คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Exo x you] แค้นรัก EP.5 หวนกลับมา ----- 100%
EP. 5 หวนกลับมา
ภายในรถสต๊าฟที่แล่นออกมาหลังจากเสร็จสิ้นการถ่ายแบบของหนุ่มๆ Exo m ตาสวยจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับกำลังเหม่อลอย ในหัวว่างเปล่าเกินที่จะสนใจคำพูดของคนรอบข้างที่กำลังสนทนากันอยู่ มือสวยดึงคอเสื้อขึ้นสูงปิดรอยเขี้ยวที่ห้อเลือดไว้ไม่ให้คนนั่งข้างๆสังเกตเห็น
เธอก็แค่คนที่ฉันไม่รู้จัก...
เจ็บปวดเกินกว่าถูกกระทำทางร่างกาย คำพูดเล็กน้อยกับสามารถทำให้เจ็บปวดมากกว่าการทำร้ายร่างกาย ระยะเวลา 2 ปีที่จากไป และหวนกลับมา คุณไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอคริสในรูปแบบนี้ สิ่งที่คุณก้าวพลาดไม่ใช่การจากไป หากแต่เป็นการกลับมาอีกครั้งต่างหาก
“เป็นอะไรรึเปล่า?” ยูราหันมาถามหลังจากนั่งสังเกตคุณมาสักพัก
“ออ...เปล่าค่ะ ฉันแค่เหนื่อยๆ ไม่เป็นไรค่ะ” คุณตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ได้คุยกับคริสบ้างรึยัง?”
“เออ...ยังค่ะ”
“วันนี้ไม่ได้เจอกันเหรอ?”
คำถามของยูราทำเอาภาพเหตุการณ์วันนี้ผุดขึ้นมาในหัวแทบจะทันที
“ฉัน...ยังไม่อยากเจอเขาน่ะค่ะ”
“อ้าวเหรอ? พี่คิดว่าเธอสองคนจะได้คุยกันซะอีกพี่ถึงได้ให้เรามาช่วยงานวันนี้น่ะ เห็นว่าไม่ได้เจอกันนาน เสียดายจัง น่าจะได้เจอกัน”
คุณยิ้มรัยรอยยิ้มเสียดายของยูราแล้วหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างรถเหมือนเดิม เพราะไอร้อนรอบดวงตาเหมือนจะเอ่อขึ้นมา มือเรียวยกปิดดวงตาตัวเองไว้กันไม่ให้น้ำใสๆ ไหลออกมาให้คนข้างๆ แตกตื่น และเลือกหลับตาลงในที่สุด
รถแล่นมาจอดด้านหลังตึกที่เดิม ยูราลงจากรถแล้วเดินไปช่วยสต๊าฟผู้ชายยกของเข้าไปในตึกโดยไม่ได้สังเกตว่าคุณหลับอยู่บนรถ ผ่านไปหลายนาทีกว่าคุณจะรู้สึกตัวขึ้นว่าในรถไม่มีใครสักคน คุณถึงรีบลงมา พร้อมๆกับรถสีขาวแล่นเข้ามาจอดขนาบข้าง
“โอ๊ยยยเหนื่อยยยยย...” เสียงบ่นยาวๆของใครสักคนดังขึ้นตอนประตูรถเปิดออก แบคฮยอนคือคนแรกที่ลงจากรถ ตามด้วยชานยอล ซูโฮ และดีโอ คุณมองพวกเขาจากด้านหลังแล้วเพลออมยิ้มน้อยๆ ถึงจะผ่านมาตั้งสองปีแต่ความสดใสร่าเริงของแบคฮยอนก็ยังเหมือนเดิม ไม่ต้องพูดถึงรอยยิ้มกว้างๆ ของชานยอลและซูโฮ รอยยิ้มแสนเป้นมิตรนั้นไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด สำหรับดีโอแล้วดวงตากลโตนั้นเด่นที่สุด
จงอินลงรถมาตามหลังทุกคนที่เดินเข้าไปด้านใน เขาสูงขึ้นจากเดิมมากในความทรงจำของคุณแต่ผิวแทนของเขาก็ทำให้เขาหล่อกว่าเดิมเสียอีก หลังจากกลับมานี้คือวันแรกที่คุณได้เห็นพวกเขาฝั่ง k เลยกว่าได้
“รอด้วย!!”
