รักวุ่นๆในท้องทะเล

เนื้อเรื่อง

อีก 5 ปี ก็มีเศรษฐีผู้และ ครอบครัวของเขา มี ลูกสาวซึ่งได้รับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมชื่อ โรรีโอ  อันซี  เธอมีดวงตาสีน้ำเงินเหมือนทะเล   ผมที่เป็นสีทองเหมือนกับแสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับชอบฟ้า    ริมฝีปากสีกุหลาบอมชมพูดูน่ารัก   และ  ผิวสีอมชมพูของเธอ   ภรรยาชื่อ     ออวามี    อันซี   และ   เขา ชื่อ คุณโรเบิด   อาทามี   อันซี  ได้ซื้อ บ้านหลังนั้น  เพราะเขาสนใจเรื่องครอบครัวของบ้านหลังนั้นที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย  เขาได้จ้างบอดี้การ์ดชื่อคอนทาส  แคนนิเวิลล์   ชายหนุ่ม   สูงคมเข้ม   ตาสีน้ำตาลทำให้ดูรู้ศึกหาวหาญ   ผมสีเงิน  และ   ดูไว้ใจได้   เพื่อมาปกป้องเขา และ ครอบครัวของเขา ให้อยู่อย่าปลอดภัย

                 วันหนึ่ง โร  อึดอัดมากในห้องของเขา   เลยเรียก   ผู้ติดตามของเธอ

“แองก้า   แองก้า”   โรเรียกคนที่ติดตามคุณพ่อของเธอ   และ   เป็นผู้ที่คอยเลี้ยงดูเธอมาตลอด  

“แองก้า   ห้องของโรมีอะไรก็ไม่รู้   มีกลิ่นอับด้วย   โรรู้สึกไม่ดีเลย   แองก้าช่วยดูให้ทีได้รึเปล่าคะ”    เธอถ้าอย่างเกรงใจมาก  

“   นั้นสิคะคุณหนู   เดี๋ยว แองก้า   จะทำความสะอาดให้นะค่ะ”   แองก้าพูดอย่างตั้งใจและเคารพ  

“   แองก้าฉันอยากช่วย”   โรพูดอย่างเป็นห่วงเป็นใย 

“ ไม่ต้องหรอกค่ะ  คุณหนู   ไปรอข้านอกดีกว่านะคะ”   แองก้าตอบมาอย่างเป็นห่วงเช่นกัน   

              โรจึงเดินออกมานอกบ้านของเขา  โรเห็นนางเงือกนางหนึ่งที่ว่าย อยู่ที่ผิวน้ำ โรก็เลยเดินตามไปจนถึงสุดคลอบหิน โร พยายามจะตามไป  แต่ พอดีในขณะที่คอนทาสเดินออกมาคุยโทรศัพท์   คอนทาสมาเห็นทัน 

“โร คุณจะทำอะไร”   คอนทาสถามอย่างประหลาดใจอย่างมาก  

“     ฉันเห็นนางเงือกว่ายอยู่แถวนี้”  “จริงๆนะ” โรตอบอย่างตกใจ            

“    เหลวไหลนางเงือกมีจริงที่ไหน   ภาพหลอนมั้ง” คอนทาสบอก 

“คงงั้นแหละ” โรตอบ 

“โร โร โร ไปไหนมาลูก แม่เป็นห่วงนะ”   ในทันทีที่   ออวามี    เดินเขา

“โรไม่เป็นอะไรคะ” โรพูดเพื่อทำให้แม่สบายใจ

“แล้วแม่หละค่ะเดินออกมาทำไมเดี๋ยวไม่สบายหลอก”   โรถามอย่างแปลกใจ

“แม่เป็นห่วงเลยออกมาดูโร”   แม่ตอบ

“ผมว่าน่าจะพาคุณโรเขาไปพักในบ้านก่อน   เดี๋ยวจะไม่สบาย”    คอนทาสพูดด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ต้องบอกหลอก   ฉันไปแน่   ฉันไม่ใช่คนที่โดนลม   โดนแดดแล้วจะเป็นอะไรไปง่ายๆซักหน่อย”   โรตอบด้วยวาจาที่ดูดื้อรั้นของเธอ

“อะ แหม่”    เสียงของแม่ดังขึ้นแทรกวาจาดื้อรั้นของโร   และ   ทำท่าทางไม่พอใจเป็นที่สุด

