นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
Fool [Yaoi]
การกระทำที่โง่เง่าไม่เคยคิดของเราอาจจะทำร้ายคนได้ทั้งตัวเรา คนที่้เรารักและ...คนที่รักเรา
ผู้เข้าชมรวม
275
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
275
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 13 มิ.ย. 57 / 23:54 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ก่อนที่เราจะทำอะไรควรจะคิดก่อน...เพราะผลที่เกิดตามมาหากมันเลวร้ายมันก็เกิดจากการกระทำโง่เง่าไม่คิดของเรา
.
.
.
Warning!!! : เรื่องนี้เป็นชายรักชายนะจ๊ะ
ปล.อย่าโพสต์จดหมายลูกโซ่นะ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“ทำไมนายทำอย่านี้”
“็ผมบอุแล้ว แุ่็ไม่ฟัผม”
“แล้วทำไมนาย้อเอาเินอเราไปให้เาใ้”
“็เาไม่มีอะ”
บทสนทนาในอียัวนเวียนอยู่ในหัว อยอย้ำวามเ็บปวที่เยมี ถ้าไม่มีมัน็ไม่มีวันนี้...วันที่ผม้อมายืนอยู่ในานแ่านที่ทำให้ผมรู้สึแย่ที่สุ ภาพอผู้ายทีุ่้นเยยืนับมือับผู้หิแปลหน้าที่ผมไม่รู้ับนเวที สร้าวามเ็บแปลบในหัวใ ผม้าวเินออมาาานที่บรรยาาศอบอวลไป้วยวามสุ ยัำไ้ีในวันที่เา...นนั้น อบับผม น้ำาหยแรร่วหล่น
.
.
.
“นิ หลับาิ”
“หือ มีไรอะ”
“น่าหลับาเหอะ”
ผมหลับาลามที่เาบอ ่อนะมีแรึผมให้เินไป้าหน้าเรื่อยๆแล้วึหยุล เาปล่อยให้ผมยืนนิ่ๆัพั แล้วึเินมาับมือผม เาุมมือผมมาวาไว้ที่หน้าอ้า้ายอเา ัหวะอหัวใที่ผมสัมผัสไ้มันแรไม่่าาอผมเลย
“ลืมาเลย”
ผม่อยๆเปิาามที่เาบอ ภาพแรที่เห็นือรอยยิ้มสใสอันเป็นเอลัษ์อเา ่อนที่แสไฟวูบไหวรอบายะึให้ผมหันไปมอแล้วยิ้มออมาทั้น้ำา เราอยู่ในหัวใวให่ที่ทำมาาเทียน ผมหันไปมอหน้าอนที่ทำเอร์ไพรส์ให้ผม
“นิ เรา็รู้ัันมานานแล้วนะ เรารู้ว่านายรู้ว่าเราิยัไ แล้วเรา็ิว่านายิเหมือนัน ั้น...เป็นแฟนเรานะ”
ผมพยัหน้ายิ้มให้เาทั้น้ำา เายิ้มให้ผมอีรั้่อนะมอบอ้อมอที่อบอุ่นสุในีวิให้ผม
“เราสัานะว่าเราะอยู่ับนายลอไป ะรันายลอไป”
.
.
.
ผมอัวเอไว้หลวมๆไม่มีอีแล้วรอยยิ้มที่แสนสใส อ้อมออันอบอุ่นไม่มีให้ผมอีแล้ว
“ฮึ...ไอนผิำสัา”
ผมปาน้ำาที่ไหลไม่หยุไป้าๆ ายัพาผมไปเรื่อยๆให้ถึุหมาย หวนนึไปถึอีเหุาร์ที่ทำให้ผมมีวามสุอีรั้ วันที่เรา...ลายเป็นรอบรัว
.
.