คุณกำลังจะหันมาปิดประตูรถตอนที่เสียงหนึ่งตะโกนเรียกเพื่อนๆในวง ร่างสูงกระโดนลงจากรถไม่ลืมที่จะปิดประตูก่อนจะรีบเดินตามหลังจงอินไป คุณยิ้มกว้างเหมือนแวบนึงที่หน้าหล่อหันมามองก่อนจะผ่านประตูกระจกเข้าไป ใจคุณกระตุกน้อยๆกับใบหน้าขาวของเซฮุน ความหล่อเหลาของเขาไม่ต่างจากเมื่อก่อนสักนิด ที่ต่างออกไปคือส่วนสูงที่มากขึ้นกว่าเดิมและรอยยิ้มที่แสนน่ารักเมื่อกี้
นายยิ้มแล้วน่ารักที่สุดเลยเซฮุน....
อะไร?
ขาเรียวหยุดนิ่งหันกลับมามองทางออกด้านหลังที่เขาเพิ่งเข้ามาอย่างไวหลังจากเดินคิดอยู่สักพัก
ใบหน้าหวานของหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ระหว่างรถของพวกเขากับรถสต๊าฟอีกคัน ร่างเล็กๆพร้อมรอยยิ้มหวานดุจดอกไม้ที่น่าถนุถนอม รอยยิ้มแสนอ่อนโยนที่เขาวาดฝันที่จะได้เห็นอักครั้ง
เมื่อกี้....ใช่...ใช่...
“เซฮุนจะไปไหนอ่ะ?” จงอินหันไปตะโกนถามเมื่ออยู่ๆคนที่เดินข้างๆหันกลับแล้วออกวิ่งไปที่ทางออก
“เดี๋ยวมา!” เสียงเข้มตะโกนบอกอย่างไม่ใส่ใจ ตอนนี้ขาทั้งสองข้างสั่งงานให้ตัวเองวิ่งตรงอย่างเดียว ใจเต้นแรงอย่างคาดหวัง ในหัวตอนนี้มีแต่ภาพของหญิงสาวพร้อมรอยยิ้มหวานคนนั้น
นูน่า...นูน่าใช่มั้ย?
ขายาวหยุดชะงักค้างที่หน้าประตู ตาคมจับจ้องมองไปที่รถที่จอดขนาบข้างทั้งสองคันก่อนจะกวาดมองไปรอบๆ ที่มีเพียงความว่างเปล่า
อยู่ที่ไหน?
แผ่นอกว้างขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ นิ้วเรียวกำเข้าหากันแน่นก่อนจะก้าวยาวๆไปที่รถทั้งสอง หน้าหล่อหันซ้ายขาวมองสำรวจหาร่างบางรอบๆ แต่ก็ไม่พบใครสักคน ลมหายใจร้อนๆ ถูกพ้นออกจากเรียวปาก ใจที่เต้นแรงบัดนี้แทนที่ด้วยความรู้สึกโหวงเหวงอย่างหดหู่
สาบานเลยว่าเขาไม่ได้ตาฝาดไปที่เห็นคนที่เขานับวันรอให้กลับมาเมื่อกี้ ถึงเวลาจะผ่านไป แต่ใบหน้าสวยนั้นยังไม่เปลี่ยน แต่ทำไมกัน เขาถึงไม่เจอคุณที่นี้ ทั้งที่ผ่านไปเมื่อกี้เท่านั้นเอง เขาไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย?
ไม่ใช่งั้นเหรอ?
.
.
.
.
.
.
.
.
“เซฮุนน่า...”
(เซฮุน)
คุณเคยมีความหวังมั้ย? แล้วความหวังของคุณเป็นแบบไหน?