“โรขอโทษคะแม่”   โรพูดอย่างสำนึกผิด   และ   หันไปขอโทษคอนทาสอย่างไม่พอใจเท่าไร

                 โรเดินเข้าไปอย่างหน้าอายเพราะเสียฟอร์มที่โดนแม่ติต่อหน้าคอนทาส

คอนทาสรู้ศึกประหลาดใจกับคำพูดของโรที่พูดว่า

“ฉันเห็นนางเงือกว่ายอยู่แถวนี้”  “จริงๆนะ”

“มันจะจริงรึเปล่านะ”   คอนทาสพึงพำอยู่คนเดียว

                   วันรุ่งขึ้นคอนทาสได้ไปโทรศัพท์บอกให้เพื่อนของเขาเอาเรือดำน้ำมาให้   เพื่อนที่ชื่อว่า   มากั๊ด   ฟอริ่งเวล   เพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย    ของคอนทาส  มากั๊ดมีดวงตาสีน้ำเงิน    ผมสีเงิน   คมเข้ม    

“เฮ่   สวัสดีเพื่อน    ข้ามาแล้ว”   เสียงของ   มากั๊ด    ดังขึ้น   พร้อมลูกเรือของเขาอีก 2คนและเรือFerryลำใหญ่สีขาวสะอาดหมดจดของเขาที่กำลังจะเทียบท่า     แต่ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น    ที่เรือของมากั๊ด    จอดเลยท่าจึงชนสะพานไม้หักอันใหญ่หัก   จนได้ 

“อีกแล้ว   เพื่อนกู”    คอนทาสพูดออกมาด้วยความเหนื่อยใจมากและมากที่สุด

“ขอโทษ   นะคือขับไม่ค่อยระมัดระวังไปหน่อย”   มากั๊ดพูดออกมาอย่าเสียหน้า

“ไม่เป็นไรหรอกเพื่อน   เริ่มชินแล้ว”    คอนทาสพูดออกมาอย่างไม่ค่อยอยากจะพูดเท่าไร   (กัดฟันพูด)

“โอ๊ย   นิมันอะไรกัน”   เสียงของคุณโรดังขึ้น

“มาอีกแล้ว   ยายตัวพูดมาก”    คอนทาสพูดออกมาอย่างแพวเบาแต่มันไส้เล็กน้อย

“นี่คอนทาส    นายทำอะไรกับหน้าบ้านฉันเนี่ย    แล้วนี่ใคร”   ถามด้วยวาจาอยากรู้มากๆ

“อ้อ   นี่   มากั๊ด    ฟอริ่งเวล   เพื่อนของผมเอง    เขา   ทำอาชีพนักสำรวจธรณีวิทยา   และ   ศึกษาวิจัยสัตว์น้ำ   เพื่อส่งไปใช้ให้องค์การอื่นศึกษาต่อ

และอีก  1  อาชีพคือนักข่าว  ถ้าทำอาชีพนี่ก็จะเจอหัวข้อข่าวอย่างรวดเร็วและน่าสนใจอย่างมาก”   คอนทาสบรรยายอาชีพของมากั๊ดอย่างตั้งอกตั้งใจ

“โอ๊ย   นายนี่น่าจะไปเป็นครูนะ   รู้มากรึเกิน”    โรตอบอย่างกวนๆ

“คุณ   มากั๊ดค่ะ   เชิญเข้าไปพักก่อนได้นะค่ะ”    คำพูดของโรเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือในทันทีทันใด

“เชิญค่ะ    อยากดื่มน้ำรึเปล่าค่ะ    คุณ   มากั๊ด”     โรถามมากั๊ดอย่างอ่อนน้อม

“ไม่เป็นไรครับ     คือที่ผมมาก็แค่เอาเรือดำน้ำมาให้ทอนทาสเท่านั้นไม่มีอะไรมากมาย”    มากั๊ดตอบด้วยวาจาดูน่านับถืออย่างมาก

               ส่วนคอนททาสผู้ที่ยืนมองมากั๊ดและโรคุยกันอย่างสนุกสนานแต่คอนทาสรู้ศึกเศร้าแฝงด้วยความน้อยใจนิดๆ

“สวัสดีค่ะ   คุณเป็นใครหรือค่ะ”    เสียงของคุณนาย   ออวามีดังขึ้นแทรกการคุยอย่างสนุกของมากั๊ดและโร

“สวัสดีครับ    ผมชื่อ   มากั๊ด    เป็นเพื่อนของคอนทาสที่เดินทางมาจากในเมืองครับ”     มากั๊ด   พูดด้วยน้ำเสียงเกรงกลัว  

“หรอค่ะ    ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ    ฉัน   คุณนาย   ออวามี   เป็นแม่ของโร”   คุณนาย   ออวามีพูดด้วยวาจาเป็นกันเอง

