[Fic​ Kimetsu​ no​ yaiba]​ Muichiro × Oc​ คำอ้อนวอนจากสายหมอก

ดวงดาวบนท้องฟ้ามักจะมีเมฆหมอกคอยปกคลุมในยามค่ำคืนอยู่ตลอด

แต่เมื่อถ้าใครสักคนนึงหายไป...ก็เหมือนขาดสิ่งสำคัญไปเช่นกัน คำอ้อนวอนจากสายหมอก

เขาจะได้เจอเธออีกหรือไม่? ดาวตกยามค่ำคืนนี้ช่วยให้เขาได้พบรักกับเธอด้วยเถิด

Name: Muichiro Tokito

時透 無一郎

Age: 14

เสาหลัก สายหมอก

"ก้อนเมฆตรงนั้นเหมือนเธอจังเลยนะโฮชิ..."

"ขอร้องล่ะ! แค่เจ้าคนเดียวขอแค่เจ้าเท่านั้นที่ข้าไม่อยากเสียไป!!"

Name: Yuurel Hoshi

Age: 14

เสาหลัก วิญญาณ

"นี่ตัวข้าเหมือนก้อนเมฆสายไหมตรงนั้นขนาดนั้นเลยหรือเจ้าคะ??" 

"ข้าไม่ได้หายไปไหนเสียหน่อย...นี่มุอิจิโร่คุงคิดว่าในตอนนี้มันคือโลกจริงหรือเป็นเพียงความฝันกันล่ะ?"

ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนสิ่งที่ยังเหมือนเดิมคือ "พระจันทร์" น่าเหลือเชื่อนะว่าพระจันทร์สีฟ้ามันมีอยู่จริง มิอาจเข้าใจจริงว่าโดยแท้นี้อะไรคือความจริงอะไรคือความฝันกัน? 

  

  ก็คงเหมือนกับตัวเขาที่อยากให้ภาพตรงหน้าเป็นเพียง"ความฝัน" ตัวเขานั้นรู้ดีว่าตัวเองจำเรื่องราวในอดีตย่อมไม่เคยได้ไม่สิ คงเป็นไม่อยากจำมากกว่าความทรงจำที่พวกอสูรเข้ามาปลิดชีพครอบครัวตนเองนั้นมันทำให้เขาเลือกจะปิดกั้นตัวเอง แต่กับเธอเขาไม่เคยเลย...

ไม่เคยไม่อยากสนิทกับเธอ

 

ไม่เคยที่จะอดคิดถึงเธอไม่ได้

 และ  

ไม่เคยที่เขาจะไม่รู้ตัวว่าเขานั้น 

 รักเธอไปหมดสุดหัวใจ

ไม่ชอบเลยเสียจริงภายในอกข้างซ้ายมันปวดร้าวเหลือเกินยามเห็นเธอทรมาณ

ทรมาณกับบาดแผลที่มิอาจจะพาไปรักษาได้ในท่วงที เขามาช้าเกินไปงั้นหรือ?หรือเขาอ่อนแอเกินไปที่จะปกป้องเธอ เขาต้องสูญเสียคนที่เขารักอีกแล้วงั้นเหรอ...

     ครั้งที่1 พ่อแม่ของเขาถูกอสูรคร่าชีวิต

     ครั้งที่2 พี่ชายต้องมาปกป้องเขามิให้อสูรมาทำร้ายเขาจนสิ้นชีพ

แล้วครั้งที่3 เธอจะต้องจากเขาไปอย่างงั้นเหรอ..?

ในตอนนี้เขารู้ว่าตัวเองกำลังอ่อนแอยามได้โอบกอดเจ้าของร่างเด็กสาวที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเลือดอุณหภูมิร่างกายเริ่มเย็นลงจนน่าใจเสีย ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นเธอกับเอื้อมมือมากุมมือเขาพร้อมออกแรงบีบเบาๆ 

" อดทนไว้โฮชิอีกสักพักโคโจวกับพวกคาคุชิกำลังมาช่วยเธอ" และอะไรอีกหลายๆอย่างที่เขากำลังคุยกับเธอเพื่อเรียกสติ ท่าทีที่ร้อนรนอย่างที่ไม่ค่อยได้พบเห็นนักของสายหมอกมันทำให้เธอหลุดยิ้มขำออกมาเบาๆ ด้วยความฝืกฝืน

แต่...  "พอเถอะมุยคุง"  เด็กสาวเสาหลักวิญญาณได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆอย่างหมดแรงเพราะเธอรู้ตัวดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมีชีวิตรอดไป ถึงเเม้มันจะเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากเจอกับตัวแต่ในตอนนี้เธอก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าร่างกายตัวเองเริ่มจะรับประสาทสัมผัสไม่ได้