สำหรับของผม...ไม่ว่ามันจะยากขนาดไหน ใช้เวลาเท่าไหร่ ต้องอดทนในรูปแบบไหน ผมจะคว้ามันมาให้ได้
สำหรับตอนนี้....ความหวังของผม....
.
.
.
.
.
.
.มันอยู่ตรงหน้านี้แล้ว....
ติ้งง....
เสียงข้อความจากโทรศัพท์ที่วางแน่นิ่งอยู่ข้างเตียงนอนส่งเสียงดังแรงๆ ให้ร่างบางที่หลับอยู่สะดุ้งตื่นจากความฝัน มือเรียวกวาดไปรอบๆ โต๊ะตัวเล็กที่อยู่ด้านข้าง ไม่สนใจว่าจะปัดอะไรหล่นลงไปบ้างเพราะสิ่งที่ต้องการมีแค่โทรศัพท์เครื่องเล็กๆเท่านั้น
“อืมม...” เสียงครางแผ่วลอดจากปากสวย นิ้วเรียวดึงผ้าปิดตาออกเล็กน้อยพอให้มองเห็นหน้าจอที่ส่องแสงสวางจนแสบตา
(เซฮุนตัวปลอม) ‘เธออยู่รึเปล่า?’ --- 01.02
“อืม...อยู่”
นิ้วเรียวกดตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
(เซฮุนตัวปลอม) “รบกวนเวลานอนรึเปล่า?”---01.05
“เปล่าหรอก เพิ่งเสร็จจากตารางงานรึไง? คิคิ”
(เซฮุนตัวปลอม) “อืม...คิคิ” --- 01.09
“เหนื่อยรึเปล่า? นายน่าจะพักผ่อนนะ”
(เซฮุนตัวปลอม) “ฉันมีเรื่องอยากจะบอก” --- 01.13
“เรื่องอะไร? สำคัญมากเลยเหรอ?”
(เซฮุนตัวปลอม) “อืม...สำคัญที่สุดในชีวิตเลยล่ะ” ---01.16
“ฉันพยายามนึกหน้านายแล้วตอนนี้ คิคิ”
(เซฮุนตัวปลอม) “เธอเดาไม่ถูกหรอก...” --- 01.20
“ใช่แล้ว..ตั้งแต่ที่นายบอกว่าเป็นโอเซฮุนฉันก็เลิกเดาไปแล้วล่ะ”
(เซฮุนตัวปลอม) “คิคิ เธอคงไม่เชื่อสินะ” ---01.25
“คิคิ...มันไม่เหมาะกับโอเซฮุนสักนิด นายตลกเกินไป โอเซฮุนเป็นคนตลกเหรอ?”
(เซฮุนตัวปลอม) “คิคิคิ...” --- 01.28
“อา...ว่าแต่นายมีเรื่องอะไร? เล่ามาสิ”
(เซฮุนตัวปลอม) “นูน่ากลับมา....” --- 01.33
นิ้วเรียวหยุดชะงักอยู่ที่จอทัสกรีน ก่อนร่างบางที่นอนเหยียดยาวจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ผ้าปิดตาถูกดึงออกและเหวี่ยงลงพื้นอย่างไม่สนใจ ปากอิ่มอ้าออกเล็กน้อย
“จริงเหรอ? นูน่า...ของนาย...กลับมาแล้ว”
(เซฮุนตัวปลอม) “อืม...ฉันดีใจที่สุด นูน่ายังสวยเหมือนเดิม” ---01. 36
“ออ...อืม...ดีใจกับนายด้วยนะ ว่าแต่..นี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตนายเหรอ?”