“ครับ   ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะครับ”   มากั๊ดพูดพร้อม   โค้งคำนับคุณนาย   ออวามี   อย่างสุภาพ

“ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ   ลาก่อนครับ”    มากั๊ดพูดจบก็เดินออกไป

                  คุณนายออวามีก็เดินกลับเข้าไปในห้องเช่นกัน     จึงเหลือ   โรที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรทำ   ด้วยความที่ยังเป็นเด็ก   จึงแอบเดินตามคุณมากั๊ดไป   

“หวัดดีเพื่อน”   มากั๊ดเดินมาทักทายคอนทาสอย่างเป็นกันเอง  

“คุณกับคุณหนูเสร็จแล้วหรอวะ”   คอนทาสถามอย่างไม่ค่อยสงสัยเท่าไร

“เฮ้ย     นึกว่าจะเดินไปในที่ที่น่าสนใจกับเดินมาหาคุณคอนทาสซะนิ”   โรถอนหายใจและทำหน้าเซ่งอย่างแรง

โรยืนอยู่ใต้ต้นมะพร้าว   “ป๊อก   โอ๊ย”    ลูกมะพร้าวหล่นใส่หัวโร   จนทำให้โรล่มลง   โรร้องเสียงดังจนทำให้    คอนทาสและมากั๊ดตกใจ

“โอ๊ย    แย่ที่สุดเลย”    โรร้องดังรั่น    ทำให้คนทั้งบ้านตกใจ

“อ้อ   ที่แท้ก็คุณหนูนี่เองที่ซนไม่เข้าถ้า    เอาซะเลยนะ”     คอนทาสพูดกวนๆ    แล้วยืนมือไปช่วยโร

 โรปัดมือของคอนทาสออกและยืนขึ้นพร้อมเดินเข้าไปอย่างไม่พอใจ   ก่อนจะถึงหน้าประตู    แองก้าเดินออกมาเข้ากอดโรด้วยความเป็นห่วง

“คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ”   แองก้ารีบถาม   พร้อมสำรวจตัวโร

“โรไม่เป็นไรเลยซักนิด   แองก้าอย่าคิดมากนะค่ะ”   โรบอกแองก้า

              โรเดินเข้าไปในบ้านพร้อมแองก้า    และ   พ่อแม่ของโรก็เดินเขามากอดโรพร้อมถามเหมือนแองก้า     

“ลูกแม่ลูกเป็นอะไรรึเปล่า”    คุณนาย   อาวามี   ถาม

“ใช่ลูก   พ่อว่าไปโรงพยาบาลดีกว่ามั้ยลูก”    คุณ   โรเบิด   ถามอย่างตกใจ

“โอ๊ย   ไม่เอาหรอกค่ะพ่อ   พ่อค่ะ แม่ค่ะ   หนูไม่เป็นอะไร   ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ    แองก้าค่ะโรอยากพัก      พาโรขึ้นไปข้างบนหน่อยนะค่ะ”    โรพูดเพื่อทำให้ทุกคนสบายใจ

“ค่ะ    ไปเลยนะค่ะ”   แองก้ารีบตอบรับ

                     เวลา   3   ทุ่ม   โรตื่นขึ้นมา     มองออกไปนอกหน้าต่าง    เห็นคอนทาสและมากั๊ดกำลังขึ้นไปบนเรือ

“เอ๊ะ   นั้นคุณมากั๊ดกับคุณคอนทาสนิ    จะไปไหนกันนะ    รู้แล้ว   ตามไปดูดีกว่า”    โรพูดและคิดว่ามันจะต้องสนุกแน่ๆ   จึงเรียบใส่เสื้อคลุมแล้วแอบขึ้นไปบนเรือ

“นี่มากั๊ด   เราจะออกเดินทางคืนนี่เลยหรอ”   คอนทาสถามอย่างไม่แน่ใจ

“เออ....ดิ”   มากั๊ดตอบ   อย่างลำคราญ

“งั้นเรารีบขึ้นเรือดำน้ำก่อนดีกว่า”   คอนทาสพูด

                ขณะที่โรแอบยืนฟังอยู่โรก็เลยแอบขึ้นตามคอนทาสไปบนเรือดำน้ำและซ้อนตัวอยู่ในนั้น

คอนทาสกับมากั๊ดขึ้นไปบนเรือโดยไม่รู้ว่าโรอยู่ในเรือดำน้ำด้วย   พอคอนทาสและ   มากั๊ดขึ้นไปบนเรือลูกเรือของมากั๊ดก็ค่อยๆน้ำเรือลงสู่ไต้น้ำ   และ    มากั๊ดก็ขับเรือสำรวจใต้ท้องทะเล      ส่วนโรผู้ที่ซ้อนตัวอยู่เป็นเวลานานก็รู้ศึกอึดอัดขึ้นมา   จึงพยายามขยับตัวอย่างเบาๆ  

