าใกล้แสงนั้นมากขึ้น เสียงเรียกนั้นก็ดังมากขึ้นเช่นกัน ฉันจึงลองเข้าไปในแสงนี้นดู แล้วแสงนั้นก็สว่างจ้ามากขึ้น จนฉันต้องหลับตาลง ในขณะที่เสียงนั้นยังดังอยู่ และดังมากขึ้น จนฉันต้องอุดหูแล้วตะโกนออกมาว่า  " หนุดได้แล้ว "   และนั้นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันลืมตาขึ้นมา และฉันก็พบว่าตนเองอยู่บนเตียงในห้องสีขาว และเมื่อมองไปรอบๆจึงรู้ว่าเป็นห้องของโรงพยาบาล และข้างๆเตียงของฉันก็มีคนๆหนึ่ง กำลังนั่งกุมมือของฉันอยู่ พร้อมกับเรียกชื่อของฉันไปด้วย ในที่สุดฉันก็รู้ว่าเสียงนั้นเป็นของใคร และเรียกใครอยู่ เพราะนั้นเป็นเสียงของคนที่ฉันรักที่สุด และรักฉันที่สุดเช่นกัน