(เซฮุนตัวปลอม) “อืม...รองจากการเป็น Exo นะ 555” --- 01.40
“นายนี้นะ...ขี้ตู่จริงๆ ถ้านายเป็นโอเซฮุนจริงก็ส่งรูปให้ดูหน่อยสิ ถ้าไม่...ก็กลับไปนอนเลย ฉันง่วงจะตายแล้ว”
(เซฮุนตัวปลอม) “555 โอเค...เธอนอนเถอะ ฉันแค่อยากให้เธอดีใจกับฉันน่ะ” --- 01.44
“ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ? เรายังไม่รู้จักกันดีเลย”
(เซฮุนตัวปลอม) “แต่เราคุยกันมา 2 ปีแล้วนะ เธอเป็นเหมือนเพื่อนฉันคนนึงแล้วล่ะ” --- 01.47
“ใครเป็นเพื่อนนาย ขี่ตู่อีกแล้ว เอาล่ะโอเซฮุน...นายไปนอนได้แล้ว พักผ่อนน้อยระวังทำงานไม่ไหวนะค่ะ พ่อไอดอล”
(เซฮุนตัวปลอม) “คิคิคิ...ok” --- 01.50
“Goodnight”
หน้าจอแชทดับลงพร้อมข้อความสุดท้ายที่ถูกส่งออกไป มือเรียวกดปิดจอโทรศัพท์ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างเก่า
ตาสวยมองจ้องเพดานสีขาวในห้องที่มืดมิดก่อนจะพ้นลมหายใจออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่เพิ่งเลิกแชทไป
นายคงดีใจสุดๆเลยใช่มั้ย?...โอเซฮุน
หอพัก Exo ….
“เซฮุนน่า....นอนได้แล้ว เล่นโทรศัพท์อยู่ได้” ซูโอเดินเข้ามาหาคนตัวสูงที่นั่งชันเข่าเล่นอยู่ที่โซฟายาวพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้โทรศัพท์ของน้องเล็กที่มัวแต่นั่งไม่สนใจเวลาจนเชาต้องเดินมาเรียกให้กลับไปนอนเพื่อตารางงานในวันพรุ่งนี้
“อย่าแอบดูสิครับ ไม่มีมารยาทเลย” เซฮุนหันไปบอกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลีดเดอร์ของวงก่อนจะลุกขึ้นยืน ไม่สนใจว่าคนเตี้ยว่าจะแยกเขี้ยวใส่รึเปล่า เพราะตาคมกำลังจ้องมองหน้าจอที่มีข้อความเด้งขึ้นมา
(ยัยกิมจิ)“Goodnight” --- 01.52
มุมปากเรียวยิ้มเล็กน้อยกับข้อความสุดท้ายที่ได้รับอย่างไม่มีเหตุผลให้กับคนที่เขาไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ แต่ระยะเวลาตลอด 2 ปีที่ได้คุยกันทางแชทนั้นข้อความต่างๆของยัยกิมจิสามารถทำให้เขาอมยิ้มได้ตลอด ถึงจะไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้ากันสักครั้งก็เถอะ
“night…”
นิ้วเรียวเลื่อนออกจากห้องแชทยัยกิมจิ แล้วเข้าไปอีกห้องที่มีรูปใบหน้าหวานของคุณอยู่บนดิสเพลย์ หน้าหล่อยิ้มอีกครั้งก่อนจะเคลื่อนเร็วส่งข้อความออกไป
"ราตรีสวัสดิ์ครับนูน่า"
“แอบดูแบบนี้ไม่มีมารยาทเลยนะครับ ไปนอนเถอะครับฮยอง” เซฮุนหันมาบอกคนข้างๆที่ยังยื่นหน้ามองโทรศัพท์ของเขาอยู่อย่างไม่มีมารยาทหลังจากกดตอบข้อความสุดท้ายเรียบร้อย ก่อนจะยิ้มให้คนที่เขาเคารพเล็กน้อยแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนไป ไม่สนใจเสียงบ่นไล่หลังของคนที่ได้ชื่อว่าหัวหน้าวงอย่างซูโฮสักนิด
"นายด่าฉันเหรอ? ฉันเป็นพี่นายนะ เอ...จริงๆเลย!"