“โครม”   เสียงของกล่องเปล่าที่อยู่ในเรือตกลงมาโดนฝีมือโร

“เสียงอะไรวะ”     คอนทาสถามอย่างแปลกใจจึงเข้าใปดู

แต่พอคอนทาสมองลงไป   โรเลยตัดสิ้นใจลุกขึ้นมา

“โป๊ก”   เสียงหัวของคอนทาสชนกับโร

“โอ๊ย   จะมองอะไรก็ให้มันระวังๆหน่อยสิ”    โรโวยวาย

“นิผมนะ   ระวังแล้วนะ   คุณต่างหากที่ไม่ระมัดระวัง”   คอนทาสเถียง

     คอนทาสกับโรเถียงกันไปเถียงกันมา     จนมากั๊ดเห็นอะไรประหลาดจึงบอกคอนทาส

“คอนทาส   คอนทาสเจอแล้ววะ     เมืองบาดาล”      มากั๊ดบอกคอนทาสอย่างดีอกดีใจ

“ไหนวะ”คอนทาสถาม

“ไหนหละ”แล้วแทรกด้วยเสียงของโร

              มากั๊ดขับเรือไปซ้อนตรงปากะรังใหญ่    ทุกใส่ชุดดำน้ำแล้วออกไปข้างนอกเรือ    และแอบซุมดู  จนมีเงือกสาวนางหนึ่ง

“สวัสดี   จ้ะ”    เงือกสาวทักทายทำให้คอนทาสมากั๊ดและโรตกใจเป็นอย่างมาก

“นี่เธอเป็นเงือกหรอ”   โรเอ่ยปากถามก่อนใคร

 “ใช่ฉันเป็นเงือก   งั้นฉันของแนะนำตัวเองก่อนนะฉันชื่อ   เนดิส   อันเจล    ฉันเป็นลูกสาวเจ้าบาลดาลในคาบมหาสมุทรนี้”  เนดิสตอบด้วยวาจาดูคุ้นเคย

         เนดิส   นางเงือกผมสีม่วง   ดวงตาสีฟ้าผมยาวถึงเอว  ริมฝีปากสีแดงออกชมพู   

“พวกเจ้าเป็นใครกัน”     เนดิสถาม

“พวกเรา   โร   คอนทาส   มากั๊ด     พวกเราเป็นชาวมนุษย์”   โรตอบเนดิสอย่างเกรงใจนิดๆ

“แย่แล้ว   พวกเธอคือมนุษย์มานี่ก่อน    ท่านพ่อจะเห็นพวกเธอไม่ได้    เพราะถ้าเห็นพวกจะไม่มีสิทธิจะขึ้นไปบนพื้นโลกอีกนะ”   เนดิสตอบ

“ทำไมล่ะ”   โรถาม

“เพราะพิธีบูชามนุษย์นะสิ   ถ้ามนุษย์ตนใดลงมาในนี่ท่านพ่อก็จะสั่งให้ทำไปให้อสูรกายที่ลับไหลอยู่   เพราะเมื่อมีมนุษย์ลงมาอสูรกายจะฝืนหลังจากที่ได้กลิ่นไอมนุษย์แล้ว”   เนดิสเล่าทุกอย่างให้ฟัง

“แล้ว    เราจะทำยังไง”   โรถาม

“ฉันเป็นลูกสาวเจ้าบาลดาพอมีเวทมนต์อยู่บ้าง   แต่ฉันฝึกมาอย่างดีไม่ต้องห่วง   แต่มีข้อแม้ว่าถ้าฉันเสกแล้วพวกเธอต้องช่วยพวกเรานะ”     พอเนดิสพูดจบก็เสกให้ทุกคนเป็นเงือก 

“เย่ฉันได้เป็นเงือกแล้ว”   โรพูดด้วยความดีใจ

“สัญญาแล้วนะ”เนดิสพูดด้วยวาจาดูเอาแต่ใจ

พอเสร็จเรียบร้อยเนดิสก็พาเข้าไปที่พักในพระราชวัง     แต่พอมาถึง    ก็เห็นอสูรกายกำลังจับตัวเจ้าบาดาล   

“เจ้าเป็นใคร”   เนดิสถาม

“    ชื่อของข้าคือจาโก้    อรูสที่หลับใหลมานา”