ผมยืนมอบ้านอเรา รถอเรา อทั้หมที่เป็นอเรา ไม่ใ่อผมหรืออเาแ่เป็นอเรา
“นิ ่อาวันนี้เราเป็นรอบรัวเียวันแล้วนะ ้นะรันิลอไป”
เสียระิบแผ่วเบาที่้าหูและรอยยิ้มอเามันทำให้ผมเื่อ...ว่ามันะเป็นอย่านี้ลอไป
.
.
.
ผมเินเ้ามาในสุสานแล้วหยุรหน้าหลุมศพที่มีรูปอผู้ายในวามทรำอยู่บนนั้น ่อยๆวามือที่สั่นเทาลบนรูปนั้น ภาพเหุาร์ที่ทำให้มันลายเป็นแบบนี้หวนย้อนลับเ้ามาอีรั้น้ำาที่เหมือนะหยุไหลเริ่มลับมาทีละหย ทีละหย่อนที่ะไหลออมาเป็นสาย
.
.
.
“ทำไมนายทำอย่านี้”
“็ผมบอุแล้ว แุ่็ไม่ฟัผม”
“แล้วทำไมนาย้อเอาเินอเราไปให้เาใ้”
“็เาไม่มีอะ”
ผมะโนออไป้วยแรอารม์ แม็์เาเป็นรุ่นน้อผมนะทำไมผมะ่วยเาไม่ไ้ เาไม่อบโ้ทำให้บรรยาาศเริ่มอึอั ่อนที่เาะเอ่ยึ้นมาทำลายวามเียบ
“เราสัเมาสัพัแล้วล่ะ นาย...รัแม็์ใ่ไหม”
ผมะั ่อนะหลบสายาที่มอมาอย่าเ็บปวราวับหัวใแสลายอเา มันเ็บนผมไม่อยาที่ะยืนอยู่รนี้แล้ว ผมพยัหน้า้าๆเายมือปิาัวเอแล้วหัวเราะในลำอเบาๆ่อนมอมาที่ผมอีรั้
“นานเท่าไหร่แล้ว”
“อนที่ผมย้ายที่ทำานใหม่ สอปีว่าหลัาเราย้ายมาอยู่ที่นี่”
เายัยิ้มให้ผมเหมือนเยแม้รอยยิ้มนั้นะแฝไป้วยวามเ็บปวที่ทำให้ผมเ็บ็ามที
“เา้อารเท่าไหร่”
“ส...สามแสน”
“นายมีพอเหรอ”
ผมส่ายหน้า เินเ็บผมไม่พออนนี้ผมยัไม่รู้เลยว่าะหาที่ไหน
“แล้วเาเอาไปทำอะไร”
“ผม็ไม่รู้”
ะว่าผมโ่็ไ้ แ่ผมิว่าถ้าเามาอวาม่วยเหลือาผม ผม็อยาะเป็นนที่ให้วาม่วยเหลือเาไ้ อีฝ่ายเียบไป่อนะพูออมา้วยเสียที่สั่นเรือ
“นิ...รัแม็์...มาว่า้นใ่ไหม”
ผมาวาบไปทั้ัววามเ็บปวทั้หมพุ่เ้าปะทะหัวใอผมแ่ผมรู้...ผมรู้ว่าเาเ็บมาว่าผมร้อยเท่าพันเท่า ผมทำไ้เพียพร่ำพูำว่าอโทษ้ำไป้ำมา้วยเสียสะอื้นนเา้อเ้ามาปลอบ เาเินเ้ามาอผมไว้แน่นระิบที่้าหูแผ่วเบา้ำๆว่าไม่เป็นไร อยลูบหัวปลอบผมนผมเหนื่อยแล้วเผลอหลับไปในอ้อมออเา เสียสุท้ายที่ผมไ้ยิน่อนที่สิผมะับวูบไป
“้นรันินะ”
.
.
.
ผม้มัวลอป้ายหลุมศพเอาไว้แน่น น้ำายัไม่หยุไหล ป้ายหลุมศพนั้นเย็นเยียบนทำให้ผมนึถึอ้อมออบอุ่นอเา อ้อมอที่ผมะไม่มีวันไ้สัมผัสอีแล้ว
“ผ...ผมอโทษ”
.