70%
ผ่านไปหลายวันหลังจากถูกคริสทำร้ายในห้องแต่งตัว คุณใช้เวลาอิสระกับบ้านและงานที่แทบไม่ได้เจอเขา คุณแอบคิดในใจไม่ได้เลยว่ารู้สึกโชคดีที่แม่ของเขามาเยี่ยมที่เกาหลี ทำให้คุณไม่ต้องเจอกับเขา ถึงมันจะเป็นเวลาที่ดี แต่ใจคุณกลับยังหวั่นกลัวอยู่ทุกครั้งที่ต้องเดินอยู่ในบริษัทคนเดียว ตามทางเดิน หรือบันได หรือแม้แต่ภายในห้องเก็บเสื้อผ้าของพวกเขา เพราะคริสมักโพล่มาแบบไม่ให้ตั้งตัวตลอด
ใครจะรู้ว่าเขาจะโพล่มาตอนไหนบ้าง....
วันนี้เป็นเช้าอีกวันหนึ่งที่คุณตื่นขึ้นมาภายในห้องนอนและข้อความเล็กๆของเซฮุนที่ส่งมาให้ยิ้มทุกครั้ง คุณกับเซฮุนเองก็แทบจะไม่ได้เจอกันเพราะตารางงานที่แสนรัดตัวของพวกเขา แต่ถึงอย่างนั้น คนน่ารักอย่างเซฮุนก้ยังคงหาเวลาส่งข้อความสั่นๆมาอยุ่ดี
“ชาเขียวไข่มุกแก้วนึงค่ะ” คุณบอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง หลังออกจากบ้านเพื่อมาทำงานแล้วแวะเข้าร้านชาไข่มุกตรงข้ามบริษัท มันนานมากแล้วที่ไม่ได้เข้ามาที่ร้านนี้ วันนี้คือวันแรกเลย
“รอสักครู่นะค่ะ”
คุณพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ ระหว่ารอตาสวยกวาดมองรอบๆร้านที่แสนคุ้นเคย ถึงจะผ่านมาตั้งสองปี แต่ที่นี้ยังคงเหมือนเดิมไม่แพ้ที่อื่นๆ คุณยิ้มน้อยๆเมื่อมองเห็นกระดานรูปถ่ายที่ครั้งหนึ่งเคยมีรูปคุณและดูเหมือนว่ามันก็ยังคงอยู่ ดูท่าเจ้าของร้านจะไม่ได้ย้ายมันออกเลย แค่คิดใบหน้าของเด็กน้อยคนหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที
“ขอโทษนะค่ะ...” เสียงเล็กๆขอใครคนนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง คุณหันไปตามเสียงยังเด็กสาวร่างเล็กคนหนึ่ง
“ค่ะ?”
“คุณ....” หน้าสวยมองคุณกลับมาอย่างสงสัย คิ้วเรียวขมวดกันจนเป็นปม ตากลมโตกระพริบถี่ๆ อย่างสงสัย นิ้วชี้เคาะเบาๆกับเรียวปากอมชมพูอย่างขบคิดไม่ต่างจากคุณที่มองคนตรงหน้าอย่างคุ้นๆ
“ลิลลี่?” คุณเอ๋ยถามก่อนอย่างสงสัย แต่คำถามของคุณก็ทำเอาตากลมเบิกกว้างขึ้นทันที
“ลิลลี่...ใช่มั้ย?” คุณถามอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม
“โอ๊ะ!...พี่นานา” เสียงใสร้องขึ้น ชี้นิ้วมาที่คุณพร้อมสีหน้าแปลกใจและคาดไม่ถึง
“จริงเหรอค่ะเนี้ยะ? ใช่พี่นานาจริงๆเหรอค่ะ?” ลิลลี่ลูกครึ่งไทยเกาหลีที่เคยสนิทกับคุณมากลุกขึ้นเดินเข้ามาหาอย่างเร็วเมื่อคุณส่งยิ้มหวานให้ และสวมกอดแน่นๆให้กับคนตัวเล็กกว่า