“ไม่จริงเจ้าไม่มีทางตื่นขึ้นมาได้ไม่มีมนุษย์ซักหน่อย” เนดิสบอกอย่างตกใจ

“นั้นมนุษย์”    จาโก้พูดขึ้น   พร้อมดึงตัวโรไว้แล้วหายไป

“คุณหนู   คุณหนู”   คอนทาสตะโกนขึ้น

“พวกนั้นเป็นใครกันลูก”   เจ้าบาดาลถามเนดิส

“เออ   พวกเขาเป็น   มนุษย์    ค่ะพ่อ”    เนดิสตอบอย่างอ้ำๆอึ้มๆ

“พ่อนะไม่โกรธหรอกที่ลูกพามนุษย์เข้ามาเพราะพ่อรู้ว่าวันนี้มันต้องเกิด” เจ้าบาลตอบ   

“หนูจะไปช่วยโรค่ะ    เพราะหนูทำให้เธอต้องเดือดร้อนหนูจำเป็นค่ะ”    เนดิสพูดอย่างตั้งใจ        

“เราด้วยเพราะยังไงคุณหนูต้องมาเพราะเห็นพวกเรา   เราจะไปด้วย”คอนทาสพูดขึ้น

“งั้นรับนี้ไว้หากจิตใจเจ้าเข้มแข็งเจ้าจะไม่หวั่นเกรงสิ่งใด”   เจ้าบาลพูดจบก็ให้ดาบ 1 เล่มแก่คอนทาส

“ขอบคุณมากครับ”เมื่อคอนทาสพูดจบก็โค้งคำนับ

   เนดิสนำทางไปยังปากถ้ำของจาโก้    และจาโก้ก็เดินออกมาพร้อมกับโร  

“อ้อ   นี่มาช่วยคุณผู้หญิงท่านนี้กันหรอ”    จาโก้ถ้าและยิ้มไปด้วย

“ถ้าใช่แล้วจะทำไมมันเกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ”    เนดิสพูดกวนๆ

“นี่นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี่นะ” โรดิ้นจนสุดชีวิต     แล้วกัดมือจาโก้ขึ้นแล้วหนีมาอยู่หลัวคอนทาส

“นี่     ส่งผู้หญิงคนนั้นคืนมาเดี๋ยวนี่นะ”     จาโก้พูดเสียงดัง

“ไม่”   ทุกคนร่วมใจกันประสานสานเสียง

แล้วคอนทาสก็ชักดาษออกมา    ส่วนเนดิสก็เตรียมร่ายเวทมนต์    ทั้งสองปล่อยพลังมาพร้อมกัน    ใส่จาโก้  จนทำให้จาโก้บาดเจ็บสาหัด    และ  เจ้าบาดาลก็ผ่านมาพอดี     มาทันเห็นจาโก้กำลังจะปล่อยพลังใส่เนดิส   เจ้าบาดาลรีบลงไปรับแทน

“พ่อ”   เสียงของเนดิสดังไปทั่วทั้งมหาสมุทร   ความเสียใจ

“พ่อไม่มีอะไรจะให้ลูก   พ่อจะถ่ายเทพลังทั้งหมดให้มากั๊ดนะ   แล้วโรนะคือน้องสาวเจ้าดูแลน้องด้วยนะเนดิส    ฝากรักษาลูกของข้าด้วยมากั๊ด”   เจ้าบาลพูดด้วยลมหายใจสุดท้ายของเขา   แล้วจากไป    โรอึ้งไปพักหนึ่งแล้วกอดพ่อของเขา   มากั๊ด  เข้าไปกอดเนดิสด้วยความรัก

หลังจากนั้นไม่นานก็มีงานศพของเจ้าบาลดาล    คอนทาสและ โรก็มาร่วมงานด้วย

“เอาล่ะนะ   เรื่องร้ายๆก็ผ่านไปแล้ว   คุณมากั๊ดกับเนดิสล่ะค่ะเมื่อไหล่จะแต่งงานกันซักทีโรอยากจะไปงานของพวกคุณจะแย่อยู่แล้ว”   โรพูด

“พวกเราก็คงต้องผ่านงานศพคุณพ่อไปนานๆก่อนถึงจะจัดงานได้”    เนดิสตอบ

“แล้วแกล่ะคอนทาส”    มากั๊ดตอบ

“มั้นกันแล้วคงไม่นานหรอก”คอนทาสตอบ

“ยินดีด้วยนะน้องสาว”   เนดิสพูดกับโร

“เช่นกันค่ะพี่สาว”   โรพูดกับเนดิส

แล้วเข้ากอดกัน

และอยู่กันอย่างมีความสุขตลอดไป