.
.
ผมื่นเ้ามาในห้อนอนอเราแ่ไม่เห็นเา้าาย ผมเินหาเารอบบ้านแ่็ไม่เอนผมเหลือบไปเห็นอหมายสีาว ผมหยิบมันึ้นมาแล้วเปิอ่านหมายที่เียน้วยลายมืออนที่ผมำลัามหาอยู่
‘ถึนิ
นี่้นนะ้นรู้ว่าสิ่ที่้นะทำ่อไปนี้มันโ่มาแล้ว็แล้ว็บาปมา้วย
แ่ว่านะนิ...้นรันิมานะ ้นไม่เหลือใรแล้วนะ พ่อแม่าิพี่น้ออ้น็ไม่มี
้นเหลือแ่ัว หัวใ แล้ว็นินะ
ถ้า้นไม่มีนิ ้น็ไม่อยาะมีีวิอยู่หรอ ถ้านิไ้อ่านหมายบับนี้็แสว่า้นไ้ทำลไปแล้ว
เี๋ยวไม่นานหรอะมีนมาบอเรื่ออุบัิเหุอ้น
นิเอาเินประันอ้นไปใ้ะนะ แล้วใ้ีวิให้มีวามสุ
หมายบับนี้ถ้าอ่านบแล้วเอาไปเ็บอย่าให้ใรเห็นหรือเผาไปไ้เลยยิ่ี
สิ่สุท้ายที่้นอยาะบอนิือ...
้นรันิมาที่สุและะรันิ...ลอไป’
น้ำาผมหยลบนระาษนเปียุ่ม อระาษเอาไว้แนบอ วันถัมาผมเอาหมายไปเ็บไว้ในที่ๆมีเพียผมเท่านั้นที่รู้ ัารเรื่อานศพ เินประัน ในานศพภาพสุท้ายอเาที่ผมเห็น รอยยิ้มที่มีวามสุอเามันเรียน้ำาอผมให้ไหลลมาอีรั้
.
.
.
Trrrrrrrrr
เสียโทรศัพท์ที่ัึ้นุผมาภวั์ ผมปาน้ำาลวๆแล้วรับโทรศัพท์
“ไพี่นิ พี่อยู่ไหนอะ ออมาาาน่อนทำไม”
“ไม่มีอะไรหรอแม็์ พี่แ่ปวหัวเลยลับ่อน”
“ั้นพี่ลับบ้านีๆนะรับ อ่อ พี่ผมับแ้ว้ออบุพี่มานะรับถ้าพี่ไม่ให้ยืมเินเราสอนไม่มีเินมาัานแ่แน่เลย แล้วผมะรีบหามาืนนะรับ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอแ่นี้นะ”
ผมวาสายแล้วมอรูปอ้นบนป้ายหลุมศพ อนนี้น้ำาผมมันแห้ไปหมแล้ว ำสัาทุอย่าที่เาเยบอับผมเอาไว้ผมรู้แล้วว่ามันเป็นเรื่อริ ผมรู้แล้วว่าอันไหนือรั...อันไหนือหล ผมนี่มัน...โ่ริๆ ผมลุึ้นแล้ว้มมอที่รูปอีรั้
“้น...นิอโทษ ่อานี้นิะไม่ทำเรื่อโ่ๆอีแล้ว นิะมีวามสุในส่วนอ้น้วยนะ...นิรั้นนะ”
สายลมพัมาวูบนึ ผมเผลออัวเอเอาไว้หลวมๆ่อนะลายลเพราะลมหอบนี้มันลับอบอุ่น สบาย...ไม่่าาอ้อมออ้น
“ผมรู้ว่าุ...ะอยู่ับผม...ลอไป”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผลงานอื่นๆ ของ Zodalin ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Zodalin
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น