“เธอโตขึ้นมากเลยนะ พี่จำไม่ได้เลย” คุณพูดแล้วมองสำรวจคนตรงหน้า รอยยิ้มแสนหน้ารักไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด
“พ่อค่ะ...พี่นานามาค่ะพ่อ!” ร่างเล็กของลิลลี่วิ่งหายเข้าไปหลังร้านก่อนจะลากชายวัยกลางคนเจ้าของร้านชาไข่มุกออกมา
“คุณลุงสวัสดีค่ะ” คุณโค้ง90องศาให้กับชายตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะตอบรับอ้อมกอดของชายที่คุณนับถือให้เป็นลุง
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? หายไปนานเลยนะ”
“ค่ะ กลับมาได้อาทิตย์กว่าๆ แล้วค่ะ แต่ไม่ได้แวะมา” คุณพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปรับแก้วชาเขียวจากพนักงานที่นำมาเสริฟแล้วนั่งลงแล้วสนทนากับคนทั้งสองอยู่เป็นนาน จนกระทั่งเสียงข้อความจากโทรศัพท์ของลิลลี่
“อีกแล้วนะ อะไรนักหนากับโทรศัพท์เนี้ยะ” คนเป็นพ่อหันไปบ่นลูกสาวที่ก้มหน้าก้มตาตอบข้อความกลับพร้อมยิ้มน้อยๆ โดยไม่สนใจเสียงบ่นสักนิด ก่อนเจ้าตัวจะรีบเดินหนีไปหลังร้านทันที คุณเองก็นั่งอยู่สักพักก่อนจะขอตัวออกมาตอนที่ยูราโทรตาม
รถสีขาวของหนุ่มๆ Exo-k มาถึงหน้าตึกพอดีกับที่คุณมาถึง เด็กๆรีบลงจากรถแล้วเข้าไปด้านในเพราะเตรียมตัวตามตารางงานตอนเช้า คุณมองเซฮุนที่กำลังจะลงจากรถแล้วอดยิ้มกับสีผมวันนี้ของเขาไม่ได้ สีผมสีแดงเด่นจะทะลุออกมานอกรถเลยทีเดียว
“เซฮุนหล่อมากเลยเนาะ”
แฟนคลับที่ยืนอยู่ข้างๆคุนพูดคุยกัน คุณหันไปมองก่อนจะล้วงหยิบเอาโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาบ้าง ก่อนจะทำตัวให้เป็นเหมือนแฟนคลับคนหนึ่ง กดรัวถ่ายรูปเซฮุนที่กำลังลงจากรถอย่างสนุก และดูเหมือนเจ้าตัวจะหันมาเห็นซะด้วย
“โอะ!” เสียงเซฮุนร้องเบาๆ หน้านิ่งๆของเขาดูตกใจน้อยๆที่เห็นคุณยืนถ่ายรูปเขาอยู่ตรงนั้น เขาไม่ได้เดินเข้ามาหาเพราะแฟนคลับอยู่เยอะพอสมควร คุณเองพอเห็นหน้าเขาก็หัวเราะชอบใจน้อยๆ กับสีหน้าเมื่อกี้
น่ารักจัง....
เซฮุนยิ้มกว้างจนแฟนคลับที่ยืนอยู่พากันกรี๊ดเสียงดัง เพราะมันไม่ใช่ง่ายๆเลยที่เขาจะยิ้มแบบนี้ เป็นที่รู้กันว่าโอเซฮุนในสายตาแฟนๆ นั้นคือหนุ่มหน้านิ่งยิ้มยาก แต่วันนี้เขายิ้มกว้างในแบบที่แฟนๆไม่ค่อยได้เห็นเลยก็ว่าได้
เซฮุนรีบเดินเข้าไปในตึกตอนที่เมเนฯคิม เดินมาถึงเขา รอยยิ้มกว้างๆของคุณค่อยๆคลายลงไปเมื่อเขาหันมา คุณก้มหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปด้านข้างตึกเพื่อเข้าประตูหลังอย่างเช่นทุกครั้ง แต่...