"มุยคุงยังจำวันนั้นได้มั้ย?วันที่มีดาวตกลงมาแล้วเราขออธิฐานด้วยกันน่ะ" เด็กสาวก็ยังเอื้อนเอ่ยคำพูดนึกถึงช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกันเรียกชื่อที่เราใช้เฉพาะแค่สองคนดั่งวันวาน 

เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรเพียงได้แต่พยักหน้าช้าๆ

"ในตอนนั้นสิ่งเดียวที่ฉันอธิฐานไปคืออยากให้ทุกคนมีชีวิตรอดปลอดภัยจากอสูร" เสียงของเธอเริ่มเบาลงจนเห็นได้ชัดดวงตาเริ่มค่อยๆจะปิดลงตามเวลาแห่งความตายที่ใกล้มาเยือนในไม่กี่นาทีต่อจากนี้

เสียงฝีเท้าวิ่งจากกลุ่มหนึ่งที่เธอพอทราบว่ามันมาจากใครแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังขยับริมฝีปากพูดสิ่งสุดท้ายคล้ายคำสั่งเสียหรือจากลาก็ไม่มีใครรู้ได้ 

ยกเว้นเด็กหนุ่มที่กำลังโอบกอดเธออยู่ด้วยร่างกายที่สั่นเทา

"แต่สิ่งที่ฉันอยากจะบอกกับนายมาโดยตลอดน่ะ........----"น้ำเสียงที่ดูขาดห้วงหายไปนั้นมันบางเบาเหมือนเสียงกระซิบแต่เขาก็ยังคงได้ยิน 

"โฮชิจัง!!"

"ท่านโฮชิ!!"

"โฮชิซัง!!"

ฉันน่ะรักนายนะโทคิโตะ มุอิจิโร่

เสียงตะโกนจากกลุ่มเสาหลักและหน่วยคาคุชิที่ตามหลังมาพร้อมกับพวกทันจิโร่ที่วิ่งมาถึง

น่าเสียดายที่ไม่มีเสียงหวานใสตอบรับเหมือนทุกที... เป็นสัญญาณสื่อกันได้ว่าเด็กสาวเสาหลักวิญญาณในตอนนี้

เธอคงได้ขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้าแล้ว....

ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูดอะไรมีเพียงแต่น้ำตาที่ที่มีแต่ความเศร้าโศกไหลลงมาจากความรู้สึกในตอนนี้

รอยยิ้มของเธอ

น้ำเสียงหวานใสของเธอ

ชีวิตที่อยู่ด้วยกันร่วมกับเธอ

ช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกัน

ในตอนนี้เขายังไม่เข้าใจเลยว่าอะไรคือโลกความจริงหรือเป็นเพียงโลกความฝันกันแน่...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โทคิโตะ มุอิจิโร่ ขอสาบานกับตนเองว่าเขาจะขอไม่รักใครนอกจากเธอ...

ดวงดาวที่เปล่งประกายของเขา  "โฮชิ"

 

 

นิยายเรื่อง [Fic​ Kimetsu​ no​ yaiba]​ Muichiro × Oc​ คำอ้อนวอนจากสายหมอก

                                                                   

สถานะ ยังไม่จบ

วันที่เปิดนิยาย ?

วันที่นิยายจบEND  ?

_________________________________________________________________

แค่เริ่มบทเกริ่นเรื่องอย่างนี้เดาว่าต้องมีคนเดาตอนจบแล้วแน่นอน ฮา แต่ไรท์เชื่อว่าทุกคนตับไม่พังหร๊อกกกก เรื่องนี้ที่แต่งให้น้อนมุยเราเป็นพระเอกเพราะเขาเป็นมายเมนเราเอง----แค่ก!ไม่ได้เห่อเลยจริงๆ!!!

ฟิคเรื่องนี้ไรท์ก็พยายามแต่งมาตั้งนานแล้วล่ะเพียงแค่ยังไม่ออกมาเผยแพร่ก็เท่านั้น*-*มัวแต่คิดพล็อตเรื่องเรียนมาเต็ม!

เพราะงั้นแล้วไรท์ขอฝากนิยายเรื่องนี้ให้ในอ้อมอกของรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ! มาคอมเม้นแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ได้ ถ้ามีอะไรที่มีจุดบกพร่องสามารถมาบอกไรท์ได้หรือมาให้คำแนะนำก็พอใจแล้วค่ะ

ปล.1 ตอนจบมันจบสวยนะเอออาจมีมุมพีคใครที่ไม่ได้มาอ่านข้อความนี้ถือว่าคุณพลาดนะ ฮา ฮ่า...//โดนลูกเตะของเหล่ารีดยำ---

เรื่องนี้จะเดินไปอย่างช้าๆกับการอัพแบบสโลว์? 

TB