“ยิ้มระรื่นเลยนะ”
“คริส” ฉันหันหน้าหนีไปทางอื่น
“เวลาฉันพูดด้วยหันมามองหน้าฉันสิ”
“ฉันว่าไม่จำเป็นนะ นายบอกเองว่านายไม่รู้จักฉันนี้” คุณยอกย้อนทั้งที่ในใจเต้นแรงๆอย่างหวั่นกลัว ถึงแม้จะรู้ว่าเขาคงไม่กล้าพอที่จะทำอะไรคุณตรงนี้ แต่ก๊อกที่จะกลัวไม่ได้
“นี้งอลที่ฉันพูดแบบนั้นเหรอ?” คริสยิ้มยั่ว
“ฉันมีสิทธิ์ด้วยเหรอคริส?” คุณชักสีหน้าใส่เขา
“ก็รู้ตัวนี้...”
“หลบ ฉันจะไปทำงาน” คุณพูดแล้วเบียดร่างใหญ่ที่ยืนขวางทางเข้าไป
“เดี๋ยว!” คริสดึงแขนคุณกลับมา เรี่ยวแรงที่เขาไม่เคยคิดจะเบามือเวลาสัมพัสตัวคุณ ส่งร่างเล็กเซถอยกลับมาจนเกือบล้ม
“ฉันเจ็บนะ” คุณสะบัดมือเขาออก
“สำออยไม่เลิกจริงๆนะ” เสียงเขาแทบจะกระซิบมือใหญ่ๆเขาออกแรงบีบต้นแขนคุนมากขึ้น
“โอ๊ย....คริส...ฉันเจ็บ” คุณบอกเขาเสียงแผ่ว คุณเองก็ไม่กล้าตะโกนเพราะกลัวใครมาเห็นแล้วจะคิดไม่ดีโดยเฉพาะกับเขา
เขาไม่รู้หรอกว่าคุณห่วงเรื่องนี้มากกว่าที่จะถูกเขาทำร้ายซะอีก
“อย่ายุ่งกับเซฮุน...” คริสพูด เขาดึงคนตัวเล็กเข้ามาใกล้อีก
“อะไรของนาย? ปล่อยสิ”
“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะหลอกอะไรเซฮุนบ้าง เซฮุนยังเด็ก...อย่ายุ่งกับเขา”
“นายเข้าใจอะไรผิดแล้วคริส ฉันกับเซฮุนเรารู้จักกันมาก่อนนี้อีก ฉันจะหลอกเขาเรื่องอะไร?” คุณขมวดคิ้วมองคนสูงกว่าอย่างงงๆ
“ใครจะรู้? เธอมันใช่ย่อยซะที่ไหนเรื่องอ่อยผู้ชาย...”
“หยาบคาย!”
“รับเรื่องจริงไม่ได้เหรอ?” คริสแสยะยิ้ม รอยยิ้มของเขาทำเอาอารมณ์คุณขึ้นเลยทีเดียว
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” คุณกัดฟันบอกเขาทั้งที่ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว
“ทำไม? ถ้าอ่อยผู้ชายไม่เก่งฉันคงไม่โง่หลงเชื่อหรอก”
“ก็เพราะนายโง่ไง สมองนายถึงคิดได้แค่นี้น่ะ” คุณตอบเขาอย่างเหลืออด ทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร และมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขากล่าวหาคุณแบบนี้ ทั้งที่ตลอดเวลาคุณคิดว่าเขาแค่โกรธที่คุณหนีหายไป แต่ตอนนี้เขากลับพูดคนล่ะเรื่องโดยที่คุณเองก็ยังไม่รู้
“เธอว่าไงนะ?” คริสกัดฟันภายใต้แว่นกันแดดสีดำ เขาจ้องหน้าสวยเขม่ง
“โอ๊ย...” คุณร้องเพราะแรงบีบที่มากขึ้น ก่อนจะออกแรงทั้งหมดสะบัดมือเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผลสักนิด
“ปล่อยนะ! โอ๊ะ...” คุณและคริสที่ยื้อกันไปมาต่างหยุดนิ่งค้าง มือเล็กที่ถือแก้วชาเขียวตอนนี้เอียงเข ปากแก้วเอียงใส่คนตัวสูงกว่า หน้าหล่อก้มมองเชื้อเชิ้ตขาวที่ถูกย้อมเป็นสีเขียวที่ประดับพร้อมเม็ดไขมุกสีดำ ก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่เบิกตากว้างอย่างทำอะไรไม่ถูก จนกระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ทางเดิน
“นานา...คริส...” ยูราที่กำลังจะออกไปข้างนอกเดินเข้ามาหาทั้งคู่
“อูย...เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เธอหันมาถามอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพของคริส
“คือ...” คุณมองหน้ายูรากับคริสสลับกันอย่างไม่รู้จะพูดอะไร
“ที่หลังเธอก็เดินให้มันระวังหน่อยสิ แบบนี้มันอันตรายนะ หกล้มขึ้นมาจะทำยังไง?” คริสพูดพร้อมรอยยิ้ม ใบหน้าโหดร้ายเมื่อครู่หายไปแทบจะทันที คุณมองเขานิ่ง
“เธอนี้นะ ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมไม่มีผิด”
ไม่ว่าเขาจะร้ายกาจมากขนาดไหน หรือทำร้ายคุณรุนแรงขนาดไหน รอยยิ้มแสนอ่อนโยนของคนตัวสูงก็ทำเอาใจคุณเต้นวูบไหวได้ทุกครั้ง ถึงมันจะเป็นการเสแสร้ง แต่มันก็ทำเอาใจคุรกระตุกวาบได้เหมือนกัน
“งั้นก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะลงมาแล้ว” ยูราบอกก่อนจะดันหลังคุรกับคริสให้ออกเดิน
“เออ...เดี่ยวค่ะพี่ยูรา...”
“ไปช่วยคริสเลือกเสื้อผ้านะ พี่มีธุระ เร็วๆเลย เดี๋ยวเขาไม่ทันงาน” ยูราสั่ง
“นั้นสิ...ฉันต้องรีบนะ ช่วยฉันหน่อยแล้วกัน” คริสบอกอย่างเห็นด้วย รอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อครู่แปลเปลี่ยนจนคุณรู้สึกได้เลยว่าเขาต้องคิดอะไรอยู่แน่ๆ
“เร็วสิ...” คริสบอก เขาไม่ได้มองหน้าคุณแต่มองไปที่ยุราที่อยู่ข้างๆ
“อืม...ไปได้แล้ว เร็วๆด้วย เดี๋ยวไม่ทันตารางงานกันพอดี พีไปก่อนนะ” ยูราพูดจบก็เดินออกไปทันทีไม่สนใจคุณที่พยายามจะคว้าแขนเธอไว้สักนิด
พี่ยูรา.....
มือใหญ่คว้าต้นแขนคนตัวเล็กไว้ก่อนจะออกแรงดึงเข้าหาตัวเขาพร้อมออกคำสั่งลอดไรฟันสวย
“เธอ....มานี่!!”
100%
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮ่าๆๆ ครบ 100% แล้ว... เออคือ....ตอนท้ายนี้ทิ้งไว้ให้เดาแล้วกันนะว่าอิเฮียมันจะทำไรอีก 5555 โหดตลอด...
ช่วงนี้ไรท์ไม่ค่อยมีเวลามาอัพเลย งานเยอะเกินเหตุ นางเอกคงไม่หายหน้าหายตาไปหรอกเนาะ อยู่ (ให้อิเฮียทารุน?) ด้วยกันก่อนนะค่ะ 5555
(ขอบคุณเครดิตภาพคอมเม้นที่ 90 ค่ะ)
อย่าลืมนะ เม้น + โหวต + FAV.
คุยกันต่อในทวิตฯ ติดแท็ก #ฟิคแค้นรักkrisyou
(พิมพ์ผิด พิมพ์ตก ยังไงไรท์ขอโทษด้วยนะค่ะ)
ความคิดเห็น